Temat interpretacji

odpisy amortyzacyjne od lokali mieszkalnych nabytych w drodze darowizny

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 25 marca 2019 r.; identyfikator poświadczenia przedłożenia . oraz identyfikator poświadczenia przedłożenia .) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od lokali mieszkalnych nabytych w drodze darowizny jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych od lokali mieszkalnych nabytych w drodze darowizny.

Następnie pismem z dnia 25 marca 2019 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy ePUAP 25 marca 2019 r., identyfikator poświadczenia przedłożenia .), złożono duplikat ww. wniosku, do którego dołączono potwierdzenie dokonania opłaty od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w dniu 20 sierpnia 2015 r. otrzymał w drodze darowizny 5 lokali mieszkalnych. Darowizna była zwolniona od podatku od spadków i darowizn na podstawie art. 4a ustawy o podatku od spadków i darowizn, ponieważ była to darowizna od rodziców Wnioskodawcy. Mieszkania nie były amortyzowane przez darczyńcę. Z tych 5 lokali mieszkalnych, cztery zostały przez Wnioskodawcę wynajęte: - 2 mieszkania zostały wynajęte od 1 września 2015 r. - 1 mieszkanie zostało wynajęte od 11 października 2015 r., - 1 mieszkanie zostało wynajęte od 1 lipca 2016 r. Oprócz tych podarowanych lokali mieszkalnych, Wnioskodawca posiada także lokal mieszkalny zakupiony w dniu 20 grudnia 2006 r. To mieszkanie zostało wynajęte od 1 listopada 2014 r. Przychody uzyskiwane z wynajmowania tych lokali zostały przez Wnioskodawcę zaliczone do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako przychody z najmu, niezaliczone do przychodów z działalności gospodarczej. Przychody z tego tytułu były opodatkowane zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne. Każde wynajęte mieszkanie zostało wprowadzone do wykazu środków trwałych w miesiącu wynajęcia po raz pierwszy - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne oraz § 14 ust. 3 rozporządzenia w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, tj. odpowiednio z dniem 1 listopada 2014 r., 1 września 2015 r., 11 października 2015 r. i z dniem 1 lipca 2016 r. Te daty wyznaczały dni przyjęcia kolejnych lokali do użytkowania w ramach uzyskiwania przychodów z najmu. Lokale były amortyzowane od miesiąca następującego po miesiącu, w którym każdy z tych lokali został wprowadzony do wykazu środków trwałych. Z dniem 1 stycznia 2019 r. Wnioskodawca rozpoczął działalność gospodarczą, przy rejestracji wskazał jako przeważającą działalność - wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (kod PKD 68.20.Z). Prowadzi księgę przychodów i rozchodów. W dniu 1 stycznia 2019 r. ww. lokale mieszkalne wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ponieważ te lokale będą wynajmowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy zakładaniu ewidencji środków trwałych uwzględnił w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego. Dotychczas nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów dokonanych od tych lokali odpisów amortyzacyjnych za styczeń i luty 2019 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może zaliczać odpisy amortyzacyjne dokonywane od opisanych wyżej lokali mieszkalnych nabytych w drodze darowizny, do kosztów uzyskania przychodów z ich wynajmowania uzyskiwanych w ramach działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpisy amortyzacyjne od lokali mieszkalnych nabytych w drodze darowizny w roku 2015 i wprowadzonych do wykazu środków trwałych w 2015 r. i w 2016 r. w związku z rozpoczęciem ich wynajmowania w ramach działalności gospodarczej może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów z tego źródła przychodu - na zasadzie ochrony praw nabytych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2019 r., poz. 43), podatnicy mają obowiązek prowadzić m.in. wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Przepis ten odnosi się także do podatników, którzy uzyskują przychody z najmu uzyskiwanego poza działalnością gospodarczą (tzw. najmu prywatnego).

Sposób i zasady prowadzenia tego wykazu określono w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 701).

W § 14 ust. 2 ww. rozporządzenia wskazuje się, że chodzi o środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, o których mowa w art. 22a-22o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.).

Odesłanie do art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że w przypadku opodatkowania ryczałtem stosuje się zasady dotyczące amortyzacji określone w tych przepisach, w tym także art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z nim budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, nie podlegają amortyzacji, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu. Chodzi więc o budynki i lokale mieszkalne, które są przyjęte do używania, ponieważ zostały wynajęte.

Z treści § 14 ust. 3 ww. rozporządzenia wynika wprost, że zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w wykazie najpóźniej w miesiącu przyjęcia ich do używania.

Z obowiązku wprowadzenia do wykazu środków trwałych wyłączono jedynie budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się tzw. metodą uproszczoną, zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (§ 14 ust. 5 rozporządzenia w sprawie prowadzenia ewidencji przychodów i wykazu środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych).

W wykazie ujawnia się m.in. dane dotyczące: 1) daty nabycia; 2) daty przyjęcia do używania; 3) określenia środka trwałego i odpowiedniego symbolu KŚT; 4) wartości początkowej oraz 5) stawki amortyzacyjnej. Wybór stawki amortyzacji oznacza, że podatnik podjął decyzję o amortyzowaniu danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego, podatku tonażowego lub zryczałtowanego podatku od wartości sprzedanej produkcji, o którym mowa w ustawie z dnia 6 lipca 2016 r. o aktywizacji przemysłu okrętowego i przemysłów komplementarnych.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wprowadzenie wynajmowanych lokali mieszkalnych do wykazu środków trwałych, w miesiącu przyjęcia ich do używania, tj. odpowiednio z dniem 1 listopada 2014 r., 1 września 2015 r., 11 października 2015 r. i z dniem 1 lipca 2016 r. i rozpoczęcie ich amortyzacji w datach wprowadzenia lokali do wykazu oznacza, że ma do Niego zastosowanie art. 22n ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym w razie zmiany formy opodatkowania podatnicy, zakładając ewidencję środków trwałych, uwzględniają w niej odpisy amortyzacyjne przypadające za okres opodatkowania w formie zryczałtowanego podatku dochodowego.

Kwestie związane z zaliczaniem do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych m.in. od lokali mieszkalnych otrzymanych w drodze darowizny reguluje art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Obecnie, po nowelizacjach dokonanych w 2018 r., brzmi on następująco, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub

• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub

• nabycie to korzysta ze zwolnienia od podatku od spadków i darowizn, lub

• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Dodatkowo, w myśl art. 23 ust. 9 ww. ustawy, przepisu ust. 1 pkt 45a lit. a) nie stosuje się do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nabytych w drodze darowizny, jeżeli darczyńca dokonywał odpisów amortyzacyjnych od tych składników. W tym przypadku stosuje się odpowiednio przepisy art. 22g ust. 12 oraz art. 22h ust. 3 i nie stosuje się przepisu art. 22g ust. 15.

Jednak w latach 2015-1016, tzn. w okresie, w którym Wnioskodawca przyjął do używania (wynajął) otrzymane w drodze darowizny lokale mieszkalne, jego treść była odmienna od obowiązującej obecnie i brzmiała: Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny (...). Modyfikacja zasad zaliczania w koszty odpisów amortyzacyjnych od otrzymanych w drodze darowizny środków trwałych, dokonana nowelizacją z dnia 1 stycznia 2018 r. i kolejną z dnia 19 lipca 2018 r. nie uwzględniała praw nabytych przed dniem 1 stycznia 2018 r.

Zasada ochrony praw nabytych jest elementem konstytutywnym istoty demokratycznego państwa prawnego i wynika wprost z art. 2 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wskazywał, że zasada ta na gruncie prawa podatkowego wyraża się m.in. w zakazie odbierania lub niekorzystnego modyfikowania praw niewadliwie nabytych. Takie działania ze strony ustawodawcy naruszają zasadę zaufania obywateli do państwa i tworzonego przez niego prawa (art. 2 Konstytucji) (tak w wyroku 12/03 z 18 lutego 2004 r.). W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego zarysowała się ponadto wyraźna linia, która na równi z prawami nabytymi sensu stricto traktuje również ekspektatywy, ale ukształtowane maksymalnie. W ocenie Trybunału z maksymalnie ukształtowaną ekspektatywą mamy do czynienia wówczas, gdy spełnione zostały wszystkie zasadnicze przesłanki nabycia praw pod rządami danej ustawy (tak w wyroku w sprawie SK 7/00, pkt IV uzasadnienia). Ekspektatywa wiąże się więc z obowiązującym prawem w odniesieniu do przyszłego stanu faktycznego - w tym wypadku do podjęcia w przyszłości decyzji o amortyzacji przyjętego do używania (wynajmowania) lokalu mieszkalnego i możliwości zaliczania odpisów amortyzacyjnych do kosztów uzyskania przychodów, bez konieczności spełniania dodatkowych warunków, których w 2015 r. w ustawie nie określano. W podobnej sprawie tzn. zmiany zasad amortyzacji, orzekał Trybunał w wyroku z 10 lutego 2015 r., P 10/11. W wyroku tym Trybunał uznał, że pozbawienie podatnika prawa osiągnięcia celu amortyzacji, jakim jest zaliczenie w koszty podatkowe całej wartości początkowej pozostaje w sprzeczności z zasadą ochrony praw nabytych i zasadą ochrony interesów w toku, wyrażonymi w art. 2 Konstytucji. Odnosząc się do instytucji ochrony praw nabytych uznał on, że: Z zasady demokratycznego państwa prawnego, która została sformułowana w art. 2 Konstytucji, wynika m.in zasada lojalności państwa wobec obywatela. Z zasady tej Trybunał wyprowadził dalsze szczegółowe reguły, odnoszące się m.in. do sytuacji następowania po sobie zmian obowiązującego prawa. Wśród nich znajduje się reguła, która nakłada na ustawodawcę obowiązek ochrony praw nabytych i ochrony interesów będących w toku (zob. wyrok TK z 25 listopada 2010 r., sygn. K 27/09, OTK ZU nr 9/A/2010. poz. 109). Treścią zasady ochrony praw nabytych jest zapewnienie ochrony publicznych i prywatnych praw podmiotowych oraz zakaz arbitralnego znoszenia lub ograniczania praw podmiotowych, które przysługują jednostce lub innym podmiotom prywatnym występującym w obrocie prawnym (...). Tak rozumiana zasada ochrony praw nabytych obejmuje tylko takie przypadki, w których dana regulacja prawna stanowi źródło praw podmiotowych, bądź ekspektatyw maksymalnie ukształtowanych tych praw (zob. np. w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 stycznia 2009 r., sygn. P 6/07, OTK ZU nr 1/A/2009, poz. 2). Zarzut naruszenia praw nabytych może w związku z tym być formułowany w wypadku wskazania konkretnego prawa podmiotowego (ewentualnie maksymalnie ukształtowanej ekspektatywy), które zostało odebrane lub ograniczone (por. wyrok TK z 7 listopada 2005 r., sygn. P 20/04, OTK ZU nr 10/A/2005. poz. 111). Dalej Trybunał podkreślił, że: Ustawodawca powinien kształtować treść prawa podatkowego z poszanowaniem konstytucyjnych standardów demokratycznego państwa prawnego. Jak zostało wskazane powyżej, do standardów tych należy zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. W wyroku z 14 czerwca 2000 r. (sygn. P 3/00, OTK ZU nr 5/2000, poz. 138) Trybunał stwierdził m.in.: Jednostka winna mieć możliwość określenia zarówno konsekwencji poszczególnych zachowań i zdarzeń na gruncie obowiązującego w danym momencie stanu prawnego, jak też oczekiwać, że prawodawca nie zmieni ich w sposób arbitralny. Bezpieczeństwo prawne jednostki związane z pewnością prawa umożliwia więc przewidywalność działań organów państwa a także prognozowanie działań własnych. W związku z tym, do naruszenia wartości, które znajdują się u podstaw zasady ochrony zaufania jednostki do państwa i stanowionego przez nie prawa, dochodzi w sytuacji gdy rozstrzygnięcie ustawodawcy jest dla jednostki zaskoczeniem, bo w danych okolicznościach nie mogła (...) go przewidzieć, szczególnie zaś wtedy, gdy przy jego podejmowaniu prawodawca mógł przypuszczać, że gdyby jednostka przewidywała zmianę prawa, byłaby inaczej zdecydowała o swoich prawach. W wyroku z 15 lipca 1996 r. (K 5/96) Trybunał Konstytucyjny podobnie uznał, że Konstytucja wymaga, aby sytuacja prawna osób dotkniętych nową regulacją była poddana takim przepisom przejściowym, by mogły mieć one czas na dokończenie przedsięwzięć podjętych na podstawie wcześniejszej regulacji, w przeświadczeniu, że będzie ona miała charakter stabilny. Zasada zaufania obywatela do państwa i stanowionego przezeń prawa nakazuje ustawodawcy należytą realizację uprawnień nabytych na podstawie poprzednich przepisów.

W wyroku z dnia 28 stycznia 2003 r. (SK 37/01) Trybunał orzekł natomiast, że ochrona praw nabytych obejmuje także uzasadnioną ekspektatywę skorzystania z tych praw, która polega na pozostawaniu w uzasadnionym przekonaniu, że regulacje, które mają zastosowanie do jej sytuacji prawnej są i pozostaną stabilne.

Przepis wprowadzający nowe zasady rozliczania odpisów amortyzacyjnych od lokali otrzymanych w drodze darowizny wskazuje, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) stosuje się do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 r. (art. 4 pkt 1 ustawy z 15 czerwca 2018 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne - Dz. U. z 2018 r., poz. 1291).

Jednak zgodnie z zasadą ochrony praw nabytych, nowe reguły powinny mieć zastosowanie do środków trwałych przyjętych do używania od 1 stycznia 2018 r. Na takie rozumienie wskazują zresztą liczne interpretacje prawa podatkowego; taki pogląd wyraziło także Ministerstwo Finansów w piśmie z dnia 24 lipca 2018 r., nadesłanym do Gazety Podatkowej i Dziennika Gazeta Prawna. W piśmie tym wskazano, że z uwagi na konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych, rozwiązania wprowadzone nowelizacją od 1 stycznia 2018 r. (a następnie nowelizacją z 19 lipca 2018 r.) nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą podlegają amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r. (Gazeta Podatkowa nr 68 (1525) z dnia 23 sierpnia 2018 r.).

W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 19 września 2018 r., Nr 0115-KDIT3.4011.397.2018.1.PSZ, stwierdzono, że: Z uwagi na konstytucyjną zasadę ochrony praw nabytych, nowe rozwiązania nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą podlegają amortyzacji na dotychczasowych zasadach, tj. obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r. (...). Skoro darowizna środków trwałych miała miejsce w 2016 r., to Wnioskodawczyni ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych w 2018 r. zgodnie z zasadami obowiązującymi do 31 grudnia 2017 r.

W interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 14 listopada 2018 r., Nr 0115-KDIT3.4011.433.2018.1.MPŁ, uznano podobnie, że nowe rozwiązania nie znajdują zastosowania do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przyjętych do używania przed dniem 1 stycznia 2018 r. Składniki majątku przyjęte do używania przed tą datą, będą podlegać amortyzacji na zasadach obowiązujących przed dniem 1 stycznia 2018 r..

Podobnie też uznano w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 4 grudnia 2018 r., Nr 0115-KDIT3.4011.509.2018.1.DR i w dniu 6 listopada 2018 r., Nr 0115-KDIT3.4011.424.2018.1.DR.

We wszystkich przywołanych wyżej interpretacjach wskazuje się, że o stosowaniu przepisów dotyczących amortyzacji otrzymanych w drodze darowizny środków trwałych decyduje moment przyjęcia tych środków do używania. W sytuacji opisanej we wniosku, każdy lokal mieszkalny został przyjęty do używania przed 1 stycznia 2018 r. W dacie przyjęcia lokali do używania u Wnioskodawcy powstała maksymalnie ukształtowana ekspektatywa, z którą - wg Trybunału Konstytucyjnego - mamy do czynienia wówczas, gdy spełnione zostały wszystkie zasadnicze przesłanki nabycia praw pod rządami danej ustawy. Ekspektatywa wiąże się więc z obowiązującym prawem w odniesieniu do obecnego i przyszłego stanu faktycznego (tak w sprawie SK 7/00).

W tym wypadku ekspektatywą jest uzasadnione oczekiwanie, że w przypadku zmiany formy opodatkowania (z ryczałtu na podatek dochodowy od osób fizycznych), Wnioskodawca będzie miał prawo do zaliczania w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od lokali mieszkalnych przyjętych do używania w latach 2015 2016. W latach 2015 - 2016, kiedy poszczególne lokale były przez Wnioskodawcę przyjmowane do używania i wprowadzane do Wykazu środków trwałych, zgodnie z nakazem wyrażonym w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i § 14 rozporządzenia w sprawie wykazu, pozostawał On w uzasadnionym przekonaniu, że regulacje, które mają zastosowanie do Jego sytuacji prawnej są i pozostaną stabilne. Takie przekonanie o pewności i możliwości skorzystania z przysługującego Mu prawa mieści się w pojęciu uzasadnionej ekspektatywy, która jest objęta ochroną praw nabytych wyrażoną w art. 2 Konstytucji (tak w sprawie SK 37/01).

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że ma możliwość zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od lokali mieszkalnych otrzymanych w drodze darowizny w 2015 r. i przyjętych do używania w latach 2015 - 2016, z uwagi na zasadę ochrony praw nabytych, która jest traktowana jako jeden z podstawowych elementów państwa demokratycznego i polega na zakazie odbierania lub ograniczania praw podmiotowych poprzez zmianę przepisu prawa. Jak to podkreślono wyżej, ochrona praw nabytych obejmuje nie tylko prawa, z których podatnik już korzysta, ale także ekspektatywę korzystania z tych praw, które mają zastosowanie do jego aktualnej sytuacji, i z których zamierza w przyszłości - w związku z tą sytuacją - korzystać. Reasumując, skoro darowizna lokali mieszkalnych miała miejsce w 2015 r., a otrzymane lokale zostały przyjęte przez Wnioskodawcę jako środki trwałe w roku 2015 i 2016, to Wnioskodawca ma prawo zaliczać w 2019 r. (i dalszych latach) do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne zgodnie z zasadami obowiązującymi do 31 grudnia 2017 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie się różnił się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Zauważyć też należy, że to na Wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 14na § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w , w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej