Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanych odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia i odszkodowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2019 r. (data wpływu 5 marca 2019 r.), uzupełnionym w dniu 12 kwietnia 2019 r. oraz w dniu 30 kwietnia 2019 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odsetek jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania odsetek.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym pismem z 15 kwietnia 2019 r. nr 0112-KDIL3-2.4011.102.2019.1.JK, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d § 1 Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a jego uzupełnieniem, nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano 15 kwietnia 2019 r., skutecznie doręczono 18 kwietnia 2019 r., natomiast 30 kwietnia 2019 r. (data nadania 24 kwietnia 2019 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił wniosek.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 23 grudnia 2008 r. syn Wnioskodawczyni student ostatniego roku (...), dzień przed Wigilią Bożego Narodzenia został śmiertelnie potrącony na przejściu dla pieszych.

Z relacji Wnioskodawczyni wynika, że: syn na przejściu nie był sam, przechodziło wraz z nim wiele osób (świadkowie wypadku), a inne samochody poza sprawcą wypadku zatrzymały się aby przepuścić pieszych. Tylko sprawca wypadku jadąc z nadmierną prędkością w terenie zabudowanym, łamiąc wiele przepisów potrącił syna Zainteresowanej ze skutkiem śmiertelnym.

Syn był ostoją i nadzieją na przyszłość Zainteresowanej. Był to dla niej ogromny szok. Od tego czasu z powodu doznanego szoku, depresji reaktywnej Wnioskodawczyni ma ogromne problemy zdrowotne. Sprawca wypadku został skazany wyrokiem Sądu rejonowego w 2010 r. a wyrok został podtrzymany wyrokiem Sądu Apelacyjnego w 2011 r.

Już w styczniu 2009 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o odszkodowanie i zadośćuczynienie z OC sprawcy. Firma ubezpieczeniowa w pierwotnej wersji przyznała Zainteresowanej niewiarygodnie niską kwotę i nie przyjęła wniosku o zwrot poniesionych strat pieniężnych, w tym za pogrzeb, pomnik, rzeczy żałobne etc.

W związku z powyższym w 2011 r. prowadząca sprawę śmierci syna Wnioskodawczyni Kancelaria Adwokacka w jej imieniu (jako pełnomocnicy) złożyła pozew do sądu o odszkodowanie i zadośćuczynienie.

Sprawa o odszkodowanie trwała wiele lat. Najpierw przed Sądem Okręgowym, a następnie przed Sądem Apelacyjnym.

Przez cały ten czas w sądzie Zainteresowaną reprezentował pełnomocnik adwokat.

Zdrowie Wnioskodawczyni z uwagi na doznany szok śmierci syna, depresję się pogorszyło. Przedłużająca się sprawa w sądzie również negatywnie wpłynęła na zdrowie Zainteresowanej. Z powodu depresji i spustoszenia jakie ona czyni w organizmie, wykryto u Wnioskodawczyni cukrzycę, raka tarczycy. Zainteresowana wymaga stałej opieki kardiologicznej, endokrynologicznej, psychiatrycznej, neurologicznej. Z uwagi na zły stan zdrowia po śmierci syna Wnioskodawczyni wielokrotnie była badana przez biegłych sądowych w wielu dziedzinach medycyny, którzy uznali, że znaczący wpływ na zły stan zdrowia Zainteresowanej miał wypadek i śmierć syna.

W 2018 r. wyrokiem Sądu Apelacyjnego zakończył się proces o odszkodowanie i zadośćuczynienie. Wypłacono również kwotę zasądzonych zgodnie z ustawą odsetek. Wnioskodawczyni uważa, że to ona poniosła ogromna stratę, straciła syna, którego chowała nosiła pod swoim sercem. Syn miał być zabezpieczeniem i radością na przyszłość a pozostał ból.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Na jakiej podstawie prawnej został naliczony procent podatku od odsetek z odszkodowania i zadośćuczynienia przyznanego wyrokiem Sądu Apelacyjnego po tragicznej śmierci syna?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma podstawy prawnej żeby od odszkodowania i zadośćuczynienia płacić podatek. Podatek od odsetek jest dla niej dodatkową karą. Stratą dla Zainteresowanej jest syn, który został zabity na przejściu dla pieszych. W opinii Wnioskodawczyni podatek od odsetek po śmierci syna z odszkodowania OC to dodatkowa kara dla niej, tylko nie wiadomo za co. To Zainteresowana cierpi po stracie ukochanego syna, to ona poniosła stratę, nie tylko materialną, ale przede wszystkim stratę moralną, uczuciową, psychiczną. Nic nie zwróci Wnioskodawczyni syna, a zadośćuczynienie i odszkodowanie pozwala w niewielkim stopniu ulżyć ten ból. Pieniądze Zainteresowana przeznaczyła na opłatę pełnomocników, którzy towarzyszyli jej w sądzie przez prawie 10 lat, postawienie pomnika dla syna (nagrobka), zorganizowanie pogrzebu, przetrwanie żałoby. Do tej pory Wnioskodawczyni co tydzień wozi na grób syna znicze i kwiaty. Sama wymaga już pomocy ze względu na jej stan zdrowia, wielospecjalistycznej opieki medycznej, leków, rehabilitacji. Zainteresowana nie wie dlaczego ma płacić karę w postaci podatku. Wnioskodawczyni nie widzi i nie rozumie podstaw prawnych w imię których ma płacić podatek od śmierci syna!

Wydatki poniesione przez Zainteresowaną:

• 18 923,00 zł pogrzeb syna, pomnik, opłaty sprawy karnej oraz ksera;
• 2 906,00 zł ubranie na żałobę;
• 1 500,00 zł msza gregoriańska;
• 9 000,00 zł leki, przez 10 lat, które musi brać do końca życia;
• 6 000,00 zł msze święte co miesiąc przez 10 lat i wciąż są kontynuowane;
• 15 000,00 zł kwiaty, znicze zakupowane cały czas na pomnik i pod krzyż w miejscu, w którym zginął syn;
• 25 811,00 zł opłata mecenasów po zakończeniu sprawy przez 10 lat w listopadzie 2018 r.;

--------------------------

79 140,00 zł razem, jest to suma poniesiona przez 10 lat. Wnioskodawczyni dalej będzie ponosiła koszty związane ze śmiercią syna. On miał Zainteresowaną dochować i pochować, a tak Wnioskodawczyni nie wie jak dalej będzie się toczyło jej życie, jest wciąż w depresji i do tego została jeszcze ukarana tym podatkiem.

Zainteresowana wspólnie z rodziną (mężem i córką) przejrzała wiele publikacji, wyroków sądów etc. i nigdzie nie znalazła przepisów mówiących o naliczaniu podatku od odsetek odszkodowania i zadośćuczynienia. Nie rozumie dlaczego ma zapłacić podatek od śmierci Syna. W tej sytuacji to ona poniosła ogromną stratę, straciła syna. Z tego co Wnioskodawczyni wiadomo podatek płaci się od przychodu, a nie od straty jeszcze syna. To Zainteresowana jest pokrzywdzona, to ona cierpi. Dlaczego Państwo chce ją jeszcze bardzo skrzywdzić. Sprawcą wypadku i winnym jest X. Syn miał być ostoją i oparciem na starość. Był osobą wykształconą niezwykle ułożoną, inteligentną. Miał plany na przyszłość, to był dla Wnioskodawczyni ogromny cios. Od tego czasu Zainteresowana zmaga się z ogromną depresją reaktywną (zespół pourazowy). Jest pod stałą opieką poradni psychiatrycznej i wymaga stałej kontroli lekarskiej i specjalistycznej oraz specjalistycznych leków. Depresja, przebyty ciężki stres spowodowały u Wnioskodawczyni ciężkie problemy zdrowotne: choroby autoimmulogiczne (niedoczynność tarczycy, nadczynność przytarczyc, cukrzycę, pogłębienie się choroby serca, raka tarczycy). Zainteresowana wymaga nadal specjalistycznej opieki lekarskiej i drogich leków, leczenia sanatoryjnego, które to z uwagi na obecny stan polskiej służby zdrowia realizuje często prywatnie. Te pieniądze to leczenie Zainteresowanej, jej zdrowie. Wnioskodawczyni zapytuje więc dlaczego to ona ma płacić karę i Państwo chce ją pozbawić części funduszy na ratowanie zdrowia. Zainteresowana i tak już cierpi, nie ma syna, który zginął tragicznie na przejściu dla pieszych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Oznacza to, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku w drodze rozporządzenia wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

Z kolei w świetle ust. 2 ww. przepisu, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 11 ust. 1 tejże ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń..

Z powyższej definicji wynika, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), bądź też na skutek określonego zdarzenia (umorzenia czy potrącenia) powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Jednym ze źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych inne źródła.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Zainteresowana uzyskała odsetki od odszkodowania i zadośćuczynienia otrzymanego z tytułu śmierci syna.

Jak dowodzi użycie sformułowania w szczególności w wyżej cytowanym przepisie, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (np. uzyskane odsetki, o ile nie podlegają wyłączeniu spod opodatkowania na podstawie 21, 52, 52a i 52c), mieszczące się w ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 ust. 1 tejże ustawy.

W tym miejscu zaakcentować należy, że instytucję prawną odsetek za zwłokę reguluje art. 481 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018, poz. 1025 ze zm.), zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Należy przy tym wskazać, że odsetki są świadczeniem ubocznym, pozostającym w ścisłym związku z należnością główną, jednak źródło ich powstania różni się zasadniczo od źródła powstania długu głównego. Wierzyciel może ich żądać dopiero, jeżeli dłużnik opóźni się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego.

Potwierdza to orzecznictwo sądów powszechnych, zgodnie z którym Roszczenie odsetkowe nie jest częścią składową roszczenia głównego, gdyż opiera się na odrębnym stanie faktycznym oraz odrębnej podstawie materialnoprawnej. Roszczenie o odsetki za opóźnienie (art. 481 Kodeksu cywilnego) jest więc roszczeniem innym niż roszczenie deliktowe (por. uchwała SN z dnia 31 stycznia 1994 r. III CZP 184/93, publ. OSNC 1994/7-8/155). Odsetki za opóźnienie są skonstruowane przez ustawodawcę niezależnie od faktu poniesienia szkody przez wierzyciela, są w pewnym sensie elementem waloryzacji, ale spełniają również rolę kompensacji tego, że wierzyciel nie mógł z pieniędzy skorzystać wcześniej (por. Izabella Dyka, glosa do przywołanej powyżej uchwały SN z dnia 31 stycznia 1994 r., PS 1997/9/72).

Ponadto podkreślenia wymaga, że w dniu 6 czerwca 2016 r. została podjęta uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II FPS 2/16), dotycząca opodatkowania odsetek. W przedmiotowej uchwale siedmiu sędziów NSA uznało, że czym innym jest świadczenie główne, a czym innym odsetki za opóźnienie w jego zapłacie. Tym samym, należy rozliczyć odrębnie każde ze świadczeń.

Dodatkowo wskazać należy za Naczelnym Sądem Administracyjnym że w orzecznictwie Sądu Najwyższego od lat 90-tych ubiegłego wieku konsekwentnie wskazuje się, że wprawdzie odsetki stanowią dług uboczny (akcesoryjny), bowiem nie mogą powstać bez istnienia długu głównego, to jednak skoro już raz powstaną, uzyskują byt niezależny od długu głównego i mogą istnieć nawet po jego wygaśnięciu (vide wyrok NSA z 5 marca 2019 r. sygn. akt II FSK 777/17).

Wyłączenie z opodatkowania należności głównej nie oznacza więc, że wolne od podatku są także odsetki od niej naliczone.

Zauważyć bowiem należy, że wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe nie stanowią standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania, wynikającej z art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483, z późń. zm.), stanowiącego, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. Co więcej, zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Stąd też, korzystanie z każdej preferencji podatkowej, wymaga spełnienia warunków określonych w przepisach je konstytuujących. Tak więc, przepisy regulujące prawo do przedmiotowego zwolnienia winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Zwolnienie od podatku dochodowego otrzymanych odsetek przysługuje tylko wówczas, gdy przepis ustawy zawiera w tym przedmiocie (konkretnie odnosi się do odsetek) wyraźne postanowienie. Ustawodawca nie pomija odsetek w zwolnieniach, jeżeli uznaje zasadność ich zwolnienia w odniesieniu do dóbr, które w ocenie ustawodawcy zasługują na szczególną ochronę.

I tak, wolne od podatku są odsetki wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 52, pkt 95, pkt 119, pkt 130, pkt 130a i pkt 130b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli:

• pkt 52 odsetki i kwoty rekompensat otrzymanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1996 r. o zasadach realizacji przedpłat na samochody osobowe (Dz. U. Nr 156, poz. 776);
• pkt 95 odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1;
• pkt 119 odsetki od papierów wartościowych emitowanych przez Skarb Państwa oraz obligacji emitowanych przez jednostki samorządu terytorialnego, w części odpowiadającej kwocie odsetek zapłaconych przy nabyciu tych papierów wartościowych od emitenta;
• pkt 130 odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Skarb Państwa i oferowanych na rynkach zagranicznych oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a;
• pkt 130a odsetki lub dyskonto od listów zastawnych uzyskane przez osoby fizyczne, o których mowa w art. 3 ust. 2a;
• pkt 130b odsetki lub dyskonto od obligacji emitowanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego i oferowanych na rynkach zagranicznych, przeznaczonych na finansowanie ustawowych celów działalności Banku Gospodarstwa Krajowego, dotyczących wspierania polityki gospodarczej Rady Ministrów, realizacji rządowych programów społeczno-gospodarczych oraz programów samorządności lokalnej i rozwoju regionalnego, oraz dochody z odpłatnego zbycia tych obligacji, uzyskane przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a.

Odnosząc przedstawione uregulowania prawne na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, że skoro wypłacone Wnioskodawczyni odsetki od odszkodowania i zadośćuczynienia zasądzone wyrokiem sądu nie zostały wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, stanowią przychód z innych źródeł określonych w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych (według skali podatkowej). Zatem stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej