Temat interpretacji

Czy w związku z opisanym niekorzystnym wpływem świadczonych usług diagnostycznych na budynek stacji kontroli pojazdów i zauważonymi pęknięciami ścian Wnioskodawca może od początku 2019 r. podwyższyć stawkę amortyzacyjną na ww. budynek przy zastosowaniu współczynnika 1,2 uznając, że ten środek trwały używany jest w pogorszonych warunkach, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2019 r. (data wpływu 20 lutego 2019 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonej stawki amortyzacji jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lutego 2019 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania podwyższonej stawki amortyzacji

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki jawnej. Przedmiotem działalności spółki jest:

• prowadzenie okręgowej stacji kontroli pojazdów,
• świadczenie usług serwisowo - remontowych pojazdów (w tym autobusów oraz samochodów ciężarowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 44 ton),
• świadczenie usług transportu autobusowego.

Podstawowym środkiem trwałym wykorzystywanym w działalności jest budynek stacji kontroli pojazdów, który znajduje się na działce o powierzchni 44 ary stanowiącej własność spółki. Budynek ten został wybudowany przez spółkę i oddany do użytkowania w lipcu 2017 r. Począwszy od sierpnia 2017 r. do końca 2018 r. budynek ten był amortyzowany przy zastosowaniu stawki z wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych w wysokości 2,5%. W budynku tym oprócz pomieszczeń przeznaczonych do diagnostyki pojazdów i warsztatu samochodowego znajdują się pomieszczenia biurowe (księgowość) oraz pomieszczenia socjalne dla pracowników. Świadczone w ww. budynku usługi diagnostyczne bardzo niekorzystnie oddziaływują na ten budynek, powodując znacznie szybsze jego zużywanie się i niszczenie w porównaniu do używania takiego budynku do innych rodzajów działalności. Diagnostyka pojazdów polega m.in. na wprowadzaniu pojazdu w silne drgania w celu stwierdzenia ewentualnych luzów w układzie zawieszenia, sprawdzenia sprawności amortyzatorów itp. Stacja, którą prowadzi Wnioskodawca posiada uprawnienia do diagnostyki również samochodów ciężarowych, których dopuszczalna masa całkowita zgodnie z przepisami może dochodzić nawet do 44 ton. Jeżeli przykładowo badanie wykonywane jest na zlecenie policji, czy prokuratury (np. po wypadku z udziałem samochodu ciężarowego), to pojazd taki musi zostać zdiagnozowany w masie rzeczywistej, tzn. takiej, jaką miał w chwili wypadku. Zdarza się więc, że przyjmowane są na badania samochody o masie dochodzącej do 50 ton. Tak wielka masa pojazdów w połączeniu w silnymi drganiami, jakim muszą być te pojazdy poddane, powoduje, że drży cały budynek, a drgania są wyraźnie odczuwalne w każdym jego pomieszczeniu. W grudniu 2018 r. po inspekcji stanu technicznego budynku Wnioskodawca zauważył pęknięcia ścian spowodowane tymi drganiami, co wymaga kosztownego remontu. Niekorzystne oddziaływanie usług diagnostycznych i serwisowo-remontowych na budynek wynika ponadto z dużego nacisku na podłoże przejeżdżających samochodów, rozpylania się spalin wewnątrz budynku, a także zalegania plam olejów i innych płynów stosowanych w pojazdach.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z wyżej opisanym niekorzystnym wpływem świadczonych usług diagnostycznych na budynek stacji kontroli pojazdów i zauważonymi pęknięciami ścian Wnioskodawca może od początku 2019 r. podwyższyć stawkę amortyzacyjną na ww. budynek przy zastosowaniu współczynnika 1,2 uznając, że ten środek trwały używany jest w pogorszonych warunkach, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyżej opisany niekorzystny wpływ świadczonych usług diagnostycznych na budynek stacji kontroli pojazdów w pełni uzasadnia podwyższenie stawki amortyzacyjnej przy zastosowaniu współczynnika 1,2. Zgodnie bowiem z 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą podane w wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla budynków używanych w warunkach pogorszonych przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2. Definicja pogorszonych warunków używania budynków i budowli zawarta w objaśnieniach do wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi, że za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem m. in. znacznych drgań oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu. W przypadku budynku stacji kontroli pojazdów bezsprzecznie spełniona jest przesłanka znacznych drgań, a do innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu zaliczyć można ponadto duży nacisk na podłoże przejeżdżających samochodów, rozpylanie się spalin wewnątrz budynku, a także zaleganie plam olejów i innych płynów stosowanych w pojazdach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 z zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla budynków i budowli używanych w warunkach:

1. pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,
2. złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4.

Jak z powyższego wynika, przesłanką stosowania podwyższonych stawek amortyzacyjnych jest używanie budynków lub budowli w warunkach pogorszonych albo w warunkach złych.

Wyjaśnienia dotyczące warunków używania budynków i budowli zawarte są w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych. Zgodnie z nimi, za pogorszone warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a, uważa się używanie tych środków trwałych pod ciągłym działaniem wody, par wodnych, znacznych drgań, nagłych zmian temperatury oraz innych czynników powodujących przyspieszenie zużycia obiektu. Za złe warunki używania budynków i budowli, o których mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. b, uważa się używanie tych środków trwałych pod wpływem niszczących środków chemicznych, a zwłaszcza gdy służą one produkcji, wytwarzaniu lub przechowywaniu żrących środków chemicznych. Dotyczy to również przypadków silnego działania na budynek lub budowlę niszczących środków chemicznych rozproszonych w atmosferze, wodzie lub wydzielających się w postaci oparów, których źródłem są inne obiekty znajdujące się w pobliżu.

W razie wystąpienia bądź ustania warunków uzasadniających podwyższenie stawek, o których mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, stawki te ulegają podwyższeniu lub obniżeniu od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaistniały okoliczności uzasadniające te zmiany, co wynika bezpośrednio z art. 22i ust. 3 ustawy.

W myśl art. 22i ust. 6 ww. ustawy, w przypadku podwyższenia stawek amortyzacyjnych, podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników określonych w ust. 2, należy dla poszczególnych środków trwałych stosować jeden wybrany współczynnik, przez który mnoży się stawkę amortyzacyjną właściwą dla danego środka trwałego, przyjętą z Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej używa przedmiotowego budynku stacji kontroli pojazdów. Budynek ten jest narażony na działanie niekorzystnych czynników (duże drgania, związane a wykonywanymi usługami diagnostyki samochodów ciężarowych, duży nacisk na podłoże przejeżdżających samochodów, rozpylanie się spalin wewnątrz budynku, a także zaleganie plam olejów i innych płynów stosowanych w pojazdach), powodujących jego niszczenie i przyśpieszone zużycie. Można zatem uznać, że przedmiotowy budynek jest używany w warunkach pogorszonych, o których mowa w objaśnieniach do Wykazu stawek amortyzacyjnych.

Stwierdzić wobec tego należy, iż spełniona została przesłanka warunkująca podwyższenie stawki amortyzacji, o której mowa w art. 22i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, w rezultacie Wnioskodawca uprawniony jest do podwyższenia stawki podanej w Wykazie stawek amortyzacyjnych o współczynnik nie wyższy niż 1,2.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej