Temat interpretacji

Obowiązki płatnika w związku z pokrywaniem przez Wnioskodawcę pracownikom kosztów szczepień zalecanych przez lekarzy w rejonach, do których będą wyjeżdżać służbowo, jak również koszty wizyt lekarskich mających na celu określenie jakie konkretnie szczepienia są zalecane do jakich krajów.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2018 r. (data wpływu 2 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z pokrywaniem przez Wnioskodawcę pracownikom kosztów szczepień zalecanych przez lekarzy w rejonach, do których będą wyjeżdżać służbowo, jak również koszty wizyt lekarskich mających na celu określenie jakie konkretnie szczepienia są zalecane do jakich krajów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z pokrywaniem przez Wnioskodawcę pracownikom kosztów szczepień zalecanych przez lekarzy w rejonach, do których będą wyjeżdżać służbowo, jak również koszty wizyt lekarskich mających na celu określenie jakie konkretnie szczepienia są zalecane do jakich krajów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka, Wnioskodawca lub Pracodawca jest spółką z branży energii wiatrowej i podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.
Specyfika działalności Spółki powoduje, że część jej pracowników będzie wyjeżdżać w podróże służbowe do krajów takich jak Malezja, Wietnam, Chiny, w których występuje zwiększone ryzyko zachorowania na różnego rodzaju choroby zakaźne. W przyszłości mogą to być również inne kraje o klimacie tropikalnym lub subtropikalnym lub inne kraje, w których występuje zwiększone ryzyko na zachorowania na określone choroby zakaźne.

Celem zminimalizowania ryzyka zachorowania przez pracowników na choroby zakaźne we wskazanych powyżej krajach, Spółka zamierza sfinansować pracownikom szczepienia zalecane przez lekarzy w rejonach, do których będą wyjeżdżać służbowo, jak również koszty wizyt lekarskich mających na celu określenie jakie konkretnie szczepienia są zalecane do jakich krajów.

Spółka w tym miejscu pragnie wskazać, że koszty organizacji podróży służbowych do wymienionych powyżej krajów są bardzo wysokie (w szczególności koszty zakupu biletów lotniczych). Spółka chce zatem uniknąć sytuacji, w których pracownik w trakcie podróży służbowej zapada na chorobę zakaźną, która uniemożliwia mu wykonywanie obowiązków służbowych. Sytuacja taka naraża bowiem Spółkę na znaczące straty finansowe. Celem sfinansowania szczepień dla pracowników jest zatem zminimalizowanie ryzyka narażenia Spółki na straty finansowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy pokrywane przez Pracodawcę koszty związane z wizytą lekarską oraz koszty szczepień w przypadku podróży służbowych do krajów, w których są one zalecane, stanowią przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych, od którego Pracodawca winien obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek?

Zdaniem Wnioskodawcy, pokrywane przez Pracodawcę koszty związane z wizytą lekarską oraz koszty szczepień w przypadku podróży służbowych do krajów, w których są one zalecane, nie stanowią przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Celem oceny czy w odniesieniu do pracowników Spółki powstaje przychód z tytułu pokrycia przez Spółkę kosztów wizyt lekarskich oraz zalecanych szczepień, należy kierować się wytycznymi wskazanymi w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947). W powołanym wyroku Trybunał Konstytucyjny uznał, że aby można mówić o przysporzeniu majątkowym pracownika z tytułu nieodpłatnego świadczenia, winny zostać kumulatywnie spełnione trzy poniższe przesłanki:

• świadczenia muszą zostać spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów),

• świadczenia muszą zostać spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i muszą przynosić mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść.

W ocenie Spółki, w sytuacji pracowników Wnioskodawcy, co najmniej jeden z powyższych warunków nie zostanie spełniony, tj. świadczenia w postaci wizyt lekarskich i zalecanych szczepień nie będą spełniane w interesie pracownika, lecz w interesie Pracodawcy. Pracodawca chcąc zminimalizować ryzyko zachorowania pracownika podczas podróży służbowych, co naraziłoby go na poniesienie dodatkowych kosztów, będzie ponosił koszty wizyt lekarskich i szczepień, gdyż są to koszty znacznie mniejsze niż te, które Pracodawca musiałby ponieść gdyby pracownik zachorował w trakcie podróży służbowej. Szczepienia są zatem nabywane w interesie Pracodawcy. Z perspektywy pracownika szczepienie nie jest nabywane w jego interesie - musi on poświęcić swój czas na wizytę lekarską, zabieg szczepienia jest bolesny, a ponadto szczepienia będą przeciwko chorobom, które co do zasady nie występują na terenie Polski - nie będą zatem dla pracownika użyteczne. Gdyby nie konieczność odbycia podróży służbowej pracownik nie zdecydowałby się na nabycie zalecanych szczepień. Pracownik nie będzie miał zatem żadnej wymiernej korzyści z nabycia szczepienia.

Ponadto, zgodnie z przepisem art. 207 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. Zgodnie z § 21 koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników. Pracodawca jest zatem obowiązany przez prawo, aby chronić zdrowie pracowników, w związku z wykonywanymi obowiązkami służbowymi, a pracownicy nie mogą być obciążani kosztami tej ochrony. Pracodawca finansując wizyty lekarskie i zalecane szczepienia spełnia zatem jedynie swoje obowiązki nałożone na niego przez Kodeks pracy.

Prawidłowość stanowiska Spółki potwierdzana jest w orzecznictwie organów podatkowych, przykładowo można tu wskazać na:

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 20 października 2015 r., Nr IBPB-2-1/4511-345/15/BD, w której organ wskazał, że: Opłacenie przez pracodawcę kosztów wiz oraz niezbędnych kosztów szczepień i badań lekarskich pracownikom dokonywane jest w istocie w interesie pracodawcy. Pracodawca ponosi bowiem koszty, które są niezbędne by w ogóle pracownik mógł wyjechać w podróż służbową (koszty wiz, szczepień, badań lekarskich). Świadczenia tego rodzaju nie przyniosą wymiernej korzyści pracownikowi w postaci powiększenia jego aktywów bądź uniknięcia wydatków. Gdyby bowiem nie konieczność odbycia zagranicznej podróży służbowej tego rodzaju wydatki nie byłby konieczne. A zatem pokrywane przez pracodawcę koszty związane z uzyskaniem wizy, koszty niezbędnych szczepień i badań medycznych nie stanowią przychodu pracownika w rozumieniu art. 12 ustawy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.":

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 lutego 2015 r., Nr IPPB4/415-915/14-4/JK2, w której organ wskazał, że: Finansowanie szczepień ochronnych i lekarstw na choroby tropikalne dla pracowników wysłanych w delegacie do krajów, w których występuje realne ryzyko zachorowalności na jedna z zakaźnych chorób tropikalnych nie powoduje u pracowników powstania w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zgodnie z art. 207 § 2 i § 21 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki, a koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników.";

• interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 27 września 2013 r., Nr IBPBII/1/415-669/13/JP, w której organ wskazał, że: w stosunku do pracowników Wnioskodawcy wyjeżdżających do krajów afrykańskich, pracodawca może poddawać ich zalecanym szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, innym niż obowiązkowe szczepienia ochronne, za które ponosi koszty w całości. Reasumując, skoro na pracodawcę został nałożony obowiązek zaszczepienia pracowników wyjeżdżających w zagraniczną podróż służbową i poniesienia z tego tytułu przez pracodawcę kosztów zakupienia i przeprowadzenia szczepień, to brak jest podstaw, by uznać, że pracodawca wykonując ten obowiązek kieruje się chęcią przysporzenia korzyści majątkowej pracownikowi. W konsekwencji wypada przyjąć, że obowiązek ten wraz z wyżej omówionym obowiązkiem zwrotu niezbędnych kosztów leczenia za granicą oraz zwrotu niezbędnych zakupionych leków za granicą i poniesienie z tytułu tych obowiązków odpowiednich wydatków przez pracodawcę, kwalifikuje działanie pracodawcy jako podjęte we własnym interesie, a nie w interesie pracownika. Stąd, zasadne jest uznanie, że wartość tych świadczeń, co do zasady jest dla pracownika neutralna pod względem podatkowym. To oznacza, że w sytuacji, gdy to pracodawca bezpośrednio finansuje wskazane świadczenia - wartość tych świadczeń nie stanowi przychodu pracowników w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych."

Podsumowując, opłacenie przez Pracodawcę wizyt lekarskich i kosztów szczepień związanych z podróżami służbowymi, nie ma dla pracowników skutków w podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do przepisu art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Artykuł 12 ust. 2 ww. ustawy, stanowi natomiast, że wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z wyżej wymienionych przepisów, jednoznacznie wynika, że do przychodów ze stosunku pracy zalicza się praktycznie wszystkie świadczenia otrzymane przez pracownika, w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą.

Zgodnie z treścią art. 31 ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że część pracowników Wnioskodawcy będzie wyjeżdżać w podróże służbowe do krajów takich jak Malezja, Wietnam, Chiny, w których występuje zwiększone ryzyko zachorowania na różnego rodzaju choroby zakaźne. W przyszłości mogą to być również inne kraje o klimacie tropikalnym lub subtropikalnym lub inne kraje, w których występuje zwiększone ryzyko na zachorowania na określone choroby zakaźne. Celem zminimalizowania ryzyka zachorowania przez pracowników na choroby zakaźne we wskazanych powyżej krajach, Spółka zamierza sfinansować pracownikom szczepienia zalecane przez lekarzy w rejonach, do których będą wyjeżdżać służbowo, jak również koszty wizyt lekarskich mających na celu określenie jakie konkretnie szczepienia są zalecane do jakich krajów.

Stosowanie do art. 207 § 2 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki, w tym jest obowiązany reagować na potrzeby w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa i higieny pracy oraz dostosowywać środki podejmowane w celu doskonalenia istniejącego poziomu ochrony zdrowia i życia pracowników, biorąc pod uwagę zmieniające się warunki wykonywania pracy.

Z przepisów tej ustawy wynika także obowiązek zapewnienia pracownikom profilaktycznej ochrony zdrowia niezbędnej z uwagi na warunki wykonywania pracy i czynniki występujące w środowisku pracy w związku z wykonywanymi pracami (procesami pracy). Przepisy te, w tym także przepisy wydanego na podstawie Kodeksu pracy rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r. w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 151, z późn. zm.), nie regulują jednak kwestii szczepień ochronnych pracowników.

Natomiast z przepisu art. 2221 § 1 Kodeksu pracy wynika, że w razie zatrudniania pracownika w warunkach narażenia na działanie szkodliwych czynników biologicznych pracodawca stosuje wszelkie dostępne środki eliminujące narażenie, a jeżeli jest to niemożliwe - ograniczające stopień tego narażenia, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.

Pracodawca prowadzi rejestr prac narażających pracowników na działanie szkodliwych czynników biologicznych oraz rejestr pracowników zatrudnionych przy takich pracach (art. 2221 § 2 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 2221 § 3 Kodeksu pracy, minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw pracy, uwzględniając zróżnicowane działanie czynników biologicznych na organizm człowieka oraz konieczność podjęcia niezbędnych środków zabezpieczających przed zagrożeniami wynikającymi z wykonywania pracy w warunkach narażenia na działanie czynników biologicznych, określi w drodze rozporządzenia:

1. klasyfikację i wykaz szkodliwych czynników biologicznych,
2. wykaz prac narażających pracowników na działanie czynników biologicznych,
3. szczegółowe warunki ochrony pracowników przed zagrożeniami spowodowanymi przez szkodliwe czynniki biologiczne, w tym rodzaje środków niezbędnych do zapewnienia ochrony zdrowia i życia pracowników narażonych na działanie tych czynników, zakres stosowania tych środków oraz warunki i sposób monitorowania stanu zdrowia narażonych pracowników,
4. sposób prowadzenia rejestrów prac i pracowników, o których mowa w § 2, oraz sposób przechowywania i przekazywania tych rejestrów do podmiotów właściwych do rozpoznawania lub stwierdzania chorób zawodowych.

W świetle powyższego, pracodawca jest więc obowiązany, stosować w przedmiotowym zakresie przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 kwietnia 2005 r. w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki (Dz. U. Nr 81, poz. 716, z późn. zm.). Podkreślić należy, że stosownie do § 16 rozporządzenia w przypadku wystąpienia lub możliwości wystąpienia w środowisku pracy szkodliwego czynnika biologicznego, przeciw któremu jest dostępna szczepionka, stosuje się przepisy ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2018 r., poz. 151).

Stąd w myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy, w celu zapobiegania szerzeniu się zakażeń i chorób zakaźnych wśród pracowników narażonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych przeprowadza się zalecane szczepienia ochronne wymagane przy wykonywaniu czynności zawodowych, określonych na podstawie ust. 4. Natomiast, zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 2 ww. ustawy, pracodawca lub zlecający wykonanie prac informuje pracownika lub osobę mającą wykonywać pracę, narażonych na działanie biologicznych czynników chorobotwórczych przed podjęciem czynności zawodowych, o rodzaju zalecanego szczepienia ochronnego wymaganego przy wykonywaniu czynności zawodowych, określonych na podstawie ust. 4.

Z art. 20 ust. 3 ww. ustawy jednoznacznie wynika, że koszty przeprowadzania szczepień, o których mowa w ust. 1, oraz zakupu szczepionek ponosi pracodawca.

W odniesieniu do pokrywania przez Wnioskodawcę pracownikom kosztów szczepień zalecanych przez lekarzy w rejonach, do których będą wyjeżdżać służbowo, jak również koszty wizyt lekarskich mających na celu określenie jakie konkretnie szczepienia są zalecane do jakich krajów, należy stwierdzić, że nie będą one stanowiły przychodu pracownika z nieodpłatnych świadczeń ponieważ poza zakresem profilaktycznej opieki zdrowotnej określonej w Kodeksie pracy, pracodawca jest także zobowiązany do ponoszenia kosztów przeprowadzania innych zabiegów leczniczych, w tym szczepień ochronnych (art. 20 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o chorobach zakaźnych). W sytuacji, gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy PIT. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin nieodpłatne świadczenie ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia innych nieodpłatnych świadczeń - w kontekście świadczeń pracowniczych - była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii innych nieodpłatnych świadczeń jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zatem nie ulega wątpliwości, że w zakresie w jakim przepisy dotyczące bezpieczeństwa i higieny pracy, wynikające z ustawy Kodeks pracy oraz rozporządzeń wydanych na podstawie Kodeksu, wymieniają wprost koszty, do których ponoszenia zobligowany jest pracodawca, w takim zakresie po stronie pracowników nie powstaje przychód z tytułu ponoszenia tych kosztów. Ponoszenie kosztów jest bowiem wówczas w interesie pracodawcy.

Wobec powyższego pokrywanie przez Wnioskodawcę pracownikom kosztów szczepień zalecanych przez lekarzy w rejonach, do których będą wyjeżdżać służbowo, jak również koszty wizyt lekarskich mających na celu określenie jakie konkretnie szczepienia są zalecane do jakich krajów nie powoduje u pracowników powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż zgodnie z art. 207 § 2 i § 21 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki, a koszty działań podejmowanych przez pracodawcę w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w żaden sposób nie mogą obciążać pracowników.

Tym samym po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek ustalenia przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji nie będzie ciążył na Wnioskodawcy obowiązek obliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej