Temat interpretacji

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia, sfinansowanego z otrzymanej dotacji.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2018 r. (data wpływu 13 listopada 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia, sfinansowanego z otrzymanej dotacji jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 25 czerwca 2018 r. pomiędzy Starostą a Wnioskodawczynią zawarta została umowa o przyznaniu jednorazowych środków Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej. Umowa została zawarta na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucji rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1380). Wnioskodawczyni dodatkowo została poinformowana, że jest beneficjentem pomocy w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1407/2013 z dnia 18 grudnia 2013 r. w sprawie stosowania art. 107 i art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej do pomocy de minimis (Dz. Urz. UE L 352 z 24 grudnia 2013 r., str. 1). Jednorazowe środki na podjęcie działalności gospodarczej są finansowane ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Inicjatywy na rzecz zatrudnienia ludzi młodych w ramach Programu Operacyjnego Wiedza Edukacja Rozwój 2014-2020. W zaświadczeniu o pomocy de minimis znajduje się informacja poświadczająca, że podstawą prawną do udzielenia Wnioskodawczyni powyższej pomocy jest art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy oraz rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 14 lipca 2017 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2017 r., poz. 1380). Dnia 2 lipca 2018 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła wykonywanie działalności gospodarczej, której podstawowym przedmiotem jest działalność florystyczno-dekoracyjna. Podatek dochodowy rozlicza i opłaca według zasad ogólnych, rodzaj prowadzonej dokumentacji rachunkowej to podatkowa księga przychodów i rozchodów. Wnioskodawczyni podlega opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Wnioskodawczyni w ramach przyznanego dofinansowania, zgodnie z postanowieniem załącznika nr 1 do umowy, w wyznaczonym terminie dokonała zakupów, które to udokumentowane zostały fakturami zakupu. Zakupione wyposażenie w postaci urządzeń oraz pozostałych narzędzi, materiałów i oprogramowania, niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej, których wartość jednostkowa nie przekroczyła 10 000 zł netto, nie zostały zaliczone w działalności gospodarczej, jako środki trwałe oraz jednocześnie nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Powyższe wydatki zostały ujęte przez Wnioskodawczynię w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia wydatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni słusznie uznała, że wydatki poniesione na zakup wyposażenia, niestanowiącego środków trwałych, o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10 000 zł netto, sfinansowane z przyznanej jednorazowej dotacji z Urzędu Pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w momencie poniesienia wydatków?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jednorazowe środki otrzymane na podjęcie działalności gospodarczej, które zostały przyznane na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instrumentach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265, z późn. zm.) stanowią przychód podatkowy, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.). Stosownie do powyższego, zakup wszelkiego wyposażenia, którego wartość jednostkowa nie przekroczyła 10 000 zł i jednocześnie, które nie zostało uznane za środki trwałe, sfinansowanego z otrzymanych środków, może stanowić koszty uzyskania przychodów w myśl art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który uniemożliwia zaliczenie do kosztów podatkowych jedynie wydatków sfinansowanych z dochodów, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Powyższe pytanie zostało rozstrzygnięte między innymi w poniższych indywidualnych interpretacjach wydanych przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 5 stycznia 2016 r., Nr ITPB1/4511-1062/15/MPŁ;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 14 maja 2014 r., ITPB1/415-195/14/EM;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 26 listopada 2013 r., Nr ITPB1/415-958/13/AK;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 sierpnia 2015 r., ILPB1/4511-1-249/15-2/AA;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 kwietnia 2015 r., Nr IBPBI/1/4511-62/15/ESZ;

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 27 marca 2014 r., ITPB1/415-14/14/AK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 2 omawianej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również dotacje, subwencje, dopłaty, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 13, i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków, z wyjątkiem gdy przychody te są związane z otrzymaniem, zakupem albo wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, od których zgodnie z art. 22a-22o, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.

Mając na uwadze treść przytoczonej regulacji, należy stwierdzić, że ustawodawca różnicuje skutki podatkowe otrzymanych dotacji i innych nieodpłatnych świadczeń w zależności od celu, na jaki zostały one przeznaczone, tj.:

• dotacje, subwencje, dopłaty i inne nieodpłatne świadczenia otrzymane na cele inne niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zaliczane są do przychodów z działalności gospodarczej,

• ww. świadczenia otrzymane na pokrycie kosztów albo jako zwrot wydatków poniesionych przez podatnika na zakup/wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub nabycie wartości niematerialnych i prawnych, od których dokonuje się odpisów amortyzacyjnych nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są jednorazowe środki przyznane bezrobotnemu na podjęcie działalności, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 1265, z późn. zm.).

Natomiast stosownie do art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, starosta z Funduszu Pracy może przyznać bezrobotnemu lub poszukującemu pracy, o którym mowa w art. 49 pkt 7, jednorazowo środki na podjęcie działalności gospodarczej, w tym na pokrycie kosztów pomocy prawnej, konsultacji i doradztwa związanych z podjęciem tej działalności, w wysokości określonej w umowie, nie wyższej jednak niż 6-krotnej wysokości przeciętnego wynagrodzenia.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków i kosztów bezpośrednio sfinansowanych z dochodów (przychodów), o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46, 47a, 47d, 116, 122, 129, 136 i 137.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.

Warunkiem zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Analiza treści zarówno art. 22 ust. 1, jak i art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że co do zasady nie ma przeszkód, aby podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a które zostały sfinansowane ze środków dotacji otrzymanej z urzędu pracy. Jak wskazano wyżej, warunkiem jest związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami a przychodami z prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 25 czerwca 2018 r. pomiędzy Starostą a Wnioskodawczynią zawarta została umowa o przyznaniu jednorazowych środków z Funduszu Pracy na podjęcie działalności gospodarczej. Umowa została zawarta na podstawie art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucji rynku pracy oraz rozporządzenia z dnia 14 lipca 2017 r. Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności. Wnioskodawczyni podatek dochodowy rozlicza i opłaca według zasad ogólnych, rodzaj prowadzonej dokumentacji rachunkowej to podatkowa księga przychodów i rozchodów. W ramach przyznanego dofinansowania, w wyznaczonym terminie dokonała zakupów, które to udokumentowane zostały fakturami zakupu. Zakupione wyposażenie w postaci urządzeń oraz pozostałych narzędzi, materiałów i oprogramowania niezbędnych do wykonywania działalności gospodarczej, których wartość jednostkowa nie przekroczyła 10 000 zł netto, nie zostały zaliczone w działalności gospodarczej, jako środki trwałe oraz jednocześnie nie zostały wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Powyższe wydatki zostały ujęte przez Wnioskodawczynię w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, jako wydatki stanowiące koszty uzyskania przychodu w momencie poniesienia wydatku.

Mając na uwadze powyższe regulacje i przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, że wydatki na zakup składników majątku, niezaliczonych do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, a więc stanowiące wyposażenie, poniesione ze środków uzyskanych z Funduszu Pracy, o których mowa w art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Wobec powyższego, Wnioskodawczyni słusznie uznała, że wydatki poniesione przez Nią na zakup wyposażenia, niestanowiącego środków trwałych, o wartości jednostkowej nieprzekraczającej kwoty 10 000 zł netto, sfinansowanego z przyznanej jednorazowej dotacji z Urzędu Pracy, stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej w momencie poniesienia wydatków. Jak wskazano wyżej, warunkiem zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionymi wydatkami, a przychodami z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej oraz należyte udokumentowanie poniesionych wydatków.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej