Temat interpretacji

Możliwość zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym za pośrednictwem platformy ePUAP w dniu 5 listopada 2018 r. (identyfikator poświadczenia ePUAP ), uzupełnionym pismem złożonym za pomocą platformy ePUAP w dniu 28 listopada 2018 r. (identyfikator poświadczenia ePUAP ), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania otrzymanego odszkodowania jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 20 listopada 2018 r., nr 0113 KDIPT3.4011.511.2018.1.SK, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ww. ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano za pomocą platformy ePUAP w dniu 21 listopada 2018 r. (doręczono za pomocą platformy ePUAP w dniu 22 listopada 2018 r. identyfikator poświadczenia ePUAP ). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem złożonym za pomocą platformy ePUAP w dniu 28 listopada 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 10 września 2018 r. Wnioskodawca zawarł z byłym pracodawcą, firmą X, ugodę sądową, w wyniku której zostało Mu przyznane odszkodowanie w kwocie 14 000 zł (słownie czternaście tysięcy złotych 00/100). W złożonym pozwie Wnioskodawca dowodził, że firma w sposób nieuzasadniony rozwiązała z Nim umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony i wnosił o zasądzenie odszkodowania w wysokości trzech miesięcznych pensji brutto na podstawie art. 45 § 1 oraz art. 47 § 1 Kodeksu Pracy. W dniu 13 września 2018 r. Wnioskodawca otrzymał od firmy przelew na kwotę 11 480 zł (słownie: jedenaście tysięcy czterysta osiemdziesiąt złotych 00/100) z tytułem płatności Ugoda Sądowa. W analogicznej sprawie została wydana interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 14 maja 2009 r. (nr IPPB4-415-179/09-2/PJ).

Umowa o pracę została zawarta w dniu 29 sierpnia 2017 r. na czas nieokreślony i rozwiązana wskutek Oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia z przyczyn leżących po stronie pracownika z dnia 2 lipca 2018 r. podpisanego przez pracodawcę. Wnioskodawca swojego podpisu pod oświadczeniem nie złożył. Zgodnie z treścią tego oświadczenia, rozwiązanie umowy o pracę miało nastąpić z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, w dniu 31 sierpnia 2018 r. Podstawa prawna rozwiązania umowy o pracę nie została w oświadczeniu wskazana. W oświadczeniu pracodawca skonkretyzował dziewięć okoliczności, które miałyby świadczyć o nienależytym wykonywaniu przez Wnioskodawcę obowiązków służbowych i uzasadniać rozwiązanie umowy o pracę.

Ustaleniem ugody sądowej było wycofanie przez byłego pracodawcę oświadczenia woli z dnia 2 lipca 2018 r. o rozwiązaniu z Wnioskodawcą umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Ugoda zmieniła tryb rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron, utrzymując dzień 31 sierpnia 2018 r. dniem ustania stosunku pracy. Została zmniejszona żądana w pozwie kwota odszkodowania w wysokości 3-krotnego miesięcznego wynagrodzenia brutto na kwotę 14 000 zł brutto, również tytułem odszkodowania z zastrzeżeniem, że kwota ta obejmuje ewentualne zobowiązania publiczno-prywatne, które pozwany będzie miał obowiązek odprowadzić jako płatnik składek lub zaliczek na podatek. Zgodnie z ugodą, kwota odszkodowania miała zostać przekazana przelewem na konto bankowe Wnioskodawcy w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody (Wnioskodawca otrzymał kwotę ww. odszkodowania w dniu 13 września 2018 r.). Ponadto, ugoda zobowiązała byłego pracodawcę do korekty świadectwa pracy polegającej na zmianie trybu rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron, korektę błędnie określonej nazwy stanowiska pracy Wnioskodawcy na tą wskazaną w umowie o pracę, korektę błędnie określonej liczby wykorzystanych dni urlopu wypoczynkowego w roku bieżącym oraz usunięcie informacji na temat przyczyny rozwiązania umowy o pracę wskazanej w punkcie 8 - informacje uzupełniające. Poprawione świadectwo pracy zgodnie z ugodą miało zostać wysłane na adres zamieszkania Wnioskodawcy w terminie 7 dni od dnia zawarcia ugody (Wnioskodawca otrzymał świadectwo pracy w dniu 14 września 2018 r.). Ponadto w ugodzie zostało wskazane, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia związane z łączącym Wnioskodawcę i byłego pracodawcę stosunkiem pracy, za wyjątkiem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Ugoda zmieniła tryb rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron, utrzymując wskazany w wypowiedzeniu umowy o pracę dzień 31 sierpnia 2018 r. jako dzień ustania umowy o pracę. W toku negocjacji Wnioskodawca podnosił, że zmiana trybu rozwiązania umowy o pracę jest dla Niego istotna z punktu widzenia możliwości uzyskania zatrudnienia u przyszłych pracodawców. Natomiast były pracodawca nie widział jakichkolwiek przeszkód w spełnieniu tego oczekiwania, traktując je jako formalność. W ugodzie sądowej jest wprost określone, że kwota 14 000 zł brutto (słownie czternaście tysięcy złotych 00/100) jest kwotą odszkodowania. W pozwie Wnioskodawca domagał się wypłaty odszkodowania w wysokości 3-krotnego miesięcznego wynagrodzenia brutto na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu Pracy. W ugodzie sądowej nie została wskazana podstawa prawna. Przedział kwot od 1-miesięcznej do 3-miesięcznej kwoty wynagrodzenia brutto jaki przewiduje art. 47 § 1 Kodeksu pracy przy tego rodzaju umowie o pracę był podstawą negocjacji i ustalenia kwoty określonej w ugodzie sądowej ze wskazaniem, że jest to kwota odszkodowania. Ugoda nie zawiera stwierdzenia przez Sąd, że doszło do naruszenia przepisów prawa pracy przez którąkolwiek ze stron. Były pracodawca od maja 2018 r. dążył do rozwiązania umowę o pracę na mocy porozumienia stron, na co Wnioskodawca się nie zgadzał, ponieważ uzasadnienie tej decyzji, zarzucające Mu nienależyte wykonywanie obowiązków służbowych, było w Jego ocenie niezgodne z faktami. Ponadto, w dniu 2 lipca 2018 r., przed przekazaniem Wnioskodawcy przez byłego pracodawcę woli jednostronnego rozwiązania umowy o pracę, bez podania przyczyny zostały Wnioskodawcy zablokowane dostępy do systemów firmowych, uniemożliwiając Mu wykonywanie codziennych obowiązków służbowych. Kwestia ta była przez Niego w pozwie poruszana. Bezpodstawne, w ocenie Wnioskodawcy, zachowania byłego pracodawcy skłoniły Go w maju 2018 r. do poszukiwań nowego pracodawcy, czego efektem jest relokacja i podjęcie od dnia 17 września bieżącego roku pracy w .. Zatem, wypłacone odszkodowanie nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby Mu szkody w postaci, w Jego ocenie, bezzasadnego rozwiązania umowy o pracę nie wyrządzono, ponieważ bez względu na to czy wypowiedzenie zostałoby Mu wręczone, czy też nie, Wnioskodawca podjąłby pracę u obecnego pracodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:
Czy w przedmiotowej sprawie przyznane odszkodowanie z ugody sądowej podlegało opodatkowaniu bądź oskładkowaniu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na ww. pytanie w części dotyczącej opodatkowania podatkiem dochodowym przyznanego Wnioskodawcy w drodze ugody sądowej odszkodowania. Natomiast, wniosek w części odnoszącej się do obowiązku oskładkowania ww. odszkodowania, zostanie rozpatrzony odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, otrzymane odszkodowanie, wynikające z zawartej ugody sądowej, korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego w pełnej przyznanej wysokości i na podstawie art. 75 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawca ma prawo wnioskować o stwierdzenie nadpłaty podatku, tj. różnicy pomiędzy kwotą odszkodowania, a kwotą otrzymaną na rachunek bankowy powinna zostać Mu zwrócona wraz z odsetkami ustawowymi.

Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy (art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 pkt 9 ustawy systemowej).

Przyznane w ugodzie sądowej odszkodowanie świadczy o fakcie, że szkoda ze strony byłego pracodawcy została Wnioskodawcy wyrządzona. Z punktu widzenia prawa pracy o odszkodowaniu mówi się w kontekście art. 30 § 1 oraz art. 47 § 1 Kodeksu pracy. Zatem, w świetle art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), przyznana kwota odszkodowania nie podlega również opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosowanie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Odszkodowanie stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu cytowanego wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 10 września 2018 r. Wnioskodawca zawarł z byłym pracodawcą, ugodę sądową, w wyniku której zostało Mu przyznane odszkodowanie w kwocie 14 000 zł. W złożonym pozwie Wnioskodawca dowodził, że firma w sposób nieuzasadniony rozwiązała z Nim umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony i wnosił o zasądzenie odszkodowania w wysokości trzech miesięcznych pensji brutto na podstawie art. 45 § 1 oraz art. 47 § 1 Kodeksu Pracy. W dniu 13 września 2018 r. Wnioskodawca otrzymał od firmy przelew na kwotę 11 480 zł z tytułem płatności Ugoda Sądowa. Umowa o pracę została zawarta w dniu 29 sierpnia 2017 r. na czas nieokreślony i rozwiązana wskutek Oświadczenia pracodawcy o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia z przyczyn leżących po stronie pracownika z dnia 2 lipca 2018 r. podpisanego przez pracodawcę. Wnioskodawca swojego podpisu pod oświadczeniem nie złożył. Zgodnie z treścią tego oświadczenia, rozwiązanie umowy o pracę miało nastąpić z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia, w dniu 31 sierpnia 2018 r. Podstawa prawna rozwiązania umowy o pracę nie została w oświadczeniu wskazana. Ustaleniem ugody sądowej było wycofanie przez byłego pracodawcę oświadczenia woli z dnia 2 lipca 2018 r. o rozwiązaniu z Wnioskodawcą umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony z zachowaniem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia. Ugoda zmieniła tryb rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron, utrzymując dzień 31 sierpnia 2018 r. dniem ustania stosunku pracy. Została zmniejszona żądana w pozwie kwota odszkodowania w wysokości 3-krotnego miesięcznego wynagrodzenia brutto na kwotę 14 000 zł brutto, również tytułem odszkodowania z zastrzeżeniem, że kwota ta obejmuje ewentualne zobowiązania publiczno-prywatne, które pozwany będzie miał obowiązek odprowadzić jako płatnik składek lub zaliczek na podatek. Zgodnie z ugodą, kwota odszkodowania miała zostać przekazana przelewem na konto bankowe Wnioskodawcy w terminie 14 dni od dnia zawarcia ugody (Wnioskodawca otrzymał kwotę ww. odszkodowania w dniu 13 września 2018 r.). Ponadto, ugoda zobowiązała byłego pracodawcę do korekty świadectwa pracy polegającej na zmianie trybu rozwiązania umowy o pracę na porozumienie stron, korektę błędnie określonej nazwy stanowiska pracy Wnioskodawcy na tą wskazaną w umowie o pracę, korektę błędnie określonej liczby wykorzystanych dni urlopu wypoczynkowego w roku bieżącym oraz usunięcie informacji na temat przyczyny rozwiązania umowy o pracę wskazanej w punkcie 8 - informacje uzupełniające. Poprawione świadectwo pracy zgodnie z ugodą miało zostać wysłane na adres zamieszkania Wnioskodawcy w terminie 7 dni od dnia zawarcia ugody (Wnioskodawca otrzymał świadectwo pracy w dniu 14 września 2018 r.). Ponadto w ugodzie zostało wskazane, że wyczerpuje ona wszelkie roszczenia związane z łączącym Wnioskodawcę i byłego pracodawcę stosunkiem pracy, za wyjątkiem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy. W toku negocjacji Wnioskodawca podnosił, że zmiana trybu rozwiązania umowy o pracę jest dla Niego istotna z punktu widzenia możliwości uzyskania zatrudnienia u przyszłych pracodawców. Natomiast były pracodawca nie widział jakichkolwiek przeszkód w spełnieniu tego oczekiwania, traktując je jako formalność. W ugodzie sądowej jest wprost określone, że kwota 14 000 zł brutto jest kwotą odszkodowania. W pozwie Wnioskodawca domagał się wypłaty odszkodowania w wysokości 3-krotnego miesięcznego wynagrodzenia brutto na podstawie art. 45 § 1 Kodeksu Pracy. W ugodzie sądowej nie została wskazana podstawa prawna. Przedział kwot od 1-miesięcznej do 3-miesięcznej kwoty wynagrodzenia brutto jaki przewiduje art. 47 § 1 Kodeksu pracy przy tego rodzaju umowie o pracę był podstawą negocjacji i ustalenia kwoty określonej w ugodzie sądowej ze wskazaniem, że jest to kwota odszkodowania. Ugoda nie zawiera stwierdzenia przez Sąd, że doszło do naruszenia przepisów prawa pracy przez którąkolwiek ze stron. Były pracodawca od maja 2018 r. dążył do rozwiązania umowę o pracę na mocy porozumienia stron, na co Wnioskodawca się nie zgadzał, ponieważ uzasadnienie tej decyzji, zarzucające Mu nienależyte wykonywanie obowiązków służbowych, było w Jego ocenie niezgodne z faktami. Ponadto, w dniu 2 lipca 2018 r., przed przekazaniem Wnioskodawcy przez byłego pracodawcę woli jednostronnego rozwiązania umowy o pracę, bez podania przyczyny zostały Wnioskodawcy zablokowane dostępy do systemów firmowych, uniemożliwiając Mu wykonywanie codziennych obowiązków służbowych. Kwestia ta była przeze Niego w pozwie poruszana. Bezpodstawne, w ocenie Wnioskodawcy, zachowania byłego pracodawcy skłoniły Go w maju 2018 r. do poszukiwań nowego pracodawcy, czego efektem jest relokacja i podjęcie od dnia 17 września bieżącego roku pracy w .. Zatem, wypłacone odszkodowanie nie dotyczyło korzyści, które Wnioskodawca mógłby osiągnąć, gdyby Mu szkody w postaci, w Jego ocenie, bezzasadnego rozwiązania umowy o pracę nie wyrządzono, ponieważ bez względu na to czy wypowiedzenie zostałoby Mu wręczone, czy też nie, Wnioskodawca podjąłby pracę u obecnego pracodawcy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2016 r., poz. 1666, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z powyższego wynika, że ustawodawca zwolnił z opodatkowania te odszkodowania, których wysokość lub zasady wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu, tj. między innymi odszkodowań wypłacanych na podstawie zawartych ugód i umów innych niż ugody sądowe.

Powyższe wskazuje, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa, z wyjątkiem enumeratywnie wymienionych kategorii odszkodowań.

Kwestie zasad i podstawy do wypłaty odszkodowania z tytułu nieuzasadnionego wypowiedzenia umowy o pracę reguluje ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.).

W myśl art. 45 § 1 ww. ustawy, w razie ustalenia, że wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę, sąd pracy stosownie do żądania pracownika orzeka o bezskuteczności wypowiedzenia, a jeżeli umowa uległa już rozwiązaniu o przywróceniu pracownika do pracy na poprzednich warunkach albo odszkodowaniu.

Na podstawie art. 45 § 2 cyt. ustawy, sąd pracy może nie uwzględnić żądania pracownika uznania wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, jeżeli ustali, że uwzględnienie takiego żądania jest niemożliwe lub niecelowe, w takim przypadku sąd orzeka o odszkodowaniu.

Odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 powyższej ustawy, przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższej jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia (art. 47¹ Kodeksu pracy).

Stosownie do treści art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, umowę o pracę rozwiązuje się na mocy porozumienia stron. Jednakże należy zauważyć, że przepisy Kodeksu pracy nie przewidują wypłaty odszkodowania w sytuacji rozwiązania umowy za porozumieniem stron. Konsekwencją tego jest brak możliwości sprecyzowania na gruncie powołanych wyżej przepisów Kodeksu pracy ustalenia wysokości odszkodowania.

Wobec tego, zawarta między Wnioskodawcą, a byłym pracodawcą ugoda sądowa stanowi ugodę w rozumieniu art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 917 powołanej powyżej ustawy, strony zawierające ugodę, czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo uchylić spór istniejący lub mogący powstać.

W związku z tym należy uznać, że określone w ugodzie świadczenie przyznane Wnioskodawcy przez byłego pracodawcę nie jest odszkodowaniem wynikającym z przepisów odrębnych ustaw, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem, przedmiotowe świadczenie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie ww. artykułu.

Natomiast w przypadku, gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a) i b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter. Wyżej wymieniony przepis zwalnia od podatku jedynie takie odszkodowania, które nie stanowią ekonomicznego przysporzenia ponad stan majątkowy będący w posiadaniu podatnika przed ich wypłatą. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającego na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszystkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W praktyce szkoda może obejmować stratę polegającą na ubytku w majątku wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy niż był dotychczas, lub może dotyczyć utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono wówczas poszkodowany nie staje się bogatszy, jakkolwiek mógł liczyć na wzbogacenie się.

Na podstawie ww. przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) opodatkowaniu podatkiem dochodowym jako wyłączone ze zwolnienia podlega odszkodowanie otrzymane (na podstawie wyroku lub ugody sądowej) z tytułu utraconych korzyści, które podatnik mógł otrzymać gdyby mu szkody nie wyrządzono. Opodatkowanie to wynika stąd, że gdyby podatnik osiągnął spodziewane korzyści, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 Kodeksu cywilnego), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku pracy, ma rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę.

Zatem, wypłacona przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawcy kwota odszkodowania nie jest rekompensatą za szkodę z tytułu bezpodstawnego (krzywdzącego) sposobu rozwiązania umowy o pracę, jeśli rozwiązanie umowy nastąpiło w efekcie za porozumieniem stron (czyli za zgodą byłego pracownika). Odszkodowanie to, wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy, ma tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki Wnioskodawca mógłby otrzymać, gdyby do rozwiązania umowy nie doszło. W związku z powyższym, otrzymana kwota na podstawie ugody sądowej dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

W związku z tym, wypłacona przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawcy kwota odszkodowania nie będzie również korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz przywołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić należy, że kwota wypłaconego w dniu 13 września 2018 r. przez byłego pracodawcę na rzecz Wnioskodawcy odszkodowania ma rekompensować Mu utracone w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści, a zatem winna być zakwalifikowana do przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegająca opodatkowaniu tym podatkiem, ponieważ wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Wnioskodawcę z pracodawcą stosunku pracy. Gdyby tego stosunku nie było Wnioskodawca nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko pracodawcy o zasądzenie odszkodowania za nieuzasadnione wypowiedzenie umowy o pracę. Tym samym wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej z byłym pracodawcą stanowi dla Wnioskodawcy przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. W konsekwencji, były pracodawca zobowiązany będzie obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wystawić informację PIT-11 za 2018 r., natomiast Wnioskodawca ww. kwotę winien wykazać w zeznaniu podatkowym o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) za rok podatkowy 2018 łącznie z pozostałymi dochodami osiągniętymi w danym roku podatkowym.

W związku z tym, Wnioskodawca nie ma podstaw prawnych do wystąpienia do naczelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty podatku, o którym mowa w art. 75 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.).

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Tutejszy Organ wskazuje, że przedmiotowa interpretacja dotyczy wyłącznie skutków podatkowych otrzymania przez Wnioskodawcę odszkodowania, zgodnie z zapytaniem przedstawionym we wniosku, nie odnosi się natomiast do kwestii opodatkowania ustawowych odsetek od ww. świadczenia.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej organu podatkowego wskazać należy, że orzeczenie to dotyczy tylko konkretnej, indywidualnej sprawy, podatnika w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Ponadto, nadmienić należy, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Końcowo, mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy Ordynacji podatkowej, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej