Temat interpretacji

w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu rekompensat wypłacanych pracownikom Spółki w związku z uszkodzeniem ich samochodów

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 15 maja 2017 r. (data wpływu 23 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu rekompensat wypłacanych pracownikom Spółki w związku z uszkodzeniem ich samochodów jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu rekompensat wypłacanych pracownikom Spółki w związku z uszkodzeniem ich samochodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Pan G. S., Pan D. G. oraz Pani C. G. (dalej łącznie - Wnioskodawcy) są komandytariuszami w A. Sp. z o.o. sp. k. (dalej - Spółka). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, rozwoju oraz sprzedaży produktów z branży motoryzacyjnej oraz przemysłowej.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w Polsce.

W wyniku gwałtownej wichury, która miała miejsce na terenie całego województwa na początku b.r. uszkodzonych zostało wiele budynków mieszkalnych oraz gospodarczych. Wichura zrywała dachy domostw, a także wyrywała drzewa z korzeniami oraz przewracała ciężarówki na autostradzie.

Skutki gwałtownego załamania warunków pogodnych tego dnia dotknęły także Spółkę. W wyniku wichury namiot przemysłowy Spółki o konstrukcji stalowej, pod którym przechowywane były wyroby gotowe Spółki, został wyrwany z ziemi wraz z mocującymi go kotwami. Siła i intensywność wiatru rzuciły namiot na zaparkowane w pobliżu samochody pracowników spółki, którymi przyjechali do pracy.

W wyniku zdarzenia samochody pracowników Spółki uległy uszkodzeniu. Z uwagi na znaczny rozmiar oraz ciężar namiotu, stopień uszkodzeń tych pojazdów jest znaczny.

Wobec powyższego Spółka podjęła decyzję, aby dobrowolnie zrekompensować ze środków obrotowych Spółki zniszczenia, jakie w mieniu pracowników Spółki spowodowało przemieszczenie namiotu w trakcie wichury. Wysokość kwot wypłacanych pracownikom ustalona została w oparciu o dokumenty (np. dokumenty wystawione przez rzeczoznawców majątkowych) potwierdzające stan szkód i określające wysokość kosztów, jakie należałoby ponieść, aby doprowadzić dany pojazd do stanu sprzed zdarzenia.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w świetle opisanego stanu faktycznego kwoty wypłacanych pracownikom Spółki rekompensat z tytułu uszkodzenia ich samochodów podczas wichury, podlegają zaliczeniu przez Wnioskodawców do kosztów uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o PIT - w tej części, która przypada na Wnioskodawców, proporcjonalnie do wysokości posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki?

Zdaniem Zainteresowanych wypłacane pracownikom Spółki rekompensaty z tytułu uszkodzonych samochodów podczas wichury, stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT - w tej części, która przypada na Wnioskodawców proporcjonalnie do wysokości posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki.

Poniżej Wnioskodawcy szczegółowo uzasadniają swoje stanowisko.

1. Koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o PIT

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy CIT kosztami uzyskania przychodów sq koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23".

W świetle powyższego, a także mając na uwadze wypracowaną przez organy podatkowe linię interpretacyjną, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu enumeratywnie wskazanych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami, bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Zwrot w celu" oznacza przy tym, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą podlega odliczeniu od przychodu, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo - skutkowym, że poniesienie go ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów, albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Wydatek nie musi zatem przynieść bezpośredniego skutku w postaci wygenerowania przychodu, lecz może on również przyczynić się do zabezpieczenia albo do zachowania źródeł przychodu. Innymi słowy, nie musi istnieć bezpośredni związek wydatku z osiągniętym przychodem podatkowym, aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodu. Kosztami uzyskania przychodów mogą być bowiem również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami - pod warunkiem, że były one uzasadnione ekonomicznie i zostały poniesione w sposób racjonalny, co skutkowało powstaniem bądź zwiększeniem przychodów, albo zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła.

1. Zaliczenie wypłacanych rekompensat z tytułu uszkodzonych samochodów do kosztów podatkowych

Zdaniem Zainteresowanych, w celu weryfikacji, czy poniesione przez Spółkę wydatki na zrekompensowanie pracownikom szkód wyrządzonych w ich pojazdach w trakcie wichury, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawców, niezbędnym jest w szczególności ustalenie związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy tymi wydatkami, a przychodami Wnioskodawców.

Koszty poniesione przez Spółkę stanowią element prowadzonej działalności gospodarczej służącej osiąganiu przychodów i znajdują ekonomiczne uzasadnienie. Przyznanie pracownikom Spółki pieniężnych rekompensat ma na celu m.in. zapobieganie wysuwaniu przez nich ewentualnych roszczeń cywilnoprawnych na drodze sądowej, co niewątpliwie generowałoby dodatkowe koszty po stronie Spółki oraz budowanie pozytywnego wizerunku Spółki na rynku pracy, jako odpowiedzialnego pracodawcy, dbającego o pracowników i zabezpieczającego ich interesy.

Spółka jednocześnie jest świadoma, że w przypadku niepokrycia szkód wyrządzonych przez wichurę, jej renoma - jako dobrego i rzetelnego pracodawcy - znacząco się obniży. Ma to kluczowe znaczenie w przypadku pozyskiwania (a także zatrzymywania" w Spółce) pracowników z rynku motoryzacyjnego, na którym w ostatnich latach szczególnie nasiliło się zjawisko tzw. rynku pracownika.

Wypłata rekompensat za szkody wyrządzone w mieniu pracowników, a spowodowane siłami natury, przez namiot należący do Spółki jest, zdaniem Wnioskodawców, właściwa również ze względu na zasady współżycia społecznego, o których mowa w art. 94 pkt 10 Kodeksu pracy. Zgodnie z treścią tego przepisu pracodawca jest obowiązany w szczególności wpływać na kształtowanie w zakładzie pracy zasad współżycia społecznego". Takie zachowanie Spółki przyczynia się bowiem do budowania dobrych relacji na linii pracodawca a pracownicy.

Mając powyższe na uwadze, w tym motywy podjętych przez Spółkę działań, a także przedstawioną powyżej argumentację, poniesienie wydatków na wypłatę pracownikom Spółki rekompensat z tytułu zniszczeń wyrządzonych w ich samochodach podczas wichury, należy zdaniem Zainteresowanych uznać za ekonomicznie racjonalne działanie i podporządkowane osiągnięciu przychodu lub zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodu.

W konsekwencji, zdaniem Zainteresowanych wypłacone rekompensaty pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przez Spółkę przychodami, a tym samym wydatek ten spełnia przesłanki uznania za koszt podatkowy po stronie Wnioskodawców, jako wspólników Spółki (w tej części, która przypada na Wnioskodawców proporcjonalnie do wysokości posiadanego przez nich prawa do udziału w zysku Spółki).

Jednocześnie Zainteresowani zwracają uwagę, że przepis art. 23 ust. 1 ustawy o PIT zawiera katalog enumeratywnie wymienionych kosztów niebędących kosztami uzyskania przychodów, wśród nich wskazując m.in.:

1. jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy (art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o PIT),
2. kary, opłaty i odszkodowania z tytułu nieprzestrzegania przepisów w zakresie ochrony środowiska i niewykonania nakazów właściwych organów nadzoru i kontroli dotyczących uchybień w dziedzinie BHP (art. 23 ust. 1 pkt 16 ustawy o PIT),
3. kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT).

Zdaniem Zainteresowanych wypłacone pracownikom rekompensaty za uszkodzone w trakcie wichury samochody nie mieszczą się w ww. katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodu. W szczególności wypłacone rekompensaty nie stanowią kar umownych, czy też odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, ani tym bardziej odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Zatem, skoro ustawodawca ściśle określił, jakie konkretnie odszkodowania i kary umowne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, to a contrario pozostałe, spełniające wymogi wyrażone w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, powinny stanowić koszty podatkowe. Zdaniem Zainteresowanych taka sytuacja ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym.

Podsumowując, wypłacone pracownikom rekompensaty, o których mowa w przedstawionym stanie faktycznym, będą stanowiły dla Zainteresowanych koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT - w tej części, która przypada na Wnioskodawców proporcjonalnie do wysokości posiadanego prawa do udziału w zysku Spółki.

W świetle powyższego, Wnioskodawcy wnoszą o uznanie ich stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Zainteresowanych.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że wskazane we wniosku wydatki mogą stanowić koszt podatkowy w takim zakresie w jakim nie zostały/zostaną zwrócone Spółce, której Wnioskodawca jest wspólnikiem (z uwzględnieniem udziału Wnioskodawcy w tej Spółce).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej