Temat interpretacji
W zakresie opodatkowania przychodu z tytułu przedawnionej wierzytelności.
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 kwietnia 2017 r. (data wpływu 25 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 czerwca 2017 r. (data nadania 19 czerwca 2017 r., data wpływu 21 czerwca 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.127.2017.1.MS1 z dnia 5 czerwca 2017 r. (data nadania 6 czerwca 2017 r., data doręczenia 12 czerwca 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu przedawnionej wierzytelności - jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 25 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodu z tytułu przedawnionej wierzytelności.
Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 5 czerwca 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.127.2017.1.MS1 (data nadania 6 czerwca 2017 r., data doręczenia 12 czerwca 2017 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.
Pismem z dnia 17 czerwca 2017 r. (data nadania 19 czerwca 2017 r., data wpływu 21 czerwca 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.
We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest osobą fizyczną, pobiera świadczenie emerytalne i rozlicza się ze swoich dochodów w Urzędzie Skarbowym. W dniu 3 kwietnia 1998 r. Wnioskodawca zawarł umowę kredytową na zakup samochodu w Banku. Spłata kredytu 3 kwietnia 2003 r. Bank przez ponad trzy lata po spłacie nie dochodził żadnych roszczeń. W dniu 22 września 2006 r. firma Prokura jak podają w swoich pismach nabyła od Banku, wierzytelność związaną z zakończonym w 2003 r. kredytem w wysokości 6.657,55 zł (prawnie była to już wierzytelność przedawniona). Po powiadomieniu Wnioskodawcy o tym fakcie, Wnioskodawca wysłał pismo do firmy Prokura z informacją, że nie uznaje tego długu, gdyż według jego wiedzy kredyt został spłacony. Po 10 latach od zakupu wierzytelności a 13 od zakończenia kredytu, dnia 1 grudnia 2016 r. firma Prokura wniosła pozew do Sądu Rejonowego, w którym żąda zapłaty w wysokości 25.744,96 zł. Sąd Rejonowy w dniu 25 maja 2016 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.
W terminie Wnioskodawca wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty. Sąd stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu ni utratę mocy nakazu zapłaty w całości, a następnie wyznaczył termin rozprawy z udziałem Wnioskodawcy na dzień 20 lipca 2016 r. Przed rozprawą, w dniu 24 czerwca 2016 r. firma Prokura wniosła do Sądu o umorzenie postępowania i zniesienie rozprawy. Sąd Rejonowy w dniu 30 czerwca 2016 r. wydał postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie. Dnia 3 marca 2017 r. Wnioskodawca otrzymał PIT-8C wystawiony przez Prokura na kwotę 25.744,96 zł jako dochód Wnioskodawcy od przedawnionej wierzytelności.
W dniu 7 marca 2016 r. Wnioskodawca zwrócił się do Prokura z pismem o wyjaśnienie na jakiej podstawie wystawiono ten PIT-8C i w takiej kwocie skoro rzekomy dług nie został umorzony przez ich firmę a jedynie potwierdzony zgodnie z decyzją Sądu jako przedawniona wierzytelność, co nie może stanowić dochodu Wnioskodawcy.
W odpowiedzi pisemnej Prokura stwierdziła, iż uznaje przedawnienie roszczenia ale ten fakt nie obliguje ich do rezygnacji z podejmowania pozasądowych działań zmierzających do zaspokojenia wierzytelności. Wnioskodawca nie uzyskał informacji, że dług został umorzony w całości więc firma Prokura będzie w przyszłości mogła obracać tą wierzytelnością odsprzedać innej firmie windykacyjnej. W PIT-8C w rubryce rodzaj przychodu w pkt 24 wierzyciel wpisał Przedawnienie wierzytelności co nie jest równoznaczne z umorzeniem wierzytelności, więc nie może stanowić dochodu Wnioskodawcy, a zatem PIT-8C został niesłusznie wystawiony przez Prokura. Korzyści z wystawienia takiego PIT-8C uzyskała firma windykacyjna naliczając sobie odsetki w kwocie ponad 19 tys. zł. Dlaczego Prokura w momencie odkupienia domniemanego długu nie wystawiła PIT-u, a dopiero po przeszło 11 latach.
Pismem z dnia 17 czerwca Wnioskodawca uzupełnił opis stanu faktycznego o następujące informacje.
Ostatnia wpłata dokonana była w dniu 4 czerwca 2002 roku. Pozostało do spłacenia 6.657.55 zł i tego zadłużenia Wnioskodawca nie spłacił.
Wnioskodawca informuje, że kredyt zawarty był na okres od 3 kwietnia 1998 roku do dnia 3 kwietnia 2003 roku. Spłata kredytu według harmonogramu przypadała na 3 kwietnia 2003 roku. Spłata kredytu w 60 ratach płatne do 3 dnia każdego miesiąca. W punkcie f umowy kredytowej jest zapis: gdy kredytobiorca nie dotrzymuje istotnych warunków umowy a w szczególności gdy jest w zwłoce z zapłatą co najmniej dwóch rat jednocześnie suma zaległych rat przewyższa 1/5 wszystkich rat, Bank może postawić kredyt w stan natychmiastowej wymagalności.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
Czy przychodem Wnioskodawcy podlegającym opodatkowaniu jest cała kwota długu wraz z odsetkami na dzień 31 października 2016 r. (dzień uznania przedawnienia wierzytelności przez wierzyciela), mimo że ten termin minął 3 kwietnia 2006 r.?
- kwota zadłużenia z tytułu kapitału,
- kwota odsetek do momentu przedawnienia, czyli w okresie 3 lat od rozwiązania umowy przez bank,
- kwota odsetek naliczona przez wierzyciela, który wykupił dług już przeterminowany, do dnia przeterminowania czyli 31 października 2016 r.?
Zdaniem Wnioskodawcy nie nastąpiło po jego stronie trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych, bo jedynym momentem, który można uznać za datę powstania przychodu z przedawnienia jest moment przedawnienia się wierzytelności a podmiotem będącym wierzycielem w dacie przedawnienia był bank, a nie obecny wierzyciel i to bank miałby ewentualną podstawę do wystawienia PIT-8C.
Zobowiązanie podatkowe jest przedawnione z uwagi na datę, którą ewentualnie można przyjąć jako datą powstania przychodu z przedawnienia pierwszy dzień po upływie terminu przedawnienia czyli 4 kwietnia 2006 r. Kwota stanowiąca podstawę wymiaru podatku powinna być taka jak wyliczona na ten dzień 6.657,55 zł. Ponadto przychód ten byłby przychodem roku 2006, w związku z tym zobowiązanie podatkowe również się przedawniło i nawet jeśli obecny wierzyciel wystawił PIT-8C, Wnioskodawca nie ma obowiązku odprowadzenia podatku od tego przychodu. Przedawnienie wierzytelności powstało dnia 4 kwietnia 2006 r. i nie jest ważne stanowisko obecnego wierzyciela, że po 11 latach gdzie naliczył sobie olbrzymie odsetki, przyznał, że nastąpiło przedawnienie wierzytelności i na tej podstawie wystawił informację PIT-8C Wierzyciel dobrze wiedział, że odkupuje od banku w dniu 22 września 2006 r. wierzytelność już przedawnioną. Instytucję przedawnienia określają przepisy art. 117 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459). Z przepisów tych wynika, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu po upływie terminu przedawnienia , ten przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba, że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Roszczenie majątkowe z umowy kredytowej zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a prowadzącym działalność bankiem uległo przedawnieniu po 3 latach od zakończenia kredytu czyli dnia 4 kwietnia 2006 r., a obecny wierzyciel Prokura nabył wierzytelność dnia 22 września 2006 r. czyli prawnie już przedawnioną i przez ponad 10 lat naliczył sobie odsetki co dało kwotę wpisaną w PIT-8C -25.744,96 zł. Wysokość ewentualnej kwoty od której należałoby odprowadzić podatek dochodowy, jeżeli nie byłaby przeterminowana i jednocześnie umorzona przez bank po zakończeniu terminu kredytu to 6.657,55 zł należność główna. A ponieważ bank nie wystawił informacji PIT-8C w ustawowym terminie 3 lat wierzytelność ta uległa przedawnieniu a także i zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu. W podsumowaniu: zdaniem Wnioskodawcy Prokura wystawiła informację PIT-8C niesłusznie ponieważ zobowiązanie podatkowe oraz wierzytelność, która nabyła były już przedawnione w dniu 4 kwietnia 2006 r. i nie może ona stanowić dochodu Wnioskodawcy w 2016 r.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione z podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.
Rodzaje źródeł przychodów zostały określone w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdzie między innymi w pkt 9 wymieniono inne źródła.
Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Z przedstawionych przepisów wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega co do zasady każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.
O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik, czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.
Należy zauważyć, że stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17.
Użycie w powyższym przepisie sformułowania w szczególności, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł mówi się w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Korzyści takie pojawiają się nie tylko wówczas, gdy podatnikowi zostają przekazane środki pieniężne, ale również wtedy, kiedy zmniejszone zostaną jego zobowiązania, których nie musi już realizować z własnego majątku.
Na podstawie art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru (PIT-8C) o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.
Z zaprezentowanego opisu stanu faktycznego wynika, że w marcu 2017 r. Wnioskodawca otrzymał z firmy Prokura informację PIT-8C, w której jako dochód wykazana jest przedawniona wierzytelność w kwocie 25.744,96 zł. W ocenie Wnioskodawcy nie nastąpiło po stronie Wnioskodawcy trwałe przysporzenie majątkowe i nie powstał przychód podlegający opodatkowaniu. Zdaniem Wnioskodawcy, gdyż jedynym momentem, który można uznać za datę powstania przychodu z z przedawnienia jest moment przedawnienia się wierzytelności, a podmiotem będącym wierzycielem w dacie przedawnienia był Bank, a nie obecny wierzyciel i to Bank miałby ewentualną podstawę do wystawienia PIT-8C. Kwota stanowiąca podstawę wymiaru podatku powinna być taka jak wyliczona nad ten dzień 6.657,55 zł.
W związku z powyższym opisem stanu faktycznego wskazać należy, że instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459). Zgodnie z art. 117 § 1 ww. Kodeksu, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Przy czym, w myśl art. 117 § 2 ww. Kodeksu, po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne.
Przedawnienie zobowiązania jest zdarzeniem prawnym, powodującym określone skutki w zakresie możliwości dochodzenia zobowiązań. Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia. Skutkiem tego - roszczenie przedawnione nie gaśnie, a jedynie nie będzie mogło być przymusowo zrealizowane; sąd bowiem oddali powództwo uprawnionego w razie upływu terminu przedawnienia i gdy dłużnik podniesie zarzut przedawnienia. Jednakże roszczenie takie nadal uznawane jest za prawnie istniejące. Znajduje to przede wszystkim wyraz w tym, że dłużnik, który po upływie terminu przedawnienia spełnił świadczenie, nie może następnie żądać jego zwrotu, chociażby nie był świadomy upływu terminu przedawnienia i związanych z tym skutków prawnych. Spełnił on bowiem należne w świetle prawa zobowiązanie.
Obok instytucji przedawnienia, w art. 508 Kodeksu cywilnego ustawodawca wskazał także instytucję zwolnienia z długu. W jej myśl: zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.
Zatem należy stwierdzić, że gdy wierzyciel składa oświadczenie woli, że zwalnia dłużnika z obowiązku spłaty należności, po stronie dłużnika dochodzi do powstania trwałego przysporzenia majątkowego w wysokości umorzonej części kwoty środków pieniężnych, które podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
Podobnie, w przypadku przedawnienia wierzytelności z tytułu należności (zobowiązania) (bez zwolnienia Wnioskodawcy z obowiązku spłaty wierzytelności) także dochodzi u dłużnika do powstania realnego przysporzenia majątkowego.
Nie ulega wątpliwości, że gdy występuje niemożność przymusowego wyegzekwowania zobowiązania, pomimo braku jego faktycznego wykonania, dłużnik uzyskuje pewną korzyść majątkową, przejawiającą się w tym, że nie musi realnie wykonać zobowiązania. Zasadnicze znaczenie ma bowiem to, że w następstwie przedawnienia dłużnik zostaje zwolniony z obowiązku spłaty zadłużenia (ustaje obowiązek spełnienia świadczenia). Skutki finansowe przedawnienia zobowiązania z tytułu kredytu dla kredytobiorcy oraz kredytodawcy są zatem takie same jak przy jego umorzeniu (zwolnieniu z długu). Dłużnik osiąga bowiem realne przysporzenie majątkowe.
Przychód podatkowy z tytułu przedawnionego zobowiązania powstaje w momencie upływu terminu przedawnienia. Stosownie do treści art. 118 Kodeksu cywilnego, jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata.
Jeżeli zatem w przypadku Wnioskodawcy doszło do przedawnienia wierzytelności, a wierzyciel z uwagi na przedawnienie roszczenia nie ma możliwości skutecznego wyegzekwowania tej wierzytelności, wówczas Wnioskodawca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które jako przychód z innych źródeł podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
W konsekwencji, jeżeli kredytobiorca, powołując się na przedawnienie zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu, odmawia jego spłacenia, wówczas kredytobiorca osiąga realne przysporzenie majątkowe, które jako przychód z innych źródeł podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Stosownie do postanowień art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na świadczeniodawcy ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C na imię kredytobiorcy, w którym jako przychód z innych źródeł wykaże wartość przedawnionego zobowiązania (na moment przedawnienia), którego kredytobiorca odmawia spłacenia.
Należy zauważyć, że gdy dochodzi do przedawnienia zobowiązania kredytobiorcy, kredytobiorca w dacie przedawnienia osiąga przychód z innych źródeł w wysokości przedawnionego zobowiązania (składającego się z należności głównej oraz odsetek umownych wymagalnych na dzień przedawnienia).
Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz sformułowanych w nim pytań należy zauważyć, że niespłacenie przez Wnioskodawcę zaciągniętego kredytu, skutkuje powstaniem przychodu w rozumieniu art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstał w momencie przedawnienia zobowiązania ( przyjmując za Wnioskodawcą w przedmiotowej sprawie 4 kwietnia 2006 r.), w wysokości zadłużenia z tytułu należności głównej oraz odsetek za zwłokę, które były wymagalne na moment przedawnienia. Zauważyć należy, że nie obecny wierzyciel (który nie był wierzycielem w dacie przedawnienia zobowiązania kredytowego, a bank z którym Wnioskodawca zawarł umowę kredytową, był zobowiązany do wystawienia informacji o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych (PIT-8C) stosownie do art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Na Wnioskodawcy ciążył natomiast obowiązek uwzględnienia przychodu z tego tytułu w zeznaniu podatkowym, obliczenia dochodu i należnego podatku dochodowego za rok podatkowy 2006, w którym uzyskał przychód z tytułu niespłaconej kwoty kredytu.
Należy wskazać, że zarówno kwestie powstania zobowiązania podatkowego, jak i jego przedawnienia są uregulowane w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z poźn. zm.). Stosownie do postanowień art. 21 § 1 pkt 1 tej ustawy zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Z kolei art. 59 § 1 pkt 9 tej ustawy stanowi, że zobowiązanie podatkowe wygasa w całości lub części wskutek przedawnienia. Zgodnie natomiast z art. 70 § 1 ww. ustawy, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Zatem dla zobowiązania powstałego w 2006 r. przedawnienie nastąpiło w 2012 r.
Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się bezie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
Stanowisko
prawidłowe
Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej