Temat interpretacji

Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo kwalifikując ponoszone wydatki związane z udziałem doktorantów w konferencjach lub sympozjach naukowych (opłata konferencyjna) jako nieodpłatne świadczenia stanowiące przychód doktorantów i wystawiając w związku z tym PIT-8C?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2017 r. (data wpływu 20 marca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2017 r. (data wpływu 5 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w związku z ponoszeniem wydatków na opłatę konferencyjną jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków Wnioskodawcy jako płatnika w związku z ponoszeniem wydatków na opłatę konferencyjną.

Z uwagi na braki wniosku, Organ podatkowy na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), pismem z dnia 19 kwietnia 2017 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.35.2017.1.GG (doręczonym w dniu 26 kwietnia 2017 r.), wezwał Wnioskodawcę do jego uzupełnienia, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

W odpowiedzi na ww. wezwanie dnia 5 maja 2017 r. wpłynęło do Organu uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 4 maja 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Uczestnicy studiów doktoranckich (doktoranci) mają obowiązek uczestniczenia w konferencjach naukowych, sympozjach, seminariach i kursach.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 94 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, udział doktoranta w konferencjach szkoleniowych jest jednym z podstawowych elementów kształcenia kadr naukowych. Udział w konferencjach wchodzi w zakres kształcenia doktoranta oraz jego prawidłowej pracy badawczej, stanowi przejaw aktywności naukowej doktorantów oraz jest jednym z warunków otwarcia przewodu doktorskiego.

W myśl art. 8 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym, zadaniem uczelni jest stworzenie warunków do prawidłowej realizacji programów studiów oraz umożliwienia indywidualnego prowadzenia pracy naukowej pod nadzorem opiekuna naukowego. Udział doktorantów w różnego rodzaju konferencjach, sympozjach i seminariach naukowych stanowi integralną część procesu kształcenia i pracy naukowej, gdzie doktoranci uzyskują bieżącą wiedzę naukową i materiały, które będą dostępne w publikacjach książkowych i czasopismach naukowych w odległości czasowej. Udział doktoranta w konferencjach naukowych, szkoleniowych jest jednym z podstawowych elementów bezpłatnego kształcenia kadr naukowych i wydatki z tym związane są w całości finansowane poprzez dotacje z budżetu państwa (art. 94 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym).

Studenci i doktoranci Politechniki wyjeżdżają często poza teren , aby uczestniczyć w różnych szkoleniach, konferencjach naukowych itd. W związku z ww. wyjazdami Politechnika ponosi często koszty tzw. wpisowego, tj. opłat za uczestnictwo oraz koszty zakwaterowania, transportu, wyżywienia delegowanych osób. W przypadku, gdy konferencja naukowa organizowana jest na miejscu, to jedynymi kosztami uczestnictwa ponoszonymi przez uczelnię są koszty opłaty konferencyjnej, organizowanej przez inny podmiot. Gdy uczelnia nie finansuje bezpośrednio powyższych wydatków, doktorantom wypłaca się dietę na wyżywienie i koszt dojazdów i powrotu.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że uczestnicy studiów doktoranckich (doktoranci) w Politechnice są związani z Wnioskodawcą umową dotyczącą kształcenia na studiach doktoranckich.

Opłaty za udział w konferencjach są finansowane przez Wnioskodawcę ze środków finansowych wydzielonych na każdym Wydziale Politechniki na wyjazdy konferencyjne, badania, zakup materiałów do badań dla doktorantów, jak również z projektów realizowanych przez Politechnikę oraz grantów. Beneficjentem dotacji jest Politechnika .

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):
Czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo kwalifikując ponoszone wydatki związane z udziałem doktorantów w konferencjach lub sympozjach naukowych (opłata konferencyjna) jako nieodpłatne świadczenia stanowiące przychód doktorantów i wystawiając w związku z tym PIT-8C?

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na względzie treść art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 94 ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz § 2 pkt 8 rozporządzenia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 16 lutego 2017 r. w sprawie kształcenia na studiach doktoranckich, uprawniają one do przyjęcia stanowiska, że przychód z tytułu opłaty konferencyjnej i udziału w szkoleniach nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca stwierdził, że postąpił nieprawidłowo kwalifikując ponoszone wydatki związane z udziałem doktorantów w konferencjach lub sympozjach naukowych (opłata konferencyjna) jako nieodpłatne świadczenia stanowiące przychód doktorantów i wystawiając w związku z tym PIT-8C. Mianowicie, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponoszone przez Niego na rzecz doktorantów wydatki związane z ich udziałem w konferencjach lub sympozjach naukowych stanowią dla nich wolne od podatku dochodowego nieodpłatne świadczenie. Tymczasem zgodnie z art. 42a ww. ustawy, zdaniem Wnioskodawcy, nie ma On obowiązku sporządzania informacji PIT-8C oraz przekazywania tej informacji doktorantom i właściwemu organowi podatkowemu w odniesieniu do przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane powyżej nieodpłatne świadczenie korzysta ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem wydatki związane z udziałem doktorantów w konferencjach lub sympozjach naukowych są finansowane ze środków budżetu państwa jako element obligatoryjnego kształcenia (art. 8 oraz art. 94 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym).

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w związku z ponoszeniem na rzecz doktorantów wydatków związanych z ich udziałem w konferencjach lub sympozjach naukowych (opłata konferencyjna) nie ciąży na Nim obowiązek przewidziany w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (wystawienie PIT-8C), albowiem doktoranci nie uzyskują z tego tytułu przychodu podlegającego opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika natomiast, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ww. ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych pojęcie nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby, ale również wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02). O przychodzie podatkowym należy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Jak stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użyte w tym przepisie sformułowanie w szczególności wskazuje, że zawiera on tylko przykładowe wyliczenie przychodów, co oznacza, że przysporzenia majątkowe, niezaliczane do pozostałych źródeł przychodów, stanowią przychody objęte dyspozycją tego przepisu.

Na podstawie art. 42a ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1, z wyjątkiem dochodów (przychodów) wymienionych w art. 21, art. 52, art. 52a i art. 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku, od których nie są obowiązane pobierać zaliczki na podatek lub zryczałtowanego podatku dochodowego, są obowiązane sporządzić informację według ustalonego wzoru o wysokości przychodów i w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, przesłać ją podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Mając na względzie przedstawiony opis stanu faktycznego i powołane przepisy prawa uznać należy, że doktoranci, za których Wnioskodawca uiszcza opłaty konferencyjne (opłaty z tytułu udziału w konferencjach), związani z Wnioskodawcą umową kształcenia na studiach doktoranckich uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kwalifikowany do przychodów z innych źródeł w rozumieniu art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych oraz wartość świadczeń rzeczowych (w naturze) finansowanych lub współfinansowanych ze środków budżetu państwa, jednostek samorządu terytorialnego, ze środków agencji rządowych, agencji wykonawczych lub ze środków pochodzących od rządów państw obcych, organizacji międzynarodowych lub międzynarodowych instytucji finansowych, w ramach rządowych programów.

Z treści cytowanego wyżej przepisu wynika, że aby podatnik mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku określonego tym przepisem musi otrzymać:

1. nieodpłatne świadczenie, bądź
2. świadczenie częściowo odpłatne, bądź
3. świadczenie rzeczowe (w naturze),
4. świadczenia te muszą być sfinansowane (współfinansowane) z konkretnych, ściśle określonych źródeł,
5. otrzymanie świadczeń winno nastąpić w ramach programów rządowych.

Jeżeli zatem, podatnik otrzyma takie świadczenie, które jest finansowane lub współfinansowane m.in. ze środków budżetu państwa lub agencji wykonawczych w ramach rządowego programu (rządowych programów), to wartość tego świadczenia jest zwolniona z podatku.

Zgodnie z art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2016 r., poz. 1842, z późn. zm.), przychodami uczelni publicznej są w szczególności:

1. dotacje z budżetu państwa, o których mowa w art. 94 ust. 1 pkt 1-6, 8, 9 i 11 oraz art. 94b;
2. uzyskane z budżetu państwa środki na naukę, o których mowa w ustawie wymienionej w art. 97;
3. odpłatności za świadczone usługi edukacyjne, w szczególności za kształcenie, o którym mowa w art. 99 ust. 1 pkt 1a, oraz za kształcenie na studiach i studiach doktoranckich prowadzonych w formach niestacjonarnych, a także za świadczone przez uczelnie artystyczne usługi artystyczne;

3a) opłaty za postępowanie związane z potwierdzeniem efektów uczenia się;

1. opłaty za postępowanie związane z przyjęciem na studia;
2. jednorazowe opłaty za wydanie dyplomu, świadectwa oraz innego dokumentu związanego z tokiem studiów;
3. odpłatności za usługi badawcze i specjalistyczne, specjalistyczne i wysokospecjalistyczne usługi diagnostyczne, rehabilitacyjne lub lecznicze, a także opłaty licencyjne i przychody z działalności kulturalnej;
4. przychody z działalności gospodarczej;
5. przychody z udziałów i odsetek;
6. przychody ze sprzedaży składników własnego mienia oraz z odpłatności za korzystanie z tych składników przez osoby trzecie na podstawie umowy najmu, dzierżawy albo innej umowy;
7. przychody z tytułu darowizn, dziedziczenia, zapisów oraz ofiarności publicznej;
8. środki pochodzące ze źródeł zagranicznych, niepodlegające zwrotowi;
9. środki, o których mowa w art. 94 ust. 6;
10. przychody z wynagrodzenia, o którym mowa w art. 86e ust. 2, oraz z części środków przysługujących uczelni z tytułu komercjalizacji dokonanej przez pracowników.
    
    

Zgodnie z art. 97 ww. ustawy, zasady i tryb finansowania badań naukowych i prac rozwojowych prowadzonych w uczelni, zakwalifikowanych do finansowania ze środków przewidzianych w budżecie państwa na naukę, określa ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki.

Stosownie do § 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 grudnia 2012 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej uczelni publicznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 1533), do kosztów działalności dydaktycznej zalicza się koszty związane z:

1. procesem dydaktycznym na studiach i kursach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy, oraz realizacją zadań, o których mowa w art. 94 ust. 1 pkt 2-6, 8, 9 i 11 oraz art. 94b ust. 1 pkt 1-3 i 5 ustawy;
2. kształceniem kadr naukowych;
3. utrzymaniem uczelni publicznej, w tym koszty remontów, z wyjątkiem domów i stołówek studenckich;
4. prowadzeniem innych działań podejmowanych przez uczelnię publiczną w ramach działalności dydaktycznej, których finansowanie zapewniają przychody określone w § 5.

Jak wskazano w przedmiotowej sprawie, udział doktoranta w konferencjach szkoleniowych jest jednym z podstawowych elementów kształcenia kadr naukowych. Udział w konferencjach wchodzi w zakres kształcenia doktoranta oraz jego prawidłowej pracy badawczej, stanowi przejaw aktywności naukowej doktorantów oraz jest jednym z warunków otwarcia przewodu doktorskiego.

Powyższe nie jest więc równoznaczne z tym, że mamy tu do czynienia z realizacją programu rządowego. Ponadto, opłaty konferencyjne są realizowane ze środków otrzymanych z dotacji z budżetu państwa dla uczelni publicznej.

Uwzględniając powyższe, koszty działalności dydaktycznej co do zasady są finansowane z przychodów Uczelni, w tym dotacji otrzymywanych na ten cel z budżetu państwa. Nie sposób zatem uznać, że opisane we wniosku świadczenia nieodpłatne są dokonywane bezpośrednio z budżetu państwa oraz w ramach programu rządowego (programów rządowych), gdyż beneficjentem środków otrzymywanych w formie dotacji z budżetu państwa jest Wnioskodawca, a nie doktoranci.

Tym samym, uznać także należy, że opłata konferencyjna, o której mowa we wniosku jest finansowana z przychodów Wnioskodawcy, a nie bezpośrednio z budżetu państwa, a w konsekwencji otrzymywane przez doktorantów z tego tytułu świadczenia nieodpłatne nie mieszczą się w dyspozycji przepisu art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, świadczenie nieodpłatne w postaci opłaty konferencyjnej uiszczanej przez Uczelnię za studentów studiów doktoranckich, z którymi Wnioskodawcę wiążą umowy dotyczące kształcenia stanowi przychód (dochód) podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, niekorzystający ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 114 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z tym Wnioskodawca nie ma obowiązku obliczania, pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, jedynie ma obowiązek wystawienia informacji PIT-8C o wypłaconym stypendium, o przychodach z innych źródeł oraz o niektórych dochodach z kapitałów pieniężnych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa.

Końcowo należy nadmienić, że Organ w niniejszej interpretacji indywidualnej prawa podatkowego zajął stanowisko tylko w kwestii opodatkowania opłaty konferencyjnej, która była przedmiotem zapytania. Natomiast nie odniósł się do innych przedstawionych przez Wnioskodawcę zagadnień niebędących przedmiotem tego zapytania, tzw. wpisowego, tj. opłat za uczestnictwo oraz kosztów zakwaterowania, transportu, wyżywienia delegowanych osób.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej