Temat interpretacji

1. Czy prawidłowe będzie zaliczenie kosztu najmu lokalu mieszkalnego do kosztów prowadzenia działalności gospodarczej? 2. Czy muszą do tego być spełnione następujące warunki: - w umowie najmu powinna znajdować się pełna nazwa firmy, NIP zamiast wyłącznie imienia i nazwiska, - wynajmujący opłaca podatek od nieruchomości w wysokości przysługującej lokalowi mieszkalnemu, - koszt najmu jest zaliczany do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie wyciągu z konta bankowego najemcy, dotyczącego płatności za najem?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2017 r. (data wpływu 15 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wynajęciem mieszkania jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków związanych z wynajęciem mieszkania.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w mieście S. Główny kontrahent Jego działalności ma biuro w mieście P. Umowa o współpracy z kontrahentem wymaga od Wnioskodawcy przebywania w biurze kontrahenta w P. Ze względu na dużą odległość dzielącą P. i S., codzienne podróże są nieekonomiczne pod względem finansowym i traconego czasu. Z tego powodu Wnioskodawca wynajmuje lokal mieszkalny od osoby prywatnej, która opłaca podatek na zasadzie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe będzie zaliczenie kosztu najmu lokalu mieszkalnego do kosztów prowadzenia działalności gospodarczej?
2. Czy muszą do tego być spełnione następujące warunki:

• w umowie najmu powinna znajdować się pełna nazwa firmy, NIP zamiast wyłącznie imienia i nazwiska,
• wynajmujący opłaca podatek od nieruchomości w wysokości przysługującej lokalowi mieszkalnemu,
• koszt najmu jest zaliczany do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej na podstawie wyciągu z konta bankowego najemcy, dotyczącego płatności za najem?

Zdaniem Wnioskodawcy, zaliczenie kosztu najmu lokalu mieszkalnego do kosztów prowadzenia działalności gospodarczej będzie prawidłowe. Główny kontrahent wymaga obecności Wnioskodawcy w swoim biurze, które położone jest w innym mieście, a codzienne dojazdy pozbawione są ekonomicznego uzasadnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016, poz. 2032 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo -skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na osobie, która wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodów są wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Do kosztów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można jednak zaliczyć wydatków osobistych osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu musi, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• winien pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągniecia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może znajdować się na liście wydatków nieuzasadnionych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• musi być właściwie udokumentowany.

O tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. To na podatniku spoczywa obowiązek wykazania, że określony wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenie przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą z siedzibą w mieście S. Główny kontrahent Jego działalności ma biuro w mieście P. Umowa o współpracy z kontrahentem wymaga od Wnioskodawcy przebywania w biurze kontrahenta w P. Ze względu na duża odległość dzielącą P. i S., codzienne podróże są nieekonomiczne pod względem finansowym i traconego czasu. Z tego powodu Wnioskodawca wynajmuje lokal mieszkalny od osoby prywatnej, która opłaca podatek na zasadzie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, że o ile powodem wynajęcia przez Wnioskodawcę mieszkania w mieście klienta była konieczność świadczenia na rzecz kontrahenta usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a miasto siedziba kontrahenta nie jest miejscem zamieszkania Wnioskodawcy (centrum Jego interesów osobistych i gospodarczych), to wydatki poniesione z tego tytułu, jako niemające charakteru wydatków osobistych, spełniające przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą stanowić koszty podatkowe.

Zwrócić należy jednakże uwagę na konieczność właściwego udokumentowania wskazanych we wniosku wydatków. Zgromadzone dowody nie mogą się przy tym ograniczać wyłącznie do faktur lub rachunków wystawionych przez właściciela przedmiotowego mieszkania, który wynajmuje Wnioskodawca, stwierdzających jedynie wysokość poniesionych przez Niego wydatków z tytułu wynajmu tego mieszkania.

Niezbędnym jest również posiadanie dowodów, świadczących o wykonanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej usługach wymagających pobytu w mieście, w którym Wnioskodawca wynajął mieszkanie, umożliwiających w sposób bezsporny ustalenie związku przyczynowo-skutkowego poniesionych wydatków z uzyskanymi przychodami, a ponadto potwierdzających racjonalność poniesionych wydatków.

Reasumując powyższe stwierdzić należy, że jeżeli poniesione wydatki będą spełniać wszystkie wymienione powyżej warunki, to będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej. Przy czym, obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że nie mają one charakteru wydatków osobistych, a ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (lub na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów) obciąża podatnika.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska 10, 70-561 Szczecin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej