Czy czynsz najmu lub dzierżawy przez spółkę komandytową nieruchomości od Wnioskodawczyni, której przysługują prawa użytkowania wieczystego nieruchom... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 18.10.2018, sygn. 0115-KDIT3.4011.437.2018.1.PSZ, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

Czy czynsz najmu lub dzierżawy przez spółkę komandytową nieruchomości od Wnioskodawczyni, której przysługują prawa użytkowania wieczystego nieruchomości i związanych z nimi praw własności budynków, prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lub wydzierżawiania tej nieruchomości i jednocześnie będącej komandytariuszem spółki komandytowej, będzie kosztem uzyskania przychodu przez wspólników spółki komandytowej, w tym Wnioskodawczynię, w takich proporcjach, w jakich każdy ze wspólników, w tym Wnioskodawczyni, uczestniczy w zysku spółki komandytowej?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu 21 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu czynszu najmu nieruchomości jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu czynszu najmu nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Przedmiotem działalności jest produkcja wyrobów z drutu, łańcuchów i sprężyn, a także handel materiałami do wykonywania ogrodzeń oraz montaż ogrodzeń. Głównym miejscem wykonywania działalności gospodarczej jest miejscowość A. Dodatkowym miejscem wykonywania działalności gospodarczej jest miejscowość B.

Wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój rozdzielności majątkowej. Przedsiębiorstwo Wnioskodawczyni wchodzi w skład jej majątku osobistego.

Na przedsiębiorstwo Wnioskodawczyni składają się:

środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, w skład których wchodzą: prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w miejscowości A, oraz prawo własności budynku posadowionego na tej nieruchomości, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w miejscowości A oraz prawo własności budynku posadowionego na tej nieruchomości a także pojazdy, maszyny, urządzenia i narzędzia,
prawo do nazwy przedsiębiorstwa, w tym sformułowanie X i wyróżniający znak graficzny.
know-how, w tym doświadczenie w realizacji zamówień publicznych, wymagane przez podmioty ze sfery publicznej przy zamówieniach udzielanych zgodnie z Prawem zamówień publicznych,
prawa do strony (domeny) internetowej,
aktywa obrotowe: nabyte materiały, surowce i towary, wytworzone wyroby i półwyroby, środki pieniężne na rachunku bankowym (firmowym),
pasywa: zobowiązania handlowe (długi), ustalone co do osoby wierzycieli (kontrahentów) kwoty i terminu zapłaty,
wyposażenie, w szczególności: sprzęt biurowy, sprzęt socjalny,
ogół praw i obowiązków z zawartych umów, prawa i obowiązki z umów zawartych z pracownikami, z kontrahentami handlowymi, z przedsiębiorstwami leasingowym, umów najmu, w tym najmu nieruchomości położonej w miejscowości B itp.

Wnioskodawczyni planuje założyć spółkę komandytową, w której komplementariuszem będzie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a komandytariuszami będą Wnioskodawczyni, jej mąż i jej syn. Syn Wnioskodawczyni obecnie jest Jej pracownikiem w ramach prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej. Wkłady do spółki komandytowej będą pieniężne. Przedmiot działalności spółki komandytowej będzie zbliżony do przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawczyni - produkcja i handel wyrobami z drutu, łańcuchami i sprężynami, a także handel materiałami do wykonywania ogrodzeń i montaż ogrodzeń. Po zarejestrowaniu spółki komandytowej w Krajowym Rejestrze Sądowym Wnioskodawczyni zamierza dokonać zmiany umowy spółki komandytowej przez istotne zwiększenie wkładu Wnioskodawczyni do spółki komandytowej, polegające na wniesieniu do spółki komandytowej, obok pierwotnego wkładu pieniężnego, również wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, za wyjątkiem praw użytkowania wieczystego nieruchomości położonych w miejscowości A oraz praw własności budynku związanych z prawami użytkowania wieczystego. Spółka dzierżawiłaby nieruchomości od Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni wygaszałaby działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu wyrobami z drutu i ogrodzeniami oraz ich montażu, do czasu zakończenia realizacji umów, co do których odbiorcy towarów lub usług nie wyrazili zgody na zmianę dłużnika z Wnioskodawczyni na spółkę komandytową. Po wygaszeniu działalności gospodarczej w zakresie produkcji i handlu wyrobami z drutu i ogrodzeniami oraz ich montażu Wnioskodawczyni prowadziłaby działalność gospodarczą polegającą na wynajmie lub wydzierżawianiu nieruchomości, które wchodzą w skład jej teraźniejszego przedsiębiorstwa, a po wniesieniu aportu do spółki komandytowej byłyby dzierżawione przez spółkę komandytową od Wnioskodawczyni.

Nieruchomości, związane z nią przychody oraz koszty, nie są wyodrębnione w ramach księgi rachunkowej prowadzonej dla działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Wspólnikami Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która miałaby być komplementariuszem wyżej wymienionej spółki komandytowej, będą Wnioskodawczyni oraz jej mąż. Mąż Wnioskodawczyni byłby również jedynym członkiem zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Spółka będzie miała firmę X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

W związku z powyższym opisem zadano m. in. następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (oznaczone we wniosku nr 4).

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w przepisie art. 23 tej ustawy. Zatem kosztem uzyskania przychodów są wszystkie wydatki, których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów i nie są wymienione w przepisie art. 23 wskazanej ustawy. W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa w udziale w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w przepisie art. 27 ust. 1 tej ustawy. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. Stosownie do treści przepisu art. 8 ust. 2 pkt 1 wskazanej ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat. Zauważyć należy, iż wskazana w pytaniu umowa najmu lub dzierżawy nieruchomości, zostanie zawarta pomiędzy dwoma odrębnymi uczestnikami obrotu gospodarczego, to jest pomiędzy spółką komandytową prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą (najemcą/dzierżawcą) oraz Wnioskodawczynią (wynajmującym/wydzierżawiającym). Nie można więc uznać, iż jest to świadczenie samemu sobie. Wystawiona przez Wnioskodawczynię faktura z tytułu najmu lub dzierżawy nieruchomości stanowić będzie podstawę do zaliczenia poniesionego wydatku dla wszystkich wspólników spółki komandytowej, również dla samej Wnioskodawczyni, proporcjonalnie do udziału w zysku przysługującego im w spółce komandytowej. Z uwagi na powyższe, wydatki ponoszone przez spółkę komandytową tytułem najmu od Wnioskodawczyni przedmiotowych nieruchomości mogą stanowić w całości koszty uzyskania przychodów spółki komandytowej, przy czym, dla Wnioskodawczyni wskazany wydatek może stanowić koszt uzyskania przychodów, w wielkości proporcjonalnej do jej udziału w zyskach spółki, stosownie do przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (vide pismo z dnia 24 kwietnia 2014 r. Izby Skarbowej w Warszawie, nr IPPBI/415-169/14/3/EC).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 659 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1025 z późn. zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Czynsz może być oznaczony w pieniądzach lub świadczeniach innego rodzaju.

Umowa najmu musi być zatem umową o charakterze odpłatnym. Podstawą generowania przychodów z najmu jest zatem fakt zawarcia stosownej umowy pomiędzy stronami. Strony umowy określają w niej wysokość czynszu. Czynsz ten stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, a tym samym powoduje powstanie przychodu.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1577 z późn. zm.), spółka osobowa to spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Stosownie do art. 8 § 1 Kodeksu spółek handlowych, spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana. Spółka osobowa prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą. Ma zatem zdolność do czynności prawnych, ale nie posiada osobowości prawnej.

W myśl art. 51 Kodeksu spółek handlowych każdy wspólnik ma prawo do równego udziału w zyskach i uczestniczy w stratach w tym samym stosunku bez względu na rodzaj i wartość wkładu. Określony w umowie spółki udział wspólnika w zysku odnosi się, w razie wątpliwości, także do jego udziału w stratach. Umowa spółki może zwolnić wspólnika od udziału w stratach.

W myśl art. 5b ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 5a pkt 28 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce oznacza to:

spółkę posiadającą osobowość prawną, w tym także spółkę zawiązaną na podstawie rozporządzenia Rady (WE) nr 2157/2001 z dnia 8 października 2001 r. w sprawie statutu spółki europejskiej (SE) (Dz. Urz. WE L 294 z 10.11.2001, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 6, t. 4, str. 251),
spółkę kapitałową w organizacji,
spółkę komandytowo-akcyjną mającą siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
spółkę niemającą osobowości prawnej mającą siedzibę lub zarząd w innym państwie, jeżeli zgodnie z przepisami prawa podatkowego tego innego państwa jest traktowana jak osoba prawna i podlega w tym państwie opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka komandytowa nie posiada osobowości prawnej. Posiada jednak podmiotowość prawną, co oznacza, że może we własnym imieniu nabywać prawa i zaciągać zobowiązania. Może także posiadać własny majątek, odrębny od majątków jej wspólników. Spółka ta nie jest samodzielnym podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu polegają natomiast dochody poszczególnych wspólników tej spółki. Jeżeli wspólnikiem takiej spółki jest osoba fizyczna, to dochód z udziału w tej spółce będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy koszt poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

wydatek został poniesiony przez podatnika,
jest definitywny, a więc bezzwrotny,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni planuje założyć spółkę komandytową, w której komplementariuszem będzie spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, a komandytariuszami będą Wnioskodawczyni, jej mąż i jej syn. Przedmiot działalności spółki komandytowej będzie zbliżony do przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawczyni - produkcja i handel wyrobami z drutu, łańcuchami i sprężynami, a także handel materiałami do wykonywania ogrodzeń i montaż ogrodzeń. Po zarejestrowaniu spółki komandytowej w Krajowym Rejestrze Sądowym Wnioskodawczyni zamierza dokonać zmiany umowy spółki komandytowej przez istotne zwiększenie wkładu Wnioskodawczyni do spółki komandytowej, polegające na wniesieniu do spółki komandytowej, obok pierwotnego wkładu pieniężnego, również wkładu niepieniężnego (aportu) w postaci przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni, za wyjątkiem praw użytkowania wieczystego nieruchomości położonych w miejscowości A oraz praw własności budynku związanych z prawami użytkowania wieczystego. Spółka dzierżawiłaby nieruchomości od Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni wygaszałaby działalność gospodarczą w zakresie produkcji i handlu wyrobami z drutu i ogrodzeniami oraz ich montażu, do czasu zakończenia realizacji umów, co do których odbiorcy towarów lub usług nie wyrazili zgody na zmianę dłużnika z Wnioskodawczyni na spółkę komandytową. Po wygaszeniu działalności gospodarczej w zakresie produkcji i handlu wyrobami z drutu i ogrodzeniami oraz ich montażu Wnioskodawczyni prowadziłaby działalność gospodarczą polegającą na wynajmie lub wydzierżawianiu nieruchomości, które wchodzą w skład jej teraźniejszego przedsiębiorstwa, a po wniesieniu aportu do spółki komandytowej byłaby dzierżawiona przez spółkę komandytową od Wnioskodawczyni.

Nieruchomości, związane z nią przychody oraz koszty, nie są wyodrębnione w ramach księgi rachunkowej prowadzonej dla działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

Zauważyć należy, że w sytuacji gdy jeden ze wspólników będący wspólnikiem spółki komandytowej świadczy usługi dla tej spółki, jako odrębny podmiot prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek, to transakcje zawierane z ww. spółką następują w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze, a nie stosunek oparty o umowę zawartą na podstawie przepisów prawa pracy. W związku z powyższym, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują ograniczenia w zakresie możliwości zawierania umów między odrębnymi podmiotami gospodarczymi, w których ta sama osoba fizyczna prowadząca indywidualną działalność gospodarczą świadczy usługi na rzecz spółki komandytowej, w której jest również wspólnikiem. Jednakże zawieranie tego typu transakcji podporządkowane jest określonym wymogom.

Mając na względzie powyższe stwierdzić zatem należy, że wydatki spółki komandytowej na nabycie usług najmu świadczonych przez Wnioskodawczynię w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej mogą stanowić koszty uzyskania przychodów spółki, której jest wspólnikiem, o ile w istocie wydatki te spełniać będą przesłanki wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, dla Wnioskodawczyni, jako wspólnika spółki komandytowej ww. wydatki będą mogły stanowić koszty podatkowe, proporcjonalnie do Jej udziału w zysku tej spółki. Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe. W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Podkreślić jednak należy, że stosownie do treści art. 25 ust. 5 w związku z art. 25 ust. 1 i 4 ww. ustawy, jeżeli w wyniku powiązań majątkowych pomiędzy podmiotami krajowymi zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty, i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań.

Reasumując, sam fakt, że wspólnikiem spółki komandytowej jest ta sama osoba, która wynajmuje nieruchomości na rzecz spółki, nie stanowi przeszkody dla możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spółki, wydatków z tytułu najmu tych nieruchomości wynajmowanych przez wspólnika spółki w ramach prowadzonej odrębnie indywidualnej działalności gospodarczej. Jednakże ustalając warunki ww. najmu, należy uwzględniać zapisy wskazanego powyżej art. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, ponoszone wydatki z tytułu najmu nieruchomości mogą być zaliczone przez Wnioskodawczynię do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do Jej udziału w zysku spółki komandytowej, z uwzględnieniem warunków określonych w art. 22 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. W postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ogranicza się do dokonania subsumcji przedstawionego przez stronę stanu faktycznego pod określony przepis prawa podatkowego i wyjaśnienia przyczyn, dla których w określonym stanie faktycznym dany przepis ma zastosowanie.

Jednocześnie informuje się, że stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Oznacza to, że niniejsza interpretacja została wydana wyłącznie w indywidualnej sprawie Wnioskodawczyni i nie wywołuje skutków prawnych dla pozostałych wspólników spółki osobowej.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 4 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie