Temat interpretacji

Zwolnienie przedmiotowe

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 października 2018 r. (data wpływu 8 października 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 sierpnia 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa m.in. w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 września 2018 r., nr 0113-KDIPT3.4011.389.2018.1.KC, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 26 września 2018 r. (data doręczenia 1 października 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 4 października 2018 r. (data wpływu 8 października 2018 r.), nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej w dniu 5 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

W dniu 9 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość, którą nabył w drodze darowizny w dniu 16 marca 2009 r., której częściami składowymi były: budynek mieszkalny oraz budynek gospodarczy wraz z garażem, który Wnioskodawca sprzedał za kwotę 98 250 zł. W dniu 15 lipca 2000 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński. W dniu 5 kwietnia 2005 r. Wnioskodawca wraz z małżonką uzyskali pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego (na pozwoleniu widnieją oboje). Wnioskodawca wraz z małżonką zdecydowali się na kredyt hipoteczny ,,. Umowa kredytowa została zawarta w dniu 19 grudnia 2005 r. W dniu 19 grudnia 2008 r. Wnioskodawca zakończył wraz z małżonką budowę domu jednorodzinnego, w którym oboje zamieszkują wraz z dziećmi. Sprzedając nieruchomość w dniu 9 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca uzyskał od notariusza informację, że musi w ciągu dwóch lat od sprzedaży przeznaczyć pieniądze na remont budynku, jak również na spłatę kredytu związanego z budową budynku mieszkalnego. Taką samą informację Wnioskodawca uzyskał w urzędzie skarbowym składając PIT-39. W momencie weryfikacji urzędu po przedstawieniu wszystkich dokumentów, Wnioskodawca uzyskał informację, że dom nie należy do Niego ponieważ działka, na której jest wybudowany stanowi majątek osobisty Jego małżonki i faktury dotyczące remontu, jak i raty spłaconego kredytu nie stanowią dochodu zwolnionego, bowiem nieruchomość gruntowa, na której wybudowali dom, małżonka nabyła w formie darowizny w dniu 10 sierpnia 1999 r. Z uwagi na powyższe, Wnioskodawca winien zapłacić podatek i odsetki. Po złożonej korekcie, Wnioskodawcy trudno pogodzić się z taką decyzją, ponieważ nie miał On pojęcia, że w ciągu dwóch lat rozliczeniowych musiałby stać się właścicielem działki. Wnioskodawca sięgnął jednak do wydanych interpretacji i okazało się, że w dniu 12 lipca 2018 r. pojawiła się interpretacja indywidulna nr 0115-KDIT2-3.4011.127.2018.1.AD (SIP: 535595). Z tej interpretacji wynikało, iż: ,,mimo, że w faktycznym momencie wydatkowania kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości, Wnioskodawca nie był właścicielem gruntu, na którym został wybudowany budynek, to w wyniku zawarcia umowy darowizny (już po okresie dwuletnim) stał się jego właścicielem. Reasumując, na skutek dokonania przez małżonka darowizny do wspólności majątkowej małżeńskiej, Wnioskodawca stał się właścicielem nieruchomości już od daty nabycia gruntu przez współmałżonka, a tym samym na moment wydatkowania pieniędzy na budowę budynku mieszkalnego wydatkował je już na własny cel mieszkaniowy.

W piśmie z dnia 4 października 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca podał, że małżeńska wspólność majątkowa między Wnioskodawca, a Jego małżonką istnieje od chwili zawarcia związku małżeńskiego. Przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe nastąpiło w ciągu dwóch lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do zbycia przedmiotowej nieruchomości. Odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpiło w wykonywaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., 1509, z późn. zm.). Wnioskodawca planuje w listopadzie 2018 r. w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową dokonać włączenia do majątku wspólnego małżonków gruntu wraz z budynkiem mieszkalnym stanowiącym majątek odrębny małżonki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy niezależnie od daty (czyli po upływie dwóch lat licząc od końca, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości) zawarcia umowy rozszerzającej współwłasność małżeńską lub darowizny do majątku wspólnego gruntu spełnione zostałby warunki z art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) oraz pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodu od osób fizycznych i w konsekwencji istniałaby możliwość zakwalifikowania środków przeznaczonych na spłatę rat kredytu związanego z budową oraz remontem domu jako wydatków na własne cele mieszkaniowe?

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, zawarcie umowy rozszerzającej wspólność małżeńską spełniłoby ustawowe warunki z art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) oraz pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodu od osób fizycznych i w konsekwencji powyższego środki przeznaczone na spłatę rat kredytu związanego z budową budynku mieszkalnego oraz remontem tegoż budynku winny być uznane jako wydatki na własne cele mieszkaniowe.

Niezależnie od daty zawarcia umowy rozszerzającej wspólność majątkową (niezależnie od okoliczności, iż została ona zawarta po upływie dwóch lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości, z którego środki przeznaczono na cele mieszkaniowe) Wnioskodawca będzie spełniał ustawowe warunki z art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji będzie mógł zakwalifikować środki przeznaczone na spłatę rat kredytu związanego z budową budynku mieszkalnego oraz wydatki związane z remontem tegoż budynku - jako wydatki na własne cele mieszkaniowe. Mimo bowiem, że w faktycznym momencie wydatkowania kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości nie był On współwłaścicielem gruntu, na którym został wybudowany dom, to w wyniku zawarcia umowy rozszerzającej wspólność majątkową stanie się jego współwłaścicielem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości jej części lub udziału w nieruchomości nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych;

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie dochodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 21 ust. 25 pkt lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego - położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Z kolei, zgodnie z przepisem art. 21 ust. 26 ww. ustawy przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o których mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że w dniu 9 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca sprzedał nieruchomość, którą nabył w drodze darowizny w dniu 16 marca 2009 r. W dniu 15 lipca 2000 r. Wnioskodawca zawarł związek małżeński. Następnie, w dniu 5 kwietnia 2005 r. Wnioskodawca wraz z małżonką uzyskali pozwolenie na budowę domu jednorodzinnego (na pozwoleniu widnieją oboje). Wnioskodawca wraz z małżonką zdecydowali się na kredyt hipoteczny. Umowa kredytowa została zawarta w dniu 19 grudnia 2005 r. W dniu 19 grudnia 2008 r. Wnioskodawca zakończył wraz z małżonką budowę domu jednorodzinnego, w którym oboje zamieszkują wraz z dziećmi. Małżeńska wspólność majątkowa między Wnioskodawcą, a Jego małżonką istnieje od chwili zawarcia związku małżeńskiego. Przeznaczenie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości na własne cele mieszkaniowe nastąpiło w ciągu dwóch lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym doszło do zbycia przedmiotowej nieruchomości. Odpłatne zbycie nieruchomości nie nastąpiło w wykonywaniu działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca planuje w listopadzie 2018 r. w drodze umowy rozszerzającej ustawową wspólność majątkową dokonać włączenie do majątku wspólnego małżonków gruntu wraz z budynkiem mieszkalnym stanowiącym majątek odrębny małżonki.

Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia, czy niezależnie od daty (czyli po upływie dwóch lat licząc od końca, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości) zawarcia umowy rozszerzającej współwłasność małżeńską lub darowizny do majątku wspólnego gruntu będzie mógł skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) oraz pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodu od osób fizycznych i w konsekwencji istniałaby możliwość zakwalifikowania środków przeznaczonych na spłatę rat kredytu związanego z budową budynku mieszkalnego oraz wydatków związanych z remontem tegoż budynku jako wydatków na własne cele mieszkaniowe.

Przenosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia wynikającego z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest fakt wydatkowania (począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie) środków z odpłatnego zbycia nieruchomości na wskazane w ustawie własne cele mieszkaniowe podatnika.

Jak wskazano wyżej, zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki poniesione na własne cele mieszkaniowe uważa się wydatki poniesione na budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego.

Z istoty rozwiązania zawartego w tych przepisach wynika, że aby kwota uzyskana z odpłatnego zbycia mogła korzystać z omawianego zwolnienia, podatnik powinien przeznaczyć ją m.in. na budowę własnego budynku mieszkalnego, a więc budynku, do którego podatnikowi przysługuje tytuł własności, czy też współwłasności.

Stosownie natomiast do art. 48 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), budynki i inne urządzenia trwale związane z gruntem stanowią, co do zasady, części składowe gruntu i na mocy art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego nie mogą być odrębnym przedmiotem własności.

Grunty stanowiące odrębny przedmiot własności są więc z natury swej nieruchomościami, budynki natomiast trwale z gruntem związane są częścią składową nieruchomości zgodnie z zasadą superficies solo cedit, w myśl której własność nieruchomości gruntowej rozciąga się na budynki, które stały się częścią składową nieruchomości. Budynek trwale związany z gruntem, jako część składowa gruntu, nie może być przedmiotem odrębnej własności. Odrębnym przedmiotem własności budynek będzie wówczas, gdy wzniesiono go na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym.

Zatem, biorąc pod uwagę konstrukcję ww. przepisu stwierdzić należy, że budynek trwale związany z nieruchomością gruntową stanowi jej część składową co oznacza, że właścicielem zarówno gruntu, jak i budynku wzniesionego na tym gruncie, jest zawsze właściciel nieruchomości gruntowej, na której budynek ten został wybudowany.

Jak wskazano wcześniej, należy zwrócić uwagę, że art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera przymiotnik własny. Przy interpretacji tych przepisów przymiotnika własny nie można pominąć. Własny zaś to taki, który stanowi własność lub współwłasność podatnika. Racjonalny ustawodawca w art. 21 ust. 26 ww. ustawy wskazał, że przez własny budynek, lokal lub pomieszczenie, o którym mowa w ust. 25 pkt 1 lit. d) i e), rozumie się budynek, lokal lub pomieszczenie stanowiące własność lub współwłasność podatnika lub do którego podatnikowi przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takich prawach.

Zatem, dla przyznania zwolnienia nie jest wystarczające poniesienie nakładów na budowę jakiegokolwiek budynku (lokalu mieszkalnego). Zakres zwolnienia ograniczony został więc do budynków (lokali), do których podatnik posiada odpowiedni tytuł prawny, pozwalający na uznanie budynku (lokalu) mieszkalnego za własność podatnika, który poniósł nakłady na jego budowę, nadbudowę, rozbudowę lub remont.

Rozstrzygając zatem kwestię odnoszącą się do daty nabycia przez Wnioskodawcę ww. gruntu należy odwołać się również do przepisów ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r. poz. 682, z późn. zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 ww. Kodeksu, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Jak stanowi art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa taka może poprzedzać zawarcie małżeństwa (art. 47 § 1 ww. Kodeksu). Jest to zatem umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowa ta reguluje stosunki majątkowe małżonków przez czas trwania ich związku małżeńskiego.

Ponadto, w doktrynie prawa rodzinnego podkreśla się, że w przypadku majątku osobistego małżonek pozostaje w stosunku do niego podmiotem wyłącznie uprawnionym, co oznacza, że jego uprawnienia do dysponowania przedmiotami wchodzącymi w skład majątku osobistego nie podlegają co do zasady żadnym ograniczeniom, w tym wynikającym z przepisów prawa rodzinnego, takimi jak konieczność uzyskania zgody współmałżonka co do możliwości rozporządzania konkretnym składnikiem majątku osobistego. Możliwe jest więc swobodne dokonywanie pomiędzy małżonkami czynności rozporządzających prowadzących do przeniesienia określonego przedmiotu majątkowego z majątku osobistego do majątku wspólnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1110/14, wyraził stanowisko, że małżonkowie mogą przez umowę zawartą w formie aktu notarialnego wspólność ustawową rozszerzyć lub ograniczyć albo ustanowić rozdzielność majątkową lub rozdzielność majątkową z wyrównaniem dorobków (umowa majątkowa). Umowa rozszerzająca wspólność majątkową małżeńską uregulowana została w art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Jest to umowa, której celem jest ustanowienie ustroju majątkowego między małżonkami w sposób odmienny od przewidzianego w przepisach o wspólności ustawowej. Umowy o rozszerzenie wspólności ustawowej w zakresie, w jakim ustanawiają zasadę kształtującą ustrój majątkowy, są stricte umowami majątkowymi małżeńskimi, działają na przyszłość i mają charakter organizacyjny (wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 7 sierpnia 2015 r.). Tak więc, skoro z chwilą objęcia nieruchomości wspólnością majątkową nie następuje jakiekolwiek wydzielenie części nieruchomości, a żadnemu z małżonków (współwłaścicieli) nie przysługuje własność fizycznie wydzielonej części rzeczy, to nie można przyjąć, że z chwilą rozszerzenia wspólności majątkowej (wspólności ustawowej) strona takiej umowy wyzbyła się prawa do tej rzeczy.

Tożsamej oceny dokonano w szeregu innych wyroków NSA (przykładowo: wyrok NSA z dnia 22 marca 2017 r., sygn. akt II FSK 456/15, wyrok NSA z dnia 13 maja 2016 r., sygn. akt II FSK 1110/14, wyrok NSA z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt 11 FSK 313/14 oraz wyrok NSA z dnia 9 kwietnia 2002 r., sygn. akt III SA 2717/00.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że niezależnie od daty zawarcia umowy rozszerzającej wspólność majątkową małżeńską (jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie), czy umowy darowizny do majątku wspólnego (niezależnie od okoliczności, że zostanie ona zawarta po upływie dwóch lat licząc od końca roku, w którym nastąpiło odpłatne zbycie nieruchomości, z którego środki przeznaczono na cele mieszkaniowe) Wnioskodawca spełnia ustawowe warunki z art. 21 ust. 1 pkt 131 w zw. z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. d) oraz pkt 2 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, Wnioskodawca może zakwalifikować środki przeznaczone na spłatę rat kredytu związanego z budową budynku mieszkalnego oraz wydatki związane z remontem tegoż budynku jako wydatki na własne cele mieszkaniowe. Bez znaczenia jest to, że w faktycznym momencie wydatkowania kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości nabytej w drodze darowizny Wnioskodawca nie był współwłaścicielem gruntu, na którym został wybudowany dom mieszkalny, to w wyniku zawarcia umowy rozszerzającej współwłasność małżeńską (jak ma to miejsce w przedmiotowej sprawie) stanie się jego współwłaścicielem, a za datę tego nabycia uznaje się datę nabycia nieruchomości przez Jego małżonkę, która następnie nieruchomość włączy do majątku wspólnego. Prowadzi to do wniosku, że na skutek dokonania zawarcia umowy rozszerzającej współwłasność małżeńską, Wnioskodawca stanie się współwłaścicielem nieruchomości już od daty nabycia gruntu przez małżonkę, a tym samym na moment wydatkowania pieniędzy z odpłatnego zbycia nieruchomości uznać należy, że wydatkował je już na własny cel mieszkaniowy, tj. na spłatę rat kredytu związanego z budową budynku mieszkalnego oraz wydatki związane z remontem tegoż budynku, który to budynek będzie należał (w listopadzie 2018 r.) do wspólności majątkowej małżeńskiej.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Mając na uwadze treść przepisu art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną przepisów prawa opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Do postępowania w sprawie wydania interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego nie mają bowiem zastosowania przepisy o postępowaniu podatkowym, a postępowanie dowodowe jest częścią postępowania podatkowego.

Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od stanu występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej