Temat interpretacji

Skutki podatkowe nieodpłatnego używania nieruchomości przed podpisaniem umowy sprzedaży.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2018 r. (data wpływu 17 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego używania nieruchomości jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych nieodpłatnego używania nieruchomości.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w S. Sp. z o.o. Sp. kom., dalej - Spółka. W dniu 27.06.2017 r. Spółka zawarła z firmą W. (dalej - Sprzedający lub Zbywca) umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości.

Zgodnie z umową Zbywca zobowiązuje się do:

• podziału działki A, dla której jest prowadzona księga wieczysta w Sądzie Rejonowym VI Wydział Ksiąg Wieczystych i wyodrębnienia nowej działki według projektu załączonego do w/w umowy,

• sprzedaży Spółce wyodrębnionej zabudowanej nieruchomości gruntowej za 3 mln zł netto w terminie do 30 listopada 2018 r.

Tytułem zadatku Spółka zapłaciła Sprzedającemu w dwóch transzach łączną kwotę 1.000.000 zł. Umowa przewiduje, że w razie nie zawarcia przyrzeczonej umowy sprzedaży z przyczyn leżących po stronie:

• Spółki - Zbywca może bez wyznaczenia dodatkowego terminu od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zatrzymać,

• Zbywcy - Spółka może bez wyznaczenia dodatkowego terminu od umowy odstąpić i otrzymany zadatek zatrzymać.

W dniu 29.12.2017 r. Sprzedawca wydzierżawił Spółce 2000 m² placu, 3500 m² hali magazynowej oraz 200 m² powierzchni biurowej umiejscowionej na II piętrze budynku biurowego. Przedmiot dzierżawy, posadowiony jest na nieruchomości gruntowej, która ma zostać wyodrębniona z działki A i zostać sprzedana Spółce, zgodnie z umową z dnia 27.06.2017 r. Zgodnie z umową Spółka jest zobowiązana do zapłaty co miesięcznego czynszu dzierżawnego w wysokości określonej w umowie.

Na przedmiocie dzierżawy, który ma stać się własnością Spółki, zaczęła ona ponosić wydatki inwestycyjne, mające na celu przystosowanie tych składników majątkowych do celów prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Wydatki te są znacznej wartości.

Przekraczają one 30% wartości początkowej nieruchomości będącej przedmiotem dzierżawy oraz umowy przedwstępnej, o których wyżej mowa.

Umowa dzierżawy nie przewiduje zwrotu poniesionych przez Spółkę nakładów na dzień zakończenia umowy dzierżawy, z uwagi na fakt iż przedmiot dzierżawiony zostanie zgodnie z postanowieniami umowy przedwstępnej nabyty przez korzystającego (Wnioskodawcę).

W tym roku Sprzedający i Spółka zamierzają zawrzeć umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości w formie aktu notarialnego. Umowa z dnia 27.06.2017 r. nie była zawarta w takiej formie. Jednocześnie strony transakcji będą chciały, m.in. z uwagi na przedłużający się proces podziału działki nr A, odłożyć w czasie zawarcie umowy przyrzeczonej o kilka lat. Sprzedający uzyska więcej czasu na załatwienie formalności związanych z podziałem ww. działki. Zbywca uniknie dzięki temu również obowiązku zwrotu zadatku w podwójnej wysokości (tj. 2 mln zł). W zamian za to Sprzedający zgodzi się na zapis, zgodnie z którym Spółka będzie miała prawo do korzystania z nieruchomości mających być przedmiotem przyszłej umowy sprzedaży bez ponoszenia kosztów w postaci czynszu dzierżawnego. Jednocześnie rozwiązana by została umowa dzierżawy z dnia 29.12.2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z nieodpłatnym korzystaniem z nieruchomości, które mają stać się własnością Spółki, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód z nieodpłatnych świadczeń proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku w Spółce?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o PIT stanowi, że odrębnym źródłem przychodu jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Stosownie do art. 5b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Przy czym, w myśl art. 5a pkt 26 ustawy o PIT, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną - oznacza to spółkę inną niż określona w pkt 28.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług. Co do zasady, należą do nich wszystkie przychody osiągane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z wyjątkiem przychodów wymienionych w art. 14 ust. 3 tej ustawy.

Cytowany powyżej art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, zawiera ogólną definicję przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej, natomiast w art. 14 ust. 2 tej ustawy, wymienione zostały przykładowe zdarzenia, powodujące powstanie tego przychodu. Przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są zatem wszelkie przysporzenia lub korzyści majątkowe związane z tą działalnością. Zauważyć przy tym należy, że korzyść ta nie musi skutkować bezpośrednim zwiększeniem aktywów podmiotu gospodarczego. Korzyścią taką może być także przysporzenie związane z otrzymaniem świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o PIT, przychodem z działalności gospodarczej jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Przepisy ustawy o PIT nie definiują pojęcia nieodpłatne świadczenie. Określają one jedynie w art. 11 ust. 2-2b sposoby i kryteria ustalania wartości nabytych nieodpłatnie rzeczy (praw) albo nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z ukształtowanym stanowiskiem organów podatkowych i sądów administracyjnych za nieodpłatne świadczenie uznaje się jedynie takie świadczenie, w wyniku którego tylko jedna strona uzyskuje przysporzenie kosztem drugiej strony. Podkreśla się również, że pojęcie to ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy.

Z powyższego wynika, że wszędzie tam, gdzie świadczący uzyska od podatnika jakąkolwiek korzyść bądź jej ekspektatywę, nie będziemy mieli do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym, lecz co najmniej częściowo odpłatnym. Nie jest nieodpłatne świadczenie otrzymane przez podatnika, gdy dokonujący świadczenie uzyska lub ma uzyskać w przyszłości pewną korzyść majątkową, przy czym o ekwiwalentności świadczenia wzajemnego decyduje ocena stron umowy. (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt I SA/Sz 845/07).

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że korzystanie przez Spółkę z nieruchomości, które mają stać się jej własnością, bez ponoszenia czynszu dzierżawnego, nie spowoduje po jej stronie powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń. W zamian za umożliwienie korzystania z tych nieruchomości Sprzedający uzyska bowiem wymierną korzyść - nie będzie musiał zwracać dwukrotności otrzymanego zadatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 4 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r.- Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577 z późn. zm.), zwanej dalej Kodeksem, spółkami osobowymi są: spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa i spółka komandytowo-akcyjna.

Spółki osobowe są podmiotami prawa, a więc mają zdolność prawną, co oznacza, że mogą samodzielnie uczestniczyć w obrocie gospodarczym będąc podmiotami stosunków prawnych. Wynika to m. in. z art. 8 Kodeksu, który stanowi, że spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana.

W świetle cytowanych przepisów spółka osobowa prawa handlowego nie mając osobowości prawnej posiada jednak podmiotowość prawną, wyrażającą się w możliwości nabywania praw i zaciągania zobowiązań we własnym imieniu.

Spółka osobowa jest samodzielnym i samoistnym podmiotem prawa gospodarczego, a wspólnicy tejże spółki jedynie uczestniczą w osiąganym przez nią zysku w sposób proporcjonalny do swojego udziału w spółce. Tym samym w przypadku osobowej spółki prawa handlowego przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej, będą stanowiły przychody tej spółki. Jednakże z uwagi na to, że spółki osobowe nie posiadają osobowości prawnej, ich dochody nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania podatkiem dochodowym. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki osobowej, stosownie do postanowień art. 8 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, u każdego wspólnika proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, co do zasady, łączy się je z pozostałymi przychodami z innych źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ww. opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Za przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej działalności uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Przychodem z działalności gospodarczej, stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

W myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a).

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b).

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie rozumie się te wszystkie zdarzenia prawne lub gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku otrzymującego mające konkretny wymiar finansowy. Istotą nieodpłatnego świadczenia jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego. Aby dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin "nieodpłatne świadczenie ma "szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych.

W odniesieniu do należności cywilnoprawnych wynikających z umowy najmu orzecznictwo sądowoadministracyjne prezentuje jednolite stanowisko, iż umorzenie takich należności stanowi przychód podatnika. Na przykład w wyroku z dnia:

• 18 września 2007 r. sygn. akt I SA/Bd 488/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, odnosząc się do umorzenia czynszu należnego względem spółdzielni mieszkaniowej stwierdził, że pojęcie "nieodpłatnego świadczenia" obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu,

• 21 września 2011 r. sygn. akt. II FSK 534/10 Naczelny Sąd Administracyjny odnosząc się do umorzenia czynszu dokonanego przez miasto stwierdził: "W świetle powyższych uwag zasadnie stwierdził Sąd pierwszej instancji analizując sytuację opisaną we wniosku o wydanie interpretacji, iż umorzenie przez Miasto Katowice wymagalnych należności ciążących na osobach fizycznych z tytułu zawartych przez nie z Miastem umów, stanowi dla tych osób przysporzenie skutkujące powstaniem dochodu podlegającego opodatkowaniu. Przysporzenie to jest realne i wymierne, bowiem dzięki takiemu umorzeniu osoba będąca jego beneficjentem zwolniona zostaje z obowiązku świadczenia kosztem swojego majątku, a więc konieczności jego uszczuplenia. Przychodem są nie tylko aktywa, które ulegają zwiększeniu u podatnika, ale także zmniejszenie jego pasywów (wyroki NSA z dnia 8 czerwca 1994 r., sygn. akt SA/Kr 1239/93 i z dnia 6 kwietnia 1994 r., sygn. akt SA/Wr 1101/03). Umorzenie wymagalnych należności wiąże się z przyznaniem korzyści majątkowej innemu podmiotowi bez ekwiwalentu, stanowi zatem dla tego podmiotu przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia..

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu.

Nieodpłatnym świadczeniem będą więc w szczególności wszelkie wykonane na rzecz uprawnionego świadczenia np. przyznające mu prawa do użytkowania składnika majątku bez wynagrodzenia. Jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, to stosownie do art. 5b ust. 2 ustawy, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy, tj. pozarolnicza działalność gospodarcza.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka z o.o. Sp.k., której jest wspólnikiem zawarła z firmą W. (Sprzedający) umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości. Tytułem zadatku Spółka zapłaciła Sprzedającemu w dwóch transzach łączną kwotę 1.000.000 zł. W tym roku Sprzedający i Spółka zamierzają zawrzeć umowę przedwstępną sprzedaży nieruchomości w formie aktu notarialnego. Jednocześnie strony transakcji będą chciały, m.in. z uwagi na przedłużający się proces podziału działki, odłożyć w czasie zawarcie umowy przyrzeczonej o kilka lat. W zamian za to Sprzedający zgodzi się na zapis, zgodnie z którym Spółka będzie prawo do korzystania z nieruchomości mających być przedmiotem przyszłej umowy sprzedaży bez ponoszenia kosztów w postaci czynszu dzierżawnego.

Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba, że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Z kolei art. 389 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, iż umowa, przez którą jedna ze stron lub obie zobowiązują się do zawarcia oznaczonej umowy (umowa przedwstępna), powinna określać istotne postanowienia umowy przyrzeczonej.

Z treści powyższych przepisów wynika, że właściwa umowa sprzedaży może być poprzedzona umową przedwstępną, jednakże umowa przedwstępna nie przenosi własności nieruchomości. Poprzez umowę przedwstępną strony zobowiązują się jedynie do zawarcia w przyszłości przyrzeczonej umowy. Przeniesienie własności nieruchomości następuje w chwili zawarcia w formie aktu notarialnego ostatecznej umowy sprzedaży.

Natomiast w myśl art. 710 Kodeksu cywilnego przez umowę użyczenia użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nie oznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Biorący do używania ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej (art. 713 Kodeksu cywilnego).

Jak wynika z ww. przepisów Kodeksu cywilnego w ramach umowy użyczenia u biorącego w użyczenie nie powstaje obowiązek dokonania jakichkolwiek świadczeń na rzecz użyczającego. Przy czym za świadczenie na rzecz użyczającego nie uznaje się zwykłych kosztów utrzymania rzeczy użyczonej, czyli kosztów ponoszonych w celu używania tej rzeczy.

Podkreślenia wymaga jednak fakt, iż to nie nazwa decyduje o charakterze zawartej umowy lecz jej treść oraz to co z niej wynika. W przedmiotowej sprawie wydanie przyszłemu nabywcy lokalu mieszkalnego na okres od dnia podpisania umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości do dnia zawarcia umowy przeniesienia własności nieruchomości nosi znamiona nieodpłatnego użyczenia nieruchomości.

Uznać zatem należy, że w przedmiotowej sprawie zaistnieje sytuacja, w której Wnioskodawca uzyska nieodpłatne świadczenie w postaci nieodpłatnego korzystania z nieruchomości mającej być przedmiotem przyszłej umowy sprzedaży. Nieodpłatne korzystanie z nieruchomości nie jest bowiem zdarzeniem obojętnym gospodarczo dla spółki, która będzie z niej korzystała.

W świetle powyższego należy uznać, że Wnioskodawca uzyska konkretną korzyść posiadającą określony wymiar ekonomiczny, polegającą na nie płaceniu czynszu za dzierżawę przedmiotowej nieruchomości. Korzyść tę Wnioskodawca uzyska bezpłatnie, bowiem nie musi za dzierżawę zapłacić. Ponadto wskazać należy, że zawarcie umowy sprzedaży odłożono o kilka lat. Być może do zawarcia tej umowy w ogóle nie dojdzie.

Zatem uznać należy, że uzyskane od Sprzedającego świadczenie będzie stanowiło dla Wnioskodawcy nieodpłatne świadczenie, o którym mowa w cytowanym uprzednio art. 14 ust. 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wartość tego świadczenia stanowić będzie dla Wnioskodawcy przychód podatkowy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych proporcjonalnie do jego prawa do udziału w spółce.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej