Temat interpretacji

Opodatkowanie świadczeń otrzymywanych z Holandii.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz zgodnie z art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 15 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 948/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 1 sierpnia 2018 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 marca 2015 r. (data wpływu 31 marca 2015 r.), uzupełnionym w dniu 27 maja 2015 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymywanych z Holandii - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 marca 2015 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 27 maja 2015 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymywanych z Holandii.

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 30 czerwca 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: ITPB2/4511-473/15/IB w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe. Stwierdził, że w przedstawionym stanie faktycznym świadczenia otrzymane w 2011 r. przez Wnioskodawcę podlegają opodatkowaniu zarówno w państwie źródła, tj. w Holandii, jak i w państwie miejsca zamieszkania, tj. w Polsce.

Przy czym, do obliczenia podatku należnego w Polsce ma zastosowanie tzw. metoda proporcjonalnego odliczenia (odliczenia podatku zapłaconego za granicą).

Uznał również, że Wnioskodawcy nie przysługuje odliczenie od podatku tytułem ulgi podatkowej zastosowanej w Holandii w postaci zwolnienia z opłaty składek na ubezpieczenie emerytalne. Ponadto stwierdził, że Wnioskodawca w związku z osiągnięciem przedmiotowych dochodów ma obowiązek złożenia zeznania podatkowego w Polsce niezależnie od wysokości podatku obliczonego od ww. dochodów, tj. niezależnie od tego, że wysokość podatków i składek emerytalnych należnych do opłacenia w Holandii przed dokonaniem odliczeń jest wyższa od kwoty podatku należnej do opłacenia w Polsce.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 czerwca 2015 r. znak: ITPB2/4511-473/15/IB wniósł pismem z dnia 17 lipca 2015 r. (data wpływu 20 lipca 2015 r.) wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 25 sierpnia 2015 r. znak: ITPB2/4511-1-66/15/ENB stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 30 czerwca 2015 r. znak: ITPB2/4511-473/15/IB złożył skargę z dnia 23 września 2015 r. (data wpływu 28 września 2015 r.).

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 948/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy uchylił zaskarżoną interpretację, stwierdzając, że skarga jest zasadna.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 15 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 948/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działający w imieniu Ministra Finansów, złożył skargę kasacyjną z dnia 10 lutego 2016 r. znak ITRP/46-6/16/PST do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 25 maja 2018 r., sygn. akt II FSK 1279/16 oddalił skargę kasacyjną organu.

W dniu 1 sierpnia 2018 r. do tutejszego organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku WSA w Bydgoszczy z dnia 15 grudnia 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 948/15.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie opodatkowania świadczeń otrzymywanych z Holandii wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest obywatelem Holandii. W 2011 r. z Holandii otrzymał pensję inwalidzką z organizacji UWV WAO/WIA w wysokości 24800 Euro oraz pensję z organizacji ABP w wysokości 2370 Euro. Od wyżej wymienionego dochodu odprowadził podatek od płac Holandii w wysokości 888 Euro i 42 Euro. Korzystał ze zwolnienia z opłaty składek emerytalnych.

Przed uzyskaniem orzeczenia o inwalidztwie w Holandii Wnioskodawca pracował jako urzędnik państwowy. W związku z powyższym ww. dochody wypłacane są w związku z wcześniejszą służbą publiczną i należy je traktować jako renty wypłacane lub pochodzące z funduszy utworzonych przez Holandię, jednostkę terytorialną lub organ lokalny z tytułu świadczenia usług na rzecz tego państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego. Dochody te nie stanowią emerytur z tytułu świadczonych usług pozostających w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez państwo holenderskie, jego jednostkę budżetową lub organ lokalny. Wnioskodawca nie wykonywał żadnej pracy i nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce. Zapytanie Wnioskodawcy dotyczy roku podatkowego 2011. W ww. okresie Wnioskodawca mieszkał w Polsce i w Holandii, ale rozliczał się w Urzędzie Skarbowym w Holandii, ponieważ jest obywatelem Holandii i z tego kraju otrzymywał świadczenia. Stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawca posiada w Polsce. W Polsce posiada rodzinę i nieruchomości, natomiast w Holandii rodzinę i znajomych.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, że w 2011 r. Wnioskodawca mieszkał w Polsce i w Holandii. Adres zameldowania posiadał w Polsce. Wnioskodawca posiadał nieruchomości w Polsce, żonę w Polsce, rodzinę w Holandii i znajomych w Holandii. Wnioskodawca w 2011 r. przez większość roku przebywał poza granicami Polski.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę dochody podlegają opodatkowaniu tylko w Holandii czy również w Polsce?

Czy ulga podatkowa polegająca na zwolnieniu z opłaty składek na ubezpieczenie emerytalne może być traktowana jako odliczenie od podatku, biorąc pod uwagę fakt, iż część emerytalna stanowi przeważającą część podatku należnego w systemie podatkowym Królestwa Holandii?

Czy fakt, iż uzyskiwane dochody pochodzą z organizacji ubezpieczeniowych przeznaczonych dla urzędników państwowych ma wpływ na interpretację zapisów konwencji?

Czy Wnioskodawca musi składać rozliczenie roczne w Polsce, jeśli wysokość podatków i składek emerytalnych należnych do opłacenia z tytułu uzyskiwanych przez Niego dochodów w Holandii, przed dokonaniem odliczeń, jest wyższa od kwoty podatków należnej do opłacenia w Polsce (wyliczonych według obowiązujących przepisów w obu Państwach)?

Zdaniem Wnioskodawcy, według wytycznych holenderskiego urzędu podatkowego przy dochodach Wnioskodawcy należało się kierować zapisem art. 18 ust. 5 i art. 19 ust. 1 konwencji w załączeniu dokument - str. 71. Te zapisy konwencji mówią, że podatki mogą być odprowadzane w Holandii, co miało miejsce.

W związku z tym, iż dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z Holandii, pochodzą z organizacji ubezpieczeniowych przeznaczonych dla urzędników państwowych i wynikają z wcześniejszego zatrudnienia na stanowisku urzędnika państwowego, powinny być opodatkowane tylko w Holandii.

Niezależnie od powyższego Wnioskodawca stwierdza, iż kwota podatków i składek emerytalnych należnych do zapłaty w Holandii, z tytułu uzyskiwanych przez Wnioskodawcę dochodów, przed dokonaniem odliczeń, jest wyższa od stawek obowiązujących i kwoty należnej do zapłaty w Polsce. Zwolnienie z opłaty składki emerytalnej w Holandii traktowane jest jako odliczenie od podatku. W związku z powyższym uzasadnieniem Wnioskodawca uważa, że podatki powinien odprowadzać i rozliczać tylko w Holandii, co miało miejsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

W myśl art. 4 ust. 1 konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 2003 r., Nr 216, poz. 2120) w rozumieniu niniejszej konwencji, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. konwencji jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się zatem bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Wnioskodawca jest obywatelem Holandii. W 2011 r. z Holandii otrzymał pensję inwalidzką z organizacji UWV WAO/WIA w wysokości 24800 Euro oraz pensję z organizacji ABP w wysokości 2370 Euro. Od wyżej wymienionego dochodu odprowadził podatek od płac Holandii w wysokości 888 Euro i 42 Euro. Korzystał ze zwolnienia z opłaty składek emerytalnych.

Przed uzyskaniem orzeczenia o inwalidztwie w Holandii Wnioskodawca pracował jako urzędnik państwowy. W związku z powyższym ww. dochody wypłacane są w związku z wcześniejszą służbą publiczną i należy je traktować jako renty wypłacane lub pochodzące z funduszy utworzonych przez Holandię, jednostkę terytorialną lub organ lokalny z tytułu świadczenia usług na rzecz tego państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego. Dochody te nie stanowią emerytur z tytułu świadczonych usług pozostających w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez państwo holenderskie, jego jednostkę budżetową lub organ lokalny. Wnioskodawca nie wykonywał żadnej pracy i nie uzyskiwał żadnych dochodów w Polsce. Zapytanie Wnioskodawcy dotyczy roku podatkowego 2011. W ww. okresie Wnioskodawca mieszkał w Polsce i w Holandii, ale rozliczał się w Urzędzie Skarbowym w Holandii, ponieważ jest obywatelem Holandii i z tego kraju otrzymywał świadczenia. Stałe miejsce zamieszkania Wnioskodawca posiada w Polsce. W Polsce posiada rodzinę i nieruchomości, natomiast w Holandii rodzinę i znajomych.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, że w 2011 r. Wnioskodawca mieszkał w Polsce i w Holandii. Adres zameldowania posiadał w Polsce. Wnioskodawca posiadał nieruchomości w Polsce, żonę w Polsce, rodzinę w Holandii i znajomych w Holandii. Wnioskodawca w 2011 r. przez większość roku przebywał poza granicami Polski.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w prawomocnym wyroku z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 948/15 wskazał, że nie można podzielić stanowiska organu, który uznał, że z treści wniosku o wydanie interpretacji podatkowej oraz jego uzupełnienia wynika, że ośrodek interesów życiowych skarżącego w spornym okresie znajdował się w Polsce.

Zdaniem Sądu, dla potrzeb ustalenia w którym państwie osoba fizyczna posiada ośrodek interesów życiowych należy wziąć pod uwagę wiele czynników. Sam fakt, że osoba ta posiada nieruchomości oraz że w tym państwie zamieszkuje jego żona, przy jednoczesnym oświadczeniu osoby, że w Holandii posiada rodzinę, znajomych oraz w spornym okresie przebywała ponad 183 dni w Holandii nie jest wystarczającym kryterium ustalenia miejsca zamieszkania, o którym mowa w art. 4 ust. 2 lit. a umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Obywatele Państw Unii Europejskiej mogą posiadać nieruchomości w różnych krajach i nie musi to oznaczać, że w każdym z tych krajów zamieszkują. Trzeba mieć też na względzie, że trudności w ustaleniu ośrodka interesów życiowych nie mogą przesądzić o wystąpieniu podwójnego opodatkowania, istnieją bowiem kolejne kryteria, które należy wziąć pod uwagę (art. 4 ust. 2 lit. b, c i d ww. umowy).

Według Sądu Minister Finansów nie mógł na podstawie danych wskazanych we wniosku skarżącego o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz jego uzupełnienia uznać, iż jego ośrodek interesów życiowych znajduje się w Polsce i w konsekwencji stwierdzić, że podlega on nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, co oznacza, że organ dopuścił się naruszenia art. 4 ust. 2 lit. a umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Konkludując zdaniem Sądu organ był zobligowany dla tak przedstawionego stanu faktycznego poszukać odpowiedzi na zadane pytania w kolejnych przesłankach określonych w art. 4 ust. 2 Konwencji.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 maja 2018 r. sygn. akt. II FSK 1279/16 zauważył, że w rozpatrywanej sprawie podatnik zamieszkiwał w obydwu państwach, w Polsce posiadał z rodziny żonę, zaś pozostałą rodzinę a także więzi towarzyskie w Holandii. W Polsce był zameldowany i posiadał nieruchomości, a w Holandii pobierał dochody i tam rozliczał podatki. Na tej podstawie zdaniem Sądu - nie można wskazać zatem jednego centrum interesów rodzinnych i towarzyskich, jak również jednego centrum interesów gospodarczych podatnika, gdyż analizowane czynniki wskazują na efektywne oraz równorzędne związki z obydwoma państwami. Decydującego znaczenia nie mogą mieć zameldowanie i posiadanie nieruchomości w Polsce, gdyż równoważna jest im każda forma zamieszkania w Holandii, nawet na podstawie umowy najmu, czy też użyczenia.

Zdaniem Sądu, w takim stanie rzeczy, jeśli kryteria ustanowione w art. 4 ust. 2 lit. a) Konwencji z dnia 13 lutego 2002 r. między Rzeczpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatku od dochodu, wskazują, że dana osoba fizyczna ma miejsca zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, a także nie można jednoznacznie wskazać, z którym Państwem ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze, czyli w którym posiada ośrodek interesów życiowych, konieczne jest sięganie do kolejnych przesłanek wynikających z art. 4 ust. 2 tej Konwencji, czyli reguł kolizyjnych określanych mianem tie-breaker, które dodatkowo doprecyzowują przesłanki wskazujące na związki danego podatnika z jednym z krajów, w których przebywa. Stosownie do art. 4 ust. 2 lit. b) Konwencji UPO jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym zwykle przebywa. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego jest to kryterium o charakterze obiektywnym i wynika z długości pobytu w danym kraju, którą wyznacza okres przebywania (pozostawania) na danym terytorium. Zgodnie zaś z przyjętym w sprawie stanem faktycznym podatnik przez większą część roku przebywał w Holandii. Także kolejne z kryteriów wynikające z art. 4 ust. 2 lit. c) Konwencji UPO również przesądza w stanie faktycznym sprawy o rezydencji holenderskiej podatnika. Zgodnie z tym przepisem jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem.

Mając na uwadze stan faktyczny oraz uwzględniając stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 948/15, dotyczące wykładni art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, uznać należy, że skoro Wnioskodawca miał miejsce zamieszkania zarówno w Polsce, jak i w Holandii, a ponadto nie można ustalić w którym z państw miał ośrodek interesów życiowych, rezydencję Wnioskodawcy należy ustalić w oparciu o art. 4 ust. 2 lit. b) Konwencji.

Przyjmując zatem za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Bydgoszczy, że Wnioskodawca w spornym okresie przebywał ponad 183 dni w Holandii uznać należy, iż zwykle przebywał w tym kraju.

W konsekwencji w 2011 r. miejscem zamieszkania Wnioskodawcy dla celów podatkowych ustalonym w oparciu o art. 4 ust. 2 lit. b) ww. Konwencji była Holandia. Oznacza to, że w Polsce Wnioskodawca podlegał w tym czasie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 18 ust. 1 konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu z uwzględnieniem postanowień artykułu 19 ustęp 2 emerytury i inne podobne świadczenia wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z wcześniejszym zatrudnieniem, jak i renty wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Stosownie do art. 18 ust. 2 ww. konwencji bez względu na postanowienia ustępu 1 emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta może być również opodatkowana w tym Umawiającym się Państwie, z którego jest ona uzyskiwana, zgodnie z prawem tego Państwa:

1. jeżeli, i o ile, tytuł do takiej emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty w Umawiającym się Państwie, z którego jest uzyskiwana, jest zwolniony z opodatkowania, lub składki związane z emeryturą lub innym podobnym świadczeniem albo rentą dokonywane na rzecz funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej były odpisywane w przeszłości przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu w tym Państwie lub kwalifikowały się do innych ulg podatkowych w tym Państwie; i
2. jeżeli, i o ile, taka emerytura lub inne podobne świadczenie albo renta nie jest opodatkowana w Umawiającym się Państwie, w którym odbiorca ma miejsce zamieszkania, według powszechnie stosowanej stawki od dochodu z pracy najemnej, lub jest opodatkowana od mniej niż 90% kwoty brutto emerytury lub innego podobnego świadczenia albo renty; i
3. jeżeli łączna kwota brutto emerytur i innych podobnych świadczeń oraz rent, a także emerytura lub inne wypłaty, dokonane na podstawie przepisów o systemie ubezpieczeń społecznych Państwa, w jakimkolwiek roku kalendarzowym przekroczy kwotę 20.000 euro.

Na podstawie art. 18 ust. 3 ww. konwencji bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2, jeżeli taka emerytura lub inne podobne świadczenie niebędące z natury świadczeniem okresowym wypłacane w związku z wcześniejszym zatrudnieniem w drugim Umawiającym się Państwie jest wypłacane przed dniem rozpoczęcia pobierania emerytury lub jeżeli zostanie dokonana jednorazowa wypłata w zamian za prawo do renty przed dniem rozpoczęcia pobierania renty, to takie świadczenie lub jednorazowa wypłata może być również opodatkowana w Umawiającym się Państwie, w którym została uzyskana.

Zgodnie z art. 18 ust. 4 ww. konwencji uważa się, że emeryturę lub inne podobne świadczenie albo rentę uzyskuje się z Umawiającego się Państwa, jeżeli, i o ile, składki lub wypłaty związane z emeryturą, innym podobnym świadczeniem albo rentą, lub uprawnienia z nich uzyskane kwalifikują się do ulgi podatkowej w tym Państwie. Przeniesienie emerytury z funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej w jednym Umawiającym się Państwie do funduszu emerytalnego lub firmy ubezpieczeniowej w innym Państwie nie ogranicza w żaden sposób praw do opodatkowania przez pierwsze wymienione Państwo na mocy tego artykułu.

Stosownie do art. 18 ust. 5 ww. konwencji wszelkie emerytury i inne płatności wypłacane według przepisów systemu ubezpieczeń społecznych Umawiającego się Państwa osobie mającej miejsce zamieszkania w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym pierwszym wymienionym Umawiającym się Państwie.

Na podstawie art. 18 ust. 6 ww. konwencji właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną w drodze wzajemnego porozumienia sposób stosowania ustępu 2. Ustalą również, jakie bliższe dane osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie musi przedstawić dla potrzeb właściwego stosowania konwencji w drugim Umawiającym się Państwie, a w szczególności, aby można było ustalić, czy warunki, o których mowa w ustępie 2 lit. a), b) i c), zostały spełnione.

Termin "renta" oznacza ustaloną kwotę wypłacaną okresowo w ustalonych terminach dożywotnio lub przez określony lub dający się ustalić okres czasu, jako spełnienie zobowiązania dokonywania wypłat w zamian za uprzednio w pełni dokonane zobowiązanie pieniężne lub w równoważniku danej kwoty pieniężnej (art. 18 ust. 7 ww. konwencji).

Zgodnie z art. 18 ust. 8 ww. konwencji czy, i w jakim zakresie, emerytura lub podobne świadczenie podlega postanowieniom tego artykułu lub artykułu 19, zależy od rodzaju wcześniejszego zatrudnienia, prywatnego lub państwowego, podczas którego uprawnienia do tej części emerytury lub podobnego świadczenia zostały wypracowane.

W myśl art. 19 ust. 2 lit. a) ww. konwencji jakakolwiek emerytura wypłacana przez lub pochodząca z funduszy utworzonych przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny, osobie fizycznej z tytułu świadczenia usług na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, może być opodatkowana w tym Państwie.

Stosownie do art. 19 ust. 2 lit. b) ww. konwencji jednakże taka emerytura podlega opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeśli osoba fizyczna jest obywatelem tego Państwa i posiada w nim miejsce zamieszkania.

Postanowienia artykułów 15, 16, 17 i 18 stosuje się do uposażeń, płac i podobnych wynagrodzeń oraz emerytur z tytułu świadczonych usług pozostających w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny (art. 19 ust. 3 ww. konwencji).

Mając zatem na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny, zacytowane powyżej przepisy oraz stanowisko wyrażone w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z dnia 15 grudnia 2015 r., sygn. akt I SA/Bd 948/15, należy stwierdzić, iż świadczenia otrzymane przez Wnioskodawcę w 2011 r. z Holandii nie podlegały opodatkowaniu w Polsce.

Oznacza to, że w związku z osiągnięciem przedmiotowych dochodów Wnioskodawca nie miał obowiązku złożenia zeznania podatkowego w Polsce. Na powyższe nie miała wpływu wysokość podatków i składek emerytalnych należnych do opłacenia z tytułu uzyskiwanych przez Wnioskodawcę dochodów w Holandii, przed dokonaniem odliczeń.

W konsekwencji, wskazany we wniosku dochód podlegał opodatkowaniu w Holandii według przepisów tam obowiązujących, w tym z zastosowaniem przewidzianych w ww. przepisach zwolnień, odliczeń, obniżek lub zmniejszeń.

Niezależnie od powyższego wyjaśnić jednak należy, że w Polsce ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewiduje odliczeń od podatku tytułem ulgi podatkowej zastosowanej w Holandii w postaci zwolnienia z opłaty składek na ubezpieczenie emerytalne, co jednak - w świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego - nie ma wpływu na rozstrzygnięcie zawarte w niniejszej interpretacji.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej