Temat interpretacji

Skutki podatkowe zwolnienia z długu.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu 20 sierpnia 2018 r.), uzupełnionym w dniu 11 września 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwolnienia z długu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwolnienia z długu.

W związku z wątpliwościami co do sposobu doręczenia rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, pismem z dnia 7 września 2018 r. nr 0112-KDIL3-1.4011.337.2018.1.KF Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na podstawie art. 155 § 1 Ordynacji podatkowej, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania poprzez wskazanie, czy korespondencja ma być kierowana za pośrednictwem komunikacji elektronicznej na adres ePUAP czy też na adres zamieszkania Wnioskodawcy wskazany we wniosku za pośrednictwem operatora pocztowego.

Wezwanie wysłane w dniu 7 września 2018 r., skutecznie doręczono w dniu 11 września 2018 r. i tego samego dnia do tut. Organu za pośrednictwem platformy ePUAP wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca wskazał, że adresem do doręczeń postanowień i odpowiedzi dla wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest adres zamieszkania Wnioskodawcy. W związku z powyższym, niniejsze rozstrzygnięcie doręcza się za pokwitowaniem, za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca faktycznie zamieszkiwał w okresie od sierpnia 1997 r. do lipca 1998 r., wspólnie z matką i siostrą, w lokalu należącym do X, za który zobowiązany był do zapłaty czynszu i innych należności. Zgodnie z art. 6881 § Kodeksu cywilnego Wnioskodawca był zobowiązany solidarnie z najemcą do zapłaty należnych opłat z tytułu czynszu i innych należnych opłat.

W dniu 14 lutego 2018 r. Wnioskodawca uzyskał informację, iż w okresie od 1 maja 1997 r. do 31 lipca 2001 r. za lokal nie był uiszczany czynsz i z tego tytułu X skierował sprawę do sądu w celu uzyskania klauzuli wykonalności dla powstałych zobowiązań z tytułu czynszu i należnych odsetek. Sąd w dniu 25 lipca 2002 r. nadał klauzulę wykonalności i skierował sprawę do egzekucji komorniczej. Nakaz wydano na rzecz trzech solidarnie zobowiązanych dorosłych osób zameldowanych w powyższym lokalu: matki Wnioskodawcy, siostry Wnioskodawcy oraz Wnioskodawcy. Na dzień 19 marca 2018 r. kwoty do zapłaty wynikające z nakazu zapłaty przez dłużników solidarnych wynosiły:

1. Należność główna 49.375,41 zł.
2. Odsetki ustawowe 95.184,57 zł (stan na dzień 16 lutego 2018 r.).
3. Koszty procesu 586,60 zł.

Razem 145.146,58 zł za okres 51 miesięcy.

Pierwotny wierzyciel, X dokonał przelewu wierzytelności na rzecz Y Sp. z o.o., która w dniu 23 sierpnia 2016 r. uzyskała klauzulę wykonalności dla nakazu. Wnioskodawca podjął rozmowy z wierzycielem, firmą Y Sp. z o.o. Na podstawie dowodów wspólnie ustalono, iż Wnioskodawca w ww. lokalu zamieszkiwał tylko przez okres 12 m-cy. Od sierpnia 1997 r. do lipca 1998 r. W związku z powyższymi ustaleniami, strony uzgodniły, iż udział Wnioskodawcy w całej kwocie długu solidarnego wynosi 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy zł). W dniu 19 marca 2018 r. strony podpisały ugodę w formie aktu notarialnego.

Należność całkowita 145.146,58 zł / 3 dłużników solidarnych = 48.382,20 zł/os.

48.382,20 zł / 51 miesięcy = 948,67 zł

948,67 zł x 12 miesięcy zamieszkiwania = 11.384,04 zł + odsetki i koszty dodatkowe = 15.000,00 zł.

Kwota 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy złotych) została przez Wnioskodawcę przelana na konto wierzyciela. Wierzyciel tym samym odstąpił od wymagania pozostałej części długu, nie zwalniając z niego pozostałych dłużników solidarnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca powinien w takiej sytuacji otrzymać od wierzyciela PIT-8C w celu opodatkowania pozostałej kwoty zadłużenia solidarnego podatkiem od osób fizycznych skoro nie umorzono pozostałej części długu?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z faktem, iż wspólnie z wierzycielem ustalono, iż udział całkowity Wnioskodawcy w długu solidarnym wynosi 15.000,00 zł, Wnioskodawca nie odnosi przysporzenia majątkowego w postaci umorzenia pozostałej kwoty długu, który nadal obciąża pozostałych dłużników solidarnych: matkę oraz siostrę Wnioskodawcy.

Wnioskodawca uważa, że w świetle zapisów ugody z wierzycielem, w której ustalono, iż faktyczna część długu przypadająca na Wnioskodawcę to kwota 15.000,00 zł, firma Y nie powinna wystawiać informacji PIT-8C na Wnioskodawcę, ponieważ pozostała część długu solidarnego w kwocie 129.559,98 zł nie została względem Wnioskodawcy umorzona. Kwota kosztów sądowych i egzekucyjnych w kwocie: 586,60 zł nie wywołuje skutków podatkowych i nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Podjęcie przez wierzyciela w przyszłości decyzji o niedochodzeniu zapłaty pozostałej części długu od dłużników, powodowałoby powstanie po ich stronie przychodu. Może prowadzić do co najmniej dwukrotnego opodatkowania tego samego świadczenia. Gdyż w sytuacji, w której wierzyciel zdecydowałby się na redukcję zadłużenia, tym razem przykładowo wobec wszystkich dłużników, dochodziłoby do ponownego opodatkowania tej samej kwoty zadłużenia.

O przychodzie podatkowym z innych źródeł należy mówić w każdym przypadku gdy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe, w tym przypadku zdaniem Wnioskodawcy, nie odniósł on przychodów do opodatkowania podatkiem od osób fizycznych. Podobna sytuacja została wskazana w interpretacji indywidualnej ITPB2/4511-154/16/MU wydanej w dniu 6 maja 2016 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r., przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w zacytowanym wyżej przepisie rozumieć należy wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy źródłem przychodu są tzw. inne źródła.

Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Stosownie do art. 373 Kodeksu cywilnego, zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników. Z zacytowanych przepisów wynika, że zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników. Regulacja ta oznacza, że mimo iż zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności odnoszą skutek wobec dłużnika, którego dotyczą, współdłużnicy ponoszą nadal solidarną odpowiedzialność wobec wierzyciela za cały dług lub część niespłaconą, a dłużnik zwolniony z długu lub wobec którego wierzyciel zrzekł się solidarności jest nadal zobowiązany do pokrycia przypadającego nań udziału w długu wobec współdłużnika, który spełnił świadczenie.

Z powyższego wynika więc, że zobowiązanie solidarne trwa nadal, z tą tylko różnicą, że wierzyciel nie może domagać się jego wykonania od podmiotu, który został zwolniony z solidarności. Nie oznacza to jednak, że zobowiązanie takie nie może zostać wykonane. Stosunek zobowiązaniowy trwa bowiem nadal. Co więcej dłużnikom, którzy takie zobowiązanie spełnili przysługuje roszczenie o zwrot stosownej jego części od pozostałych współdłużników, w tym od tego, który został z zobowiązania takiego przez wierzyciela zwolniony. Tzw. roszczenie regresowe posiada bowiem odrębną, samodzielną podstawę prawną, tj. art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że w sytuacji takiej, jak przedstawiona w ww. interpretacji, osoba zwolniona przez wierzyciela z zobowiązania solidarnego nie uzyskała faktycznie korzyści majątkowej, która mogłaby zostać potraktowana jak trwałe przysporzenie w jej majątku, spełniając w ten sposób definicję przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jakkolwiek bowiem wierzyciel nie może domagać się wykonania zobowiązania od tej właśnie osoby, to jednak zobowiązanie takie trwa nadal i może zostać wykonane przez pozostałych współdłużników solidarnych. Co więcej, osoba zwolniona z długu przez wierzyciela pozostaje nadal zobowiązana wobec pozostałych współdłużników z tytułu przysługującego im prawa regresu, tj. zwrotu przypadającej na tę osobę części długu. W konsekwencji na wierzycielu nie ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C dla tej osoby.

Wnioskodawca wskazuje także na interpretację indywidualną nr IPPB2/415-980/14-8/MG z dnia 19 marca 2015 r. wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.

W powyższej interpretacji organy skarbowe uznały za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy banku uznające, iż podjęcie przez bank decyzji o niedochodzeniu zapłaty długu od niektórych dłużników determinuje powstanie po ich stronie przychodu, może prowadzić do co najmniej dwukrotnego opodatkowania tego samego świadczenia. Gdyż w sytuacji, w której Bank w następnej kolejności zdecydowałby się na redukcję zadłużenia, tym razem przykładowo wobec wszystkich kredytobiorców (pożyczkobiorców), dochodziłoby do ponownego opodatkowania tej samej kwoty zadłużenia. W ocenie Banku, indywidualnie rezygnuje z dochodzenia spłaty długu z tytułu kredytu (pożyczki) względem tylko części dłużników, a całość zobowiązania w dalszym ciągu obciąża pozostałych dłużników, na Banku nie ciąży obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C z tytułu zwolnienia z obowiązku zapłaty tej części dłużników. Zdaniem Banku, w sytuacji, w której wierzyciel nie ponosi żadnego bezpośredniego uszczerbku finansowego w wyniku zwolnienia z długu części dłużników solidarnych, gdyż kwotę należnej wierzytelności może w dalszym ciągu egzekwować od pozostałych dłużników nie można uznać, iż w związku ze zwolnieniem z długu części współkredytobiorców (współpożyczkobiorców) udziela on świadczenia, a w konsekwencji powstaje po ich stronie przychód podlegający opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega co do zasady każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, nie mające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Wskazać również należy, że dla celów podatkowych przyjmuje się co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie że pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są, określone w art. 10 ust. 1 pkt 9, inne źródła.

Zgodnie z treścią art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Cytowany przepis art. 20 ust. 1 ww. ustawy zawiera otwarty katalog przychodów, co oznacza, że do kategorii tej mogą zostać zaliczone również inne (niż wymienione w tym przepisie) przychody, które mieszczą się w ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych w treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zamieszkiwał w okresie od sierpnia 1997 r. do lipca 1998 r., wspólnie z matką i siostrą, w lokalu należącym do X, za który zobowiązany był do zapłaty czynszu i innych należności. W dniu 14 lutego 2018 r. Wnioskodawca uzyskał informację, że w okresie od 1 maja 1997 r. do 31 lipca 2001 r. za lokal nie był uiszczany czynsz i z tego tytułu X skierował sprawę do sądu w celu uzyskania klauzuli wykonalności dla powstałych zobowiązań z tytułu czynszu i należnych odsetek. Sąd w dniu 25 lipca 2002 r. nadał klauzulę wykonalności i skierował sprawę do egzekucji komorniczej. Nakaz wydano na rzecz trzech solidarnie zobowiązanych dorosłych osób zameldowanych w powyższym lokalu, w tym Wnioskodawcy. Na dzień 19 marca 2018 r. kwoty do zapłaty wynikające z nakazu zapłaty przez dłużników solidarnych wynosiły 145.146,58 zł za okres 51 miesięcy. Pierwotny wierzyciel, X dokonał przelewu wierzytelności na rzecz Y Sp. z o.o., która w dniu 23 sierpnia 2016 r. uzyskała klauzulę wykonalności dla nakazu. Wnioskodawca podjął rozmowy z wierzycielem, firmą Y Sp. z o.o. Na podstawie dowodów wspólnie ustalono, że Wnioskodawca w ww. lokalu zamieszkiwał tylko przez okres 12 m-cy: od sierpnia 1997 r. do lipca 1998 r. W związku z powyższymi ustaleniami, strony uzgodniły, że udział Wnioskodawcy w całej kwocie długu solidarnego wynosi 15.000,00 zł (piętnaście tysięcy zł). W dniu 19 marca 2018 r. strony podpisały ugodę w formie aktu notarialnego. Kwota 15.000,00 zł została przez Wnioskodawcę przelana na konto wierzyciela. Wierzyciel tym samym odstąpił od wymagania pozostałej części długu, nie zwalniając z niego pozostałych dłużników solidarnych.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, że zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, o czym stanowi art. 6881 § 1 Kodeksu cywilnego.

Jak wynika z treści art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego artykułu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Solidarność dłużników charakteryzuje się wielością podmiotów po stronie zobowiązanej, niepodzielnością zobowiązania bez względu na przedmiot świadczenia, możliwością żądania przez wierzyciela według jego wyboru całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, utrzymaniem zobowiązania wszystkich dłużników aż do całkowitego zaspokojenia wierzyciela, zwolnieniem wszystkich dłużników na skutek zaspokojenia wierzyciela przez któregokolwiek z nich.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanymi.

Instytucja zwolnienia z długu uregulowana została natomiast w art. 508 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Z art. 373 ww. Kodeksu wynika również, że zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników.

Stosownie natomiast do treści art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych.

Z zacytowanych przepisów wynika, że w przypadku zobowiązań solidarnych zwolnienie z długu jednego z dłużników nie powoduje wygaśnięcia zobowiązania. Zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności przez wierzyciela względem jednego z dłużników solidarnych nie ma więc skutku względem współdłużników. Regulacja ta oznacza, że mimo iż zwolnienie z długu lub zrzeczenie się solidarności odnoszą skutek wobec dłużnika, którego dotyczą, współdłużnicy ponoszą nadal solidarną odpowiedzialność wobec wierzyciela za cały dług, a dłużnik zwolniony z długu lub wobec którego wierzyciel zrzekł się solidarności jest nadal zobowiązany do pokrycia przypadającego nań udziału w długu wobec współdłużnika, który spełnił świadczenie. Z powyższego wynika więc, że zobowiązanie solidarne trwa nadal, z tą tylko różnicą, że wierzyciel nie może domagać się jego wykonania od podmiotu, który został z tego zobowiązania zwolniony. Nie oznacza to jednak, że zobowiązanie takie nie może zostać wykonane. Stosunek zobowiązaniowy trwa bowiem nadal. Co więcej dłużnikom, którzy takie zobowiązanie spełnili przysługuje roszczenie o zwrot stosownej jego części od pozostałych współdłużników, w tym od tego, który został z zobowiązania takiego przez wierzyciela zwolniony.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że Wnioskodawca, jako osoba zwolniona przez wierzyciela ze spłaty pozostałej części długu, nie uzyskała faktycznie korzyści majątkowej kosztem wierzyciela, która mogłaby zostać potraktowana jak trwałe przysporzenie w jego majątku, spełniając w ten sposób definicję przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jakkolwiek bowiem wierzyciel od Wnioskodawcy nie może domagać się wykonania zobowiązania, to jednak zobowiązanie takie trwa nadal i może zostać wykonane przez pozostałych współdłużników solidarnych. Co więcej, Wnioskodawca jako osoba zwolniona z pozostałej części długu pozostaje nadal zobowiązana wobec pozostałych współdłużników z tytułu przysługującego im prawa regresu, tj. zwrotu przypadającej na Wnioskodawcę części długu.

Wobec tego odpowiadając wprost na zadane we wniosku pytanie stwierdzić należy, że w świetle opisanego stanu faktycznego, skoro pozostała część długu nie została umorzona, po stronie Wnioskodawcy nie powstał przychód w rozumieniu art. 20 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co oznacza, że Wnioskodawca nie powinien otrzymać od wierzyciela informacji PIT-8C obejmującej pozostałą część zadłużenia solidarnego.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej