Temat interpretacji

Czy wydatki poniesione na trwałą zabudowę kuchni można uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Dnia 26 lutego 2016 r. Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny numer .. położony na trzeciej kondygnacji budynku w (księga wieczysta ). Lokal mieszkalny składa się z: pokoju, kuchni, łazienki z wc i przedpokoju, do którego przynależy pomieszczenie piwnicy. Powierzchnia użytkowa lokalu wraz z powierzchnią pomieszczenia przynależnego wynosi 40,05 m² (czterdzieści i 05/100 metrów kwadratowych).

Z własnością powyższego lokalu mieszkalnego związany jest również udział 19/1000 w nieruchomości wspólnej stanowiącej prawo własności działki gruntu numer 5/12 o powierzchni 0,2333 ha.

Mieszkanie było w bardzo złym stanie technicznym, więc wykonano gruntowny remont polegający na: wymianie elektryki, hydrauliki, cekolowania ścian wraz z malowaniem, wymianie stolarki okiennej i drzwiowej, wymianie podłóg. Zamontowano również trwałą zabudowę kuchenną, która została zakupiona w dniu 8 kwietnia 2016 r.

Lokal mieszkalny został sprzedany dnia 2 września 2016 r.

Ponadto w części G wniosku, poz. 75, Wnioskodawca wskazał, że zakupił lokal mieszkalny jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej. Mieszkanie zostało gruntownie wyremontowane: malowane, wymienione sanitariaty, wymiana stolarki okiennej i drzwiowej, zamontowanie trwałej zabudowy kuchennej, itp. Poniesione na remont wydatki nie przekroczyły 30% wartości początkowej zakupionego mieszkania. Lokal ten po wykonaniu remontów został sprzedany.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione na trwałą zabudowę kuchni można uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, trwałą zabudowę kuchenną można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości. Stanowisko to uzasadnione jest tym, że stała zabudowa kuchenna jest integralną częścią nieruchomości, bowiem jest wykonana na wymiar do konkretnego pomieszczenia i przytwierdzona do ścian: nie można jej przenieść tak jak w przypadku mebli wolnostojących typu stół, kanapa itp.

Wnioskodawca podał, że w 2015 r. urzędnicy skarbowi odwołali się do rozporządzenia ministra gospodarki przestrzennej i budownictwa z dnia 21 grudnia 1996 r., zawierającego wykaz wydatków na remont i modernizację mieszkania, o które zmniejszał się PIT. Ich zdaniem wydatki na wyposażenie mieszkania (zestaw kuchenny) nie są nakładem zwiększającym wartość nieruchomości. Wojewódzki Sąd Administracyjny w nie podzielił tego stanowiska. Za niedopuszczalne uznał posiłkowanie się rozporządzeniem z 1996 r. Po pierwsze - zostało uchylone z początkiem 2004 r. Po drugie - określa zakres wydatków na remont i modernizację, który jest węższy od pojęcia nakładów. Sprawa trafiła do sądu kasacyjnego, który co do zasady utrzymał w mocy orzeczenie WSA. Zgodził się, że pojęcie nakładów, które mogą być kosztem podatkowym podczas sprzedaży nieruchomości, należy interpretować szeroko. Wydatki, np. na trwałą zabudowę kuchenną czy szafy wnękowe podwyższają wartość nieruchomości i jako związane z przychodem stanowią koszty takiej transakcji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego przepisu każda czynność prawna, której przedmiotem jest odpłatne zbycie nieruchomości lub praw wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy stanowi źródło przychodów w rozumieniu tego przepisu, jeżeli zostanie dokonana w określonym czasie, tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie i nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej.

Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze zbycia nieruchomości, jej części, udziału w nieruchomości lub prawa w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Jednocześnie z treści cytowanego przepisu wynika, że źródłem przychodu podatnika jest m.in. odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ich nabycie lub wybudowanie.

Z wniosku wynika, że dnia 26 lutego 2016 r. Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny. Lokal mieszkalny składa się z: pokoju, kuchni, łazienki z wc i przedpokoju, do którego przynależy pomieszczenie piwnicy. Powierzchnia użytkowa lokalu wraz z powierzchnią pomieszczenia przynależnego wynosi 40,05 m². Z własnością powyższego lokalu mieszkalnego związany jest również udział 19/1000 w nieruchomości wspólnej stanowiącej prawo własności działki gruntu.

Mieszkanie było w bardzo złym stanie technicznym, więc wykonano gruntowny remont polegający na: wymianie elektryki, hydrauliki, cekolowania ścian wraz z malowaniem, wymianie stolarki okiennej i drzwiowej, wymianie podłóg. Zamontowano również trwałą zabudowę kuchenną, która została zakupiona w dniu 8 kwietnia 2016 r. Lokal mieszkalny został sprzedany dnia 2 września 2016 r.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że nabycie przedmiotowej nieruchomości nastąpiło w dniu 26 lutego 2016 r. Zatem, odpłatne zbycie dokonane dnia 2 września 2016 r. stanowi dla Wnioskodawcy źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegające opodatkowaniu tym podatkiem, bowiem dokonane zostało przed upływem pięcioletniego okresu, określonego w ww. przepisie.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy - w brzmieniu obowiązującym w 2016 r., podstawą obliczenia podatku , o której mowa w ust. 1 jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw. Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brzmieniu obowiązującym w 2016 r.).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia (sprzedaży) nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością), np. koszty wyceny nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości.

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Stosowanie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

W myśl art. 22 ust. 6f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty nabycia lub koszty wytworzenia, o których mowa w ust. 6c, są corocznie podwyższane, począwszy od roku następującego po roku, w którym nastąpiło nabycie lub wytworzenie zbywanych rzeczy lub praw majątkowych, do roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym nastąpiło ich zbycie, w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszych trzech kwartałów roku podatkowego w stosunku do tego samego okresu roku ubiegłego, ogłaszanemu przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski.

Z powyższego wynika zatem, że nakłady na nieruchomość mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu pod warunkiem, że:

• zwiększyły jej wartość,

• poniesione zostały w czasie jej posiadania,

• zostały udokumentowane fakturami VAT lub dokumentami stwierdzającymi poniesienie opłat administracyjnych.

W doktrynie ugruntowany jest pogląd, zgodnie z którym przez nakłady na nieruchomość należy rozumieć sumę wydatków poniesionych na substancję danej nieruchomości. Uznaje się, że są to nie tylko nakłady ulepszające lub modernizujące nieruchomość, ale również nakłady o charakterze budowlanym, remontowym.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują pojęcia remont. W związku z powyższym właściwym jest odwołanie się w tej kwestii do ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.), w szczególności zaś do art. 3 pkt 8, który stanowi, że przez remont należy rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Za remont uważa się w szczególności wykonanie robót budowlanych w istniejącym budynku mieszkalnym lub lokalu mieszkalnym wraz z wymianą dotychczas użytkowanych, zużytych składników wyposażenia technicznego budynku lub lokalu (np. dotychczasowej instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody, gazu przewodowego lub tylko określonych elementów tych instalacji).

Pojęcie remontu wyczerpująco wyjaśnił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 4 marca 1998 r., I SA/Gd 886/96 stwierdzając: za remont budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w znaczeniu powszechnie stosowanym w zakresie inwestycji uważa się prace budowlane mające na celu utrzymanie lokalu mieszkalnego lub budynku mieszkalnego we właściwym stanie, przywrócenie jego pierwotnej zdolności użytkowej, którą utracił w wyniku upływu czasu i eksploatacji wraz z wymianą dotychczas użytkowanych zużytych składników ich wyposażenia technicznego takich jak: dotychczasowej instalacji wodnej, kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania, ciepłej wody, gazu przewodowego lub tylko określonych elementów tych instalacji.

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa przyjmuje się, że wyposażenie lokalu mieszkalnego w komplet mebli stanowiących stałą zabudowę, nie jest wydatkiem związanym z remontem (czy modernizacją) lokalu mieszkalnego tak orzekł Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 lutego 1999 r., sygn. akt I SA/Gd 250/97. Umeblowanie (nawet to w trwałej zabudowie) i zakup sprzętów AGD nie może być podstawą do zastosowania ulgi w odniesieniu do tych wydatków, bowiem jest to jedynie element wyposażenia mieszkania, zatem nie ma charakteru prac budowlanych. Stanowisko takie potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 kwietnia 2006 r., sygn. akt II FSK 639/05.

Biorąc pod uwagę powyższe, wydatki poniesione na trwałą zabudowę kuchni nie stanowią nakładów zwiększających wartość lokalu mieszkalnego. W związku z tym nie mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że dochód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości należy opodatkować 19% podatkiem dochodowym, o czym stanowi art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym dochód ten ustalić należy jako różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia ww. lokalu określonym zgodnie z art. 19 ww. ustawy, a kosztami uzyskania przychodu w postaci m.in. kosztów nabycia lokalu mieszkalnego powiększonych o udokumentowane nakłady, które zwiększyły jego wartość, poczynione w czasie posiadania tego lokalu. Jednakże do kosztów uzyskania przychodu z ww. tytułu Wnioskodawca nie ma możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na trwałą zabudowę kuchni, gdyż są to wydatki związane z wyposażeniem i umeblowaniem tego lokalu, a te w myśl powołanych przepisów nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej