Zdaniem Zainteresowanych, nabyta Wierzytelność nie stanowi dla Wnioskodawców przychodu opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Takim przychodem nie mogą być także środki finansowe otrzymane w wyniku realizacji tej Wierzytelności.

Takie stanowisko Wnioskodawcy jest konsekwencją przyjęcia, że Wierzytelność podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn i wynika wprost z regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 u.p.d.f. przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Tym samym przychody te, a więc także Wierzytelność, nie mogą być opodatkowane podatkiem dochodowym.

Z tego powodu opodatkowaniu nie może podlegać także sama realizacja Wierzytelności i wypłata środków pieniężnych Wnioskodawcom, gdyż stanowi ona w istocie ten sam element spadku co Wierzytelność. Odmienne stanowisko prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tego samego składnika masy spadkowej, tj. opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn oraz podatkiem dochodowym, co stoi w sprzeczności z przytoczoną wyżej regulację ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma bowiem uzasadnionych podstaw do odrębnego traktowania wierzytelności i jej zaspokojenia, a tym samym odrębnego opodatkowania. Opodatkowanie środków pieniężnych otrzymanych w wyniku zaspokojenia roszczenia Wnioskodawców niezależnie od opodatkowania nabycia samej Wierzytelności musiałoby oznaczać, że środki te byłyby przychodem innego rodzaju. Takie stanowisko nie znajduje uzasadnienia na gruncie ustaw podatkowych.

Zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie sądów administracyjnych. W ramach przykładu wskazać można wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 czerwca 2015 r., sygn. II FSK 1216/13, w którym sąd stwierdził, że roszczenie i jego realizacja przez spadkobierców jest jednym i tym samym przychodem, który nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, gdyż jako wchodzące do spadku prawo majątkowe podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn. Sąd zaznaczył także, że realizacja roszczenia, czyli wykonanie prawa majątkowego, jest tylko technicznym etapem jego istnienia. Nie jest to odrębny akt obrotu, ani odrębna czynność prawna. Sąd zwrócił także uwagę, że inaczej należy traktować jedynie takie prawa majątkowe, które nie są odzwierciedleniem majątkowym składnika majątkowego otrzymanego w ramach spadku. Należą do nich np. akcje, udziały i inne prawa do papierów wartościowych, gdyż w związku z nimi powstaje odrębny przychód - np. dywidenda, która nie stanowi równowartości akcji (z tego powodu nie jest majątkowym odzwierciedleniem). Takie opodatkowanie jednak wprost wynika z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku z 29 sierpnia 2017 r., I SA/Gd 972/17, stwierdzając, że Skoro przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn stosuje się do nabycia praw majątkowych w drodze dziedziczenia, zaś nabyte przez spadkobierców roszczenie o otrzymanie spłaty równowartości wierzytelności zmarłej wchodzi do spadku po zmarłej, to przychody z tytułu nabycia tego prawa majątkowego podlegają opodatkowaniu na podstawie powyższej ustawy.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym nie powstał obowiązek podatkowy na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych ani w momencie nabycia Wierzytelności, ani w związku z jej realizacją i otrzymaniem środków pieniężnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie braku opodatkowania wierzytelności o wypłatę odszkodowania nabytego w drodze spadku, natomiast w zakresie braku opodatkowania otrzymanych środków pieniężnych w wyniku realizacji wierzytelności jest nieprawidłowe.

Odnosząc się do kwestii opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych wierzytelności o wypłatę odszkodowania nabytego w drodze spadku, należy wskazać, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200), przepisów ww. ustawy nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o spadków i darowizn (Dz. U. z 2009 r., Nr 93, poz. 768, z pózn. zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej podatkiem, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem dziedziczenia.

Stosownie do art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie i realizacją m.in. w formie odszkodowania.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego wskazano, że obowiązek podatkowy z tytułu nabycia spadku w stosunku do każdego z Wnioskodawców powstał 11 grudnia 2014 r. Każdy z nich 31 marca 2015 r. złożył we właściwym miejscowo urzędzie skarbowym Zgłoszenie o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z2. W Zgłoszeniach Wnioskodawcy nie uwzględnili wierzytelności o wypłatę odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu związanym z pracami przy rozbiórce World Trade Center w Nowym Jorku po zamachach 11 września 2001 roku, które były wypłacane z utworzonego w celu dokonywania tego typu wypłat funduszu VCF. Prawo do otrzymania tych środków wynikała z samego faktu wykonywania określonej pracy i nie była uzależniona od spełnienia dodatkowych warunków.

W wydanej w dniu 2 lutego 2018 r. interpretacji indywidualnej Nr 0114-KDIP3-2.4015.2017.2.AK1 w zakresie podatku od spadków i darowizn Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej potwierdził stanowisko Zainteresowanych w zakresie opodatkowania wierzytelności o wypłatę odszkodowania nabytego w drodze spadku i wskazał, że () niezaspokojona wierzytelność w postaci prawa do wypłaty odszkodowania jest prawem majątkowym, które nabyte tytułem dziedziczenia (spadku) wchodzi do masy spadkowej i podlega przepisom ustawy o podatku od spadków darowizn. Z uwagi na fakt, że w zgłoszeniu o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych SD-Z2 nie uwzględniono wierzytelności o wypłatę odszkodowania, w powyższej sprawie ciąży obowiązek rozliczenia się we właściwym urzędzie skarbowym z tytułu nabycia ww. wierzytelności w postaci prawa do wypłaty odszkodowania (...).

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że skoro wierzytelność o wypłatę odszkodowania nabytego w drodze spadku podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn, powyższa czynność korzysta z wyłączenia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Zainteresowanych w tej części jest prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do kwestii opodatkowania otrzymanych środków pieniężnych w wyniku realizacji wierzytelności należy wskazać, że zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W myśl art. 4a ww. powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy). Co do zasady więc osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody za jej granicą charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa.

Z uwagi na to, że Zainteresowani są rezydentami polskimi (mają miejsce zamieszkania w Polsce), a wypłacone odszkodowanie jest wypłacane z USA, zastosowanie w niniejszej sprawie ma Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie dnia 8 października 1974 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 31, poz. 178).

Polsko-amerykańska umowa o uniknięciu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu nie zawiera odrębnego artykułu dotyczącego opodatkowania z funduszu odszkodowań, wypłacanych na podstawie ustawy Jamesa Zadrogi z 2010 r. o opiece zdrowotnej i odszkodowaniach dla ofiar wydarzeń z 11 września.

Oznacza to, że tego rodzaju dochód podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych, zgodnie z postanowieniami art. 5 umowy (Ogólne zasady opodatkowania).

Zgodnie z art. 5 ust. 1 tej umowy, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie może być opodatkowana przez drugie Umawiające się Państwo z tytułu dochodu pochodzącego ze źródeł drugiego Umawiającego się Państwa i tylko z tytułu takiego dochodu, zgodnie ze wszystkimi ograniczeniami zawartymi w niniejszej Umowie.

Stosownie do art. 5 ust. 2 tejże umowy, postanowienia niniejszej Umowy nie będą w żaden sposób stwarzały ograniczenia wobec wyłączeń, zwolnień, zmniejszeń, zaliczeń lub innych przywilejów, przyznanych obecnie lub w przyszłości przez:

1. prawo jednego z Umawiających się Państw przy określeniu podatków pobieranych przez to Umawiające się Państwo lub
2. przez każdą inną umowę zawartą pomiędzy Umawiającymi się Państwami.

W myśl art. 5 ust. 3 ww. umowy polsko-amerykańskiej, bez względu na postanowienia niniejszej Umowy, z wyłączeniem ustępu 4, Umawiające się Państwo może opodatkować obywatela tego Umawiającego się Państwa lub osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w tym Umawiającym się Państwie (zgodnie z zasadami artykułu 4), tak jakby niniejsza Umowa nie weszła w życie.

Z przywołanych przepisów wynika, że Polska ma prawo opodatkować, dochód uzyskany z tytułu odszkodowania wypłacanego ze Stanów Zjednoczonych, osobie mającej miejsce zamieszkania na terytorium Polski. Prawo to wynika z zapisu art. 5 ust. 3 umowy, zgodnie z którym państwu rezydencji przysługuje pełne prawo do opodatkowania dochodów osobie mającej na jego terytorium miejsce zamieszkania.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny sprawy oraz przedstawiony powyżej stan prawny, stwierdzić należy, że odszkodowanie podlega opodatkowaniu w Polsce, gdyż Zainteresowani mają miejsce zamieszkania w Polsce. Do opodatkowania ww. odszkodowania w Polsce stosuje się przepisy polskiego prawa podatkowego.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zauważyć należy, że treść przywołanej regulacji nie odwołuje się do przepisów konkretnych ustaw, czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. To oznacza, że stosowania przywołanego zwolnienia od podatku nie można ograniczać do odszkodowań wydanych na podstawie przepisów ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń wchodzących w skład polskiego prawodawstwa. Oznacza to, że świadczenie odszkodowawcze przyznane na podstawie prawa amerykańskiego z tytułu zatrudnienia obywatela polskiego na terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki powinno być na gruncie prawa polskiego potraktowane w taki sam sposób jak w stosunku do obywatela polskiego, który doznał takiego samego wypadku przy pracy i otrzymał z tego tytułu odszkodowanie według prawa polskiego.

Jednocześnie zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1242, z późn. zm.) z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

1. zasiłek chorobowy dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
2. świadczenie rehabilitacyjne dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
3. zasiłek wyrównawczy dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
4. jednorazowe odszkodowanie dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
5. jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
6. renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
7. renta szkoleniowa dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
8. renta rodzinna dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
9. dodatek do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej;
10. dodatek pielęgnacyjny;
11. pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.

W przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego wskazano, że na podstawie złożonego przez spadkodawcę wniosku o wypłatę odszkodowania i na podstawie regulacji ustawowych USA, Wnioskodawcy 16 grudnia 2016 r. otrzymali informację o przyznaniu odszkodowania z tytułu istniejącej Wierzytelności, a następnie otrzymali czeki, które 10 lipca 2017 r. zostały zrealizowane. Wszystkie środki zostały przelane na konto Ewy F. ustanowionej zgodnie z prawem amerykańskim jako personal representative przez Spadkodawcę w związku z dochodzeniem wypłaty odszkodowania. Po śmierci Spadkodawcy Ewa F. pozostała osobą właściwą w kontaktach z VCF, reprezentując także pozostałych Spadkodawców. Otrzymane środki zostały podzielone między Wnioskodawców zgodnie z przysługującym im udziałem w spadku po zmarłym.

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, ze zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa amerykańskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem organ podatkowy nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie USA. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartym we wniosku.

Należy jednak zauważyć, że treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państwach, w tym przypadku USA.

Biorąc powyższe pod uwagę należy wskazać, że wypłacone odszkodowanie z USA na podstawie ustawy Jamesa Zadrogi z 2010 r. o opiece zdrowotnej i odszkodowaniach dla ofiar wydarzeń z 11 września korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe stanowisko Zainteresowanych w części dotyczącej odszkodowania jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4 , 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

w części prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie