Temat interpretacji

opodatkowanie zasiłku transferowego otrzymywanego z Belgii przez podatnika mającego miejsce zamieszkania na terytorium RP

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 stycznia 2018 r. (data wpływu 27 kwietnia 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. (data wpływu 12 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku transferowego otrzymywanego z Belgii jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 kwietnia 2018 r. wpłynął do Organu podatkowego wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku transferowego otrzymywanego z Belgii.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 25 maja 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.244.2018.1.AKU, wezwano Wnioskodawczynię, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 25 maja 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 4 czerwca 2018 r.). W dniu 12 czerwca 2018 r. (nadane w dniu 8 czerwca 2018 r.) wpłynęło uzupełnienie wniosku.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Do dnia 1 października Wnioskodawczyni mieszkała na terenie Belgii. Natomiast, w dniu 2 października powróciła wraz z synem do Polski. Przez cały 2017 r. Wnioskodawczyni była osobą bezrobotną, poszukującą pracy. Z tego tytułu przysługiwał Jej zasiłek dla osób, które z przyczyn od siebie niezależnych utraciły pracę i które pracy poszukują.

W ramach programu transferowego dla osób poszukujących pracy poza granicami Belgii został Wnioskodawczyni wypłacony zasiłek transferowy od dnia 2 października do dnia 1 stycznia 2018 r. (zatem, mieszkając już na stałe w Polsce nadal otrzymywała zasiłek belgijski). Wnioskodawczyni aktualnie mieszka i pracuje . Pracę podjęła w dniu 4 stycznia 2018 r. W związku z przepisem o unikaniu podwójnego opodatkowania między Polską a Belgią Wnioskodawczyni uważa, że 2017 r. powinien być opodatkowany w Belgii, gdyż jest to kraj, który wypłacał Jej zasiłek na podstawie Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, z dnia 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. nr 211, poz. 2139).

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni podała, że posiada polskie obywatelstwo. Zamieszkuje na stałe w Polsce od dnia 2 października 2017 r. Zatem, w roku podatkowym 2017, od października do grudnia 2017 r. zamieszkiwała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Świadczenie, o którym mowa we wniosku było wypłacane Wnioskodawczyni na podstawie przepisów flamandzkich przez flamandzki (belgijski) urząd pracy, bezpośrednio na Jej belgijskie konto. Wnioskodawczyni nie otrzymała deklaracji PIT-8C. Od stycznia 2018 r. ww. świadczenie nie jest wypłacane Wnioskodawczyni, gdyż od tego czasu pracuje na terenie Polski.

Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy czy ww. świadczenie jest opodatkowane w Belgii. W czasie pobierania zasiłku transferowego nie uzyskiwała innych dochodów poza wskazanym zasiłkiem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie

(ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):
Czy Wnioskodawczyni powinna złożyć formularz (PIT-37, PIT-36) i wykazać powyższy dochód?

Zdaniem Wnioskodawczyni, powinna być opodatkowana za cały 2017 r. w Belgii, natomiast od 2018 r. będzie składać swoje zeznanie w Polsce. Podstawę stanowi ogólna zasada, że środki wypłacane z funduszy jednego państwa (z jego podatków) nie mogą być opodatkowane w drugim państwie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Stosownie do art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawczyni do dnia 1 października 2017 r. mieszkała na terenie Belgii. Natomiast, w dniu 2 października 2017 r. powróciła wraz z synem do Polski, gdzie obecnie zamieszkuje. W ramach programu transferowego dla osób poszukujących pracy poza granicami Belgii Wnioskodawczyni otrzymywała od dnia 2 października 2017 r. do dnia 1 stycznia 2018 r. zasiłek transferowy. Powyższe świadczenie było wypłacane Wnioskodawczyni na podstawie przepisów flamandzkich przez flamandzki (belgijski) urząd pracy, bezpośrednio na Jej belgijskie konto. W czasie pobierania zasiłku transferowego nie uzyskiwała innych dochodów. Wnioskodawczyni nie posiada wiedzy, czy ww. świadczenie jest opodatkowane w Belgii.

Stosownie do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (DZ.U.UE.L.2004.166.1), przepisy rozporządzenia stosuje się do obywateli Państwa Członkowskiego, bezpaństwowców i uchodźców mieszkających w państwie Członkowskim, którzy podlegają lub podlegali ustawodawstwu jednego lub kilku Państw Członkowskich oraz do członków ich rodzin i osób pozostających przy życiu. Rozporządzenie stosuje się do całego ustawodawstwa odnoszącego się do wymienionych w nim działów zabezpieczenia społecznego, w tym świadczeń dla bezrobotnych. Przepisy ww. rozporządzenia określają zasady uzyskiwania zasiłków dla bezrobotnych na podstawie ustawodawstwa Państwa Członkowskiego zamieszkania, a także warunki zachowania przyznanych świadczeń pieniężnych w przypadku udania się do innego Państwa Członkowskiego w celu poszukiwania tam zatrudnienia. Zasiłek transferowy jest wypłacany bezpośrednio przez instytucję państwa ostatniego zatrudnienia, która świadczenie przyznała osobie bezrobotnej, a nie przez instytucję państwa, do którego osoba bezrobotna wyjechała w celu poszukiwania pracy.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz zapobiegania oszustwom podatkowym i uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisana w Warszawie w dniu 20 sierpnia 2001 r. (Dz. U. z 2004 r., Nr 211, poz. 2139).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. Konwencji, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która, zgodnie z prawem tego Państwa, podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, wszystkie jego jednostki terytorialne lub organy lokalne. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego ze źródeł położonych tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ona ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się zatem bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W kontekście powyższego wyjaśnienia wymaga, że ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle powyższego wyjaśnić należy, że przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania w Polsce uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

W odniesieniu do opodatkowania zasiłku dla osób bezrobotnych wyjaśnić należy, że umowa polsko belgijska w swej treści nie zawiera odrębnego przepisu, który regulowałby sposób opodatkowania ww. dochodów, zatem w stosunku do tych świadczeń zastosowanie ma art. 21 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii regulujący zasady opodatkowania innych dochodów.

Zgodnie z tym przepisem, części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie, bez względu na to skąd pochodzą, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów niniejszej Konwencji, mogą być opodatkowane tylko w tym Państwie.

Bez względu na postanowienia ustępów 1 i 2 części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w pierwszym Umawiającym się Państwie, pochodzące z drugiego Umawiającego się Państwa, które nie są objęte postanowieniami poprzednich artykułów Konwencji, mogą być również opodatkowane w tym drugim Państwie, jeżeli te części dochodu nie są opodatkowane w pierwszym Państwie (art. 21 ust. 3 ww. Konwencji).

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny, w świetle obowiązującego stanu prawnego, należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni do dnia 1 października 2017 r., tj. do momentu przyjazdu do Polski, nie miała miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, i w konsekwencji do tego dnia podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, dochody uzyskane w Belgii, w czasie, kiedy Wnioskodawczyni posiadała w tym państwie miejsce zamieszkania dla celów podatkowych, nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Natomiast, od dnia przyjazdu do Polski, tj. od dnia 2 października 2017 r. centrum interesów osobistych i gospodarczych Wnioskodawczyni zostało przeniesione do Polski. Fakt ten spowodował, że od tego dnia uległa zmianie rezydencja podatkowa Wnioskodawczyni. Oznacza to, że przenosząc miejsce zamieszkania do Polski, Wnioskodawczyni od dnia 2 października 2017 r. podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zgodnie z treścią powołanego wyżej art. 21 ust. 1 i ust. 3 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Belgii, od dnia przyjazdu do Polski dochody Wnioskodawczyni, bez względu na to, z jakiego państwa są uzyskiwane, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce. W konsekwencji, Wnioskodawczyni jest obowiązana opodatkować w Polsce całość uzyskanych w tym okresie dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów.

Zatem, wskazany we wniosku zasiłek transferowy dla osób bezrobotnych, który Wnioskodawczyni otrzymywała od belgijskiego urzędu pracy przez okres 3 miesięcy po powrocie do Polski, tj. w okresie w którym w Polsce objęta była nieograniczonym obowiązkiem podatkowym, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, podlegał opodatkowaniu tylko w miejscu zamieszkania, tj. w Polsce.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, zasiłek wypłacany osobie bezrobotnej stanowi przychód z innych źródeł.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 1aa, 7 i 8.

Podsumowując, w świetle ww. przepisów uznać należy, że do dnia 1 października 2017 r. Wnioskodawczyni spełniała przesłanki pozwalające uznać Ją za osobę niemającą miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji do tego dnia podlegała w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ww. ustawy. Zatem, wypłacany Wnioskodawczyni do dnia 1 października 2017 r. zasiłek dla osób bezrobotnych, tj. w okresie, w którym Wnioskodawczyni objęta była w Polsce ograniczonym obowiązkiem podatkowym nie podlegał opodatkowaniu w Polsce. W związku z tym, ww. świadczenie nie podlegało wykazaniu w zeznaniu podatkowym składanym w Polsce za 2017 r.

Mając natomiast na względzie, że Wnioskodawczyni w dniu 2 października 2017 r. powróciła wraz z synem do Polski, gdzie obecnie zamieszkuje, uznać należy, że od tego dnia podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Oznacza to, że dochody z tytułu zasiłku transferowego uzyskiwane od dnia 2 października 2017 r. przez Wnioskodawczynię jako osobę podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, podlegały opodatkowaniu tylko w miejscu zamieszkania, tj. w Polsce. Zatem, wskazany we wniosku zasiłek transferowy wypłacany Wnioskodawczyni przez belgijski urząd pracy powinien zostać wykazany w zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym (PIT-36) i opodatkowany według zasad określonych w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według obowiązującej w 2017 r. skali podatkowej.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Podkreślić należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Zgodnie z art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej