1. Jeżeli budynek jest budynkiem mieszkalnym?
2. Jeżeli budynek zmieni przeznaczenie na niemieszkalny?

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2 lit. b). W pozostałym zakresie wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy, jeżeli w chwili sprzedaży budynek ten będzie budynkiem niemieszkalnym, wówczas przychód z tytułu zbycia tego budynku wraz z częścią działki przekazaną na cele działalności gospodarczej będzie należało rozliczyć na zasadach przewidzianych dla przychodu z działalności gospodarczej. Nie znajdzie bowiem zastosowania przepis art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (PDOF), ale art. 14 ust. 2 pkt 1 oraz 10 ust. 2 pkt 3 PDOF. Pozostała część gruntu wraz z halą magazynową będzie opodatkowana zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 PDOF, co oznacza, że jeżeli sprzedaż nastąpi po upływie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie, przychód będzie nieopodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zaś zbycie nastąpi przed tym terminem, wówczas znajdzie zastosowanie opodatkowanie na podstawie art. 30e PDOF, tj. wg stawki 19% z możliwością skorzystania ze zwolnienia na własne cele mieszkaniowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131 PDOF.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł. Stosownie do przepisów tej ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są:

• odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości (art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a),
• pozarolnicza działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy).

Z powyższego wynika, że przychód z odpłatnego zbycia nieruchomości może stanowić przychód z dwóch źródeł, tj. z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy) lub z odpłatnego zbycia nieruchomości, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy. Ustalenie, z jakiego źródła pochodzi przychód, ma ogromne znaczenie dla ustalenia chociażby takich kwestii, jak sposób opodatkowania przychodu, możliwość odliczenia kosztów jego uzyskania itp. W pewnych sytuacjach możliwe jest występowanie wątpliwości, do jakiego źródła przychodów należy zakwalifikować danego rodzaju przychód. Jeden i ten sam przychód stanowić może przychód wyłącznie z jednego źródła. Ponadto nie jest możliwa sytuacja, w której ten sam przychód będzie, np. zakwalifikowany częściowo do jednego źródła, a częściowo do innego.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych formułuje więc generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości oraz ww. praw majątkowych przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w podatku dochodowym. Jeżeli natomiast ich odpłatne zbycie następuje po upływie tego okresu, przychód z tego tytułu nie podlega w ogóle opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Odrębnym źródłem przychodów jest, wskazana w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W art. 14 ust. 2 ww. ustawy wymienione zostały szczególne kategorie przychodów, które w przypadku uzyskania ich przez podatnika stanowią przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Takimi przychodami są m.in. przychody uzyskane z odpłatnego zbycia środków trwałych, co wynika z treści art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) cytowanej ustawy.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie. Przepis art. 30e stosuje się odpowiednio (art. 14 ust. 2c ustawy).

W świetle powoływanych przepisów zauważyć należy, że przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi w prowadzonej działalności gospodarczej (z wyjątkiem nieruchomości o charakterze mieszkalnym wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy) stanowią przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ustawy. Natomiast sprzedaż nieruchomości o charakterze mieszkalnym nie powoduje powstania przychodu z działalności gospodarczej także w sytuacji, gdy stanowią one środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne wykorzystywane w prowadzonej działalności.

W kontekście powyższego stwierdzić należy, że regulacją art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. objęty został przychód z odpłatnego zbycia tych składników majątku, które spełniają ustawową definicję środka trwałego, podlegającego ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem składników majątku wymienionych w art. 14 ust. 2c ww. ustawy).

Równocześnie ustawodawca nie ograniczył stosowania ww. przepisu wyłącznie do przychodów uzyskanych z odpłatnego zbycia tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, które podatnik przekaże do działalności gospodarczej lub ujmie w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od 1 stycznia 2015 r. Oznacza to, że przepis ten znajduje zastosowanie do wszelkich zdarzeń objętych jego zakresem, które nastąpią od 1 stycznia 2015 r., tj. do wszystkich przychodów z odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych (z wyjątkiem nieruchomości o charakterze mieszkalnych) uzyskanych po 31 grudnia 2014 r.

Podkreślić należy, że przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie reguluje ani kwestii kwalifikowania składnika majątku do kategorii środków trwałych, ani obowiązku ujmowania go w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Reguluje on wyłącznie kwestię skutków podatkowych zbycia wskazanych w nim składników majątku, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych.

O tym jaki składnik majątku może stanowić środek trwały decydują regulacje zawarte w art. 22a i 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

W świetle powyższego stwierdzić należy, że grunty stanowią odrębne od budynków, środki trwałe w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie przewidują możliwości uznania za jeden środek trwały zarówno budynku jak i części gruntu, na którym znajduje się ten budynek. Środkiem trwałym jest grunt jako całość pod względem prawnych a nie część gruntu, który nie został wydzielony pod względem prawnym. Innymi słowy zarówno grunt jako całość jak i znajdujący się na tym gruncie budynek, w sytuacji gdy każdy z ww. składników majątku wypełnia dyspozycję art. 22a ust. 1 pkt 1 (budynek) i odpowiednio art. 22c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (grunt) stanowią odrębne środki trwałe. Jednym środkiem trwałym nie jest zatem budynek wraz z częścią gruntu związaną funkcjonalnie z tym budynkiem. Środkiem trwałym jest odrębnie budynek oraz odrębnie grunt na którym ten budynek jest posadowiony, jeżeli tylko ww. składniki majątku spełniają definicje środków trwałych wyznaczoną m.in. treścią art. 22a ust. 1 pkt 1 i art. 22c pkt 1 powoływanej ustawy.

Z treści wniosku wynika, że w 2014 r. Wnioskodawca nabył wraz z żoną na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskiej nieruchomość (działkę zabudowaną dwoma budynkami: domem mieszkalnym oraz halą handlowo-usługową. W dniu 31 grudnia 2014 roku małżonkowie zgodnie oświadczyli, że od 1 stycznia 2015 roku wnoszą jako majątek trwały do firmy prowadzonej przez Wnioskodawcę dom mieszkalny wraz z częścią działki o powierzchni 150 m². Wnioskodawca prowadził remont tego budynku celem jego późniejszego wynajęcia na działalność handlowo-usługową lub wykorzystania do celów działalności firmy. Ponadto, w ramach tzw. najmu prywatnego, małżonkowie wynajęli fragment 11,25 m² gruntu nieprzekazanego na cele działalności gospodarczej. Obecnie małżonkowie rozważają sprzedaż przedmiotowej nieruchomości. Przedmiotem zbycia ma być cała działka zabudowana dwoma budynkami. Tytuł prawny do działki gruntu to prawo własności (współwłasność z żoną). Środkiem trwałym w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej jest budynek mieszkalny wraz z częścią gruntu związaną funkcjonalnie z tym budynkiem.

Jednocześnie w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wniósł o udzielnie interpretacji w zakresie skutków podatkowych w przypadku zbycia przedmiotowej nieruchomości, która w wyniku przeprowadzenia dalszych prac remontowo-modernizacyjnych zmieniłaby charakter z budynku mieszkalnego na niemieszkalny.

A zatem należy przyjąć, że przedmiotem odpłatnego zbycia będzie:

• budynek hali handlowo-usługowej, który nie stanowi środka trwałego,
• budynek niemieszkalny (po zmianie charakteru przeznaczenia w wyniku dokonanych prac remontowo-modernizacyjnyc) oraz grunt, który jako całość jest odrębnym od tego budynku środkiem trwałym.

Nadmienić należy, że stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2016 r., poz. 2082).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje miedzy małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W piśmiennictwie podaje się, że o zaliczeniu danego przedmiotu majątkowego do majątku wspólnego decyduje moment faktycznego (definitywnego) jego nabycia. Z punktu widzenia przynależności prawa do majątku wspólnego bez znaczenia jest, czy jego nabycia dokonali małżonkowie wspólnie, czy też tylko jeden z nich. Nie jest istotna także podstawa (sposób) nabycia danego przedmiotu. Obowiązuje domniemanie, że przedmioty majątkowe nabyte w trakcie wspólności małżeńskiej przez jednego z małżonków zostały nabyte z majątku wspólnego na rzecz wspólności majątkowej.

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, iż niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bez udziałowa) oraz żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego.

W świetle art. 43 § 1 ww. Kodeksu, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym. Zatem, każdy z małżonków ma zarówno prawo do udziału w majątku wspólnym, jak i w odniesieniu do poszczególnych składników majątku wspólnego.

Odnosząc, powyższe do przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, że odpłatne zbycie składnika majątkowego będącego przedmiotem majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, stanowi w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotowy składnik wykorzystywał do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że odpłatne zbycie środków trwałych (tj. zarówno budynku, który w wyniku prac remontowo-modernizacyjnych może zmienić charakter z budynku mieszkalnego na niemieszkalny oraz całości gruntu jako odrębnych środków trwałych) stanowiących przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków Wnioskodawcę, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji dochód uzyskany z tego tytułu należy opodatkować na zasadach przewidzianych przez ustawodawcę dla źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ustosunkowując się natomiast do kwestii dotyczącej odpłatnego zbycia budynku hali handlowo-usługowej, która nie stanowi środka trwałego stwierdzić należy, że czynność tą należy rozpatrywać przez pryzmat zastosowania uprzednio powoływanego art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, jeżeli odpłatne zbycie budynku hali handlowo-usługowej w istocie nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie, wówczas czynność ta nie spowoduje powstania przychodu, ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast w przypadku, gdy do odpłatnego zbycie budynku hali handlowo-usługowej dojdzie przed upływem tego okresu, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód, ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, a dochód z tego tytułu należy opodatkować według zasad określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.

Natomiast, w myśl art. 30e ust. 6 pkt 2 przepisy art. 30e ust. 1-4 nie mają zastosowania, jeżeli przychód ze sprzedaży nieruchomości i praw stanowi przychód z działalności gospodarczej lub z działów specjalnych produkcji rolnej w rozumieniu art. 14 ust. 2 pkt 1.

Przy czym zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy podatkowej, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Zatem skoro w opisanym zdarzeniu przyszłym przedmiotem odpłatnego zbycia będą dwa środki trwałe tj. środek trwały w postaci budynku niemieszkalnego po przebudowie z budynku mieszkalnego (art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) oraz środek trwały w postaci gruntu (art. 22c pkt 1 powoływanej ustawy) jak również budynek hali handlowo-usługowej, który nie stanowi środka trwałego, to tym samym nie można podzielić poglądu Wnioskodawcy, że przychód z tytułu zbycia budynku niemieszkalnego wraz z częścią działki przekazaną na cele działalności gospodarczej będzie należało rozliczyć na zasadach przewidzianych dla przychodu z działalności gospodarczej. Na aprobatę nie zasługuje również stwierdzenie, że pozostała część gruntu wraz z halą magazynową będzie opodatkowana zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że:

• odpłatne zbycie środków trwałych (tj. zarówno budynku, który w wyniku prac remontowo-modernizacyjnych może zmienić charakter z budynku mieszkalnego na niemieszkalny oraz całości gruntu) stanowiących przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanych w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków Wnioskodawcę, stanowi przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dochód uzyskany z tego tytułu należy opodatkować na zasadach przewidzianych przez ustawodawcę dla źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• jeżeli do odpłatnego zbycia budynku hali handlowo-usługowej (który to budynek w opisanych zdarzeniu przyszłym nie stanowi środka trwałego, nastąpi de facto po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie, wówczas czynność ta nie spowoduje powstania przychodu, ze źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten powstanie jednak, gdy odpłatnego zbycie budynku hali handlowo-usługowej nastąpi przed upływem tego okresu, a dochód z tego tytułu należy opodatkować według zasad określonych w art. 30e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwzględnieniem treści art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 10 maja 2016 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ,ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Stanowisko

nieprawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie