Temat interpretacji

Ustalenie obowiązku podatkowego - Bułgaria.

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 maja 2018 r. (data wpływu 4 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w ustalenia obowiązku podatkowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest wyłącznie obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej (zwanej dalej "Rzeczpospolita" lub "RP"), nie posiadał i nie posiada innego obywatelstwa. Od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 20 października 2017 r. nie był nigdzie zatrudniony i nie wykonywał żadnej pracy. Nie prowadził w Rzeczpospolitej jakiejkolwiek działalności gospodarczej, ani nie posiada żadnych inwestycji o charakterze finansowym na terenie Rzeczpospolitej. Wnioskodawca nie posiada jakichkolwiek innych źródeł dochodu lub składników majątku w Rzeczpospolitej. Nie jest również właścicielem bądź współwłaścicielem żadnej nieruchomości.

W latach 2015 - 2017 nie uzyskał i nie uzyskuje jakichkolwiek dochodów na terytorium Rzeczpospolitej, w tym również dochodów, o których mowa w art. 3 ust. 2b pkt 5, 6 i 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 80, poz. 350, z późn. zm.). W 2017 r. nie uzyska również odsetek z tytułu oszczędności zgromadzonych na terytorium Rzeczpospolitej. Wnioskodawca w powyższym roku nie otrzyma wynagrodzenia z tytułu pracy najemnej wykonywanej na pokładzie statku, barki, pojazdu drogowego lub statku powietrznego, eksploatowanego w komunikacji międzynarodowej.

Od 1 grudnia 2016 r. Wnioskodawca przeniósł się do Republiki Bułgarii, z zamiarem trwałego osiedlenia od stycznia 2017 r. oraz przeniesienie do Republiki Bułgarii swojego ośrodka interesów życiowych oraz gospodarczych w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pobyt Wnioskodawcy w Rzeczpospolitej w ciągu 2017 r. nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca nie uzyskał jakichkolwiek dochodów. W Rzeczpospolitej Wnioskodawca nie ma żony, dzieci ani innych osób zależnych.

Wnioskodawca posługuje się biegle językiem angielskim, w Republice Bułgarii posiada grupę znajomych z czasów młodzieńczych podróży, także w tym kraju będzie prowadzić swoje życie towarzyskie. W związku z przeprowadzką, od dnia 1 stycznia 2017 r. głównym miejscem (ośrodkiem) kontaktów jest Republika Bułgarii. Wszelkie dochody z pracy wykonywanej na terenie Republiki Bułgarii będą wpływać na zagraniczny rachunek bankowy. Wynagrodzenie nie będzie ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca z Republiki Bułgarii posiada w Rzeczpospolitej. Wnioskodawca nadmienia, że nie jest aktywnym członkiem żadnych organizacji społecznych, politycznych ani kulturalnych w Rzeczpospolitej. Brak aktualnego numeru identyfikacji podatkowej (NIP) podyktowany jest faktem, że Wnioskodawca nie świadczył żadnych usług w ramach umów cywilnoprawnych, nie wykonywał również żadnej pracy zarobowej na terytorium Rzeczpospolitej od momentu uzyskania pełnoletności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym, dochody Wnioskodawcy uzyskane z pracy na terytorium Republiki Bułgarii w 2017 r. oraz latach przyszłych nie podlegają opodatkowaniu w Rzeczpospolitej Polskiej podatkiem dochodowym od osób fizycznych i tym samym Wnioskodawca od dnia 1 stycznia 2017 r. nie jest polskim rezydentem podatkowym i w związku z tym nie podlega obowiązkowi podatkowemu w Rzeczpospolitej Polskiej od tego dnia, a w konsekwencji nie musi składać zeznania podatkowego w Rzeczpospolitej Polskiej za 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium RP, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium RP centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium RP dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Przepis art. 3 ust. 1a powyższej ustawy wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w RP. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w RP, a w konsekwencji podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Zatem, a contrario, osoba fizyczna, która nie posiada na terytorium RP centrum interesów życiowych lub nie przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym, nie podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W przypadku Wnioskodawcy zostaną spełnione obydwie powyższe przesłanki.

Na podstawie art. 4a ww. ustawy, powyższe przepisy (a więc art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy) stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest RP. Do przedstawionego stanu faktycznego zastosowanie będzie miała umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Zgodnie z art. 4 ust 1 ww. umowy, osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w zakresie dochodu lub zysków z majątku osiąganych ze źródeł znajdujących się tylko w tym Państwie.

Wyżej cytowane przepisy wymieniają miejsce zamieszkania lub stałego pobytu w RP jako przesłanki warunkujące uznanie danej osoby za zamieszkałą na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. W przypadku Wnioskodawcy nie zachodzą okoliczności uznania go za osobę zamieszkałą na terytorium RP w myśl powołanych wyżej przepisów art. 4 ust. 1 ww. umowy.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Od dnia 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca mieszka w Republice Bułgarii i tam też wykonuje wszelkiego rodzaju prace dorywcze zapewniające mu utrzymanie.

W związku z powyższym, od dnia 1 stycznia 2017 r. Wnioskodawca uważa, że nie musi składać zeznania podatkowego za 2017 r. jak również nie ma obowiązku opodatkowania podatkiem dochodowym w Rzeczpospolitej Polskiej dochodów z usług w 2017 r., ponieważ nie ma w RP ośrodka interesów życiowych. Dochody z tytułu świadczonych prac dorywczych wykonywanych na terytorium Republiki Bułgarii będą podlegały opodatkowaniu w państwie zamieszkania, tj.: Bułgarii, zgodnie z art. 15 ust. 1 Umowy między Rządem RP a Rządem Republiki Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 4a wyżej cytowanej ustawy przepis art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Rozstrzygające znaczenie w przedmiotowej sprawie ma ustalenie miejsca zamieszkania Wnioskodawcy.

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem lub, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika lub w sformułowaniu centrum interesów osobistych lub gospodarczych dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie umowa z dnia 11 kwietnia 1994 r. zawarta między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Bułgarii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1995 r., Nr 137, poz. 679).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. umowy, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Określenie to nie obejmuje żadnej osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie, w zakresie dochodu lub zysków z majątku osiąganych ze źródeł znajdujących się tylko w tym Państwie.

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony w sposób następujący:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania;
2. jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ona silniejsze powiązania osobiste lub gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
3. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym Państwie, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
4. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, którego jest obywatelem;
5. jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami liter od a) do d) niniejszego ustępu, to właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Konwencja zawarta między Polską i Republiką Bułgarii.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej, nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

W związku z powyższym, mając na uwadze opisany stan faktyczny/zdarzenie przyszłe oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy uznać, że Wnioskodawca w 2017 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) posiadał/będzie posiadał ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Republiką Bułgarii. Świadczy o tym fakt, że Wnioskodawca posiada/będzie posiadał tam grupę znajomych z czasów młodzieńczych podróży, także w tym kraju prowadzi swoje życie towarzyskie. Wszelkie dochody z pracy wykonywanej na terenie Republiki Bułgarii wpływają /będą wpływały na zagraniczny rachunek bankowy. Natomiast w Polsce od dnia 1 stycznia 2015 r. do dnia 20 października 2017 r. nie był nigdzie zatrudniony i nie wykonywał żadnej pracy. Nie prowadził w Rzeczpospolitej jakiejkolwiek działalności gospodarczej, ani nie posiada żadnych inwestycji o charakterze finansowym na terenie Rzeczpospolitej. Wnioskodawca nie posiada jakichkolwiek innych źródeł dochodu lub składników majątku w Rzeczpospolitej. Nie jest również właścicielem bądź współwłaścicielem żadnej nieruchomości. Pobyt Wnioskodawcy w Rzeczpospolitej w ciągu 2017 r. nie przekroczył 183 dni w roku podatkowym, Wnioskodawca nie uzyskał jakichkolwiek dochodów. W Rzeczpospolitej Wnioskodawca nie ma żony, dzieci ani innych osób zależnych. Wnioskodawca nie jest aktywnym członkiem żadnych organizacji społecznych, politycznych ani kulturalnych w Rzeczpospolitej.

Zatem mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że w 2017 r. i w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) w świetle ww. przepisów Wnioskodawca spełnia/będzie spełniał przesłanki pozwalające go uznać za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Republiki Bułgarii oraz podlegającą ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium RP zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca w 2017 r. i w latach następnych uzyskał/będzie uzyskiwał dochody z pracy wykonywanej na terenie Republiki Bułgarii.

Zagadnienia dotyczące pracy najemnej zostały uregulowane w art. 15 stosownej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 tej umowy płace, uposażenia i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni podczas każdego dwunastomiesięcznego okresu i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że wynagrodzenia osoby mającej miejsce zamieszkania w Republice Bułgarii, podlegają opodatkowaniu tylko w Republice Bułgarii, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa.

Zatem zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polskobułgarskiej wynagrodzenie Wnioskodawcy jako osoby mającej miejsce zamieszkania w Republice Bułgarii z tytułu pracy tam wykonywanej podlega/będzie podlegało opodatkowaniu tylko w Republice Bułgarii.

Zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Wobec powyższego, dochody uzyskane w 2017 r. i w latach następnych (o ile nie ulegnie zmianie stan faktyczny oraz stan prawny) w Republice Bułgarskiej przez Wnioskodawcę jako osobę mającą miejsce zamieszkania w Republice Bułgarii nie podlegają/ nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce, a tym samym Wnioskodawca z tego tytułu nie musi składać zeznań podatkowych w Polsce.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Dodatkowo należy wyjaśnić, że w myśl art. 5a pkt 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o certyfikacie rezydencji oznacza to zaświadczenie o miejscu zamieszkania podatnika dla celów podatkowych wydane przez właściwy organ administracji podatkowej państwa miejsca zamieszkania podatnika.

Certyfikat rezydencji jest zatem zaświadczeniem wydawanym przez organ administracji podatkowej, z treści którego musi jednoznacznie wynikać miejsce zamieszkania podatnika oraz musi być oznaczony organ podatkowy, przez który certyfikat został wydany. Certyfikat rezydencji musi, zatem pochodzić wyłącznie od właściwego organu administracji podatkowej. Certyfikat ma dla celów podatkowych potwierdzić miejsce zamieszkania lub siedzibę podatnika, jest więc formą dokumentowania stanu faktycznego. Dokument ten ma potwierdzać, w którym państwie podatnik posiada rezydencję podatkową, tj. w którym państwie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (jest opodatkowany z każdego źródła dochodu wskazanego przez to państwo, niezależnie od miejsca położenia źródła tego dochodu).

Mając powyższe na uwadze, aby stwierdzić, czy Wnioskodawca posiada status rezydenta podatkowego danego kraju, należy zwrócić się do właściwego organu administracji podatkowej, który zajmuje się wydawaniem certyfikatów rezydencji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa; w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej