Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 1. W zakresie pytania nr 2 zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, koszt zakupu specjalistycznych okularów korekcyjnych z soczewkami progresywnymi stanowi koszt uzyskania przychodów związany z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który należy odliczyć od przychodu przy obliczaniu dochodu Wnioskodawcy. Wnioskodawca uważa, że koszt zakupu okularów progresywnych należy uznać za wydatek ponoszony przez niego w celu osiągnięcia i zachowania dotychczasowego przychodu związanego z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Konieczność zakupu przez podatnika okularów pojawiła się w związku ze specyfiką wykonywanej przez niego pracy obejmującej wielogodzinną pracę przed komputerem i aktami spraw oraz występowanie przed sądami. Podczas dłuższej pracy przy komputerze połączonej z lekturą dokumentów Wnioskodawca zmuszony jest korzystać z okularów z soczewkami progresywnymi, które umożliwiają mu sprawne zapoznawanie się z aktami spraw, pracę przy komputerze i współpracę z innymi pracownikami kancelarii. Okulary z soczewkami progresywnymi są również niezbędne podatnikowi podczas występowania przed sądami, gdzie nieodłączne jest równoczesne obserwowanie toku rozprawy oraz przeglądanie akt sprawy. Zatem okulary wykorzystywane są przez podatnika w związku oraz na użytek prowadzonej przez niego działalności, co sprawia, że niewątpliwie ich zakup należy uznać za koszt poniesiony w celu osiągnięcia i zachowania przychodu z prowadzonej przez niego działalności.

Wnioskodawca wskazał, iż organy skarbowe dopuszczają możliwość zaliczenia zakupu okularów korekcyjnych jako kosztu przychodu prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, gdy ma to uzasadnienie w okolicznościach faktycznych sprawy, w szczególności w rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Zdaniem Wnioskodawcy, warto zwrócić uwagę na wybrane stanowiska organów podatkowych wydane w tym przedmiocie. W postanowieniu z dnia 18 stycznia 2007 r., Urząd Skarbowy w Grudziądzu (USIII/415-70/170/06) uznał, że koszt zakupu okularów przez podatnika prowadzącego działalność gospodarczą może być uznany za koszt poniesiony w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej w postaci świadczenia usług w gabinecie stomatologicznym. W uzasadnieniu zwrócono uwagę na charakter pracy, dla której wykonywania i jej jakości posiadanie przez Wnioskodawcę okularów korekcyjnych ma istotne znaczenie, a także na okoliczność, że nie musi on z nich korzystać poza pracą, a zatem jest to wydatek związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Dopuszczalność uznania kosztu zakupu okularów korekcyjnych za koszt związany z prowadzeniem działalności gospodarczej dopuścił również Urząd Skarbowy w Ostrowii Mazowieckiej w wyjaśnieniach z dnia 10 lutego 2004 (US1416/PD/415/4/2004) w odniesieniu do podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego.

Odnosząc się do przedstawionej przez Wnioskodawcę kwestii należy stwierdzić, że wykonywanie zawodu adwokata i świadczenie usług prawnych jest działalnością, która niewątpliwie wymaga regularnej wielogodzinnej pracy przy komputerze oraz z aktami spraw, a także częstego występowania w sądzie. Taka specyfika pracy wymaga, aby podatnik w celu zwiększenia efektywności i komfortu swojej pracy zakupił okulary z soczewkami progresywnymi. Należy przy tym podkreślić, że zakup ten nie stanowi natomiast osobistego wydatku podatnika bowiem poza pracą nie musi on korzystać z okularów z soczewkami progresywnymi.

Trzeba ponadto zauważyć, że koszt zakupu okularów korekcyjnych nie jest wskazany w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który określa wydatki które nie stanowią kosztów uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy. Zatem każdy zakup podatnika, który dokonany zostaje w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i wpływa na przychody podatnika osiągane w związku z prowadzoną działalnością może zostać uznany za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ustawy (tak m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 31 stycznia 2007 r. II FSK 118/06).

W związku z tym należy stwierdzić, że dokonanie przez Wnioskodawcę zakupu okularów korekcyjnych będzie się bezpośrednio wiązać z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą bowiem wpływać będzie na efektywność i wydajność jego pracy a tym samym również na osiągane przez niego przychody z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• wydatek został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, jest bezsporny a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko te, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 powoływanej ustawy i które pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Przy czym ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Generalną zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz nie budzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny.

Zauważyć należy, iż przez sformułowanie w celu należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot celowości, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, które przesądzałyby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek wymaga indywidualnej oceny, czy pozostaje on w ścisłym związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Do kosztów uzyskania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej spełniających powyższe kryteria nie można zaliczyć wydatków uwarunkowanych stanem zdrowia osoby prowadzącej działalność gospodarczą.

Odnosząc się do przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego stwierdzić należy, że wydatek na zakup okularów korekcyjnych ma na celu ochronę zdrowia. Wydatki na ochronę zdrowia należą do wydatków o charakterze osobistym. W sytuacji zaistnienia wady wzroku , czy też jej pogłębiania się osoba fizyczna jest zmuszona do poczynienia zakupu okularów z odpowiednimi szkłami niezależnie od tego czy prowadzi działalność gospodarczą, czy też działalności takiej nie prowadzi. Tak więc, bezpośrednim celem jaki jest związany z ponoszeniem tego rodzaju wydatków jest ochrona wzroku, a nie osiągnięcie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej. Poniesienie wydatków na zakup okularów nie ma realnego wpływu na wysokość przychodów uzyskiwanych ze świadczenia usług wykonywanych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też związku z prowadzoną działalnością jako źródłem przychodów.

Reasumując, należy uznać, że wydatku na zakup okularów korekcyjnych nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji należy stwierdzić, że orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Referencje

IPPP2/443-311/12-4/MM, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 514 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie