Temat interpretacji

Należy stwierdzić, iż Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem, w przedmiotowej sprawie, fakt uzyskania przez Wnioskodawcę zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich nie wpłynął na zmianę obowiązku podatkowego w Polsce.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 02.03.2012 r. (data wpływu 19.03.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.03. 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku podatkowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik jest obywatelem Ukrainy. W zakresie opodatkowania jest również rezydentem podatkowym tego państwa, co potwierdza Państwowa Administracja Podatkowa Ukrainy, Państwowa Inspekcja Podatkowa w Kijowie, w zaświadczeniu wydanym na wniosek podatnika dnia 02.03.2011 r.

Podatnik pełni w Polsce obowiązki członka zarządu w spółkach kapitałowych, otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie. Nie posiada w Polsce innych źródeł dochodu. W związku z wykonywaną pracą przebywa w Polsce powyżej 183 dni w roku. Podatnik zamieszkuje w wynajmowanym lokalu w Częstochowie, na podstawie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony. Poza niezbędnymi ruchomościami i oszczędnościami podatnik nie posiada w Polsce innego majątku. Podatnik posiada natomiast dwupokojowe mieszkanie w Kijowie, które traktuje jako swoje podstawowe i korzysta z niego zawsze wracając do Ukrainy, i jest tam zameldowany na stale.

Do listopada 2011 r. Wnioskodawca był zatrudniony w Ukrainie na podstawie umowy o pracę. Obecnie, w związku z uzyskaniem uprawnień, pobiera w Ukrainie emeryturę. Małżonka Wnioskodawcy, przebywająca razem z podatnikiem w Polsce, przebywa w kraju na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. Jest zatrudniona w Polsce i otrzymuje z tego tytułu przychody. Wnioskodawca uzyskał w dniu 06 grudnia 2011 r. decyzję zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego WE, wydane przez Wojewodę.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w istniejącym stanie faktycznym, w szczególności z uwagi na uzyskanie przez podatnika zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich, posiada on w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, okoliczność uzyskania prawnej podstawy pobytu na terytorium RP w postaci zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego WE, sama automatycznie nie powoduje powstania u niego nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce. Z uwagi na treść art. 3 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoba przebywająca powyżej 183 dni na terytorium Polski nabywa nieograniczony obowiązek podatkowy. Przepis ten należy interpretować łącznie z art. 4a tej ustawy, który stanowi iż art. 3 stosuje się z uwzględnieniem międzynarodowych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska. W sytuacji przedstawionej w przedmiotowym wniosku zastosowanie znajduje Konwencja zawarta między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku, sporządzona w Kijowie, 12 stycznia 1993 roku. Zawarty w niej art. 4 ust. 2 lit. a) wskazuje szereg zasad znajdujących zastosowanie w sytuacji, gdy można przypisać nieograniczony obowiązek podatkowy w obydwu umawiających się Państwach celem rozstrzygnięcia ewentualnej kolizji. Art. 4 ust. 2 lit. a) wskazuje, że jeżeli osoba posiada miejsce zamieszkania (w rozumieniu Konwencji) w obydwu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze.

Zdaniem podatnika, mimo wykonywania pracy na terytorium Polski od pewnego czasu, i uzyskania zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego WE, posiada on jednak ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Ukrainą. A zatem, zgodnie z Konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania, powinien zostać uznany za rezydenta podatkowego Ukrainy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Kijowie dnia 12.01.1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269 oraz z 2008 r. Nr 163, poz. 1025).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 powołanej wyżej konwencji, w rozumieniu niniejszej konwencji określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

Natomiast zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Pierwsze kryterium dotyczy posiadania przez daną osobę stałego miejsca zamieszkania. Stałe miejsce zamieszkania to zwykle dom, mieszkanie czy też umeblowany pokój, niezależnie od tego, czy osoba ta jest jego właścicielem, czy też najemcą. Musi on być jednak do stałej dyspozycji tej osoby i posiadać cechy stałości. Ponadto miejsce to musi być tak zaaranżowane, aby można było z niego korzystać stale, a nie tylko okazjonalnie, na potrzeby krótkotrwałych pobytów. Jeżeli jednak osoba ma stałe miejsce zamieszkania w obu krajach, to będzie się ją uważać za rezydenta podatkowego kraju, z którym posiada ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych).

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Wnioskodawca jest obywatelem Ukrainy, jest rezydentem podatkowym tego państwa, co potwierdza Państwowa Administracja Podatkowa Ukrainy, Państwowa Inspekcja Podatkowa rejonu w Kijowie. W Polsce pełni obowiązki członka zarządu w spółkach kapitałowych, otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie. Nie posiada tutaj innych źródeł dochodu. W związku z wykonywaną pracą przebywa w Polsce powyżej 183 dni w roku. W Polsce zamieszkuje w wynajmowanym lokalu, na podstawie umowy najmu zawartej na czas nieokreślony. Poza niezbędnymi ruchomościami i oszczędnościami Wnioskodawca nie posiada w Polsce innego majątku. Natomiast w Kijowie posiada dwupokojowe mieszkanie, które traktuje jako swoje podstawowe i korzysta z niego zawsze wracając do Ukrainy. Tam jest zameldowany na stale.

Do listopada 2011 r. Wnioskodawca był zatrudniony w Ukrainie na podstawie umowy o pracę. Obecnie, w związku z uzyskaniem uprawnień, pobiera w Ukrainie emeryturę. Małżonka Wnioskodawcy, przebywa razem z Nim w Polsce na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. Jest zatrudniona w Polsce i otrzymuje z tego tytułu przychody. Wnioskodawca uzyskał w dniu 06 grudnia 2011 r. decyzję zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego WE, wydane przez Wojewodę.

Biorąc pod uwagę opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca po przekroczeniu w danym roku podatkowym 183 dni pobytu na terytorium Polski, będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno na Ukrainie jak i w Polsce. Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca przebywa i pracuje w Polsce, natomiast z Ukrainą ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (tam znajduje się jego centrum aktywności życiowej) oraz posiada tam majątek i jest uznany za rezydenta podatkowego tego państwa, miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 konwencji.

Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy, stwierdza się, iż stosownie do art. 4 ust. 2 konwencji, nie posiada on miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski. Z wniosku wynika bowiem, że Wnioskodawca ma silniejsze powiązania osobiste i gospodarcze z Ukrainą.

Reasumując, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Zatem, w przedmiotowej sprawie, fakt uzyskania przez Wnioskodawcę zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot Europejskich nie wpłynął na zmianę obowiązku podatkowego w Polsce.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 317 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie