Temat interpretacji

Pytanie podatnika

Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590), udzielając interpretacji w zakresie postanowień konwencji z dnia 12 stycznia 1993 r. zawartej miedzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1994 r. Nr 63, poz. 269),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku

w sprawie dotyczącej ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium Ukrainy w związku z uzyskiwanymi przez nią dochodami na terytorium Polski.

UZASADNIENIE

Jak wynika ze stanu faktycznego, który został przedstawiony we wniosku, Podatnik jest rezydentem podatkowym Ukrainy, zgodnie z zaświadczeniem uzyskanym w dniu 24.01.2007 r. wydanym przez Państwową Podatkową Administrację Ukrainy. Podatnik przebywa na terytorium Polski od stycznia 2005 r. Podatnik świadczy w Polsce usługi na rzecz dwóch spółek. W jednej jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę jako doradca z zakresu prawa ukraińskiego, natomiast w drugiej świadczy usługi jako dyrektor departamentu administracyjno prawnego na podstawie kontraktu menedżerskiego. Umowę o pracę jak i kontrakt menedżerski, Podatnik zawarł na czas określony w związku z faktem, iż posiada zezwolenie na wykonywanie pracy na terytorium Polski na okres jednego roku (które jest przedłużane). Podatnik stwierdza, iż wykonuje usługi na rzecz Spółek przebywając na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym.

Podatnik informuje, iż cała jego najbliższa rodzina, tj. żona, dzieci, rodzice, przebywa na Ukrainie. Majątek Podatnika również znajduje się na Ukrainie. W Polsce Podatnik pozostawia tylko część swoich zarobków. Podatnik oświadcza, iż jego centrum interesów życiowych znajduje się na Ukrainie. Po zakończeniu kontraktu i rozwiązaniu umowy o pracę w Polsce zamierza wrócić na Ukrainę. Podatnik nie ma zamiaru przeprowadzać się z rodziną do Polski.

Podatnik stawia pytanie, czy zgodnie z polsko-ukraińską konwencją o unikaniu podwójnego opodatkowania, będąc obywatelem Ukrainy przebywającym na terytorium Polski powyżej 183 dni w roku kalendarzowym, na podstawie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony lub wizy pobytowej długoterminowej z prawem do pracy, posiadającym miejsce stałego zameldowania na terytorium Ukrainy - jest rezydentem podatkowym Ukrainy i w związku z tym podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Zdaniem Podatnika powinien on być uznany za rezydenta podatkowego Ukrainy i w Polsce podlegać ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a tej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 polsko-ukraińskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, określenie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnych charakterze. Jednakże określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w Umawiającym się Państwie z tytułu dochodu uzyskiwanego tylko w tym Państwie lub z tytułu majątku znajdującego się w danym Państwie.

W myśl art. 4 ust. 2 polsko-ukraińskiej konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 tego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status będzie określony według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek jej interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli jest ona obywatelem obu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Rozstrzygające znaczenie ma zatem ustalenie miejsca zamieszkania Podatnika. Jak stanowi art. 3 ust. 1a ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. konwencji mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, Minister Finansów stwierdza, iż Podatnik w 2007 r., po przekroczeniu 183 dni pobytu na terytorium Polski, będzie spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno na Ukrainie jak i w Polsce. Z uwagi na fakt, iż Podatnik przebywa i pracuje w Polsce, natomiast na Ukrainie mieszka jego małżonka i dzieci, a ponadto w wymienionym państwie Podatnik posiada również majątek i jest uznany za rezydenta podatkowego tego państwa, w tym stanie sprawy miejsce zamieszkania dla celów podatkowych Podatnika należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 konwencji. Po dokonaniu analizy stopnia powiązań osobistych i gospodarczych Podatnika, stwierdza się, iż stosownie do art. 4 ust. 2 lit. a konwencji, Podatnik nie posiada miejsca zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski.

W konsekwencji, Podatnik podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Oznacza to, iż Podatnik w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla Strony, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.

Minister Finansów