Temat interpretacji

Wnioskodawca otrzymał od ojca w dniu 15.12.2005 r. darowiznę w postaci prowadzonego przez niego zakładu produkcyjnego. Darowizna obejmowała wszystkie składniki przedsiębiorstwa, w tym rachunki bankowe i zgromadzone na nich środki pieniężne. Przedsiębiorstwo w momencie dokonania darowizny zatrudniało pracowników, którzy w trybie art. 23 kodeksu pracy kontynuują stosunek pracy u wnioskodawcy (obdarowanego). W dniu 14.12.2005 r. pracownikom naliczono i wypłacono wynagrodzenie za okres od 1 do 14.12.2005 r.

Wątpliwość wnioskodawcy dotyczy zaliczania do kosztów uzyskania przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej przez wnioskodawcę wydatków poniesionych na odprowadzenie na konto ZUS składek od powyższych wynagrodzeń finansowanych przez płatnika składek.

Zdaniem wnioskodawcy, składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez płatnika składek winny być kosztem uzyskania przychodów z jego działalności gospodarczej, bowiem otrzymując przedsiębiorstwo w formie darowizny wnioskodawca przejął na siebie wszystkie obciążenia związane z jego prowadzeniem przez darczyńcę, a więc w tym przypadku zobowiązanie w formie konieczności naliczenia i odprowadzenia składek na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracodawcę. Natomiast składki na ubezpieczenia społeczne opłacane przez pracowników, a stanowiące element wynagrodzenia za okres 01-14.12.2005 r. wypłaconego przez darczyńcę, winny stanowić koszt uzyskania przychodów u darczyńcy.

Po rozpatrzeniu powyższego stanu faktycznego stwierdzono, co następuje:

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 55a ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (jt. z 2000 r. Dz.U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie uważa się za koszt uzyskania przychodów nieopłaconych do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych składek, z zastrzeżeniem pkt 37, określonych w ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.), w części finansowanej przez płatnika składek. Powyższy zapis w sposób jednoznaczny określa fakt dokonania zapłaty składek, jako warunek umożliwiający zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie stwierdzić należy, iż sposób ewidencjonowania wydatków związanych z wypłatą wynagrodzeń na rzecz pracowników nie jest uzależniony od sposobu prowadzenia księgi.

Art. 23 (1) § 2 ustawy z dnia 26.06.1974 r. Kodeks pracy (jt. z 1998 r. Dz.U. Nr 21, poz. 94 ze zm.) określa, iż za zobowiązania wynikające ze stosunku pracy, powstałe przed przejściem części zakładu pracy na innego pracodawcę, dotychczasowy i nowy pracodawca odpowiadają solidarnie. Zobowiązaniem takim jest również obowiązek odprowadzenia należnych składek na ubezpieczenia społeczne, w tym także finansowanych przez ich płatnika. W związku z powyższym, ponieważ naliczenie i pobranie składek na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracownika nastąpiło jeszcze przez poprzedniego pracodawcę (darczyńcę przedsiębiorstwa), ta część składek stanowić będzie koszt uzyskania przychodów u darczyńcy w momencie wypłaty wynagrodzenia. Natomiast składki na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez płatnika składek, stanowić będą koszt uzyskania przychodów u wnioskodawcy (obdarowanego) w momencie ich faktycznego odprowadzenia na konto ZUS.

Wobec powyższego Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kościanie uznał wyrażone we wniosku stanowisko za prawidłowe i w związku z tym postanowił jak w sentencji.

Powyższa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku podatnika oraz stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.