Temat interpretacji

Na podstawie art.14a § 3 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz.60 ), w związku ze złożonym przez Pana K. wnioskiem z dnia 23 marca 2005 roku ( data wpływu 15 kwietnia 2005 roku ) w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Siedlcach uznaje stanowisko wnioskodawcy, iż diety wypłacone pracownikom-kierowcom z tytułu podróży służbowej stanowią koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, za prawidłowe.

UZASADNIENIE

Z treści pisma złożonego dnia 15 kwietnia 2005 roku przez Pana wynika, że prowadząc działalność gospodarczą w zakresie wykonywania przewozów międzynarodowych stosownie do posiadanych uprawnień ( usługi krajowe i międzynarodowe ) zatrudnia pracowników jako kierowców. Pracownicy są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę. Jako siedzibę firmy w przedmiotowej umowie podatnik określa swój adres zamieszkania, jak również wskazuje przepisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. Dz. U. Nr 236, poz. 1990 i poz.1991 jako podstawę naliczania i wypłaty diet dla kierowców zgodnie z którymi dokonuje wysokości ich naliczania.

W związku z powyższym podatnik pyta, czy diety pracowników - kierowców liczone na podstawie obowiązujących przepisów są kosztami uzyskania przychodów do wysokości określonej w ww. Rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej i jednocześnie prezentuje własne stanowisko, iż wypłacone w przedstawionej sytuacji diety stanowią koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. O tym co stanowi koszt uzyskania przychodu stanowi ustawa z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz.176 ze zm. ). Według generalnej klauzuli zawartej w art. 22 ust.1 powyższej ustawy, wydatek poniesiony przez podatnika stanowi koszt uzyskania przychodu, jeżeli:

• służy osiągnięciu przychodu, tzn. został poniesiony w celu jego osiągnięcia, co oznacza, że za koszt uzyskania przychodu może być uznany tylko ten wydatek, który pozostaje w związku o charakterze przyczynowo-skutkowym lub gospodarczym ze źródłem przychodu,
• nie został wymieniony przez ustawodawcę w art. 23 wyżej wymienionej ustawy.

W art. 23 ww. ustawy diety wypłacone pracownikom z tytułu podróży służbowej , nie zostały wymienione jako wydatki niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Jedynie na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 tej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Tak więc diety i inne należności za czas podróży służbowej wypłacone pracownikowi stanowią u pracodawcy, zgodnie z ww. art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, koszty uzyskania przychodów. Oczywiście warunkiem koniecznym jest istnienie związku pomiędzy przychodami firmy a odbywaną przez pracownika podróżą służbową. Od dnia 1 stycznia 2003r. Minister Pracy i Polityki Społecznej w drodze rozporządzenia określił wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikom zatrudnionym w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na terenie kraju oraz poza granicami kraju. Uregulowano to w następujących aktach prawnych:

1. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowe jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju ( Dz. U. Nr 236, poz.1990 ),
2. rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19.12.2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju ( Dz. U. Nr 236, poz.1991 ).

Rozporządzenia te nie zawierają definicji podróży służbowej. Jak wynika z treści art.77 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. - Kodeks pracy ( Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz.94 ze zm. ), podróżą służbową jest wyjazd na polecenie pracodawcy do wykonania zadania służbowego poza stałe miejsce świadczenia pracy wynikające z zawartej umowy o pracę lub poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy. Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy, niż wymieniony w rozporządzeniu powinny określać układy zbiorowe pracy, regulaminy wynagradzania albo sama umowa o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania - art. 77 §3 k.p. Jeżeli układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień dotyczących należności z tytułu podróży służbowych, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej według przepisów ustalonych dla pracownika zatrudnionego w jednostkach sfery budżetowej - art. 77 § 5 k.p.

Wobec powyższego wypłacone pracownikom zatrudnionym na umowę o pracę w charakterze kierowcy diety, z tytułu krajowych i zagranicznych podróży służbowych, stanowią koszty uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej. Mając na względzie powyższe tutejszy organ podatkowy Pana stanowisko w sprawie zaliczenia diet pracowników-kierowców do kosztów uzyskania przychodu uznaje za prawidłowe.

Powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia. Interpretacja ta nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchybienia. Na niniejsze postanowienie zawierające interpretacje służy zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia ( art.236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej ).