Temat interpretacji

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu, na podstawie art. 14 a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) - w odpowiedzi na pismo z dnia 19 stycznia 2004 r. w sprawie udzielenia pisemnej informacji o stosowaniu przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowym od osób fizycznych - wyjaśnia co następuje:

Ad. 1. w sprawie wypłaconych ławnikowi wyznaczonemu do udziału w rozprawach sądowych świadczeń w wysokości równowartości utraconego wynagrodzenia za pracę:

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) -dalej u.p.d.o.f.- za przychody z działalności wykonywanej osobiście uważa się przychody otrzymane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powoływania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek. Stosownie do art. 41 ust. 1 u.p.d.o.f. - osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności osobom określonym w art. 3 ust. 1 z tytułu działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 4-9, są obowiązane jako płatnicy pobierać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz pomniejszonej o składki potrącone przez płatnika w danym miesiącu na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b. W myśl art. 41 ust. 1 pkt 1 a u.p.d.o.f. zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie, zmniejsza się z zastrzeżeniem art. 27 b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne pobranej przez płatnika, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z przepisami o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia. Na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 5 u.p.d.o.f. koszty uzyskania przychodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 5, 7 i 9, wynoszą 102,25 zł. miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227,00 zł.
Z powołanych powyżej przepisów wynika, że z tytułu wypłaconych ławnikowi świadczeń, są Państwo obowiązani do pobrania zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 19% od należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodu w wysokości 102,25 zł. oraz pomniejszonej o składki potrącone w danym miesiącu na ubezpieczenia społeczne, obliczoną zaliczkę należy zmniejszyć o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Ad.2. W sprawie wypłaconych z powodu stawiennictwa w sądzie świadkowi pozostającemu w stosunku pracy należności za utracony dzienny zarobek:

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Na podstawie § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281) pracodawca jest obowiązany zwolnić pracownika od pracy na czas niezbędny do stawienia się na wezwanie organu administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, sądu, prokuratury, policji albo organu prowadzącego postępowanie w sprawach o wykroczenia.
Stosownie do § 16 ust. 2 ww. rozporządzenia w razie skorzystania przez pracownika ze zwolnienia od pracy, pracodawca wydaje zaświadczenie określające wysokość utraconego wynagrodzenia za czas tego zwolnienia, w celu uzyskania przez pracownika od właściwego organu rekompensaty pieniężnej z tego tytułu - w wysokości i na warunkach przewidzianych w odrębnych przepisach, chyba, że obowiązujące u danego pracodawcy przepisy prawa pracy przewidują zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia za czas zwolnienia.
Podstawę wypłaty świadkowi odszkodowania za zarobek utracony z powodu stawiennictwa na wezwanie sądu stanowi art. 2 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1950 r. o należnościach świadków, biegłych i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 49, poz. 445), a wysokość należności świadków reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 4 lipca 1990 r. w sprawie wysokości należności świadków i stron w postępowaniu sądowym (Dz. U. Nr 48, poz. 284 ze zm. -obow. ost. zm. Dz. U. z 2000 r. Nr 65, poz. 774).
Zatem świadczenie, które Państwo wypłacają świadkowi w zamian za utracony dzienny zarobek, traktowane jest jako odszkodowanie i zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. - jest wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych.