Temat interpretacji

W którym kraju: w Polsce, czy w Holandii, powinien zostać opodatkowany dochód osób oddelegowanych do pracy w Holandii?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 kwietnia 2011 r. (data wpływu 9 maja 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania oraz obliczania, pobierania i odprowadzania do organów podatkowych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników oddelegowanych od pracy w Holandii jest:

• nieprawidłowe w części dotyczącej miejsca opodatkowania dochodów osób oddelegowanych do pracy w Holandii,

• prawidłowe w części dotyczącej obliczania, poboru i odprowadzania do organów podatkowych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników oddelegowanych od pracy w Holandii.

UZASADNIENIE

W dniu 9 maja 2011 r. ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania oraz obliczania, pobierania i odprowadzania do organów podatkowych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników oddelegowanych od pracy w Holandii, został złożony do Izby Skarbowej w Poznaniu Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie.

Na podstawie art. 15 § 1 oraz art. 170 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), pismem z dnia 20 maja 2011 r., Nr ILPB2/415-571/11-2/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu przekazał powyższy wniosek, celem załatwienia zgodnie z właściwością, do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim (data wpływu 23 maja 2011 r.).

Wyjaśnić należy, że zgodnie z przepisem art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów. Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów upoważnił w drodze rozporządzenia dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów. W przypadku przedmiotowego wniosku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego od dnia 1 kwietnia 2011 r. jest Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi na terenie Polski działalność gospodarczą, świadcząc swoje usługi w wielu sektorach. Głównie jest to rolnictwo i pokrewne mu dziedziny oraz usługi związane z organizacją wyjazdów do pracy za granicę (posiada status agencji pracy tymczasowej).

Wnioskodawca podpisał kontrakty z firmami z Holandii. Przedmiotem swoim obejmują one w większości prace sezonowe, głównie w rolnictwie i ogrodnictwie.

Prace te Wnioskodawca wykonuje na terenie Holandii, nie będąc jednocześnie zakładem w myśl art. 5 polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W tym czasie Wnioskodawca zatrudniał i zatrudnia polskich pracowników, których kieruje następnie do pracy w Holandii, w celu realizacji kontraktów z firmami holenderskimi. Wynagrodzenia tym osobom płacone są przez Wnioskodawcę, który zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, potrąca od nich zaliczki na podatek dochodowy i odprowadza je na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Wnioskodawca zatrudnia pracowników posiadających kwalifikacje odpowiadające świadczonym usługom. W ciągu trwania umowy pracownicy wykonują prace w kilku miejscach, a w chwili zawierania umowy nie jest przesądzone, co to będą za miejsca. W siedzibie Wnioskodawcy pracownik otrzymuje informacje o rodzaju pracy do wykonania i sposobach jej wykonania.

Zgodnie z zawartymi kontraktami, przy wykonywaniu usług będzie obowiązywała zasada, iż instruowanie, wyposażenie stanowiska pracy i zapewnienie narzędzi i materiałów koniecznych do wykonania pracy oraz kontroli pracownika spoczywa po stronie firmy holenderskiej. Przed zatrudnieniem pracowników, holenderski podmiot określa szczegółowo jakiego personelu potrzebuje przy realizacji danego kontraktu i Wnioskodawca oddelegowując pracowników bierze pod uwagę te sugestie. System rozliczeń między firmami odbywa się w oparciu o jednostki godzinowe, w których jest wykonana usługa.

Praca świadczona jest w miejscu, które znajduje się pod kontrolą i odpowiedzialnością kontrahenta. Pracownicy wykonują prace zlecone, opisane i uzgodnione z kontrahentami, którzy na bieżąco kontrolują ich przebieg. Są odpowiedzialni za systematyczną ocenę wyników pracy oraz za prawidłowość rozliczeń z pracownikami. Na bieżąco prowadzona jest ewidencja czasu pracy.

Czas pobytu pracowników na terenie Holandii nie przekraczał 183 dni w ciągu każdych 12 miesięcy. Ponadto, zgodnie z obowiązującym w Holandii prawem, wszystkie osoby oddelegowane zgłaszane były w tamtejszych urzędach.

Niezależnie od opodatkowania pracowników w Polsce, Wnioskodawca otrzymywał od holenderskich władz fiskalnych wezwania do odprowadzania podatku dochodowego za zatrudnionych tam pracowników. Podatek ten był opłacany zgodnie z tymi wezwaniami. Władze holenderskie wyjaśniały bowiem Wnioskodawcy, że w przypadku gdy następuje takie oddelegowanie personelu nie można mówić o zastosowaniu reguł wymienionych w art. 15 Konwencji polsko - holenderskiej z dnia 13 lutego 2002 r. w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W którym kraju: w Polsce, czy w Holandii, powinien zostać opodatkowany dochód osób oddelegowanych do pracy w Holandii...

Zdaniem Wnioskodawcy, dochód osób oddelegowanych do pracy w Holandii powinien zostać opodatkowany wyłącznie w Holandii w myśl art. 4a i art. 27 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, art. 15 i art. 23 Konwencji polsko - holenderskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, oraz pkt 8 komentarza do art. 15 Modelowej Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku.

Zgodnie z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Polski podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, ale z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zatem, zgodnie z art. 15 ust. 2 Konwencji polsko holenderskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania, wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce osiąga z pracy najemnej wykonywanej w Holandii, mogą być opodatkowane tylko w Polsce jeżeli:

1. odbiorca przebywa w Holandii przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w Holandii miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w Holandii.

Dodatkowo, w opisywanej sytuacji oraz w myśl Komentarza do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku, nie spełniony jest warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Konwencji polsko - holenderskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wspomniany komentarz podaje przykładowe okoliczności, jakie powinien spełniać podmiot (pośrednik, czy faktyczny użytkownik siły roboczej), by zostać uznanym za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) Konwencji.

Są one następujące:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy;

• czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;

• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik (pracodawca), czy też faktyczny użytkownik pracy.

Mając na uwadze opisane wyżej okoliczności oraz stanowisko strony holenderskiej, a także interpretacje organów skarbowych w podobnych sprawach (np.: lzby Skarbowej w Warszawie z 17 sierpnia 2009 r.) Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zastosowanie ma art. 15 ust. 1 Konwencji poIsko-holenderskiej, co oznacza, że wynagrodzenia osób oddelegowanych do Holandii należy tam opodatkować. W tym czasie, zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaprzestać odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części dotyczącej miejsca opodatkowania dochodów osób oddelegowanych do pracy w Holandii,

• prawidłowe w części dotyczącej obliczania, poboru i odprowadzania do organów podatkowych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń pracowników oddelegowanych od pracy w Holandii.

Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Z kolei art. 4a powyższej ustawy stanowi, iż przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej zakładami pracy, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Jednocześnie, na podstawie art. 32 ust. 6 ww. ustawy, zakład pracy nie pobiera zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracownika z pracy wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pod warunkiem że dochody te podlegają lub będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na wniosek podatnika zakład pracy pobiera zaliczki na podatek dochodowy, stosownie do przepisów ust. 1-5, z uwzględnieniem art. 27 ust. 9 i 9a ustawy.

W świetle powyższych przepisów dla rozstrzygnięcia, czy Wnioskodawca ma obowiązek naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy od dochodów uzyskanych przez pracowników mających miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z pracy wykonywanej poza jej terytorium, i czy winien zaprzestać poboru tychże zaliczek, konieczne jest rozstrzygnięcie kwestii, czy dochody te będą podlegać opodatkowaniu poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca deleguje zatrudnione osoby do pracy w Holandii. W przedmiotowej sprawie mają więc zastosowanie przepisy Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 13 lutego 2002 r. między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Niderlandów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz. U. z 2003 r. Nr 216, poz. 2120).

W myśl art. 15 ust. 1 Konwencji, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jednakże, zgodnie z art. 15 ust. 2 Konwencji, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.

Powyższe uregulowanie stanowi wyjątek od reguły zawartej w ust. 1 art. 15 Konwencji i wskazuje, że wynagrodzenia pracowników podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule trzy warunki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana (w Holandii) oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika (w Polsce).

Zgodnie z pierwszym warunkiem odbiorca winien przebywać w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Drugi warunek stanowi, iż wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie (w Holandii). Należy zaznaczyć, iż warunek ten należy interpretować zgodnie z Komentarzem do art. 15 Modelowej Konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku. Punkt 8 Komentarza do art. 15 ust. 2 stwierdza, iż pracodawcą w tym znaczeniu jest osoba mająca prawo do prowadzenia prac oraz ponosząca związane z tym ryzyko i odpowiedzialność. W przypadku więc międzynarodowego najmu siły roboczej funkcje te spełnia na ogół użytkownik siły roboczej. W tym kontekście funkcji pracodawcy nie można przypisać pośrednikowi.

W celu rozstrzygnięcia, który podmiot (pośrednik czy faktyczny użytkownik siły roboczej) powinien być uznany za pracodawcę w rozumieniu art. 15 ust. 2 pkt b) Konwencji, należy poddać analizie m.in. następujące okoliczności:

• kto ponosi odpowiedzialność lub ryzyko związane z wynikami pracy pracowników;

• czy na użytkowniku spoczywa obowiązek instruowania pracownika;

• czy prace wykonywane są w miejscu znajdującym się pod kontrolą i odpowiedzialnością użytkownika;

• czy wynagrodzenie pośrednika oblicza się na podstawie czasu wykorzystanego na pracę lub na podstawie jakiegoś związku między wynagrodzeniem pośrednika a pracą pracownika;

• czy narzędzia i materiały dostarczane są przez faktycznego użytkownika pracy;

• czy liczbę i kwalifikacje pracowników określa tylko pośrednik czy też faktyczny użytkownik pracy.

W przypadku, gdy analiza powyższych okoliczności doprowadzi do wniosku, iż faktycznym pracodawcą jest użytkownik siły roboczej (zagraniczny kontrahent), należy uznać, iż warunek określony w art. 15 ust. 2 pkt b) Konwencji nie jest spełniony, a zatem wynagrodzenie oddelegowanych pracowników podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji (tj. w Holandii i w Polsce). Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce należy zastosować określoną w art. 23 Konwencji metodę unikania podwójnego opodatkowania (metodę proporcjonalnego zaliczenia).

Zgodnie z ww. art. 23 ust. 5 lit. a) Konwencji, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej Konwencji może być opodatkowany w Niderlandach, to Rzeczpospolita Polska zezwoli na odliczenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi od dochodu zapłaconemu w Niderlandach. Jednakże takie odliczenie w żadnym razie nie może przekroczyć tej części podatku od dochodu, jaka została obliczona przed dokonaniem odliczenia i która odpowiada tej części dochodu, która ma być opodatkowana w Niderlandach.

Z kolei zgodnie z trzecim warunkiem, wynagrodzenie nie może być ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie, tj. w Holandii.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca posiada status agencji pracy tymczasowej, świadcząc m. in. usługi związane z organizacją wyjazdów do pracy na terenie Holandii. Oddelegowani do pracy za granicą pracownicy są zatrudniani przez Wnioskodawcę i mają rezydencję podatkową w Polsce. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Holandii zakładu w rozumieniu polsko-holenderskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Wnioskodawca zawiera umowy o świadczenie usług z kontrahentami holenderskimi. Zgodnie z zawartymi kontraktami, instruowanie, wyposażenie stanowiska pracy, zapewnienie narzędzi i materiałów koniecznych do wykonania pracy oraz kontrola pracowników spoczywa po stronie firmy holenderskiej. Przed zatrudnieniem pracowników, holenderski podmiot określa szczegółowo, jakiego personelu potrzebuje przy realizacji danego kontraktu i Wnioskodawca oddelegowując pracowników bierze pod uwagę te sugestie. System rozliczeń miedzy firmami odbywa się w oparciu o jednostki godzinowe, w których jest wykonana usługa. Na bieżąco prowadzona jest ewidencja czasu pracy. Praca świadczona jest w miejscu, które znajduje się pod kontrolą i odpowiedzialnością kontrahenta. Pracownicy wykonują prace zlecone, opisane i uzgodnione z kontrahentami. Kontrahenci na bieżąco kontrolują jej przebieg i są odpowiedzialni za systematyczną ocenę wyników pracy oraz za prawidłowość rozliczeń z pracownikami. Czas pobytu pracowników nie przekroczył 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym.

Analiza elementów zaprezentowanego zdarzenia przyszłego wskazuje, iż za faktycznego pracodawcę w świetle Konwencji należy uznać kontrahenta holenderskiego. Zatem, nie zostanie spełniony drugi warunek, o którym mowa w art. 15 ust. 2 pkt b) Konwencji, a tym samym nie zostaną spełnione łącznie wszystkie warunki wskazane w art. 15 ust. 2 Konwencji.

Reasumując, wynagrodzenia pracowników świadczących pracę na rzecz kontrahenta holenderskiego na terytorium Holandii podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 15 ust. 1 Konwencji, zarówno w Holandii, jak i w Polsce, z uwzględnieniem przewidzianej w art. 23 Konwencji metody unikania podwójnego opodatkowania. Natomiast na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek obliczania, pobierania i odprowadzania do organów podatkowych w Polsce zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych od wynagrodzeń wypłacanych pracownikom wykonującym pracę w Holandii, gdyż nie występuje w roli pracodawcy.

Odnośnie powołanej we wniosku indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 sierpnia 2009 r. stwierdzić należy, że stanowi ono wyłącznie ocenę stanowiska danego wnioskodawcy będącego zainteresowanym, w jego indywidualnej sprawie podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi