Temat interpretacji

Czy dieta związana z podróżą służbową właściciela firmy świadczącego usługi kierowania pojazdami może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12.11.2009 r. (data wpływu 13.11.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowania pojazdami samochodowymi jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.11.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej diet z tytułu podróży służbowych osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowania pojazdami samochodowymi.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowania pojazdami samochodowymi. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonowane są w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Firma nie zatrudnia pracowników. Wnioskodawca sam wykonuje zlecone prace. Świadczenie tych usług wiąże się z odbywaniem częstych podróży służbowych poza miejscowość, w której znajduje się siedziba firmy. Są to często wyjazdy wielodniowe, przeważnie poza granicę kraju.

Przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawodawca dał prawo wszystkim podatnikom do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu kwot diet przysługującym pracownikom będącym w podróży służbowej do wysokości limitów określonych w przepisach prawa pracy. Diety służą przecież pokryciu podwyższonych kosztów wyżywienia w podróży. Taką role spełniają bez względu na cel i charakter wyjazdu przedsiębiorcy. Przepisy kodeksu pracy, które traktują o podróży służbowej (mające zastosowanie w praktyce również do przedsiębiorców) nie uzależniają prawado diet od rodzaju działalności. Diety powinny więc przysługiwać bez względu na rodzaj działalności.

Wnioskodawca wskazał, iż podobne stanowisko można odnaleźć w orzecznictwie sądowym:

• w wyroku NSA z dnia 15.09.2005 r. (FSK 2175/04), sąd orzekł, że właściciel firmy może sobie przyznać dietę i zaksięgować ją do kosztów podatkowych, na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych;
• w wyroku WSA z dnia 18.10.2006 r. (I SA/Łd 912/06), sąd orzekł, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uzależnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu diet z tytułu podróży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej;
• w wyroku WSA z dnia 05.06.2007 r. (I SA/Gd 46/07), sąd orzekł, że termin podróż służbowa wprawie podatkowym ma inne znaczenie niż wynikające z kodeksu pracy. Są nią również wyjazdy ściśle związane z istotą prowadzonej działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dieta związana z podróżą służbową właściciela firmy świadczącego usługi kierowania pojazdami może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów działalności gospodarczej...

Zdaniem Wnioskodawcy, po analizie przedstawionego materiału, każdemu przedsiębiorcy przysługuje prawo zaliczenia w koszty prowadzonej działalności diet z tytułu podróży służbowych, wobec powyższego Wnioskodawca również posiada to prawo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,

• musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r.:

• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) oraz

• w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług kierowania pojazdami samochodowymi. Wnioskodawca sam wykonuje zlecone prace. Wykonując usługi transportowe odbywa podróże służbowe przeważnie poza granicę kraju.

Zauważyć jednak należy, iż pojęcie: podróży służbowej unormowane jest w przepisach prawa pracy, tj. w art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tj. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii, czy podróże jakie Wnioskodawca odbywa są podróżami służbowymi, nie leży w kompetencji organów podatkowych

Reasumując mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że jeżeli usługi świadczone przez Wnioskodawcę, wykonywane są w ramach odbywanych przez niego podróży służbowych, to można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartości diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniach.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się do powołanych przez wnioskodawcę orzeczeń sądów należy stwierdzić, iż zapadły one w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M.C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie