Temat interpretacji

Odpłatne zbycie przez spadkobiercę udziału w nieruchomości zabudowanej, uprzednio zabranej spadkodawcom na mocy dekretu warszawskiego

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) uzupełniony pismem z dnia 23 marca 2015 r. (fax - data nadania 24 marca 2015 r., data wpływu 24 marca 2015 r., za pośrednictwem poczty data nadania 23 marca 2015 r., data wpływu 25 marca 2015 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie telefoniczne z dnia 13 marca 2015 r. i 23 marca 2015 r. w przedmiocie uzupełnienia braków formalnych wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego działek jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W związku z brakami formalnymi tut. organ wezwał telefonicznie w dniu 13 marca 2015 r. i 23 marca 2015 r. pełnomocnika Wnioskodawczyni (na tę okoliczność została sporządzona notatka służbowa) do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 23 marca 2015 r. (fax: data nadania 23 marca 2015 r., data wpływu 23 marca 2015 r., za pośrednictwem poczty: data nadania 23 marca 2015 r., data wpływu 23 marca 2015 r.), pełnomocnik Wnioskodawczyni uzupełnił powyższe.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni nabyła na podstawie testamentu roszczenia o ustanowienie udziału w prawie użytkowania wieczystego na nieruchomości warszawskiej (dalej Nieruchomość), która znajdowała się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) (dalej: Dekret). Na podstawie art. 1 Dekretu, wszystkie grunty leżące w granicach miasta Warszawy przeszły na własność Gminy miasta Warszawa, a po likwidacji gmin w 1950 r. na własność Skarbu Państwa.

Wnioskodawczyni nabyła przedmiotowe roszczenia jako spadek po ojcu Zygmuncie - zmarłym 15 listopada 1998 r., który był synem zmarłego w 1948 r. przedwojennego właściciela nieruchomości. Nabycie spadku zostało stwierdzone postanowieniem Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy z dnia 21 października 2000 r.

Efektem roszczeń nabytych w drodze dziedziczenia przez Wnioskodawczynię było ustanowienie wobec Wnioskodawczyni i innych osób uprawnionych (bowiem Wnioskodawczyni przysługiwało roszczenie do udziału w 57/256 części Nieruchomości), prawa użytkowania wieczystego Nieruchomości składającej się z czterech działek. Nastąpiło to w drodze następujących decyzji administracyjnych wydanych przez Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy wskutek rozpoznania wniosku o ustanowienie prawa własności czasowej złożonego 14 października 1948 r.:

• decyzja z dnia 27 marca 2009 r. dotycząca działki Nr 6, w Warszawie, zabudowanej budynkami stanowiącymi odrębną od grunty nieruchomość wybudowanymi przed wydaniem Dekretu (tj. dwoma budynkami mieszkalnymi, budynkiem transportu i łączności, budynkiem handlowo-usługowym oraz innym budynkiem niemieszkalnym),

• decyzja dotycząca działki Nr 5/9, w Warszawie, zabudowanej budynkami stanowiącymi odrębną od gruntu nieruchomość wybudowanymi po wydaniu Dekretu (tj. jednokondygnacyjnym murowanym budynkiem garażowym) i decyzja z dnia 14 maja 2009 r. dotycząca działki Nr 5/3, w Warszawie, zabudowanej budynkami stanowiącymi odrębną od gruntu nieruchomość wybudowanymi po wydaniu Dekretu (tj. budynkiem murowanym i dwiema kondygnacjami nadziemnymi); przy czym decyzja została zaskarżona i stała się przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA), który utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję (wyrok z dnia 12 kwietnia 2012 r.);

• decyzja z dnia 28 grudnia 2012 r. dotycząca niezabudowanej działki Nr 5/12, w Warszawie.

W dalszej części niniejszego wniosku, Wnioskodawczyni będzie używać terminu Budynki przedwojenne w odniesieniu do budynków wzniesionych przed wydaniem Dekretu oraz terminu Budynki powojenne w odniesieniu do budynków wzniesionych po wydaniu Dekretu. Ustanowienie prawa użytkowania wieczystego działek na rzecz Wnioskodawczyni oraz na rzecz pozostałych współużytkowników) nastąpiło na podstawie następujących aktów notarialnych:

• akt notarialny z dnia 30 czerwca 2014 r. - w odniesieniu do działek Nr 6, 5/12 i 5/9;

• akt notarialny z dnia 22 lipca 2014 r. - w odniesieniu do działki Nr 5/3.

Wspomniane powyżej akty obejmowały również nabycie przez Wnioskodawczynię (jak i przez pozostałych współwłaścicieli) stosownego udziału w udziału w Budynkach powojennych, znajdujących się na działkach Nr 5/9 i 5/3. Nabycie to zostało dokonane od Skarbu Państwa za odpłatnością.

Nieruchomość została sprzedana 23 września 2014 r. W umowie sprzedaży mającej formę aktu notarialnego, kwota należna z tytułu sprzedaży Nieruchomości została określona odrębnie w odniesieniu do poszczególnych działek z podziałem na część ceny przypadającej na prawo wieczystego użytkowania oraz na budynki posadowione na poszczególnych działkach, w tym na Budynki przedwojenne i Budynki powojenne nabyte od Skarbu Państwa. Z uwagi na fakt, że 12 z 13 lokali znajdujących się w budynkach mieszkalnych było w momencie ich odzyskania przez Wnioskodawczynię przedmiotem najmu, umowy najmu z mocy prawa przeszły na Wnioskodawczynię (i pozostałych współwłaścicieli). Jednocześnie, w momencie sprzedaży budynków umowy najmu z lokatorami, z mocy prawa, przeszły wraz z budynkami na ich nabywcę.

Wnioskodawczyni informuje, że prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej, w zakresie wynajmu lokali mieszkalnych, niemniej opisana powyżej transakcja nie została zrealizowana w ramach tej działalności. Nieruchomość stanowiła bowiem majątek osobisty Wnioskodawczyni, odzyskany na mocy roszczeń nabytych przez Wnioskodawczynię na podstawie testamentu sporządzonego przez ojca Wnioskodawczyni. Wnioskodawczyni nie wykorzystywała budynków wchodzących w skład Nieruchomości do działalności gospodarczej, w tym nie wprowadzała tych budynków do ewidencji środków trwałych.

W uzupełnieniu do wniosku pełnomocnik Wnioskodawczyni doprecyzował, że ojciec Wnioskodawczyni nabył roszczenia w następujący sposób:

• w części na podstawie bycia pierwotnym, przedwojennym współwłaścicielem przedmiotowej nieruchomości,
• w części na podstawie nabycia ich w drodze spadku po przedwojennym współwłaścicielu nieruchomości bracie Wacławie , który zmarł w 1948 r.,
• w części na podstawie nabycia ich w drodze spadku po matce Henryce , która roszczenia nabyła w drodze dziedziczenia po synu Wacławie .

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że przychód uzyskany ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego działek wchodzących w skład Nieruchomości opisanej w stanie faktycznym powyżej, nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (dalej: pdof) z uwagi na fakt, że nie stanowi on źródła przychodów dla celów pdof...
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że przychód uzyskany ze sprzedaży udziału w prawie własności Budynków przedwojennych wchodzących w skład Nieruchomości opisanej w stanie faktycznym powyżej, nie będzie podlegał opodatkowaniu pdof z uwagi na fakt, że od ich nabycia przez Wnioskodawczynię do sprzedaży upłynął okres 5 lat...
3. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że przychód uzyskany ze sprzedaży udziału w prawie własności Budynków powojennych wchodzących w skład Nieruchomości opisanej w stanie faktycznym powyżej, należy zaliczyć do źródła przychodów jakim jest odpłatne zbycie udziału w nieruchomości, a nie do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, co oznacza, że Wnioskodawczyni będzie zobowiązany do obliczenia i odprowadzenia w tym zakresie podatku zgodnie z zasadami określonymi w art. 30e ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) (dalej: ustawa o pdof), tj. od różnicy pomiędzy ceną uzyskaną przez Wnioskodawczynię od nabywcy za przypadający na Wnioskodawczynię udział we własności Budynków powojennych pomniejszoną o koszty odpłatnego zbycia, a ceną uiszczoną za przypadający na Wnioskodawczynię udział we własności Budynków powojennych na rzecz Skarbu Państwa (udokumentowane koszty nabycia)...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie Nr 1. W pozostałym zakresie zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawczyni.

Na wstępie Wnioskodawczyni zauważa, że jakkolwiek prowadzi działalność gospodarczą zarejestrowaną w Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej, to działalność ta obejmuje wyłącznie czynności związane w wynajmem lokali mieszkalnych w odrębnej nieruchomości, położonej w Warszawie, której Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem. Sprzedaż Nieruchomości będąca przedmiotem niniejszego wniosku nie nastąpiła w wykonaniu działalności gospodarczej. Udział w Nieruchomości - po jego odzyskaniu/nabyciu przez Wnioskodawczynię od Skarbu Państwa stanowił majątek osobisty Wnioskodawczyni. Nieruchomość nigdy nie była wykorzystywana przez Wnioskodawczynię na cele działalności gospodarczej. Dokonując sprzedaży tego udziału Wnioskodawczyni zarządzała swoim majątkiem prywatnym realizując przysługujące Jej prawo współwłasności wobec tej nieruchomości. Sprzedaż udziału w Nieruchomości przez Wnioskodawczynię stanowi jedynie spieniężenie majątku osobistego i nie powinna być rozpatrywana w kategoriach prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawczynię.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przychód uzyskany ze sprzedaży udziału w prawie użytkowania wieczystego działek wchodzących w skład Nieruchomości opisanej w stanie faktycznym powyżej nie będzie podlegał opodatkowaniu pdof z uwagi na fakt, że nie stanowi on źródła przychodów dla celów pdof.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawa o pdof - źródłem przychodu jest, z zastrzeżeniem ust. 2, odpłatne zbycie m. in.:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonanę przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o pdof zawiera generalną zasadę, zgodnie z którą odpłatne zbycie nieruchomości lub praw przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub praw nastąpiło po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany ze sprzedaży w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w świetle powołanego przepisu, istotna jest kwestia ustalenia daty nabycia Nieruchomości, a w szczególności daty nabycia przez Wnioskodawczynię udziału w prawie wieczystego użytkowania działek. Jednocześnie, rozstrzygnięcie tej kwestii wymaga uwzględnienia nie tylko przepisów prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisów prawa cywilnego - w zakresie, w jakim dotyczą one nabycia, czy też utraty prawa własności.

W polskim systemie prawnym prawo własności jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Ponadto, własność jest bezterminowym prawem - trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności. Natomiast prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia prawa wieczystego użytkowania jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Nabycie i utrata własności (w tym także własności nieruchomości) uregulowane zostało w art. 155- 231 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) (dalej: Kodeks cywilny). Zgodnie z kodeksowym rozumieniem, należy zauważyć, że u podstaw zarówno nabycia, jak i zbycia nieruchomości leży wola nabywcy. Przy tym swoboda zawierania umów jest naczelną zasadą Kodeksu cywilnego. Jednocześnie, w dopuszczonych prawem sytuacjach, u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców. Jeśli przejęta w drodze przymusu nieruchomość jest zwracana spadkobiercy osoby, którą pozbawiono tej nieruchomości, to prawo do zwrotu ma swe źródło w nabyciu spadku.

Zgodnie z art. 922 Kodeksu cywilnego - spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. Zgodnie z art. 924 Kodeksu cywilnego, spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) spadkodawcy (spadkodawców) determinuje, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej.

Wnioskodawczyni zauważa, że jest jednym ze spadkobierców przedwojennych właścicieli, którzy mieli przed wojną prawo własności Nieruchomości. Na podstawie Dekretu, Nieruchomość ta przeszła na własność Gminy m.st. Warszawy, a następnie na mocy art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 20 marca 1950 r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. z 1950 r., Nr 14, poz. 130) stała się własnością Skarbu Państwa. Wnioskodawczyni nabyła prawa do spadku w 1998 r. w drodze dziedziczenia po ojcu. Momentu nabycia prawa do spadku nie można jednakże utożsamiać z nabyciem Nieruchomości, bowiem w skład spadku wchodziły jedynie roszczenia do Nieruchomości. W latach 2009 - 2012 Prezydent m.st. Warszawy przyznał Wnioskodawczyni - jako spadkobiercy przedwojennych właścicieli Nieruchomości - udział w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości na 99 lat za symbolicznym czynszem. Jednakże, jak zostało wykazane przez Wnioskodawczynię poniżej, również tej czynności nie można utożsamiać z nabyciem Nieruchomości w rozumieniu przepisów ustawy o pdof.

Zgodnie z utrwalonym już podejściem prezentowanym powszechnie przez organy podatkowe, jak i sądy administracyjne, należy uznać, że oddanie w użytkowanie wieczyste Nieruchomości utraconej przez przedwojennych właścicieli na mocy Dekretu, w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, ma niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

W szczególności, art. 7 ust. 1 Dekretu przewidywał, że:

1. dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną - gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania;
2. w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
3. w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
4. w razie nie zgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nie przyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.

Jak wynika z powołanej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (lub ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W treści Dekretu od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Dlatego też zasadne jest uznanie, że odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy (obecnie prawa wieczystego użytkowania) z czynszem symbolicznym (art. 7 ust. 1 Dekretu), było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Mając na uwadze przywołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, zdaniem Wnioskodawczyni, brak jest postaw aby uznać, że ustanowienie na jego rzecz prawa użytkowania wieczystego stanowi nabycie, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W opisywanej sytuacji, jakkolwiek oddanie przez Skarb Państwa gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, to stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu nu brak do togo podstaw prawnych w Dekrecie. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować jako swoistą restytucję stosunków własnościowych sprzed komunalizacji, bo na taki jedynie zakres przywrócenia uprawnień dotychczasowym właścicielom zezwalały przepisy Dekretu.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie sądów administracyjnych (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt I SA/Op 304/12, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06).

Sądy administracyjne w powołanych powyżej wyrokach podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r., sygn. akt III RN 18/02, tj. (...) celem ustawodawcy nie było objęcie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców.

Podsumowując powołane powyżej poglądy sądów administracyjnych, Wnioskodawczyni zauważa, że zasadne jest uznanie, że w analizowanym stanie faktycznym nie doszło do nabycia Nieruchomości przez Wnioskodawczynię w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W szczególności, nie można mówić o nabyciu Nieruchomości przez Wnioskodawczynię w momencie nabycia prawa do spadku po ojcu, bowiem w skład spadku wchodziły wyłącznie roszczenia o ustanowienie udziału w prawie użytkowania wieczystego. Nabyciem nie było również przyznanie przez Prezydenta m.st. Warszawy udziału w prawie wieczystego użytkowania Nieruchomości na 99 lat za symbolicznym czynszem - z uwagi na restytucyjny charakter tej czynności.

Stanowisko prezentowane przez sądy administracyjne znajduje również odzwierciedlenie w licznych interpretacjach organów podatkowych, w tym w interpretacjach indywidualnych wydawanych w analogicznych okolicznościach przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (np. interpretacja z dnia 27 czerwca 2014 r., sygn. IPPB1/415-476/14-4/JB, interpretacja z dnia 25 kwietnia 2014 r., sygn. IPPB4/415-81/14-2/JK, interpretacja z dnia 13 maja 2010 r., sygn. IPPB2/415-137/10-2/AK).

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawczyni należy uznać, że dokonane przez Nią odpłatne zbycie udziału w prawie wieczystego użytkowania do działek wchodzących w skład Nieruchomości nie stanowi źródła przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Odnosząc się natomiast do powołanych przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że interpretacje te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie