Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 22 poz. 270 ze zm.) amortyzacji podlegają m.in. z zastrzeżeniem art. 22c nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zm.) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...), zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Zgodnie z powyższymi regulacjami amortyzacji podlegają prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej, o ile spełniają następujące warunki:

• zostały nabyte przez podatnika;

• nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia ich do używania;

• przewidywany okres ich używania wynosi więcej niż rok,

• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Dla skutecznego przeniesienia prawa ochronnego do znaku towarowego konieczna jest forma pisemna zastrzeżona pod rygorem nieważności (odpowiednio art. 162 w związku z art. 67 i art. 127 ustawy Prawo własności przemysłowej - dalej PWP).

Powołany powyżej art. 162 ustawy PWP, wprowadza całkowitą swobodę obrotu prawem ochronnym na znak towarowy pod warunkiem, że umowa przenosząca prawo ochronne na znak towarowy, zgodnie z art. 67 ust. 2 i 3 w zw. z art. 162 ust. 1 PWP, zachowa formę pisemną pod rygorem nieważności. Przeniesienie ww. prawa staje się skuteczne wobec osób trzecich z dniem wpisu przeniesienia prawa do rejestru.

Wnioskodawca podkreśla, że dla skuteczności przejścia własności praw do znaku towarowego bez znaczenia jest kwestia rejestracji faktu przeniesienia prawa tego znaku w Urzędzie Patentowym. W konsekwencji Wnioskodawca nabył prawo do znaku towarowego z chwilą podpisania aktu notarialnego dokumentującego aport przedsiębiorstwa. Wynika to z tego, że przeniesienie (aport) przedsiębiorstwa, w tym przeniesienie wchodzącego w jego skład prawa do znaku towarowego, nastąpiło z zachowaniem formy aktu notarialnego, mającej pierwszeństwo przed formą pisemną. Z tą datą Wnioskodawca rozpoczął korzystanie z tych praw i uzyskał prawo do wprowadzenia znaku do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Wpis do rejestru patentowego stanowi jedynie przesłankę domniemania, co do praw własności, nie decyduje jednak o prawie do korzystania. W związku z powyższym, w ocenie Wnioskodawcy, w dniu nabycia prawa do znaku towarowego, tj. w dniu podpisania aktu notarialnego, spełnione zostały wszystkie przesłanki wprowadzenia prawa do znaku towarowego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych prawnych. W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że właściwe rozpoczęcie amortyzacji prawa do znaku towarowego począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Wnioskodawca wskazuje, że analogiczne stanowisko zaprezentował Departament Podatków Dochodowych Ministerstwa Finansów w piśmie zatytułowanym: "Skutki podatkowe otrzymania przez spółkę znaku towarowego wchodzącego w skład przedsiębiorstwa, wniesionego do niej tytułem wkładu niepieniężnego" opublikowanym w Biuletynie Skarbowym Nr 4/2007. Zgodnie z powyższym pismem "Wpis do rejestru stanowi jedynie przesłankę domniemania, co do praw własności, nie decyduje jednak o prawie do korzystania. Wobec powyższego, skoro zgodnie z art. 16b ust 1 u.p.d.o.p. (jego odpowiednik to art. 22b ust. 1 u.p.d.o.f.), nabyte, nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu ich przejęcia do używania prawa, o których mowa w Prawie własności przemysłowej, to w konsekwencji spółka, do której został wniesiony wkład obejmujący prawo do znaku towarowego, może na podstawie art. 16b ust 1 pkt 6 u.p.d.o.p. (jego odpowiednik to art. 22b ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f.) dokonywać amortyzacji tego prawa. Bez znaczenia w tym przypadku pozostaje to, czy i kiedy dokonany zostanie wpis w rejestrze patentowym przeniesienia prawa do znaku towarowego."

Mając na uwadze powyższą argumentację, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że właściwe jest rozpoczęcie amortyzacji praw do znaków towarowych począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostanie on wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f. stanowi, że składniki majątku, o których mowa w art. 22a - 22c wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.

Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22 h ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego sprawy wynika, że Wnioskodawca nabył przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 ze znaczkiem 1 Kodeksu cywilnego. Z informacji opisanych w stanie faktycznym wynika, że Wnioskodawca przejął na siebie zobowiązanie do uregulowania długów tego przedsiębiorstwa powstałych w związku z jego funkcjonowaniem, co znalazło swoje odzwierciedlenie w wycenie przedsiębiorstwa jako całości i związanej z tym całej wartości transakcji. Wniosek taki wynika również z treści art. 55 ze znaczkiem 4 KC zgodnie z którym nabywca przedsiębiorstwa (...) jest odpowiedzialny solidarnie ze zbywcą za jego zobowiązania związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, chyba że w chwili nabycia nie wiedział o tych zobowiązaniach, mimo zachowania należytej staranności. Odpowiedzialność nabywcy ogranicza się do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub gospodarstwa według stanu w chwili nabycia, a według cen w chwili zaspokojenia wierzyciela. Odpowiedzialności tej nie można bez zgody wierzyciela wyłączyć ani ograniczyć. Kluczowe znaczenie dla odpowiedzi na pytanie nr 2 ma treść art. 22g ust. 14a w związku z art. 22g ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.f. W myśl tego przepisu, jeżeli składniki wchodzące w skład wkładu niepieniężnego nie były wprowadzone do ewidencji prowadzonej przez podmiot wnoszący wkład niepieniężny, ich wartość początkową ustala się na zasadach obowiązujących dla transakcji zakupu przedsiębiorstwa. Zgodnie z nimi stosownie do art. 22g ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.f. łączną wartość początkową nabytych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej - ale pod warunkiem wystąpienia tzw. dodatniej wartości firmy, ustalonej zgodnie z art. 22g ust. 2 u.p.d.o.f. Tym samym zgodnie z art. 22g ust. 14 u.p.d.o.f. dla ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie wprowadzonych do ewidencji podstawowe znaczenie ma odpowiedź na pytanie, czy wystąpi czy też nie dodatnia wartość firmy.

W przypadku wystąpienia dodatniej wartości firmy stosujemy art. 22g ust. 14 pkt 1 u.p.d.o.f. i wtedy wartość nabytych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych stanowi suma ich wartości rynkowej. W przypadku nie wystąpienia dodatniej wartości firmy, stosujemy art. 22g ust. 14 pkt 2 u.p.o.o.f. zgodnie z którym wartość początkową nabytych środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych stanowi różnica pomiędzy nominalną wartością wydanych udziałów a wartością składników majątkowych nie będących środkami trwałymi ani wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W związku z tym, aby dokonać wyboru między tymi dwoma sposobami ustalania wartości środków trwałych i niematerialnych i prawnych nieujętych w ewidencji wnoszącego aport, należy ustalić czy wystąpiła dodatnia wartość firmy, czy też nie.

Pojęcie wartości początkowej firmy zostało zdefiniowane w art. 22g ust. 2 u.p.d.o.f., zgodnie z którym wartość początkową firmy stanowi dodatnia różnica między ceną nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, albo nominalną wartością wydanych akcji lub udziałów w zamian za wkład niepieniężny, a wartością rynkową składników majątkowych wchodzących w skład kupionego, przyjętego do odpłatnego korzystania albo wniesionego do spółki przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części, odpowiednio z dnia kupna, przyjęcia do odpłatnego korzystania albo wniesienia do spółki. Za cenę nabycia (art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f.) uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług (z pewnymi wyjątkami).

W opisanym we wniosku stanie faktycznym za cenę nabycia można uznać kwotę 6.466.252,38 zł + 48.179,00 zł (podatek od czynności cywinoprawnych oraz wynagrodzenie netto notariusza). Natomiast składniki majątkowe, zgodnie z art. 5a pkt 2 u.p.d.o.f. to aktywa w rozumieniu ustawy o rachunkowości (art. 3 ust. 12 tej ustawy), pomniejszone o przejęte długi funkcjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile długi te nie zostały uwzględnione w cenie nabycia, o której mowa w art. 16g ust. 3 ww. ustawy o podatku dochodowym.

Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie podatkowym jednolicie interpretuje się powyższy przepis w ten sposób, że wartość długów wtedy nie zostanie uwzględniona w cenie nabycia przedsiębiorstwa (kwocie należnej zbywcy) lub wartości nominalnej wydanych udziałów, gdy ustalona zostanie na poziomie odpowiadającym wartości netto przedsiębiorstwa, (czyli jego wartości brutto pomniejszonej o wartość zobowiązań), por. artykuł M. Pniewskiego i R. Szymkowiaka "Wartość początkowa firmy" w Monitorze Podatkowym 2004/6/30 -t.2. Jeżeli w ramach zakupu przedsiębiorstwa przejmowane są jego długi, wówczas kwota należna zbywcy powinna uwzględniać wartość przejmowanego długu. Kwota wynegocjowana pomiędzy stronami musi zawsze uwzględniać wszystkie składniki przedsiębiorstwa - aktywa tę kwotę podwyższają, a wszelkie obciążenia obniżają. Gdyby przedsiębiorstwo było nabywane bez długów, to cena byłaby wyższa.

Zauważyć jednak należy, że przepis art. 5a pkt 2 u.p.d.o.f. posługuje się pojęciem ceny nabycia, a nie pojęciem kwoty należnej sprzedawcy (która z zasady uwzględnia wartość długów). Jeśli zatem długi zostaną uwzględnione w kwocie należnej nabywcy w ten sposób, że obniżą tę cenę (co będzie miało zawsze miejsce, jeżeli długi będą przejmowane wraz z przedsiębiorstwem), to oznacza to, że długi nie zostały uwzględnione w cenie nabycia - por. postanowienie Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z 28 czerwca 2006 r. sygn. akt 1472/ROP1/423-118/206/06/DP.

Ze stanu faktycznego zaprezentowanego w niniejszym wniosku wynika, że Spółka -Wnioskodawca nabyła wniesione jako aport przedsiębiorstwo za kwotę 6.466.252,38 zł, podczas gdy suma wartości poszczególnych jego aktywów według ich wartości rynkowej na dzień nabycia przedsiębiorstwa wynosiła 8.066.473,94 zł. Według oceny Wnioskodawcy oznacza to, iż na wynegocjowaną cenę wpłynęły przejmowane długi, tj., że nie zostały one uwzględnione w cenie nabycia w rozumieniu art. 5a pkt 2 u.p.d.o.f. (zostały one odjęte od kwoty należnej nabywcy, która hipotetycznie byłaby zapłacona, jeśli długi nie byłyby przejmowane).

Wnioskodawca podkreśla, że powołane wyżej przepisy pozwalają na uwzględnienie w rozliczeniach podatkowych, przy ustalaniu wartości początkowej firmy, okoliczności zobowiązania się nabywcy do spłaty długów. Wartość składników majątkowych zgodnie z art. 5a pkt 2 u.p.d.o.f. to różnica między wartością rynkową aktywów, które przejęła Spółka w ramach nabytego przedsiębiorstwa, a wartością rynkową przejętych zobowiązań, zgodnie z art. 22g ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym. Stąd przy obliczaniu wartości początkowej przedsiębiorstwa Spółka powinna ustalić wartość rynkową zarówno aktywów, jak i zobowiązań, a w konsekwencji wartość rynkową składników majątkowych. W ocenie Wnioskodawcy należy przyjąć, że przy ustalaniu wartości przedsiębiorstwa, Spółka miała podstawy do uwzględnienia długu, któremu odpowiadały nabyte przez nią zobowiązania. Dopiero tak ustaloną wartość rynkową składników majątkowych, tj. różnicę między wartością rynkową aktywów i przejętych długów związanych funkcjonalnie z działalnością zbywcy, odejmuje się od ceny nabycia (w rozumieniu art. 22g ust. 3 u.p.d.o.f.) tego przedsiębiorstwa, co w efekcie stanowi wartość początkową firmy. Takie stanowisko jest zgodne ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów prezentowanym w piśmie z dnia 8 września 2004 r., znak: PB2/MW-068-0234-1121/03 oraz interpretacji Drugiego Urzędu Skarbowego w Kielcach OG-005/229/PD-I/44/2004 z dnia 30 września 2004 r.

Zdaniem Wnioskodawcy z aktu notarialnego, którego przedmiotem było wniesienie przedsiębiorstwa do Spółki Wnioskodawcy jednoznacznie wynika, że w skład wnoszonego aportu wchodziły aktywa przedsiębiorstwa - wycenione na łączną kwotę 8.066.473,94 zł, i co ważne przy określaniu wartości nabycia przedsiębiorstwa dla Spółki (czyli wartości aportu) wartość - cena nabycia tego przedsiębiorstwa została ustalona na poziomie odpowiadającym wartości netto przedsiębiorstwa, (czyli wartości brutto pomniejszonej o wartość zobowiązań), czyli kwocie 6.266.252,38 zł. Mając to na uwadze skoro zatem strony umowy spółki komandytowej ustaliły ostateczną wartość nabycia przedsiębiorstwa przez Wnioskodawcę na kwotę 6.466.252,38 zł to tym samy, zgodnie z art. 22g ust.2 u.p.d.o.f w związku z art. 5a pkt 2 u.p.d.o.f. wystąpiła tzw. dodatnia wartość firmy w wysokości 200.000 zł.

W ocenie wnioskodawcy skoro z powyższego wyliczenia wynika, ze uzyskał on dodatnią wartość firmy, to wartość początkową zarejestrowanego znaku towarowego jako składnika majątku nieujętego w ewidencji podmiotu wnoszącego aport stanowić będzie jego wartość rynkowa, ustalona na dzień wniesienia wkładu, czyli na kwotę 2.045.747,00 zł.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, w analizowanym przypadku, kiedy w skład przedsiębiorstwa wnoszonego przez Komplementariusza do Spółki tytułem aportu weszło prawo do zarejestrowanego znaku towarowego, nie wprowadzone uprzednio do ewidencji Komplementariusza, który wniósł aport do Spółki Wnioskodawcy - to wartość na potrzeby ewidencji podatkowej w Spółce Wnioskodawcy powinna zostać ustalona w wysokości wartości rynkowej tego znaku to jest 2.045.747,00 zł. Taka wartość powinna być dla Wnioskodawcy podstawą do dokonywania amortyzacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie tut. Organ wskazuje, że przedstawiając własne stanowisko, Wnioskodawca podał art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 22 poz. 270 ze zm.), jako przepis, wskazujący prawidłowość dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Mając jednak na uwadze merytoryczną treść przedmiotowego wniosku, tut. Organ zrozumiał, iż Wnioskodawca miała na uwadze treść art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), na który powołuje się przedstawiając własne stanowisko w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu