Temat interpretacji

Czy podatnik będzie mógł przyjąć ww. samochód (VAN, z kratką) w środkach trwałych jako ciężarowy i całość amortyzacji uznać za koszt uzyskania przychodu?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2010 r. (data wpływu 4 czerwca 2010 r.) uzupełnionym w dniu 30 lipca 2010 r. i 20 sierpnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 20 lipca 2010 r., znak ILPP1/443-620/10-2/NS, ILPB1/415-660/10-2/KŁ na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 22 lipca 2010 r., a wniosek uzupełniono w dniu 30 lipca 2010 r. (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 29 lipca 2010 r.) i 20 sierpnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką jawną prowadzącą działalność gospodarczą, opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. w związku z wykonywaną przez Wnioskodawcę działalnością w dniu 18 maja 2010 r. nabyto samochód X.

Pojazd nie posiada wyciągu ze świadectwa homologacji producenta. Podatnik nie dokonał badania specjalistycznego pojazdu w Okręgowej Stacji Pojazdów celem uzyskania zaświadczenia o spełnieniu wymogów o których mowa w art. 86 ust. 4 pkt 1-4 w związku z art. 86 ust. 5 ustawy o VAT, tj. dla celów pełnego odliczenia podatku VAT od zakupionego samochodu i paliwa.

Z zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym wynika: rodzaj pojazdu - 06 CIĘŻAROWY, liczba miejsc siedzących - 5, dopuszczalna masa całkowita- 3405 kg, ładowność - 695 kg, podrodzaj VAN. w dowodzie rejestracyjnym wpisano: rodzaj samochodu - samochód ciężarowy, dopuszczalna ładowność - 695 kg. z niemieckiego dowodu rejestracyjnego wynika: oznaczenie kategorii pojazdu i rodzaj nadwozia: samochód ciężarowy, zamknięta skrzynia. Samochód nabyty przez Wnioskodawcę ma związek z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od wartości dodanej, dostawca niemiecki również jest podatnikiem podatku od wartości dodanej. Wnioskodawca zaliczył zakup do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

W dniu 30 lipca 2010 r. wniosek uzupełniono o następujące informacje:

• spółka jawna nie jest małym podatnikiem zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.);
• spółka jest prowadzona od 2 marca 2001 r.;
• samochód x nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie posiada dodatkowych badań technicznych przeprowadzonych przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzonych zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań w dowodzi rejestracyjnym.

W dniu 20 sierpnia wniosek uzupełniono w zakresie podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie

w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Czy podatnik będzie mógł przyjąć ww. samochód (VAN, z kratką) w środkach trwałych jako ciężarowy i całość amortyzacji uznać za koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Wnioskodawcy, powołując się na art. 5a pkt 19 podatku dochodowego od osób fizycznych (VAN, zamknięta skrzynia), amortyzacja ww. samochodu jest w całości kosztem uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5a pkt 19 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Z definicji zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż samochodem osobowym jest każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, chyba że jest pojazdem spełniającym warunki enumeratywnie wymienione w lit. a)e) tego przepisu.

Przy czym zgodnie z art. 5c. ust. 1 ww. ustawy, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż samochód x nie spełnia wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca nie posiada dodatkowych badań technicznych przeprowadzonych przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzonych zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań w dowodzi rejestracyjnym.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż samochód będący przedmiotem wniosku, w świetle cyt. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest samochodem osobowym.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 tej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

mbsp  - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Reasumując, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabyty przez Wnioskodawcę samochód x traktowany jest jako samochód osobowy.

Wobec powyższego odpisy z tytułu jego zużycia, dokonywane według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej do równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania, stanowią koszt uzyskania przychodów, natomiast powyżej 20.000 euro nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Jednocześnie wskazuje się, że do Wnioskodawcy nie będą miały zastosowania przepisy art. 22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Tutejszy organ informuje, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług został rozstrzygnięty odrębnym pismem z dnia 26 sierpnia 2010 r. nr ILPP1/443-620/10-5/NS.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczył stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zaznacza się, iż interpretacja nie ma mocy wiążącej dla poszczególnych wspólników spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka jawna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu