Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 10 września 2007 r. (data wpływu 12 września 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów osiągniętych w związku ze sprzedażą nieruchomości jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów osiągniętych w związku ze sprzedażą nieruchomości w prowadzonej działalności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik nabył nieruchomość działki gruntowe niezabudowane w roku 1997. W dniu 31 maja 2002 r. grunty te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych przedsiębiorstwa prowadzonego przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca podał, że grunty te jednak nigdy nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie zostały zabudowane, ani też nie zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Przedmiotowe grunty Wnioskodawca sprzedał w sierpniu 2007 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Wnioskodawca uważa, że w związku z faktem, iż grunty nie były wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą oraz w związku z faktem, iż od momentu ich nabycia upłynęło więcej niż pięć lat, licząc od końca roku, w którym nabycie to nastąpiło, nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego.

Zdaniem Wnioskodawcy wynika to z faktu, iż powstały w związku ze sprzedażą przychód, w myśl przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie będzie stanowił źródła przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest działalność gospodarcza. W świetle art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) tejże ustawy przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących środkami trwałymi. Zatem Wnioskodawca uważa, że aby przychody ze sprzedaży gruntu stanowiły przychód z działalności, muszą być spełnione dwa warunki:

1. grunt musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z jego działalnością gospodarczą oraz
2. grunt musi stanowić środek trwały w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawcy definicja środka trwałego dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w treści art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle art. 22a tej ustawy za środki trwałe ustawodawca uznał budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu oraz inne przedmioty, które łącznie spełniają następujące warunki:

1. stanowią własność lub współwłasność podatnika,
2. zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
3. są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
4. przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
5. są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podał, że w świetle art. 22c ww. ustawy grunty stanowią środek trwały. Jednakże grunt będzie środkiem trwałym dopiero wówczas, gdy w odniesieniu do tego gruntu zostaną spełnione wszystkie warunki wymienione wyżej w punktach od a) do e). Grunty, które były przedmiotem sprzedaży, nie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, ani też nie zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ww. ustawy. Stąd, jako że nie został spełniony warunek określony w punkcie e), gruntów takich nie można uznać za środek trwały.

Wnioskodawca podkreśla, iż sam fakt wprowadzenia gruntu do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie może zostać uznany za wystarczający, aby grunty te uznać za środek trwały. Żadna regulacja zawarta w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa bowiem, że rzeczy wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stają się środkami trwałymi tylko z powodu umieszczenia ich w takim wykazie. Podatnik, w świetle art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadza do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych rzeczy będące środkiem trwałym o odpowiedniej wartości początkowej.

Wnioskodawca wskazuje, że w art. 22c ww. ustawy ustawodawca wymienił środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, które nie podlegają amortyzacji. Wśród wymienionych w tym artykule składników zostały wskazane grunty. Jednakże zdaniem Wnioskodawcy art. 22c ww. ustawy nie może być interpretowany w oderwaniu od treści art. 22a oraz art. 22b. Gdyby bowiem przyjąć, że art. 22c ww. ustawy również definiuje rzeczy, które mogą zostać uznane za środki trwałe, oznaczałoby to, iż każdy grunt musiałby stanowić środek trwały, bez względu na to, czy spełnia kryteria wskazane w art. 22a.

Art. 22c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określa bowiem żadnych warunków, które miałby spełniać grunt, aby można było uznać go za środek trwały. Oznaczałoby to, że np. grunt, który nie jest własnością lub współwłasnością podatnika musi zostać uznany za środek trwały. Wnioskodawca uważa, że taka teza stałaby w oczywistej sprzeczności z regulacją zawartą w art. 22a ww. ustawy i w rezultacie pozwalałby np. zaliczyć do kosztów podatkowych sprzedającego wydatki poniesione na nabycie sprzedanego gruntu, który nie jest ani jego własnością ani, współwłasnością. Zatem aby uznać grunt za środek trwały należy rozpatrzyć, czy grunt ten spełnia wszystkie warunki określone w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym zdaniem Wnioskodawcy za niedopuszczalne należy uznać stosowanie tylko niektórych warunków wskazanych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy do rozpatrywania kwestii, czy dany grunt stanowi środek trwały. Wnioskodawca wskazał, że podobne stanowisko zaprezentował Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Łódź-Górna, który w swoim postanowieniu z dnia 12 lipca 2006 r. (sygn. I/415/46/06) przy rozstrzyganiu kwestii, czy dany grunt jest lub też nie jest środkiem trwałym, badał spełnianie przez ten grunt warunków określonych w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca podał, iż w postanowieniu tym czytamy: W aspekcie powyższego w świetle przedstawionego stanu faktycznego uznać należy, że skoro żadna z firm, której jest Pan udziałowcem nie była właścicielem bądź współwłaścicielem nieruchomości przy ul. X, to nie ma podstaw prawnych do uznania tej nieruchomości za środek trwały. Samo ujęcie ww. nieruchomości w ewidencji środków trwałych nie przesądza o spełnieniu przez tę nieruchomość wymogów definicji środka trwałego. W konsekwencji zatem sprzedaż nieruchomości bezprawnie zakwalifikowanej do środków trwałych nie rodzi skutków, o których mowa w przepisach art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) wyżej wymienionej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że mając na uwadze powyższe należy uznać, iż grunty, które wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie stanowią środka trwałego w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Wnioskodawcy wynika to z faktu, iż grunty te nie były wykorzystywane na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, ani też nie były oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ww. ustawy. Dlatego też przychody ze sprzedaży gruntów określonych w stanie faktycznym nie będą stanowiły przychodu z działalności gospodarczej, określonego w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) tejże ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy przychody ze sprzedaży gruntów wskazanych w stanie faktycznym należy rozpatrywać jako przychody osiągnięte ze źródła przychodów wskazanego w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2, nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie zbywanej nieruchomości. Przepisu przywołanego w zdaniu poprzednim nie stosuje się, zgodnie z art. 10 ust. 2 pkt 3 tej ustawy, do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy (czyli m.in. środków trwałych). Jednakże, jak Wnioskodawca dowodzi powyżej, gruntów będących przedmiotem niniejszego wniosku, nie można uznać za środek trwały. Stąd zdaniem Wnioskodawcy, zastrzeżenie określone w art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy nie będzie miało zastosowania do gruntów przez niego sprzedanych. Wnioskodawca uważa, że do sprzedaży gruntów dokonanych przez niego zastosowanie będzie miał przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a to z kolei oznacza, że przychód osiągnięty z przedmiotowej sprzedaży nie będzie stanowił źródła przychodów podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Grunty bowiem zostały nabyte w roku 1997, a więc pięcioletni okres wskazany w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy upłynął z końcem 2002 roku. Mając na uwadze wyżej przywołaną argumentację Wnioskodawca prosi o potwierdzenie stanowiska, zgodnie z którym przychód osiągnięty ze sprzedaży opisanego w stanie faktycznym gruntu nie będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), przychodem z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

    a) środkami trwałymi,
    b) składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 1500 zł,
    c) wartościami niematerialnymi i prawnymi,

    - ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c (dotyczącego odpłatnego zbycia nieruchomości o charakterze mieszkalnym oraz praw związanych z takimi nieruchomościami). Przy określaniu wysokości przychodów przepisy art. 14 ust. 1 i art. 19 ww. ustawy stosuje się odpowiednio.

Stosownie zaś do art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. a) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zakupiony przez Wnioskodawcę grunt był w latach 1997-2007 w posiadaniu podatnika i wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Był zatem związany z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż przychód z odpłatnego zbycia gruntu związanego z działalnością gospodarczą jest przychodem z działalności gospodarczej, zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wskazuje on wyraźnie, iż przychodem z działalności gospodarczej jest przychód z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą wartości niematerialnych i prawnych.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę postanowienia Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego, z dnia 12 lipca 200X r., nr I/415/4X/06 co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.