Temat interpretacji

P O S T A N O W I E N I E
Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lubinie stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 31.07.2006 r. (data wpływu 02.08.2006 r.) i uzupełnione pismem z dnia 18.08.2006 r. o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustalenia wartości początkowej budynku wynajętego w części na działalność gospodarczą jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E
W dniu 02.08.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lubinie wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 07.08.2006 r. organ podatkowy wezwał Pana do uzupełnienia braków we wniosku. Braki uzupełnione zostały w dniu 18.08.2006 r.
Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.
Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz w piśmie uzupełniającym złożonym w tut. organie w dniu 18.08.2006 r. wynika, że:
W 2004 roku rozpoczął Pan budowę domu przeznaczonego na działalność handlowo-usługową, którą realizowano systemem gospodarczym. W 2005 r. ukończono budowę, a w 2006 r. część obiektu wynajęto na działalność gospodarczą. Przedmiotowy budynek zamierza Pan wprowadzić do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej. Pana zdaniem przyjęcie wartości początkowej wg wyceny biegłego jest jak najbardziej uzasadnione, ponieważ oddaje właściwy obraz kosztów faktycznie poniesionych.
Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza co nastepuje:
Na podstawie art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością
2) maszyny, urządzenia i środki transportu
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Zgodnie z art. 22g ust. 1 cyt. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:
1) w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,
1a) w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,
2) w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.
W świetle art. 22g ust. 4 cyt. ustawy za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.
Natomiast na ustalenie wartości początkowej według cen rynkowych na podstawie wyceny przez podatnika lub przez biegłego powołanego przez podatnika ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwala tylko w pewnych okolicznościach.
Stosownie do treści art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o którym mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.
Powyższy sposób określenia wartości początkowej środka trwałego może wystąpić wyjątkowo i tylko w szczególnych sytuacjach. Taka wyjątkowa sytuacja może mieć miejsce np. gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy składnik majątku wytworzony uprzednio na własne, osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Z powyższego wynika, że nie można dowolnie decydować o wyborze metody ustalania wartości początkowej wytworzonego środka trwałego.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotowa inwestycji związana była z budową budynku przeznaczonego na działalność handlowo-usługową, wobec czego liczył się Pan z tym, że nieruchomość zostanie wpisana do wykazu/ewidencji środków trwałych, zatem należało zbierać i przechowywać dokumenty umożliwiające ustalenie wartości początkowej wybudowanego środka trwałego. Tym samym, brak jest podstaw prawnych do ustalenia wartości początkowej budynku w drodze wyceny przez biegłego powołanego przez Pana.
W przedstawionym stanie faktycznym, stanowisko Pana zawarte w zapytaniu w zakresie ustalenia wartości początkowej budynku wynajętego w części na działalność gospodarczą przez biegłego, jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j. t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Legnicy w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie. Zażalenie podlega opłacie skarbowej.