Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Kraków, działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 ze zmianami), po rozpatrzeniu wniosku złożonego w tut. organie podatkowym w dniu 09.05.2006 r. o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, uzupełnionego w dniu 02.08.2006 r. i w dniu 30.10.2006 r., w sprawie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla budynku mieszkalnego przeznaczonego w części na cele działalności gospodarczej (pytanie Nr 3) - stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko w sprawie jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Wnoszący zapytanie przedstawił stan faktyczny, z którego wynika, iż w 2005 r. małżonkowie zakupili nieruchomość mieszkalną ze wspólnego dochodu, wybudowaną w 1934 roku i użytkowaną przez okres ponad 5-ciu lat przez poprzednich właścicieli. W piśmie z dnia 02.08.2006 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, wnioskodawca wyjaśnia iż zakupiony budynek pomimo że został zakupiony jako budynek komercyjno - mieszkalny w całości miał charakter i przeznaczenie mieszalne. Dodatkowo toczyło się postępowanie w nadzorze budowlanym wszczęte za poprzedniego właściciela o samowolę budowlaną związaną z przebudową dachu. W związku z tym było zawieszone prawo użytkowania tego budynku.
Zakupiony budynek składa się z parteru i piętra. Parter miał służyć działalności gospodarczej męża, piętro miało być wykorzystane na własne cele mieszkaniowe.
W piśmie z dnia 02.08.2006 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku, wnioskodawca wyjaśnia:
- odnośnie parteru:
Parter od momentu zakupu był przeznaczony na działalność gospodarczą męża. Ponieważ lokal nie posiadał przeznaczenia użytkowego należało go dostosować do wymogów związanych z działalnością handlowo - usługową i przepisami bhp, przeciwpożarowymi, sanitarnymi, co wymagało stosownych prac adaptacyjno - modernizacyjnych i odbiorów przez poszczególne służby. Po wykonaniu tych prac, dotyczących zmiany przeznaczenia parteru z mieszkalnego na użytkową został złożony wniosek z całą dokumentacją techniczną zgłaszającą zmianę przeznaczenia tego lokalu do nadzoru budowlanego.
- odnośnie piętra (poddasza):
Poddasze było użytkowane jako mieszkanie, jednak jego stan techniczny w dniu zakupu tego budynku nadawał się do remontu. Wykonane prace remontowe nie wymagały projektu ani zezwolenia i polegały na wymianie tynków, okien, podłóg, izolacji podłóg, wymianie instalacji wewnętrznych. Poddasze stanowiące część mieszkalną jest przeznaczone na własne cele mieszkalne, przy czym rozważana jest możliwość ewentualnego wynajęcia tej części domu.
Na sporą część wydatków nie żądano faktur od wykonawców. Większość prac wykonano tzw. systemem gospodarczym, przy pomocy najbliższej rodziny. Na remonty parteru i poddasza małżeństwo poniosło w 2005 r. i 2006 r. udokumentowane wydatki, których wartość przekracza 30% ceny zakupu budynku. Wnioskodawca zaznaczył, iż część wydatków związanych z pracami remontowymi na piętrze została rozliczona w ramach ulgi remontowej.
Dodatkowo wyjaśniono, że między małżonkami istnieje wspólność majątkowa.

W związku z powyższym Wnioskodawca zwrócił się z zapytaniem, czy stawka amortyzacji dla wartości części budynku odpowiadającej lokalowi zajmowanemu przez męża na potrzeby działalności gospodarczej może być ustalona indywidualnie w wysokości 10%.?

Przedstawiając własne stanowisko w sprawie Wnioskodawca uważa, że lokal użytkowy (parter) zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w działalności gospodarczej męża zatem zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 w/wym. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można dla tego lokalu zastosować indywidualną stawkę amortyzacji w wysokości 10%.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny przedstawiony w niniejszej sprawie, jak również obowiązujący w 2006 r. stan prawny, tutejszy organ podatkowy udziela następującej interpretacji, co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.
Amortyzacji podlegają, w myśl art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 roku Nr 14, poz. 176 ze zmianami), z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, zgodnie z art. 22i ust. 1 w/wym. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
W niektórych przypadkach ustawodawca umożliwia podatnikom zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Podatnicy mają względną swobodę w ustalaniu wysokości indywidualnych stawek amortyzacyjnych, przy czym ustawodawca wprowadza pewne ograniczenia - określa minimalne okresy amortyzowania poszczególnych rodzajów środków trwałych jak również maksymalne stawki amortyzacyjne, których wysokość nie może być przekroczona, przy ustalaniu indywidualnych stawek amortyzacyjnych.
Stosownie do przepisu art. 22j ust. 1 w/wym. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:
1) dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:
a) 24 miesiące - gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25.000 zł,
b) 36 miesięcy - gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25.000 zł i nie przekracza 50.000 zł,
c) 60 miesięcy - w pozostałych przypadkach,
2) dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, o których mowa w art. 23 ust. 3a - 30 miesięcy,
3) dla budynków (lokali) i budowli - 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.
Zgodnie z art. 22j ust. 3 w/wym. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
1) używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2) ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Z przywołanych przepisów prawa wynika, iż ustawodawca w sposób odrębny określa definicję używanych i ulepszonych środków trwałych w odniesieniu do budynków (lokali) oraz w odniesieniu do pozostałych środków trwałych. Budynki i budowle uznawane są za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. Budynki lub budowle uznaje się za ulepszone gdy przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż przedmiotowy budynek mieszkalny przed nabyciem go przez Wnioskodawcę był używany przez okres ponad 5 lat (t. j. ponad 60 miesięcy). Jednocześnie Wnioskodawca wyjaśnia, iż uwagi na zły stan techniczny wykonano remont tego budynku. W wyniku remontu poddasze, zgodnie z pierwotnym przeznaczeniem zachowało charakter mieszkalny, natomiast lokale na parterze przystosowano pod działalność gospodarczą prowadzoną przez męża. Wnioskodawca nie prowadził w tym budynku wcześniej działalności gospodarczej (pierwotny zamiar przeznaczenia tego budynku był inny). Zatem budynek ten po raz pierwszy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy. Większość prac wykonano tzw. własnym sumptem, przy pomocy najbliższej rodziny. Na sporą część wydatków nie żądano faktur od wykonawców. Na remonty parteru i poddasza małżeństwo poniosło w 2005 r. i 2006 r. udokumentowane wydatki, których wartość przekracza 30% ceny zakupu budynku.
Biorąc pod uwagę przytoczone wyżej unormowania prawne w związku z przedstawionym przez Wnioskodawcę stanem faktycznym tutejszy organ podatkowy uważa, iż Wnioskodawca spełnia warunki do zastosowania przepisu art. 22j ust. 1 pkt. 3 w/wym. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% dla amortyzacji przedmiotowego budynku. Zatem należy stwierdzić, że stanowisko zajęte w przedmiotowej sprawie przez Wnioskodawcę jest prawidłowe.
Należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 22f ust. 4 w/wym. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zgodnie z art. 14a § 2 w/wym. ustawy - Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do przepisów art. 14b § 1 i § 2 w/wym. ustawy - Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.

Na postanowienie zgodnie z art. 14a § 4 w/wym. ustawy - Ordynacja podatkowa służy zażalenie. Stosownie do art. 236 § 1 powyższej ustawy zażalenie wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Kraków w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia.