Temat interpretacji
POSTANOWIENIE
Na podstawie art. 216 § 1, art. 14a § 1, § 3 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (DZ. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ostrołęce po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11.01.2006 r. w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącego opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych
postanawia
uznać stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 11 stycznia 2006 r. Podatnik zwrócił się z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ostrołęce o interpretację przepisów prawa w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Stan faktyczny przedstawił następująco:
W dniu 13 listopada 2003 r. podpisał z inwestorem umowę na roboty budowlane (budowa łącznika szpitalnego) w której określono wartość netto, podatek VAT ze stawką 7% (zgodnie z obowiązującą wówczas ustawą o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym) oraz wartość brutto.
W styczniu 2004 r. przed wejściem w życie nowej ustawy o VAT wystąpił do inwestora o aneks na zmianę wartości umowy, powołując się na obligatoryjną zmianę stawki podatku VAT z 7% na 22% od 1 maja 2004 r. Inwestor nie zgodził się na zmianę stawki podatku i odmówił podpisania aneksu. Tak więc wartość umowy pozostała bez zmian.
Do 30 kwietnia 2004 r. faktury na roboty budowlane wystawiane były przez wnioskodawcę ze stawką 7% VAT.
Po wejściu w życie nowej ustawy o podatku od towarów i usług ( od 1 maja 2004 r.) faktury były wystawiane z nową obowiązującą 22% stawką podatku VAT.31 sierpnia 2005 r. zakończono roboty budowlane i wystawiono końcową fakturę. Po rozliczeniu budowy wartość wystawionych przez wnioskodawcę faktur była wyższa niż wskazana w umowie. Różnicę stanowił podwyższony podatek VAT. Inwestor zapłacił za roboty budowlane kwotę wskazaną w umowie i odmówił zapłaty różnicy, wynikającej z podwyższonego podatku VAT po wejściu w życie nowej ustawy.
Wnioskodawca odprowadził podatek VAT w prawidłowej wysokości, a nie otrzymał na tę część zapłaty od inwestora.
Zdaniem wnioskodawcy z uwagi na fakt, iż inwestor nie dokonał płatności w pełnej wysokości, odpowiadającej wartości poniesionych przez wnioskodawcę kosztów związanych z przedmiotową budową, firma poniosła stratę.
W związku z powyższym, należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów różnicę która nie została pokryta przez inwestora, a która jednocześnie stanowi zapłacony przez wnioskodawcę należny podatek od towarów i usług.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ostrołęce po dokonaniu oceny stanu faktycznego i prawnego przedstawionego przez podatnika w złożonym wniosku stwierdza co następuje:
Zgodnie art. 22 ust 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. b przedmiotowej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym, że jest kosztem uzyskania przychodów podatek należny w przypadku:
- importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
- przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami.
W przedmiotowym stanie faktycznym powyższe wyjątki nie znajdą zastosowania, bowiem przedstawiony stan faktyczny nie wypełnia przesłanek zawartych w ww. artykule, warunkujących uznanie tego podatku za koszt uzyskania przychodów.
W konsekwencji odprowadzony przez podatnika podatek należny, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodów.
W związku z powyższym postanawiam jak w sentencji.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia wniosku.
Interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej.