Temat interpretacji

Na podstawie przepisów art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (jednolity tekst Dz.U.nr 8, poz. 60 z 2005r.z późn.zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego po rozpatrzeniu wniosku złożonego do Urzędu Skarbowego dnia 14.10.2005r. postanawia uznać stanowisko zawarte we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji stosowania przepisów prawa podatkowego za nieprawidłowe.

W dniu 14.10.2005 r. Podatnik zwrócił się z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji stosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie.
Zgodnie z przepisem art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (jednolity tekst Dz.U.nr 8, poz. 60 z 2005r.) stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.
Wypełniając dyspozycje art. 14 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa w przedstawionym przez Podatnika stanie faktycznym i prawnym, obowiązującym w dniu zaistnienia zdarzenia, stanowisko zawarte we wniosku uznaję za nieprawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych opodatkowaną wg zasad ogólnych. Jako środki trwałe wykorzystuje samochody ciężarowe, które nie są objęte dobrowolnym ubezpieczeniem auto-casco. Jeden z samochodów uległ wypadkowi i został w dużym stopniu uszkodzony. Po wycenie przez rzeczoznawcę "wrak"- jak Podatnik określił został sprzedany za kwotę 2.000,00 zł. Zdaniem Podatnika ponieważ nastąpiło odpłatne zbycie składnika majątku związanego z działalnością gospodarczą Podatnik ma prawo zaliczyć niezrealizowane odpisy amotryzacyjne do kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagą przedstawiony stan faktyczny, w oparciu o obowiązujące przepisy prawa Naczelnik Urzędu Skarbowego wyjaśnia:
Zgodnie z art. 22a ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amoryzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie , kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania m. in. maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie użytkowania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Przepis art. 24 ust. 2 ustawy mówi natomiast, iż dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b, a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica między przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.
W opisanym przypadku zasadnicze znaczenie będzie miał przepis art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który mówi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.
Uznać należy, iż niewątpliwie nastąpiła tu utrata samochodu pomimo, iż Podatnik dokonał sprzedaży pozostałego "wraka". Z uwagi na fakt nie objęcia samochodu dobrowolnym ubezpieczeniem strata powstała w wyniku utraty samochodu nie stanowi kosztów uzyskania przychodu.

Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia i nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Natomiast jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona lub uchylona wyłącznie w drodze decyzji w określonym trybie (art. 14a § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa).

Mając powyższe na uwadze postanawiam jak w sentencji postanowienia.