Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Sp. z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2008r. (data wpływu do tut. Biura 25 marca 2008r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku doliczenia pracownikom do podstawy opodatkowania zapłaconych za pracowników kosztów postępowania sądowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 marca 2008r. wpłynął do tut. Biura w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązku doliczenia pracownikom do podstawy opodatkowania zapłaconych za pracowników kosztów postępowania sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Niektórzy pracownicy wnioskodawcy wykonują obowiązki służbowe przy użyciu samochodów stanowiących własność wnioskodawcy. Zdarza się, że uczestniczą w czasie wykonywania tych obowiązków w kolizjach i wypadkach komunikacyjnych, czasami z winy pracownika. Wnioskodawca zamierza wydać Zarządzenie, w którym zobowiąże się do pokrycia za pracownika kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, do kwoty 10.000 zł, w przypadku uczestniczenia pracownika w wypadku lub kolizji drogowej z jego winy, pod warunkiem, że zdarzenie miało miejsce podczas wykonywania przez pracownika obowiązków służbowych. Ponadto wnioskodawca nadmienia, iż koszty te nie zostaną zwrócone pracownikowi w jakikolwiek inny sposób.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy świadczenie pokryte za pracownika powinno zostać doliczone do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, jako świadczenie ze stosunku pracy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u pracownika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym go z pracodawcą stosunku pracy. O przychodzie będziemy mówić w każdym wypadku, kiedy u pracownika wystąpią realne korzyści majątkowe. Przysporzenie ma bowiem konkretny wymiar finansowy nie tylko w momencie wypłaty świadczenia pieniężnego, ale również w momencie zmniejszenia lub zlikwidowania zobowiązania, jakie musiałoby być zapłacone, gdyby nie przekazane przez pracodawcę środki. Tym samym kwota przekazana przez pracodawcę na pokrycie za pracownika kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego, stanowić będzie dla pracownika podlegający opodatkowaniu przychód za stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.