Temat interpretacji

Czy wartość świadczeń w postaci zorganizowanych dla pracowników Spółki zajęć dodatkowych wynikających z trzydniowego wyjazdu szkoleniowego stanowi przychód pracowników za stosunku pracy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tj. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 kwietnia 2011r. sygn. akt II FSK 2147/09 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 17 września 2009r., sygn. akt I SA/Ke 342/09, wniosku z dnia 20 stycznia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 26 stycznia 2009r.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika kosztu dodatkowych zajęć pokrywanych przez Spółkę w ramach trzydniowego wyjazdu szkoleniowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 stycznia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do przychodu pracownika kosztu dodatkowych zajęć pokrywanych przez Spółkę w ramach trzydniowego wyjazdu szkoleniowego.

W dniu 14 kwietnia 2009r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPB II/1/415-75/09/BD, w której uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Interpretację skutecznie doręczono w dniu 17 kwietnia 2009r.

Pismem z dnia 28 kwietnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura 05 maja 2009r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z dnia 03 czerwca 2009r. Znak: IBPB II/1/415W-26/09/BD odmawiając zmiany ww. indywidualnej interpretacji indywidualnej. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona w dniu 08 czerwca 2009r.

Pismem z dnia 06 lipca 2009r. (data wpływu do tut. Biura 09 lipca 2009r.) wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów udzielił pismem z dnia 03 sierpnia 2009r. Znak: IBPB II/1/4160-15/09/BD, IBRP/007-207/09/I odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy, do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, w wyniku rozpatrzenia skargi, wyrokiem z dnia 17 września 2009r., sygn. akt I SA/Ke 342/09 uchylił zaskarżoną interpretację jako wydaną z naruszeniem prawa materialnego.

Organ od powyższego wyroku wniósł skargę kasacyjną. Wyrokiem z dnia 14 kwietnia 2011r. sygn. akt II FSK 2147/09 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 17 września 2009r. sygn. akt I SA/Ke 342/09 wpłynął do tut. Biura w dniu 06 maja 2011r.

W przedmiotowym wniosku o interpretację indywidualną został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka zorganizowała dla pracowników trzydniowy wyjazd szkoleniowy z zakresu tematyki bezpieczeństwa i higieny pracy oraz udzielania poszkodowanym pierwszej pomocy. Szkolenia z zakresu ww. tematyki nie zajmowały całego dnia. W czasie wolnym uczestnicy wyjazdu mieli możliwość skorzystać z zajęć dodatkowych udostępnionych im nieodpłatnie, a sfinansowanych przez Spółkę ze środków obrotowych. Znalazły się wśród nich zajęcia sprawnościowe, zręcznościowe, gry, pokazy artystyczne, kulig, ognisko. W założeniu, zajęcia wspomniane miały poprawić komunikację między różnymi rodzajami pracowników zatrudnionymi w Spółce na różnych stanowiskach i szczeblach organizacyjnych, jak również spełniać zadania motywacyjne w stosunku do pracowników. Hotel, w którym zostało zorganizowane szkolenie udostępnia wszystkim gościom hotelowym, w ramach kosztów zakwaterowania, możliwość korzystania ze znajdujących się na jego terenie atrakcji, takich jak basen, sauna, odnowa biologiczna, kręgielnia, sala bilardowa. Koszt zakwaterowania w ww. hotelu nie jest jednocześnie zależny od faktycznego korzystania z ww. usług. Udział w szkoleniu z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy był obowiązkowy dla wszystkich uczestników wyjazdu. Natomiast w odniesieniu do zajęć dodatkowych możliwość uczestniczenia w nich była fakultatywna. Nie było sporządzonej listy uczestników na każde z zajęć dodatkowych (tak gwarantowanych w ramach zakwaterowania w hotelu jak również organizowanych poza jego terenem), zaś wynagrodzenie za zorganizowane zajęcia dodatkowe ustalone zostało w sposób ryczałtowy i nie było uzależnione od liczby osób korzystających z zajęć. Tym samym nie istniała możliwość ustalenia nawet ewentualnego przychodu pracowników, z uwagi na niemożność przypisania konkretnej wartości świadczeń na rzecz konkretnych pracowników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wartość świadczeń w postaci zorganizowanych dla pracowników Spółki zajęć dodatkowych stanowi przychód ww. za stosunku pracy i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy nie możliwym jest ustalenie, które osoby korzystały z konkretnych zajęć dodatkowych, których zryczałtowane koszty Spółka pokryła ze środków obrotowych, a które osoby korzystały w tym samym czasie z atrakcji na terenie hotelu, które ten udostępniał nieodpłatnie w ramach kosztów zakwaterowania jak również które z osób wolały pozostać w tym czasie w pokojach lub skorzystać ze spaceru...

Zdaniem wnioskodawcy, wartość świadczeń, zarówno udostępnionych pracownikom w ramach kosztów zakwaterowania w hotelu, jak i tych dodatkowo opłaconych przez Spółkę, za które uiściła ona zryczałtowane wynagrodzenie na rzecz organizatora, nie będzie stanowiła przychodu dla pracowników i nie będzie podlegała opodatkowaniu. Jeżeli ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom, biorącym udział w zajęciach dodatkowych po odbyciu szkolenia, nie jest możliwe (zajęcia miały charakter otwarty, udział w nich był fakultatywny, zaś wysokość kosztów ustalona została w sposób zryczałtowany i niezależny od ilości osób biorących udział), wówczas nie można uznać, iż konkretny pracownik uzyskał świadczenie o ściśle określonej (a nawet przybliżonej) wartości, które miałoby podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W sytuacji bowiem, gdy niektórzy z pracowników po odbytym szkoleniu udawali się do swoich pokoi, niektórzy korzystali z atrakcji udostępnionych w cenie zakwaterowania przez hotel, zaś niektórzy brali udział w zajęciach dodatkowych zorganizowanych poza terenem hotelu, nie ma możliwości ustalenia, kto osiągnął przychód ze stosunku pracy, a jeżeli osiągnął, to w jakiej konkretnej wysokości. Na poparcie stanowiska wnioskodawca przywołał decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Gdańsku z dnia 22 listopada 2007r. w sprawie nr BI/4117-0073/07, w której stwierdzono, iż w wypadku, gdy pracodawca organizuje dla swoich pracowników (tylko) imprezę integracyjną, a nie ma możliwości ustalenia wartości świadczeń przekazanych pracownikom i przyporządkowania ich poszczególnym osobom, to takie wydatki nie spowodują powstania przychodu po stronie pracownika. Stanowisko takie poparł również Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w decyzji z dnia 06 lutego 2007r., w sprawie sygn. PB I-3/4117/IN-78/US/2006/AA. Wprawdzie odpowiadając na zapytanie podatnika uznał, iż wyjazd pracowników na imprezę integracyjną nie stanowi podróży służbowej w rozumieniu art. 77 § 1 Kodeksu pracy jednakże w odniesieniu do kwestii powstania ewentualnego przychodu po stronie pracowników, uznał, iż w sytuacji gdy ewentualny przychód pracowników nie może zostać ustalony, z uwagi na niemożność przypisania konkretnej wartości świadczeń na rzecz konkretnego pracownika, to po stronie pracownika nie powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tak się dzieje w sytuacji, gdy impreza integracyjna (w wypadku, którego dotyczy zapytanie zajęcia dodatkowe) adresowana jest do szerszego, otwartego grona uczestników, zaś organizator opłaca koszty imprezy (ze środków obrotowych firmy) w sposób uniemożliwiający zindywidualizowanie wydatków, tj. ustalenie jaka część wydatków przypadała na każdego z pracowników. Powyższe stanowisko wyraził również w postanowieniu dnia 09 lutego 2006r. Pierwszy Mazowiecki Urząd Skarbowy w Warszawie (sygn. 1471/DPF/415-124/05/ML) oraz w postanowieniu z dnia 18 maja 2006r. Urząd Skarbowy w Krośnie (sygn. PDP 4211/IN/CIT/15/2006).

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z dnia 14 kwietnia 2009r. Znak: IBPB II/1/415-75/09/BD Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe stwierdzając, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych wszystkich atrakcji, lecz samo otrzymanie przez pracownika możliwości skorzystania z atrakcji (o określonej wartości pieniężnej). Postawienie do dyspozycji pracownikowi nieobowiązkowego uczestnictwa w oferowanych atrakcjach stanowić będzie nieodpłatne świadczenie, którego wartość ustala się według cen jego zakupu. Ryczałtowy sposób opłacania przez pracodawcę kosztów związanych z dodatkowymi atrakcjami, oferowanymi w związku z wyjazdem szkoleniowym, nie stanowi przeszkody w ustaleniu wartości świadczenia przypadającego na każdego uprawnionego pracownika. Nieistotne jest przy tym, z ilu atrakcji dana osoba skorzystała, gdyż koszty zakupu tych atrakcji ponoszone są niezależnie od tego czy pracownik skorzystał z nich w pełnym zakresie, czy nie. Istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik miał możliwość skorzystania z zaoferowanych mu zajęć dodatkowych zostały mu one postawione do dyspozycji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów w związku z powyższym stwierdził, iż wartość świadczeń opłaconych za pracownika pracodawca ma obowiązek doliczać do wynagrodzenia wypłaconego w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca zaskarżył, po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, prawomocnym wyrokiem z dnia 17 września 2009r., sygn. akt I SA/Ke 342/09 uchylił ww. interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 14 kwietnia 2009r. Znak: IBPB II/1/415-75/09/BD jako wydaną z naruszeniem prawa materialnego.

Uchylając przedmiotową interpretację Sąd stwierdził, iż w odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, warunkiem zaliczenia w poczet przychodów, jest ich faktyczne otrzymanie. Zatem zdaniem Sądu błędne jest stanowisko organu, że o powstaniu przychodu ze stosunku pracy nie przesądza fakt skorzystania przez pracownika z oferowanych atrakcji, lecz samo postawienie pracownikowi możliwości skorzystania z tych świadczeń (o określonej wartości pieniężnej). Sąd uznał, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, czyli tak jak w stanie faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę - brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę zajęć dodatkowych. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz ustalony zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. art. 12 ust. 1 i 3, art. 11 oraz art. 11 ust. 2-2b. Pogląd ten dotyczy również świadczeń oferowanych przez hotel jako dodatkowe atrakcje w ramach kosztów zakwaterowania. Ponadto Sąd wskazał, iż podobny pogląd był już prezentowany w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2008r., sygn. akt III SA/Wa 1476/07, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009r., sygn. akt I SA/Wr 1326/08).

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 kwietnia 2011r. oddalił skargę kasacyjną wniesioną przez Organ od powyższego wyroku.

Mając na uwadze powyższe uzasadnienie ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, jak również rozstrzygnięcie zawarte w ww. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 14 kwietnia 2009r. stwierdza, iż w świetle stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym stanowisko wnioskodawcy - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy: - w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2008r. - stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, - w brzmieniu od 01 stycznia 2009r. - stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot w szczególności oznacza, że wymienione w art. 12 ust. 1 ww. ustawy kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia, a więc każda forma przysporzenia majątkowego (tzn. zarówno pieniężna jak i niepieniężna) mająca swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

O sposobie określania tej wartości stanowi art. 11 ust. 2a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z którego wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Spółka w swoim stanowisku twierdzi, iż ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom biorących udział w zajęciach dodatkowych po odbyciu szkolenia, nie jest możliwe gdyż zajęcia te miały charakter otwarty, udział w nich był fakultatywny, zaś wysokość kosztów ustalona została w sposób zryczałtowany i niezależny od ilości osób biorących udział, co oznacza, że nie można uznać, iż konkretny pracownik uzyskał świadczenie o ściśle określonej (a nawet przybliżonej) wartości. W sytuacji bowiem, gdy niektórzy z pracowników po odbytym szkoleniu udawali się do swoich pokoi, niektórzy korzystali z atrakcji udostępnionych w cenie zakwaterowania przez hotel, zaś niektórzy brali udział w zajęciach dodatkowych zorganizowanych poza terenem hotelu, nie ma możliwości ustalenia, kto osiągnął przychód ze stosunku pracy, a jeżeli osiągnął to w jakiej konkretnej wysokości.

Podkreślić należy, iż w odniesieniu do wartości świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, warunkiem zaliczenia ich w poczet przychodów, jest ich faktyczne otrzymanie. Zatem w przypadku, gdy wartości świadczeń nieodpłatnych nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika - zwłaszcza wtedy, gdy opłata wnoszona jest ryczałtowo za wszystkich pracowników, czyli tak jak w stanie faktycznym przedstawionym przez wnioskodawcę - brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę zajęć dodatkowych. W takiej bowiem sytuacji nie można stwierdzić, czy pracownik w istocie otrzymał określone świadczenie i jaka jest jego wartość. Przychód nie może bowiem zostać hipotetycznie przypisany podatnikowi, lecz winien on być ustalony zgodnie ze wskazanymi wyżej przepisami stawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższe dotyczy również świadczeń oferowanych pracownikom przez hotel jako dodatkowe atrakcje w ramach kosztów zakwaterowani.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe uregulowania oraz tak przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż wartość świadczeń, zarówno udostępnionych pracownikom w ramach kosztów zakwaterowania w hotelu, jak i tych dodatkowo opłaconych przez Spółkę, za które uiściła ona zryczałtowane wynagrodzenie na rzecz organizatora, nie będzie stanowiła przychodu dla tych pracowników, a za tym idzie nie będzie podlegała opodatkowaniu.

Tym samym stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach