Temat interpretacji

Czy można zastosować indywidualne stawki amortyzacyjne?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 lutego 2011r. (data wpływu do tut. Biura 25 lutego 2011r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanych we wniosku składników majątku jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanych we wniosku składników majątku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Działalność gospodarczą prowadzi jako wspólnik Spółki jawnej. W dniu 30 marca 2010r., na podstawie faktury Vat wspólnicy spółki dokonali zakupu prawa własności do nieruchomości, składającej się z lokali nr 2 i nr 5, położonych na działce o powierzchni 0,2541ha oraz udziału w częściach wspólnych budynku usługowego znajdującego się na tej działce. Zakup ten został potwierdzony spisanym aktem notarialnym. Dla nieruchomości założono księgę wieczystą, prowadzoną przez Sąd Rejonowy. Spółka zgromadziła dokumenty, z których wynika, że budynek handlowo-magazynowy wybudowany był około roku 1910, jako budynek zaplecza dla gospodarstwa rolniczego. Budynek wykonany został jako obiekt nie podpiwniczony, parterowy w technologii tradycyjnej, murowany. Budynek w latach 1995-1998 został odremontowany i zmienił funkcję z gospodarczej na handlowo-magazynową, wraz z zapleczem hurtowni o powierzchni zabudowy 1329,96 m. W budynku zgodnie z programem użytkowym znajdują się: część ekspozycyjna, zaplecze sanitarne, magazyny, biura na poddaszu.

W latach 2005-2006 budynek został przebudowany, zaadaptowano część znajdującą się w stanie surowym otwartym. Prace prowadzone były na podstawie pozwoleń na budowę z dnia 19 stycznia 2005r. i 2006r. W wyniku przebudowy powierzchnia zabudowy nie uległa zmianie, uległa natomiast zmianie powierzchnia użytkowa budynku, przez rozbudowę budynku do góry. Po modernizacji zostały wyodrębnione lokale, które były celem odsprzedaży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną na zakupione lokale, w wysokości 10% dla używanych lub ulepszonych środków trwałych...

Zdaniem Wnioskodawcy, z posiadanej dokumentacji, tj. operatu szacunkowego wykonanego przez rzeczoznawcę w 2003r. i operatu wykonanego w 2010r. wynika, że budynek został wybudowany około 1910r. i w tym też roku został pierwszy raz oddany do użytkowania (wprowadzony do ewidencji środków trwałych). W latach 1995-1998 został odremontowany i zmienił funkcję z gospodarczej na handlowo-magazynową. Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków niemieszkalnych nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania, do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Zdaniem Wnioskodawcy, spółka może w tym wypadku zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%, jako stawka liniowa dla używanego środka trwałego.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. amortyzację liniową, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. amortyzację metodą degresywną (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i jednocześnie ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka jawna, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, w dniu 30 marca 2010r. nabyła m.in. prawo własności lokali nr 2 i nr 5 oraz ich przynależności, znajdujących się w budynku użytkowym, położonym na działce o powierzchni 0,2541ha. Z dokumentów zgromadzonych przez Spółkę wynika, że budynek handlowo-magazynowy wybudowany był około roku 1910, jako budynek zaplecza dla gospodarstwa rolniczego. W latach 1995-1998 został odremontowany i zmienił funkcję z gospodarczej na handlowo-magazynową, wraz z zapleczem hurtowni o powierzchni zabudowy 1329,96 m. W budynku znajdują się: część ekspozycyjna, zaplecze sanitarne, magazyny, biura na poddaszu. W latach 2005-2006 budynek został przebudowany; zaadaptowano część znajdującą się w stanie surowym otwartym. W wyniku przebudowy uległa zmianie powierzchnia użytkowa budynku, przez rozbudowę budynku do góry. Po modernizacji zostały wyodrębnione lokale, które były celem odsprzedaży.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż wskazane we wniosku lokale użytkowe stanowiące odrębne (od budynku, w którym się znajdują) nieruchomości, a więc odrębne środki trwałe zostały w istocie wytworzone w wyniku przebudowy ww. budynku dokonanej w latach 2005-2006. Zatem możliwość ustalenia do ich amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej, zgodnie z przepisami art. 22j ust. 1 ww. ustawy, uzależniona jest od tego, czy po ich wytworzeniu były one używane do czasu ich sprzedaży i wprowadzenia po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki jawnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Z treści cytowanego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Zważywszy zatem, iż z wniosku nie wynika, aby przedmiotowe środki trwałe były używane przed ich nabyciem przez Spółkę jawną, stwierdzić należy, iż w przedstawionym stanie faktycznym nie ma zastosowania cytowany powyżej przepis art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, umożliwiający ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Okoliczność, iż Wnioskodawca dysponuje dokumentami, z których wynika, iż budynek, w którym znajdują się przedmiotowe lokale został wybudowany w 1910r., jest na gruncie przedmiotowej sprawy bez znaczenia, gdyż lokale te stanowią odrębne środki trwałe, powstałe w wyniku rozbudowy tego budynku. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż przedmiotowe środki trwałe mogą być amortyzowane zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

Nadmienić należy, iż usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych zawierało w stanie prawnym obowiązującym w 2010r. rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.).

Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania KŚT.

Równocześnie nadmienia się, iż jeżeli jednak przedmiotowe lokale były użytkowane przed ich nabyciem przez Spółkę jawną, to zastosowanie może znaleźć cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, przewidujący dla budynków i lokali niemieszkalnych możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o ile stawką amortyzacyjną właściwą do amortyzacji tych lokali niemieszkalnych jest stawka 2,5%.

W ww. przypadku okres amortyzacji lokali użytkowych nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Wobec tego okres ich amortyzacji będzie dłuższy niż 10 lat, co oznacza, iż niemożliwe jest ustalenie stawki amortyzacji w wysokości 10% rocznie, jak wskazano we wniosku. Przy czym, ustalając pełną liczbę lat, o których mowa w ww. przepisie, należy brać pod uwagę ilość kolejnych, pełnych 12-miesięcznych okresów, jakie upłynęły od dnia oddania do używania środka trwałego do dnia jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych, a nie lata kalendarzowe.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania do wskazanych we wniosku składników majątku, indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach