Temat interpretacji

Czy w związku z wyceną znaku towarowego przez biegłego można znak towarowy wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w cenie rynkowej, wynikającej z opinii biegłego, i czy można znak ten amortyzować?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 1 kwietnia 2011 r. (data wpływu 4 kwietnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 kwietnia 2011 r. (data wpływu 6 maja 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji znaku towarowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 kwietnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji znaku towarowego.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 19 kwietnia 2011 r. Nr IPTPB1/415-1/11-2/MD, wezwano do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 kwietnia 2011 r., natomiast w dniu 6 maja 2011 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania w polskiej placówce pocztowej 4 maja 2011 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Około 1994 r. lub 1995 r. wytworzony został we własnym zakresie lub z niewielką pomocą innych osób, czego Wnioskodawczyni dokładnie nie pamięta, znak towarowy, który od tego czasu był wykorzystywany przez Biuro. Znak ten nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, i nie był amortyzowany. W grudniu 2010 r. znak ten poddany został wycenie przez biegłego i okazało się, że ma on istotną wartość.

W uzupełnieniu wniosku podano, że:

• Wnioskodawczyni ma prawo do zakwalifikowania znaku towarowego do wartości niematerialnych i prawnych,

• na znak towarowy zostało udzielone prawo ochronne w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 53, poz. 117 ze zm.),

• znak towarowy został wytworzony we własnym zakresie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wyceną znaku towarowego przez biegłego można znak towarowy wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w cenie rynkowej, wynikającej z opinii biegłego, i czy można znak ten amortyzować...

Zdaniem Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 22g ust. 1, 4 i 9, istnieje możliwość ustalenia wartości początkowej znaku towarowego w drodze opinii biegłego z uwzględnieniem ceny rynkowej, wówczas kiedy był wytworzony we własnym zakresie, a kosztów wytworzenia nie można ustalić, co ma miejsce w tej sytuacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 powołanej wyżej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (t. j. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, ze zm.) - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarcza albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Na warunkach określonych w ww. ustawie Prawo własności przemysłowej (art. 6 ust. 1 ustawy) udzielane są m. in. prawa ochronne na znaki towarowe, które jako wartości niematerialne i prawne podlegają amortyzacji.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, iż unormowania zawarte w art. 22b ust. 1 pkt 6 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mają zastosowanie jedynie w odniesieniu do praw ochronnych na znaki towarowe, które zostały przez podatnika nabyte.

Zauważyć jednocześnie należy, iż pod pojęciem nabycia użytym w art. 22a i art. 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć nabycie pochodne, nabycie wtórne, tj. nabycie istniejącego składnika majątku od innego podmiotu, a nie nabycie pierwotne, tj. wytworzenie we własnym zakresie.

Nabycie prawa własności składnika majątku może zatem nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust 2 18, uważa się: w razie wytworzenia we własnym zakresie koszt wytworzenia. Artykuł 22g ust. 4 cyt. ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika (art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Przepis art. 22g ust 9 cyt. ustawy, nie przewiduje zatem możliwości ustalenia wartości początkowej wartości niematerialnych i prawnych, w tym znaku towarowego, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Konsekwencją powyższego jest uznanie, że wytworzony we własnym zakresie znak towarowy nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej podlegającej amortyzacji.

Jak wynika ze złożonego wniosku, znak towarowy został wytworzony kilka lat temu, we własnym zakresie. Wnioskodawczyni nie może ustalić kosztów wytworzenia.

Wobec powyższego, skoro przedmiotowe prawo ochronne na znak towarowy nie zostało nabyte, nie będzie spełniać wszystkich przesłanek wynikających z art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji: prawa do znaku towarowego nie można również wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w cenie rynkowej, ustalonej przez biegłego, oraz nie można dokonywać od niego odpisów amortyzacyjnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi