Temat interpretacji

Czy kwotę wydatkowaną na wykonanie zabudowy balkonu można uwzględnić w formularzu PIT/O w części B pkt 3, jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, za które uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 14 marca 2011 r. (data wpływu 17 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W przedmiotowym wniosku oraz w piśmie uzupełniającym z dnia 1 czerwca 2011 r. (wpływ do tutejszego organu dnia 3 czerwca 2011 r.) przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni i Jej mąż są emerytami i mają na utrzymaniu dwoje dorosłych niepełnosprawnych dzieci, t.j. 41 letnią córkę i 37 letniego syna. Ich dzieci mają orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności, a przyczyna ich niepełnosprawności oznaczona została symbolem P, t.j. choroby psychiczne, schizofrenia prosta i paranoidalna. Schorzenia te objawiają się między innymi stanami depresyjnymi, które wiążą się z lękami wysokości i myślami samobójczymi. Wnioskodawczyni mieszka na IX piętrze, a Jej córka wielokrotnie groziła pokonaniem barierki znajdującej się na balkonie. Chcąc uniknąć zagrożenia dla swych dzieci spowodowanego wysokością oraz otwartą przestrzenią Wnioskodawczyni wraz z mężem zdecydowała się w 2010 r. zlecić wykonanie zabudowy balkonu, która została wykonana za kwotę 3.800 zł. Ww. wydatki nie zostały Wnioskodawczyni zrefinansowane, dofinansowane ani też zwrócone w innej formie.

Niepełnosprawny syn Wnioskodawczyni w 2010 r. uzyskał dochód w kwocie 8.438 zł 10 gr, natomiast Jej córka uzyskała dochód w wysokości 12.698 zł 10 gr.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwotę wydatkowaną na wykonanie zabudowy balkonu można uwzględnić w formularzu PIT/O w części B pkt 3, jako wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych, za które uważa się wydatki poniesione na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności...

Zdaniem Wnioskodawczyni kwota wydatkowana na wykonanie zabudowy balkonu jest wydatkiem celowym dla potrzeb wynikających z niepełnosprawności, ponieważ zabudowa ta została wykonana dla zabezpieczenia zdrowia i życia dorosłych niepełnosprawnych dzieci, pozostających na utrzymaniu Jej i małżonka.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307), w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2010 r., podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniających do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

• orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
• decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
• orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Z treści art. 26 ust. 7b ww. ustawy wynika, iż wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7c tej ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, jakie wydatki uznaje za poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne do dokonania odliczeń od dochodu.

Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają tylko i wyłącznie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Zgodnie bowiem z zasadą przyjętą w orzecznictwie sądów administracyjnych jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania, a wobec tego nie jest dopuszczalne stosowanie wykładni zarówno rozszerzającej, jak i zawężającej.

W związku z tym, tylko wydatkowanie środków na cele wskazane w powołanym przepisie uprawnia do skorzystania z odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6 uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł;
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7;
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:



1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne-w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł;
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:



1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11

Natomiast art. 26 ust. 7e stanowi, iż przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni i Jej mąż są emerytami i mają na utrzymaniu dwoje dorosłych niepełnosprawnych dzieci, t.j. 41 letnią córkę i 37 letniego syna. Ich dzieci mają orzeczony znaczny stopień niepełnosprawności, a przyczyna ich niepełnosprawności oznaczona została symbolem P, t.j. choroby psychiczne, schizofrenia prosta i paranoidalna. Schorzenia te objawiają się między innymi stanami depresyjnymi, które wiążą się z lękami wysokości i myślami samobójczymi. Wnioskodawczyni mieszka na IX piętrze, a Jej córka wielokrotnie groziła pokonaniem barierki znajdującej się na balkonie. Chcąc uniknąć zagrożenia dla swych dzieci spowodowanego wysokością oraz otwartą przestrzenią Wnioskodawczyni wraz z mężem zdecydowała się w 2010 r. zlecić wykonanie zabudowy balkonu, która została wykonana za kwotę 3.800 zł. Ww. wydatki nie zostały Wnioskodawczyni zrefinansowane, dofinansowane ani też zwrócone w innej formie.

Niepełnosprawny syn Wnioskodawczyni w 2010 r. uzyskał dochód w kwocie 8.438 zł 10 gr, natomiast Jej córka uzyskała dochód w wysokości 12.698 zł 10 gr.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że poniesiony przez Wnioskodawczynię wydatek można zakwalifikować do wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 1, czyli wydatków na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Ponadto Wnioskodawczyni spełnia kolejną przesłankę uprawniającą do dokonania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej, t.j. na Jej utrzymaniu pozostaje niepełnosprawny syn, który w 2010 r. uzyskał dochody nieprzekraczające kwoty 9.120 zł. Stan Jego zdrowia związany z przyczyną orzeczonej niepełnosprawności przemawia za poniesieniem wydatku na zabudowę balkonu, który to wydatek zagwarantuje mu bezpieczeństwo. Zatem odliczeniu od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej podlegają prawidłowo udokumentowane, a poniesione przez Wnioskodawczynię wydatki na cele rehabilitacyjne niepełnosprawnego syna, pozostającego na Jej utrzymaniu.

W celu dokonania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniu rocznym za 2010 r., poniesiony wydatek należało uwzględnić w części B, poz. 17 lub 18 załącznika PIT/O, a następnie przenieść do odpowiedniej pozycji zeznania podatkowego (PIT-36 lub PIT-37 w zależności od uzyskiwanych dochodów).

Końcowo wskazać należy, że zgodnie z powołanymi przepisami nie można uznać iż niepełnosprawna dorosła córka w 2010 r. pozostawała na utrzymaniu Wnioskodawczyni, gdyż jej dochody w tym roku przekroczyły 9.120 zł, zatem wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię na cele rehabilitacyjne córki nie podlegają odliczeniu w ramach omawianej ulgi.

Jednocześnie, mając na uwadze, iż wskazane we wniosku wydatki zostały poniesione przez Wnioskodawczynię i Jej małżonka, zaznacza się, że zgodnie z art. 14k § 1 ustawy Ordynacja podatkowa zastosowanie się do niniejszej interpretacji przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego tę interpretację nie może szkodzić również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej tylko Wnioskodawczyni.

Natomiast mąż Wnioskodawczyni, chcąc uzyskać interpretację indywidualną, powinien indywidualnie wystąpić z wnioskiem o jej wydanie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy