Temat interpretacji

Czy wartość początkową zakupu obiektu należy ustalić wraz z obiektami obsługującymi tylko ten budynek?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2016 r. (data wpływu 14 listopada 2016 r.) uzupełniony pismami w dniu 9 stycznia 2017 r. oraz w dniu 25 stycznia 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wartości początkowej środka trwałego jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2016 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalania wartości początkowej środka trwałego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem w dniu 9 stycznia 2017 r.

Z uwagi na stwierdzone we wniosku i jego uzupełnieniu braki formalne, pismem z dnia 13 stycznia 2016 r. nr 0461-ITPB3.4511.326.2016.1.JG i nr 0461-ITPB3.4511.359.2016.1.JG wezwano Wnioskodawczynię do ich usunięcia. Wniosek został uzupełniony pismem w dniu 25 stycznia 2017 r.

W ww. wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14 października 2016 r. aktem notarialnym małżonkowie E. (dalej: Wnioskodawczyni) i W. (dalej: małżonek) zakupili nieruchomość od Sp. z o.o., , transakcję udokumentowano również Fakturą VAT.

Zakupiona nieruchomość położona jest w miejscowości K. i stanowi działkę o pow. ()zabudowaną jednokondygnacyjnym pawilonem handlowym oraz obiektami pomocniczymi w postaci utwardzonych ciągów pieszych i komunikacyjnych dróg dojazdowych, parkingu, wiaty na wózki, i oświetlenia. Wszystkie te urządzenia obsługują tylko ten budynek.

Wnioskodawczyni oraz jej małżonek są czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług i każdy oddzielnie prowadzi działalność gospodarczą na własne ryzyko, a małżonkowie nie ustanowili rozdzielności majątkowej.

Przedmiotowa nieruchomość jest również wprowadzona do działalności gospodarczej Wnioskodawczyni i małżonka każdemu po 50% w dacie jej zakupu.

Teren przedmiotowej działki objęty jest Miejscowym Planem Zagospodarowania Przestrzennego Gminy z późniejszymi zmianami - oznaczony symbolem UC - tereny handlowe.

Całość nieruchomości od dnia zakupu służy Wnioskodawczyni do prowadzenia działalności gospodarczej dzierżawa. Nie uległ zmianie dzierżawca jest nim w dalszym ciągu Z.

Charakterystyka nieruchomości, tj. budynku pawilonu handlowego:

• budynek pawilonu handlowego wybudowany został w 2001 roku na podstawie decyzji znak: z dnia 30 listopada 2000 r.;
• oddany do użytkowania () lipca 2001 r.;
• w roku 2012 na podstawie projektu został przebudowany (Decyzja z () czerwca 2012 r. znak);
• stanowi obiekt parterowy niepodpiwniczony;
• bryła budynku to prostopadłościan, konstrukcja żelbetonowa, wykonana w technologii monolitycznej, uzupełniona ścianami murowanymi.
• budynek ocieplony, dach płaski pokryty papą;
• budynek wyposażony jest w instalacje; zimnej i ciepłej wody użytkowej, hydrantową, centralnego ogrzewania, gazową wraz z kotłownią, kanalizacji sanitarnej i deszczowej, klimatyzacji, wentylacji mechanicznej, odgromowej i teletechnicznej.

Parametry budynku w/g przekazanej dokumentacji:

1. powierzchnia zabudowy - m²;
2. powierzchnia użytkowa - m²;
3. powierzchnia działki o nr ewidencyjnym - m².

Układ funkcjonalno-przestrzenny:

Przyjęty układ funkcjonalno-przestrzenny wynika z wytycznych najemcy oraz przeznaczenia budynku SKLEP K.

Przyjęto podział na trzy strefy:

1. powierzchnia handlowa,
2. pomieszczenia techniczno-socjalne,
3. strefa dostawczo-magazynowa.

Wpisując środek trwały w dacie zakupu do ewidencji środków trwałych, zgodnie z KŚT zastosowano rodzaj 103, który obejmuje centra handlowe, pawilony handlowe, domy towarowe, samodzielne sklepy itd.

W kontekście przedstawionego stanu faktycznego postawiono następujące pytania:

1. Czy wartość początkową zakupu obiektu należy ustalić wraz z obiektami obsługującymi tylko ten budynek?
2. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji /3lata / w oparciu o przedstawiony stan faktyczny?

Niniejsza interpretacja rozstrzyga w zakresie pytania oznaczonego numerem 1 we wniosku. W zakresie pytania o numerze 2 zostanie Wnioskodawczyni wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stanowisko Wnioskodawczyni do pytania nr 1.

Zgodnie z Objaśnieniami szczegółowymi zawartymi w Załączniku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych ( Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.) - Grupa 1 - Budynki i lokale obejmuje między innymi: wszystkie budynki i znajdujące się w nich lokale.

Nieruchomość położona w K to działka o pow.() ha o nr. () zabudowana jednokondygnacyjnym pawilonem handlowym oraz obiektami pomocniczymi w postaci utwardzonych ciągów pieszych i komunikacyjnych dróg dojazdowych, parkingu, wiaty na wózki, oświetlenia. Wszystkie te urządzenia obsługują tylko ten budynek.

Budynki to obiekty budowlane trwale związane z gruntem i posiadające fundamenty i dach, natomiast budowle to obiekt budowlany niebędący budynkiem, a w/g prawa budowlanego to urządzenia budowlane zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Są to m.in. przyłącza, urządzenia instalacyjne, przejazdy, przejścia, place postojowe itp. - który obejmuje centra handlowe, samodzielne sklepy itp.

Ponieważ całość obiektu przeznaczona jest pod najem dla sklepu K (najemca prowadzi działalność w tym obiekcie od 2012 roku) prowadzącej handel całą gamą art. spożywczych i przemysłowych dla gospodarstw domowych - zdaniem Wnioskodawczyni wartość budynku i budowli łącznie podlega jednej stawce amortyzacyjnej wynikającej z KŚT (zakwalifikowanej do grupy 1 rodz. 103).

Biorąc pod uwagę również wyjaśnienia do Grupy 1 (uwagi szczegółowe/budynki i lokale) w skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenie, studnie itp. Do wyposażenia budynku zalicza się wszystkie instalacje wbudowane w konstrukcję budynku.

Biorąc pod uwagę Objaśnienia szczegółowe zawarte w Załączniku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych - Grupa I - budynki i lokale Wnioskodawczyni uważa, że prawidłowo ustalono wartość początkową środka trwałego jako sumaryczną wartość budynków i budowli (tj. wraz z wartością utwardzonych ciągów pieszych i komunikacyjnych dróg dojazdowych, parkingu, wiaty na wózki i oświetlenia) obsługujących jeden budynek i wpisano do ewidencji środków trwałych jako jeden środek trwały (tj. w jednej pozycji).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.: dalej ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby dany składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, ze warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie ewentualnie wymaganych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.

Sposób ustalenia wartości początkowej uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej, i uregulowany został w art. 22g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

• w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Należy, przy tym wyjaśnić, że adekwatnie do postawionego pytania przedmiotem oceny jest kwestia prawidłowości ustalenia wartości początkowej środka trwałego jako obiektu inwentarzowego jako suma wartości budynku i obiektów pomocniczych nie zaś wysokość proporcji zastosowanej do ustalenia wartości początkowej środka trwałego ta bowiem została wskazana w stanie faktycznym wniosku (proporcja ta stanowi 50%, dla każdego z małżonków), a prawidłowość jej ustalenia nie jest przedmiotem zapytania w przedmiotowym wniosku.

Jak z powyższego wynika sposób ustalenia tej wartości początkowej uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia danego środka trwałego i określony został w art. 22g ww. ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Wykaz stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych. Klasyfikacja ta, została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r. Nr 242, poz. 1622 z późn. zm.), rozporządzenie to obowiązywało do 31 grudnia 2016 r.

W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla lub zespoły komputerowe (część I objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi do Grupy 1 - Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego W skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego wlicza się także obiekty pomocnicze obsługujące dany budynek, przykładowo chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie. Obiekty pomocnicze obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Jak wynika z powyższych przepisów, amortyzacji podatkowej podlega odrębnie każdy składnik majątku, spełniający ustawowe przesłanki dla uznania go za środek trwały. Dla każdego środka trwałego oddzielnie ustala się jego wartość początkową, metodę amortyzacji oraz stawkę amortyzacyjną.

Klasyfikując środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków trwałych. Zgodnie z obowiązującym na dzień uznania za środek trwały i wpisania do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie z obowiązującym w opisanym stanie faktycznym rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, jest to usystematyzowany zbiór obiektów majątku trwałego służący m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni oraz jej małżonek prowadzą działalność gospodarczą. Zakupili oni na potrzeby prowadzonych przez nich odrębnie działalności gospodarczych (przychody z najmu) budynek, wraz z obsługującymi tylko ten budynek obiektami pomocniczymi w postaci utwardzonych ciągów pieszych i komunikacyjnych dróg dojazdowych, parkingu, wiaty na wózki, oświetlenia.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne do opisanego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, że jeżeli w istocie w świetle przepisów cyt. rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (niestanowiących przepisów prawa podatkowego, a tym samym niemogących być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) zakupione wraz z pawilonem handlowym obiekty pomocnicze w postaci utwardzonych ciągów pieszych i komunikacyjnych dróg dojazdowych, parkingu, wiaty na wózki, oświetlenia, obsługują jedynie ten pawilon, to wartość początkową nabytego środka trwałego w postaci pawilonu handlowego należy ustalić w wysokości stanowiącej sumę wartości budynku oraz wskazanych obiektów pomocniczych tego budynku z uwzględnieniem proporcji wynikającej z faktu używania przedmiotowego środka trwałego w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie przez każdego z małżonków.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Jednocześnie należy podkreślić, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, że dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, Wnioskodawczyni jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Końcowo należy wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego nie jest zgodny ze stanem rzeczywistym wydana interpretacja nie chroni Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2016, poz. 718, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy