Temat interpretacji

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wybór indywidualnej stawki amortyzacji na poziomie 10% dla lokalu mieszkalnego używanego i po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji danego podatnika nie narusza w przedstawionym stanie faktycznym art. 22h ust. 2 ustawy?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 pkt 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2015 r. (data wpływu 27 lipca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2015 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca od lutego 2015 roku uzyskuje przychody z tak zwanego najmu prywatnego nabytego 13 października 2014 roku lokalu mieszkalnego. Występując z wnioskiem o interpretację indywidualną, w uzupełnieniu opisu stanu faktycznego Wnioskodawca udzielił wyjaśnień, że kalkuluje amortyzację od ceny zakupu lokalu metodą liniową według stawki z wykazu w wysokości 1,5%. Z interpretacji indywidualnej o sygnaturze IPPB1/4511-419/15-4/AM wynika, że Wnioskodawca będzie mógł dokonywać odpisów amortyzacyjnych oraz zaliczać je do kosztów uzyskania przychodów dopiero od momentu ujawnienia środka trwałego w ewidencji, natomiast pewne wydatki związane z nabyciem lokalu jak opłaty notarialne, prowizja agencji pośredniczącej w kupnie lokalu będą stanowiły element wartości początkowej środka trwałego. Wobec powyższego Wnioskodawca uiścił zaległe zaliczki na podatek w wysokości nieuwzględniającej kalkulowanych odpisów amortyzacyjnych przed wprowadzeniem lokalu do ewidencji środków trwałych. Ponadto Wnioskodawca ustalił wartość początkową lokalu zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych to jest w wysokości ceny zakupu oraz innych kosztów dotyczących zakupu lokalu naliczonych do dnia przekazania lokalu do używania. Wnioskodawca wpisał lokal do ewidencji środków trwałych w lipcu 2015 roku ustalając stawkę amortyzacji w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca figuruje w księdze wieczystej jako czwarty z kolei właściciel lokalu. Ponadto Wnioskodawca ma wiedzę, że zbywcy lokalu na rzecz Wnioskodawcy mieszkali w nim ponad cztery lata jak również udzielili Wnioskodawcy informacji, że współwłaściciel lokalu bezpośrednio poprzedzający zbywców oraz jego bliscy używali lokalu ponad 2 lata wcześniej. Zatem lokal mieszkalny był używany przez ponad 6 lat. Wnioskodawca chciałby się upewnić, że w związku ze złożeniem wyjaśnienia o kalkulowaniu odpisów amortyzacyjnych przed wpisaniem środka trwałego do ewidencji według stawki 1,5% i późniejszym ustaleniem na etapie wpisywania do ewidencji ujawnianego środka trwałego stawki 10% jak dla lokalu używanego po raz pierwszy wpisanego do ewidencji danego podatnika nie naruszył art. 22h ust. 2 ustawy, który stanowi, że podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i - art. 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym wybór indywidualnej stawki amortyzacji na poziomie 10% dla lokalu mieszkalnego używanego i po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji danego podatnika nie narusza w przedstawionym stanie faktycznym art. 22h ust. 2 ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo -usługowych wymienionych w rodzaju 103 klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych,

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie zaś z ust. 3 art. 22j środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za używane -jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy. W księdze wieczystej Wnioskodawca figuruje jako czwarty z kolei właściciel. Przy czym współwłaściciele zbywający mieszkanie na rzecz Wnioskodawcy zamieszkiwali w lokalu ponad 4 lata zaś współwłaściciel lokalu bezpośrednio poprzedzający zbywców oraz jego bliscy przed zbyciem mieszkania używali lokalu przez wcześniejsze dwa lata. Ponadto Wnioskodawca po raz pierwszy wprowadził przedmiotowy lokal do ewidencji środków trwałych wobec powyższego spełnione są przesłanki wynikające z art. 22j do zastosowania indywidualnej stawki tak by okres amortyzacji lokalu mieszkalnego trwał nie krócej niż 10 lat. Stosownie zaś do treści art. 22h ust. 2 ustawy podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i - art. 22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Natomiast ust. 1 pkt 1 art. 22h stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek ten lub wartość wprowadzono do ewidencji (). Z ust. 1 pkt 4 art. 22h wynika zaś, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, nieobjętych dotychczas ewidencją począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z przytoczonych przepisów należy wysnuć wniosek, że prawnie skuteczne odpisy amortyzacyjne można dokonywać od następnego miesiąca po miesiącu, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji lub, w którym ujawniony środek trwały został wpisany do ewidencji. Pełnomocnik Wnioskodawcy uważa, że zadeklarowane w poprzednim postępowaniu o udzielenie interpretacji indywidualnej i kalkulowane odpisy według stawki 1,5% nie wywołują skutków prawnych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wobec faktu, że były dokonywane bez uprzedniego wpisania środka trwałego do ewidencji. Tak kalkulowane odpisy nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Zdaniem pełnomocnika Wnioskodawcy art. 22h ust. 2 należy rozumieć w ten sposób, że kontynuacja wybranej metody amortyzacji dotyczy wyłącznie odpisów prawnie skutecznych a więc dokonanych od miesiąca następującego po wpisaniu ujawnionego środka trwałego do ewidencji. Natomiast nie stanowi naruszenia art. 22h ust. 2 fakt wcześniejszego wyboru innej metody amortyzacji jeśli taki wybór i takie kalkulowanie nie wywoływało skutków prawnych na gruncie ustawy podatkowej. Zatem w opisywanej sytuacji Wnioskodawca miał prawo ustalić i wpisać w ewidencji stawkę amortyzacji dla lokalu mieszkalnego w wysokości 10% i będzie miał możliwość zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne ustalone według indywidualnej stawki począwszy od sierpnia 2015 roku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 324 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie