Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 7 czerwca 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 sierpnia 2013 r. (data wpływu 19 sierpnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do wartości początkowej lokalu odsetek od kredytu zaciągniętego na jego nabycie oraz kwoty zaliczki na poczet usługi wykonanej w tym lokalu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), w związku z czym, pismem z dnia .. 2013 r., Nr .., na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 9 sierpnia 2013 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 12 sierpnia 2013 r.), Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 13 sierpnia 2013 r. (data wpływu 19 sierpnia 2013 r.), które nadane zostało w polskiej placówce pocztowej w dniu 13 sierpnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jako osoba fizyczna prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem liniowym. Na potrzeby działalności nabyła lokal mieszkalny, w którym prowadzone były prace związane z ulepszeniem, przed wprowadzeniem środka trwałego do ewidencji. Z powodu nierzetelnego wykonywania usługi przez jedną z ekip, w końcowej fazie procesu została zablokowana możliwość kontynuowania prac. Dotyczy to wadliwie wykonywanego parkietu, który stanowi ok. 2/5 ogólnej powierzchni lokalu. Umowa z nierzetelnym wykonawcą została wypowiedziana przez Wnioskodawczynię. Nie zostało to jednak uznane przez wykonawcę i sprawa trafiła do postępowania przed sądem.

Ponieważ parkiet wymagał zerwania z uwagi na wady istotne, a wykonawca nie chciał tego dokonać, Wnioskodawczyni została zmuszona do wystąpienia o zabezpieczenie dowodu. Sąd wydał postanowienie o zabezpieczeniu dowodu i powołał biegłego sądowego, celem sporządzenia opinii. Jak wiadomo, nie jest to szybki proces. Od momentu przystąpienia do pracy nierzetelnego wykonawcy, do momentu zastępczego zerwania parkietu i doprowadzenia posadzek do stanu pierwotnego minął ponad rok W czasie tego przestoju nie było prac ulepszeniowych, bo nie mogły być, kontynuowane. Lokal został nabyty jako środek trwały, kompletny i zdatny do użytkowania, wyłącznie na potrzeby działalności gospodarczej (stosowny zapis w akcie notarialnym). Wnioskodawczyni przez cały ten czas ponosi koszty związane z utrzymaniem lokalu, który nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Ponosiła je również w czasie tego przestoju. Są to koszty wynikające ze zobowiązań wobec wspólnoty mieszkaniowej, min. koszty mediów w części wspólnej, opłat stałych dotyczących części wspólnej takich jak: konserwacja urządzeń, ochrona obiektu, utrzymanie zieleni, naprawy, wywóz śmieci, itp. rozliczanych na podstawie posiadanych udziałów. Dodatkowo na zakup lokalu Wnioskodawczyni zaciągnęła kredyt, w związku z którym jest zobowiązana do ponoszenia kosztów odsetek, obowiązkowych ubezpieczeń zawartych w umowie kredytu (1 na życie, 2 na hospitalizację). Ponadto Wnioskodawczyni ponosi koszty ubezpieczenia OC nieruchomości. W czasie ulepszania Wnioskodawczyni nie korzystała i nadal nie korzysta z lokalu.

Na poczet zamówienia Wnioskodawczyni wniosła nierzetelnemu wykonawcy zaliczkę. Zwrotu zaliczki oraz poniesionych kosztów będzie dochodzić od nierzetelnego wykonawcy na drodze sądowej, ale wynik sprawy nigdy nie jest przesądzony, a lokal zapewne zostanie oddany do użytkowania przed rozstrzygnięciem.

W piśmie z dnia 13 sierpnia 2013 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, Wnioskodawczyni wyjaśniła, że:

1. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, głównie kompleksowego wykonywania konstrukcji i pokryć dachowych (PKD 43.91.2). Dla potrzeb tej działalności prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów oraz wszelkie wymagalne ewidencje związane z tą formą (ewidencja środków trwałych, wyposażenia, przebiegu pojazdów, paliw, itp).
2. Zaliczka została wpłacona zgodnie z umową i na poczet wykonania usługi (parkietu). Płatność nastąpiła w dwóch transzach: pierwsza - w dniu podpisania umowy, druga - w dniu dostarczenia do lokalu materiału i rozpoczęcia układania parkietu przez wykonawcę/dostawcę. Zaliczka miała charakter zaliczki na poczet usługi wykonywanej w tym samym okresie rozliczeniowym, tj. roku kalendarzowym.
3. Lokal mieszkalny został zakupiony na potrzeby działalności gospodarczej. Stanowi o tym wyraźny zapis w akcie notarialnym, który jest umową przeniesienia własności lokalu. Lokal został zakupiony na rynku pierwotnym, jako nowy. W momencie przeniesienia własności lokal spełniał wymóg art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (PDOF) w zakresie takim, że był kompletny i zdatny do użytkowania oraz jego przewidywany okres używania był dłuższy niż rok. Decyzja PINB o pozwoleniu na użytkowanie została wydana 19 października 2009 r. Zaświadczenie, że lokal przeznaczony jest na cel zgodny z funkcją określoną w projekcie budowlanym i pozwoleniu na budowę, zostało wydane przez Prezydenta Miasta w dniu 28 października 2009 r. Przeniesienie własności lokalu miało miejsce w dniu 7 kwietnia 2011 r., a zatem przed nabyciem lokalu był on kompletny i zdatny do użytkowania już niemalże 1,5 roku.
4. W momencie zakupu stan lokalu był zgodny z projektem budowlanym i pozwoleniem na budowę, co zostało potwierdzone przez Prezydenta Miasta zaświadczeniem z dnia 28 października 2009r. Lokal był (nadal jest) lokalem mieszkalnym, stanowiącym odrębną nieruchomość, zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali. Ww. zaświadczenie spełnia wymóg art. 2 ust. 3 ww. ustawy. Fizycznie lokal charakteryzował się niskim standardem wykończenia, mianowicie brak było okładzin podłogowych i ściennych, ceramiki sanitarnej, drzwi wewnętrznych, innych elementów, które podnoszą jego wartość i funkcjonalność.
5. Lokal nadal nie jest wykorzystywany na potrzeby działalności gospodarczej, gdyż z powodu wadliwej usługi doszło do opóźnienia i nie zostały zakończone wszystkie prace związane z ulepszeniem. Ponieważ podjęto decyzję, że przed wprowadzeniem środka trwałego do ewidencji zostanie dokonane ulepszenie mające na celu podniesienie standardu lokalu, zwiększenie jego funkcjonalności, wartości i użyteczności, zostanie on oddany do użytkowania dopiero po zakończeniu prac związanych w ulepszeniem. Dopiero wtedy zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonej na potrzeby działalności gospodarczej.
6. W momencie zakupu lokal spełniał wymóg art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie takim, że został nabyty, był kompletny i zdatny do użytku, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok. Nie spełnił on jednak warunku wykorzystywania go na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem nie stanowił środka trwałego, nie został wpisany do ewidencji środków trwałych, nie był/nie jest amortyzowany.
7. Z uwagi na fakt, iż lokal nie spełnia wymogu art. 22a ust. 1 ww. ustawy, gdyż nadal nie jest wykorzystywany w prowadzonej działalności, nie mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Po zakończeniu prac związanych z ulepszeniem lokal stanie się środkiem trwałym i zostanie przyjęty do ewidencji środków trwałych. Podążając jednak za art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a dokładnie sformułowaniem, koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania uznać należy, iż dozwolone jest stosowanie skrótu, że nabyty lokal przed oddaniem do użytkowania stanowi środek trwały.
8. Wnioskodawczyni poniosła koszty zabezpieczenia dowodu, wykonania opinii biegłego oraz koszty związane z wytoczeniem powództwa. Domniema, że są to koszty bieżącego okresu rozliczeniowego. Nie zostały one jeszcze zakwalifikowane, bądź zaewidencjonowane z powodu wątpliwości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy koszty odsetek od kredytu zaciągniętego na nabycie lokalu w czasie przestoju zwiększają cenę nabycia...
2. Czy koszty utrzymania lokalu w czasie tego przestoju, w tym części wspólnej, stanowią bieżący koszt działalności gospodarczej...
3. Czy zaliczka wypłacona wykonawcy wadliwego parkietu, po oddaniu do użytkowania lokalu, zwiększa koszty ulepszenia, pomimo zerwania umowy w trakcie ulepszania i wystąpienia na drogę sądową...
4. Czy koszty zabezpieczenia dowodu oraz wykonania opinii rzeczoznawcy, a także koszty wytoczonego powództwa zwiększają cenę nabycia lokalu...

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że stanu taktycznego dotyczy pytanie nr 2. Pozostałe pytania odnoszą się do zdarzenia przyszłego.

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie Nr 1 i Nr 3. W zakresie pozostałych pytań wydane zostaną odrębne interpretacje.

Zdaniem Wnioskodawczyni, doprecyzowanym ostatecznie w piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, odsetki od kredytu stanowią koszty związane z zakupem, czyli zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwiększają cenę nabycia.

W ocenie Wnioskodawczyni, również zaliczka przekazana wykonawcy wadliwego parkietu zwiększa koszty ulepszenia, gdyż zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wydatkiem poniesionym na ulepszenie. Nie jest to skuteczne ulepszenie, ale cel tego wydatku był jednoznaczny.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W świetle powyższego przepisu podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.

Przy czym, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

Obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części ().

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wymieniona ustawa w art. 22a definiuje zatem środek trwały tylko poprzez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać należy za środki trwałe, podlegające amortyzacji.

Wskazuje, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały podlegający amortyzacji musi spełniać on następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,

• w dniu przyjęcia do używania być kompletny i zdatny do użytku,

• być przewidywany do używania przez okres dłuższy niż rok,

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie zdatny do użytku należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Użyte w powyższym przepisie terminy: wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy odnoszą się do dnia lub momentu, kiedy coś już się stało. Zatem, dotyczą sytuacji, gdy składnik majątku zaczął być używany, tj. wykorzystywany do celów działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi bowiem wartość początkowa środka trwałego i wartości niematerialnej i prawnej.

Według art. 22g ust. 1 pkt 1 i 2 powyższej ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

1. w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia;
2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższego na cenę nabycia składa się cena uiszczona sprzedawcy za składnik majątku oraz koszty związane z zakupem, tj. wszystkie wydatki, które powstały w bezpośrednim związku z odpłatnym nabyciem. Do kosztów tych zalicza się, między innymi, opłaty notarialne, skarbowe lub inne związane z zawartą transakcją, odsetki od kredytów zaciągniętych na zakup środka trwałego, uiszczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Natomiast przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż w przypadku wytworzenia środka trwałego we własnym zakresie jego wartość początkową ustala się według kosztu wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, stosownie do art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 22g ust. 4 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych, głównie kompleksowego wykonywania konstrukcji i pokryć dachowych (PKD 43.91.2). Na potrzeby tej działalności nabyła w 2011 r. lokal mieszkalny.

Lokal ten charakteryzował się niskim standardem wykończenia, mianowicie brak było okładzin podłogowych i ściennych, ceramiki sanitarnej, drzwi wewnętrznych, innych elementów. Przed wprowadzeniem tego lokalu do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych postanowiła dokonać jego ulepszenia. Miało ono na celu podniesienie standardu lokalu, zwiększenie jego funkcjonalności, wartości i użyteczności. Po zakończeniu prac ulepszeniowych lokal stanie się środkiem trwałym, zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, będzie wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą i amortyzowany.

Z powodu nierzetelnego wykonywania usługi wykonania parkietu przez jedną z ekip, w końcowej fazie procesu została zablokowana możliwość kontynuowania prac ulepszeniowych.

Na poczet wykonania tej usługi Wnioskodawczyni wpłaciła zaliczkę. Zgodnie z umową płatność nastąpiła w dwóch transzach: pierwsza w dniu podpisania umowy, druga, w dniu dostarczenia do lokalu materiału i rozpoczęcia układania parkietu przez wykonawcę/dostawcę. Zaliczka miała charakter zaliczki na poczet usługi wykonywanej w tym samym okresie rozliczeniowym, tj. w roku kalendarzowym.

Powyższa usługa wykonana została wadliwie, wady były istotne, co powodowało, że parkiet wymagał zerwania. Gdy wykonawca odmówił zerwania parkietu Wnioskodawczyni skierowała sprawę do Sądu. W toku tego postępowania, na wniosek Wnioskodawczyni, Sąd wydał postanowienie o zabezpieczeniu dowodu i powołał biegłego sądowego celem sporządzenia opinii. W związku z powyższym Wnioskodawczyni poniosła koszty zabezpieczenia dowodu, wykonania opinii biegłego oraz koszty związane z wytoczeniem powództwa. Od momentu przystąpienia do pracy nierzetelnego wykonawcy, do momentu zastępczego zerwania parkietu i doprowadzenia posadzek do stanu pierwotnego minął ponad rok.

Wnioskodawczyni wskazała także, że na zakup ww. lokalu zaciągnęła kredyt, w związku z którym jest zobowiązana do ponoszenia kosztów odsetek, obowiązkowych ubezpieczeń zawartych w umowie kredytu (1 na życie, 2 na hospitalizację). Ponadto ponosi koszty ubezpieczenia OC nieruchomości.

Zauważyć należy, że zakupiony przez Wnioskodawczynię lokal mieszkalny będzie środkiem trwałym w prowadzonej przez Nią działalności gospodarczej dopiero po zakończeniu prac adaptacyjnych. Dopiero po ich wykonaniu będzie to środek posiadający cechy wskazane w definicji ustawowej środka trwałego, tj. kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania i wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawczynię działalnością gospodarczą. W związku z powyższym, na wartość początkową ww. lokalu stanowiącego środek składać się będzie cena nabycia lokalu mieszkalnego z dnia nabycia oraz koszty związane z tym zakupem, a także nakłady związane z przystosowaniem lokalu do potrzeb prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Skoro zakup ww. lokalu mieszkalnego sfinansowany został kredytem, to odsetki od tego kredytu, poniesione do dnia przekazania środka trwałego do używania, pozostają w bezpośrednim związku z odpłatnym nabyciem ww. lokalu, co pozwala zakwalifikować je do kosztów związanych z zakupem tego lokalu, o których mowa w art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Nakładem związanym z przystosowaniem lokalu mieszkalnego do celów działalności gospodarczej będzie również przekazana wykonawcy parkietu kwota zaliczki na poczet wykonania ww. usługi, jeśli Wnioskodawczyni nie uzyska jej zwrotu. Należy w tym przypadku mieć na uwadze, że ww. usługa faktycznie została wykonana, chociaż w ocenie Wnioskodawczyni wadliwie. Znaczenie ma również cel w jakim wydatek ten został poniesiony. Środki te wydatkowano w celu przystosowanie zakupionego lokalu do celów działalności gospodarczej. Powyższego nie zmienia fakt późniejszego zerwania ułożonego wadliwie parkietu. W takiej sytuacji ww. wydatek zwiększy wartość początkową zakupionego lokalu, jako wydatek poniesiony na jego przystosowanie do potrzeb działalności gospodarczej.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, stwierdzić należy, iż do ceny nabycia lokalu mieszkalnego, który po przeprowadzeniu robót adaptacyjnych stanowić będzie środek trwały firmy, Wnioskodawczyni zaliczyć będzie mogła kwotę odsetek od kredytu zaciągniętego na zakup tego lokali, poniesionych do dnia przyjęcia środka trwałego do używania. Natomiast uiszczona zaliczka na poczet wykonanie parkietu w ww. lokalu, która to usługa została wykonana, a następnie z uwagi na wady wykonania parkiet został zerwany, stanowić będzie koszt przystosowania ww. lokalu do potrzeb działalności gospodarczej, będzie więc wydatkiem poniesionym na adaptację tego lokalu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 222 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi