Przedmiotem niniejszej interpretacji są kwestie dotyczące ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w 2011 roku (pytanie Nr 1).

Natomiast odnośnie ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce w 2012 roku do momentu przyjazdu rodziny oraz możliwości skorzystania ze wspólnego rozliczenia z małżonkiem w 2012 r. w okresie, w którym Wnioskodawca będzie posiadał miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, zostaną wydane odrębne interpretacje (pytania Nr 2 i 3).

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad, 1.

Biorąc pod uwagę, iż w roku 2011 Wnioskodawca jest uważany za rezydenta podatkowego w Wielkiej Brytanii, spędził w Polsce mniej niż 183 dni, a także nie posiada centrum interesów życiowych na terytorium Polski, to powinien być uważany za osobę posiadającą ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce.

Zgodnie z regulacją zawartą w art. 3 ust. 2a Ustawy PDOF, osoby fizyczne, jeżeli nie mają miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej, podlegają ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (tj. opodatkowaniu podlegają tylko ich dochody/przychody osiągane na terytorium Polski). Natomiast osoby mające miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (tj. obowiązkowi podatkowemu od swoich wszystkich światowych dochodów).

Zgodnie z art. 3 ust. 1a Ustawy PDOF, za osoby fizyczne, które posiadają miejsce zamieszkania w Polsce uznaje się osoby, które:

1. posiadają na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych), lub
2. przebywają na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 4a Ustawy PDOF, powyższe przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl powyższych przepisów, aby można było mówić o podleganiu nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu przez konkretnego podatnika, musi on posiadać na terytorium Polski centrum interesów życiowych (osobistych lub gospodarczych), albo też okres pobytu danej osoby na terytorium Polski powinien być dłuższy niż 183 dni wciągu roku podatkowego (rokiem podatkowym w Polsce jest rok kalendarzowy).

W ciągu 2011 roku Wnioskodawca miał zawartą do października umowę z Reckitt Benckiser Wielka Brytania, jego dochody do października 2011 roku pochodziły wyłącznie z pracy w Wielkiej Brytanii i były wypłacane przez brytyjską spółkę Reckitt Benckiser. Rodzina Wnioskodawcy w 2011 roku w ogóle nie przebywała w Polsce, a on sam mieszkał w hotelu w wynajętym czasowo (na okres 1 roku) mieszkaniu. W związku z tym faktem, w 2011 Wnioskodawca powinien posiadać ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, tj. być uznany za nierezydenta podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a. ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych(ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Natomiast stosownie do art. 3 ust. 2a ww. ustawy osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Definicja osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie odnosi się bezpośrednio do określenia miejsca zamieszkania przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem "lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika "lub" w sformułowaniu "centrum interesów osobistych lub gospodarczych" dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez centrum interesów osobistych należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawianie hobby itp. Z kolei centrum interesów gospodarczych to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mająca miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Ocena czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdzie Konwencja miedzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20.07.2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. Umowy, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam opodatkowaniu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu, miejsce utworzenia albo inne kryterium o podobnym charakterze, i obejmuje również to Państwo oraz jakąkolwiek jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże, określenie to nie obejmuje osoby, która podlega opodatkowaniu w tym Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód lub zyski majątkowe ze źródeł w nim położonych.

Natomiast w świetle art. 4 ust. 2 Konwencji, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas jej status określa się zgodnie z następującymi zasadami:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania tylko w tym Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Umawiających się Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca jest obywatelem Pakistanu, na stałe przebywającym w Wielkiej Brytanii. od końca października 2011 r. wykonuje pracę na terytorium Polski na podstawie umowy o pracę. Ponadto, został on także powołany na Członka Zarządu Spółki od dnia 01 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca przebywał kilkanaście dni w Polsce w lipcu 2011 r. w ramach podróży służbowej na podstawie posiadanej wizy Schengen wydanej w Belgii.

Przed rozpoczęciem wykonywania pracy w Polsce Wnioskodawcy mieszkał od kilku lat w Wielkiej Brytanii i wykonywał od kilku lat pracę na terytorium Wielkiej Brytanii na rzecz brytyjskiej spółki. W związku z objęciem obowiązków w Polsce, umowa o pracę łącząca Wnioskodawcę ze Spółką brytyjską została rozwiązana. W Wielkiej Brytanii Wnioskodawca ma miejsce stałego pobytu i posiada wizę uprawniającą go do pobytu na czas nieokreślony (permanent residence visa odpowiednik polskiego zezwolenia na pobyt stały). Na terytorium Wielkiej Brytanii przebywał od kilku lat wraz z rodziną.

W okresie 06 kwietnia 2011 r. 05 kwietnia 2012 r. Wnioskodawca jest uznawany za brytyjskiego rezydenta podatkowego, tj. podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Wielkiej Brytanii (w związku z czym opodatkowaniu w Wielkiej Brytanii podlega całość jego dochodów niezależnie od źródła ich pochodzenia, w tym wynagrodzenie za pracę w Polsce oraz honorarium Członka Zarządu Spółki polskiej). Status rezydencji w Wielkiej Brytanii może być potwierdzony odpowiednim certyfikatem rezydencji za okres 06 kwietnia 2011 r. 05 kwietnia 2012 r. uzyskanym od brytyjskich władz skarbowych (certyfikat może zostać uzyskany na początku 2013 roku, gdyż rozliczenia brytyjskiego roku podatkowego 2011/2012 następuje do końca stycznia 2013 r.). Natomiast, w związku z planowaną zmianą brytyjskich przepisów podatkowych w zakresie sposobu liczenia dni pobytu dla potrzeb rezydencji, nie jest pewne czy za okres 06 kwietnia 2012 r. 05 kwietnia 2013 r. dla Wnioskodawcy będzie można uzyskać odpowiedni certyfikat potwierdzający jego status rezydencji w Wielkiej Brytanii od odpowiednich brytyjskich władz skarbowych.

Wnioskodawca jest żonaty i posiada troje dzieci, Pozostaje z żoną we wspólnocie majątkowej. Jego rodzina, tj. żona oraz trzech synów, w trakcie wykonywania przez niego obecnie pracy w Polsce mieszka w Wielkiej Brytanii, gdyż dzieci uczęszczają do brytyjskiej szkoły. Przyjazd do Polski rodziny planowany jest na październik 2012 r.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości położonej w Wielkiej Brytanii, która w okresie wykonywania przez niego pracy na terytorium Polski jest zamieszkana przez najbliższą rodzinę. Obecnie, podczas wykonywania obowiązków w Polsce, Wnioskodawca spędza każdy weekend w Wielkiej Brytanii, a jego rodzina nie odwiedzała go dotychczas w Polsce. Do momentu dołączenia rodziny w Polsce, tj. do października 2012 r., Wnioskodawca będzie regularnie spędzał weekendy w Wielkiej Brytanii z rodziną (planuje wylatywać w piątek, a wracać w niedzielę), święta publiczne i wakacje. W momencie przeniesienia się rodziny do Polski, Wnioskodawca rozważa możliwość wynajęcia swojego brytyjskiego domu, ale do czasu wyjazdu rodziny do Polski, jest on dla niego cały czas dostępny.

Wnioskodawca uczestniczy w brytyjskich inwestycjach kapitałowych (plan akcyjny oparty na brytyjskich akcjach) i posiada brytyjskie rachunki bankowe i lokaty. Znaczna część wynagrodzenia jest przelewana na brytyjski rachunek bankowy Wnioskodawcy, i przeważająca część jego wydatków dokonywana jest w Wielkiej Brytanii.

Przez pierwszy okres swojego pobytu w Polsce w 2011 roku Wnioskodawca mieszkał w hotelu, natomiast po znalezieniu odpowiedniego lokum, zamieszkał w wynajętym mieszkaniu, którego koszty pokrywane były przez pierwsze trzy miesiące przez polskiego pracodawcę.

W roku 2011 Wnioskodawca nie spędzi w Polsce 183 dni jego pobyt wyniesie około 70 80 dni w ciągu całego roku. Zakładając, że nie ulegnie zmianie sytuacja osobista wskazana powyżej, jego pobyt w Polsce prawdopodobnie przekroczy 183 dni w roku 2012.

Na chwilę obecną Wnioskodawca nie wyraża intencji pozostania na terytorium Polski na stałe.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny i zdarzenie przyszłe oraz powołane powyżej przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, iż w 2011 r. Wnioskodawca spełnia przesłanki pozwalające uznać go za osobę mającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Wielkiej Brytanii jak i w Polsce. W Polsce Wnioskodawca mieszka i pracuje, przy czym jednocześnie jego rodzina (żona oraz dzieci) pozostała w Wielkiej Brytanii. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Wnioskodawcy należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. Konwencji.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu, należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem, jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD, państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym umowa zawarta między Polską i Wielka Brytanią.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, iż osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem, istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały. Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania, Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt a) Konwencji polsko-angielskiej, analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Wnioskodawcy, należy stwierdzić, iż w roku 2011 ściślejsze związki gospodarcze i osobiste łączą Wnioskodawcę z Wielką Brytanią. Podkreśla się, iż sam przyjazd do Polski nie oznacza automatycznie, że Wnioskodawca przestaje być rezydentem podatkowym Wielkiej Brytanii. Zmiana miejsca zamieszkania powinna być równoznaczna z przeniesieniem do Polski tzw. ośrodka interesów życiowych. Znaczy to tyle, że nie można przyjąć, że posiada on miejsce zamieszkania w Polsce skoro w Wielkiej Brytanii pozostawił najbliższą rodzinę (żonę i dzieci).

Reasumując, należy stwierdzić, iż w roku 2011 Wnioskodawca podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Oznacza to, iż w Polsce podlega opodatkowaniu jedynie od dochodów osiąganych na terytorium Polski na zasadach określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe różni się od stanu faktycznego oraz będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie