Temat interpretacji
Zgodnie z art.22 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( Dz. U. z 2000r. nr 14, poz.176 ze zm. ) - kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art.23 tej ustawy.
Użyty w tym przepisie zwrot "w celu" oznacza, że aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź na funkcjonowanie źródła przychodu.
Ponieważ pomiędzy powstaniem lub zwiększeniem uzyskiwanego przez agentów lub doradców ubezpieczeniowych przychodu a poniesieniem wydatków na zakup ubioru służbowego ( kostiumu, marynarki, spodni, butów stosownych do ubioru itp. ) trudno dopatrzeć się takiego związku, brak jest podstawy do zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.
Omawiane wydatki mają charakter wydatków typowo osobistych, a zatem nie można uznać ich za koszt uzyskania przychodów w rozumieniu powołanego na wstępie art.22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Bez wpływu na powyższa zasadę pozostaje okoliczność, iż z integralnej części umowy agencyjnej zawartej z firmą CREDIT SUISSE LifePensions Towarzystwo Ubezpieczeń na Życie S.A. tj. regulaminu działalności agenta oraz załącznika nr 1 do tego regulaminu, wynika obowiązek świadczenia pracy agenta ubezpieczeniowego w takim stroju.
Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 10 września 1999 roku, sygn. akt I S.A./Lu 742/98 stwierdził " Są to wydatki o charakterze ściśle osobistym ponoszone niezależnie od prowadzonej działalności gospodarczej. Schludny i estetyczny wygląd świadczy o kulturze osobistej, a nie jest zależny od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej, czy wykonywanej przez podatnika pracy ".
Z kolei w wyroku z dnia 9 lutego 1999 roku, sygn. akt I S.A./Wr 714/97 Najwyższy Sąd Administracyjny zajął stanowisko, że " Zakup odzieży, stanowi wydatek związany w ogóle z faktem funkcjonowania danej jednostki w życiu społecznym. Niezależnie zatem od zagadnienia prowadzenia działalności gospodarczej, każda osoba musi nabyć i posiadać bieliznę i ubrania, które zużywają się przez sam fakt funkcjonowania danej osoby w życiu społecznym. Dlatego też zakup tych rzeczy stanowi spełnienie zwykłych, normalnych potrzeb danej osoby fizycznej niezależnie od tego, czy prowadzi ona działalność gospodarczą. Nie ulega wątpliwości, że odpowiedni wygląd może mieć wpływ na wzajemny stosunek kontrahentów. Nie przesądza to jednak, że wydatek na zakup ubrania jest wydatkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej. Obowiązujące bowiem zasady życia społecznego wymagają, aby osoby prowadzące swoje interesy w ramach działalności gospodarczej posiadały schludny wygląd, podobnie zresztą jak osoby zatrudnione w innych zawodach, np. nauczyciele, urzędnicy itp. Uzyskiwanie przychodów w ramach działalności gospodarczej nie jest zatem uzależnione od rodzaju noszonej odzieży, gdyż schludny wygląd niezbędny jest dla wykonywania wielu zawodów poza sferą działalności gospodarczej ".
Ponadto można powołać również orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. wyrok NSA Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku w wyroku z dnia 22 marca 1995r. S.A./Bk 353/94 oraz wyrok NSA z dnia 29 listopada 1994r. S.A./Wr 1242/94).
Powyższe prowadzi do wniosku, że wydatek danej osoby fizycznej na zakup odpowiedniego ubioru osobistego nie może być uznany za koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej, gdyż jego poniesienie uwarunkowane jest głównie innymi względami, aniżeli uzyskanie przychodu z tej działalności.