Temat interpretacji

Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, działając na podstawie art. 216 i art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu Pana wniosku z dnia 12 czerwca 2006 r., który wpłynął do tutejszego organu podatkowego w dniu 14 czerwca 2006 r. w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie możliwości wyboru rodzaju ksiąg podatkowych do ewidencjonowania zdarzeń związanych z prowadzoną przez osobę zagraniczną działalnością gospodarczą, a w szczególności prawa do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów stwierdza, że stanowisko zawarte we wniosku jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 14a §1 ww. Ordynacji podatkowej, stosownie do swojej właściwości m.in. naczelnik urzędu skarbowego na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania przepisów prawa podatkowego, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Natomiast zgodnie z §2 tegoż art. 14a składając wniosek podatnik, płatnik lub inkasent jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego oraz własnego stanowiska w sprawie.

Z przedstawionego w piśmie z dnia 12 czerwca 2006 r. stanu faktycznego wynika, że w dniu 20 kwietnia 2006 r. zarejestrował Pan w ewidencji działalności gospodarczej Urzędu X działalność gospodarczą, polegającą na doradztwie w zakresie usług transportowych. Działalność do dnia dzisiejszego nie została podjęta. Zakłada Pan, że rzeczywiste rozpoczęcie działalności nastąpi w czerwcu lub lipcu bieżącego roku.

Do tutejszego organu podatkowego zwrócił się Pan z prośbą o jednoznaczną wykładnię, czy jako osoba na stałe zamieszkała w Niemczech, posiadająca obywatelstwo niemieckie i polskie, prowadząca działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej ma Pan prawo do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, czy też jest Pan zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych.

Zdaniem Pana nie jest Pan zobowiązany do prowadzenia księgi rachunkowej i może Pan prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów.

Mając na uwadze zaistniały stan faktyczny i prawny stwierdza się, iż stanowisko zawarte we wniosku jest prawidłowe.

Stosownie do przepisów art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zmianami) osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami /.../.

Wyżej cytowany przepis odwołuje się do uregulowań zawartych w innych ustawach tj. m.in. do uregulowań zawartych w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz. U. z 2002 r. nr 76 poz. 694 ze zmianami/, która określa zasady rachunkowości i wskazuje podmioty zobowiązane do prowadzenia pełnej rachunkowości (ksiąg handlowych).I tak, według przepisów z art. 2 ust. 1 pkt 2 i pkt 6 ustawy o rachunkowości zasady te stosuje się do mających siedzibę lub miejsce sprawowania zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej: osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 800.000,00 euro.

Ponadto przepisy te stosuje się do zagranicznych osób prawnych, zagranicznych jednostek nieposiadających osobowości prawnej oraz zagranicznych osób fizycznych, prowadzących na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność osobiście, przez osobę upoważnioną, przy pomocy pracowników - w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na wielkość przychodów.

A zatem "zagraniczne osoby fizyczne" są bezwarunkowo zobowiązane do stosowania zasad rachunkowości - prowadzenia ksiąg handlowych.

Jednakże wobec braku zdefiniowania pojęcia "zagranicznej osoby fizycznej" w ustawie o rachunkowości oraz kierując się wyjaśnieniami Ministerstwa Finansów, zawartymi w piśmie z dnia 21 kwietnia 2005 r. nr DR-1/500-65-2/KD/BB/144/05, uzasadnione jest wykorzystanie tej definicji z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej /Dz. U. nr 173 poz.1807/, wprowadzającej dodatkowo kryterium obywatelstwa.

Zgodnie z przepisami art. 5 pkt 2a ww. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej za osobę zagraniczną uważa się osobę fizyczną mającą miejsce zamieszkania za granicą, nieposiadającą obywatelstwa polskiego.

Zatem w świetle przepisów ww. ustawy o rachunkowości i ww. ustawy o swobodzie działalności gospodarczej osoba fizyczna, posiadająca polskie obywatelstwo z miejscem zamieszkania za granicą - prowadząca w Polsce działalność gospodarczą, nie posiada statusu osoby zagranicznej (fizycznej), zatem jest zobowiązana do prowadzenia ksiąg rachunkowych, jeżeli jej przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 800.000,00 euro.

Równocześnie jednak należy wziąć pod uwagę fakt, że ustawy podatkowe, w tym ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie posługują się pojęciem osoby zagranicznej. Przy definiowaniu obowiązku podatkowego ww. ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych (przepisy art. 3) posługuje się kryterium miejsca zamieszkania. Kryterium obywatelstwa stosuje się dla celów określenia rezydencji podatkowej osoby fizycznej dopiero w sytuacji, kiedy nie można ustalić jej w oparciu o kryteria miejsca zamieszkania i ośrodka interesów życiowych.

Dlatego zdaniem tutejszego organu podatkowego definicję osoby zagranicznej, zawartą w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej, można stosować jedynie w związku z ww. ustawą o rachunkowości do określenia rodzaju prowadzonej ewidencji podatkowej.

Natomiast do wszelkich obowiązków podatkowych należy stosować przepisy art. 3 ust.1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którymi osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy) oraz przepisy art. 3 ust. 2a ww. ustawy , zgodnie z którymi osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jednocześnie Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje, iż powyższa interpretacja o zakresie stosowania przepisów prawa dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana we wniosku i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Ponadto w myśl przepisów art.14b §1 i §2 ww. Ordynacji podatkowej nie jest dla Pana wiążąca, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla Pana i może zostać zmieniona lub uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie określonym w §5.

Zgodnie z art.14a §4 na powyższe postanowienie służy zażalenie, które zgodnie z przepisem art.236 §2 pkt 1 wnosi się w terminie 7 dni od dnia jego doręczenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem tut. organu podatkowego.

Zgodnie z przepisem art.222, w związku z art.239 Ordynacji podatkowej, zażalenie to powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu określić istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia.