Temat interpretacji

Decyzja

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.)

- zmieniam z urzędu postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grudziądzu z  dnia 23 marca 2006r. Nr US III/415-13/40/06 w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego

Uzasadnienie

Pismem z dnia 9 marca 2006 roku zwrócił się Pan do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grudziądzu o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującym stanie faktycznym.

Prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych ? świadczenie ?usług kierowcy?. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą odbywa Pan podróże służbowe krajowe i zagraniczne. Miejscem prowadzenia przez Pana działalności wynikającym z zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej jest ?teren?.

Zapytanie dotyczyło kwestii czy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej może Pan zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów diety z tytułu podróży służbowych w kraju i poza granicami kraju.

Zdaniem Pana diety te mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust.1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Grudziądzu, postanowieniem z dnia 23 marca 2006 roku Nr US III/415-13/40/06 uznał, że stanowisko zaprezentowane we wniosku jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu przedmiotowego postanowienia Naczelnik Urzędu Skarbowego, powołał m.in. przepis art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazując, że zgodnie z jego zapisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących ? w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Organ pierwszej instancji uznał, iż w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest podstaw do uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków osób prowadzących działalność gospodarczą w omawianym zakresie, poniesionych na ich wyżywienie w czasie podróży odbywanej w związku z prowadzoną działalnością, gdyż wydatki takie są wydatkami o charakterze osobistym.

Ponadto stwierdził, że do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wydatki faktycznie poniesione podczas wyjazdów związanych z wykonywaniem działalności gospodarczej przez podatnika świadczącego usługi kierowcy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym. Warunkiem koniecznym jest jednak, aby wydatek poniesiony był w ramach prowadzonej działalności i w celu uzyskania przychodu, a także prawidłowo udokumentowany.

Na ww. postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grudziądzu nie złożył Pan zażalenia, zatem przedmiotowe postanowienie stało się ostateczne.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, po zapoznaniu się ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku stwierdził, że postanowienie to narusza obowiązujące prawo.

W myśl art. 14b § 5 ustawy Ordynacja podatkowa organ odwoławczy, po zapoznaniu się ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku, w drodze decyzji zmienia lub uchyla postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego, z urzędu, jeżeli postanowienie to rażąco narusza obowiązujące prawo.

Rozpoznając ponownie sprawę, uwzględniając aktualne orzecznictwo Sądu Administracyjnego, Dyrektor Izby Skarbowej postanowił zmienić postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Inowrocławiu z dnia 23 marca 2006 roku Nr US III/415-13/40/06 i uznać stanowisko Pana za prawidłowe.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15 września 2005r. sygn. akt FSK 2175/04 całkowicie podzielił pogląd wyrażony w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 maja 2004r. sygn. akt I SA/Po 173/02 stwierdzając, iż z przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy wynika, iż ustawodawca wyłącza z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Oznacza to, że osobom tym przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach zakreślonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom.

Osoby prowadzące działalność gospodarczą z tytułu odbywania podróży służbowych nie mogą zatem rozliczyć w kosztach uzyskania przychodu kosztów faktycznie poniesionych z tytułu zwiększonych wydatków na koszty utrzymania, lecz mogą się rozliczyć tylko swoistym "ryczałtem" - wartością diet za czas podróży służbowej przysługującą pracownikom.

Jak stwierdził Sąd Administracyjny, powołując się na przepisy Kodeksu pracy oraz przepisy wykonawcze do Kodeksu pracy, nie można wnioskować, iż przedsiębiorca wykonując zadania gospodarcze firmy poza obszarem kraju, nie odbywa podróży służbowej i to tylko z powodu, że nie jest on pracownikiem albo wykonywane przez niego zadania należą do zakresu działalności gospodarczej.

Za zagraniczną podróż służbową osoby prowadzącej działalność gospodarczą należy uznać wykonywanie bezpośrednio przez przedsiębiorcę zadań firmy poza granicami kraju i nieuprawnionym jest pogląd, ze realizacja zasadniczego przedmiotu działalności (w tym wypadku usług transportowych) nie wchodzi w zakres podróży służbowej.

Zatem pozbawiając podatnika prawa do odliczenia wartości diet ? kosztów poniesionych w związku z podrożą służbową z tego powodu, że trasę pokonywano w ramach świadczenia usług transportowych, naruszono art. 23 ust. 1 pkt 52 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobne stanowisko zajął też WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 28 marca 2006r. sygn. akt I SA/Bd 43/06.

Stanowisko Pana zawarte w zapytaniu z dnia 14 marca 2006 roku. w ww. kwestii

jest zatem zgodne z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego.

Jednocześnie organ podatkowy informuje, że powyższa interpretacja w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Zgodnie z przepisem art. 14b § 5 cyt. Ordynacji podatkowej zmiana postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego wywiera skutek począwszy od rozliczenia podatku za rok następujący po roku, w którym decyzja została doręczona podatnikowi.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.

Od niniejszej decyzji przysługuje prawo wniesienia odwołania do Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, ul. Dr E. Warmińskiego 18, 85-950 Bydgoszcz, w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia.