Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sosnowcu stwierdza, iż stanowisko Pana C., zamieszkałego w S. przy ul. M., przedstawione we wniosku z dnia 10.01.2006 r. (data wpływu 11.01.2006 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej możliwości odliczenia od dochodu jako wydatku na cele rehabilitacyjne kwoty stanowiącej dopłatę w związku z zamianą mieszkania na większe jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11.01.2006 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że podatnik wraz z małżonką utrzymuje dwóch synów, z których jeden jest osobą niepełnosprawną, zaliczoną do II grupy inwalidztwa z przyznaną bezterminowo rentą inwalidzką. Dochód niepełnosprawnego syna nie przekroczył w 2005 r. kwoty 9120 zł.

W kwietniu 2005 r. podatnik wraz z małżonką dokonał zamiany dotychczasowego lokalu mieszkalnego na większe i poniósł w związku z tym wydatek w wysokości 10.000 zł wraz z opłatami notarialnymi związanymi z wspomnianą zamianą.

Z wniosku wynika, że zamiana lokalu mieszkalnego na większy wynikała z potrzeby ułatwienia niepełnosprawnemu synowi wykonywania czynności życiowych i konieczności przeprowadzenia niezbędnych dla niego ćwiczeń rehabilitacyjnych.

Na gruncie przedstawionego stanu faktycznego podatnik sformułował stanowisko, zgodnie z którym wydatek poniesiony na zamianę lokalu mieszkalnego na większy podlega odliczeniu od dochodu na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako wydatek na cele rehabilitacyjne oraz wydatek związany z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesiony w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Zgodnie z brzmieniem art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2005 r., podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 28-30 oraz art. 30a-30c, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Warunkiem takiego odliczenia jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:
1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o rodzaju i stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów (art. 26 ust. 7d ww. ustawy).

Katalog wydatków podlegających odliczeniu w ramach ww. ulgi określony został w art. 26 ust. 1 pkt 7a ww. ustawy.

Stosownie do tego przepisu za wydatki podlegające odliczeniu od dochodu uważa się:
1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym - 2.280,00 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą - 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
a) osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
b) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty - 2.280,00 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
a) na turnusie rehabilitacyjnym,
b) w zakładach, o których mowa w pkt 6,
c) na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Odliczyć ww. wydatki mogą także podatnicy, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe - jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9120 zł.

Powołane wyżej przepisy, tak jak wszystkie przepisy dotyczące ulg i zwolnień podatkowych - stanowiące odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania - powinny być interpretowane w sposób ścisły. Należy zatem podkreślić, że aby skorzystać z odliczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie wystarczy ponieść jakiegokolwiek wydatku na cele rehabilitacyjne oraz wydatku związanego z ułatwianiem czynności życiowych osobie niepełnosprawnej, ale musi to być ponadto jeden z wydatków enumeratywnie wymienionych przez ustawodawcę w art. 26 ust. 7a ww. ustawy.

W art. 26 ust. 7a pkt 1 wspomnianej ustawy uznano wprawdzie za poniesione na cele rehabilitacyjne wydatki na adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności bez szczegółowego określenia, jakiego dokładnie rodzaju są to wydatki, jednakże opierając się na literalnym brzmieniu przepisu należy uznać, że iż "adaptacja" oznacza przystosowanie czegoś do innego użytku, przeróbkę dla nadania czemuś jakiegoś charakteru. Adaptacja mieszkania lub budynku to zatem nic innego jak przeróbka, mająca mu nadać inny charakter, przystosować do innego użytku. Dotyczy ona posiadanego już budynku lub lokalu i nie obejmuje swoim zakresem nabycia, także w drodze zamiany, innej substancji mieszkaniowej. Natomiast "wyposażenie" mieszkania lub budynku to nadanie mu rzeczowych elementów zwiększających jego walory użytkowe, a więc i w tym przypadku mamy do czynienia z dokonywaniem wydatków dotyczących już posiadanego budynku lub lokalu i nie związanych z jego nabyciem (w obydwu przypadkach: wydatku na adaptację i wyposażenie mieszkania lub budynku mieszkalnego wymagane jest ponadto, aby były one uzasadnione realizacją potrzeb wynikających z niepełnosprawności podatnika lub osoby niepełnosprawnej pozostającej na jego utrzymaniu).

Zasadne jest zatem twierdzenie, że wydatek poniesiony na zamianę lokalu mieszkalnego na większy nie stanowi wydatku na adaptację i wyposażenie mieszkania lub budynku mieszkalnego w rozumieniu art. 27 ust. 7a pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Brak jest również podstaw, aby zakwalifikować poniesiony przez podatnika i jego małżonkę wydatek do innych rodzajów wydatków wymienionych w art. 27 ust. 7a ww. ustawy.
A zatem podatnikowi nie przysługuje odliczenie przedmiotowego wydatku jako poniesionego w 2005 r. na cele rehabilitacyjne oraz związane z wykonywaniem czynności życiowych przez pozostającego na jego utrzymaniu niepełnosprawnego syna.

Mając powyższe na uwadze Naczelnik Urzędu Skarbowego w Sosnowcu postanowił jak w sentencji. Postanowienie niniejsze na mocy art. 143 ww. Ordynacji podatkowej wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.

POUCZENIE

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.Zgodnie z art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia. Na postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (adres do korespondencji: Izba Skarbowa w Katowicach Ośrodek Zamiejscowy w Bielsku - Białej, 43-300 Bielsko-Biała ul. Traugutta 2a) za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od daty doręczenia powyższego postanowienia (art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 09.09.2000 r. o opłacie skarbowej (j.t. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.) wniesione zażalenie winno zawierać znaki opłaty skarbowej w wys. 5,00 zł.