Temat interpretacji

Ze stanu faktycznego przedstawionego w zapytaniu wynika, że w dniu 1 lutego 2004 r. wnioskodawca zawarł umowę z Towarzystwem Ubezpieczeniowym w zakresie grupowych ubezpieczeń następstw nieszczęśliwych wypadków oraz ubezpieczeń podróżnych. Ubezpieczenie obejmuje ochronę podczas godzin pracy włączając w to drogę pomiędzy miejscem pracy a domem oraz ochronę podczas podróży służbowych krajowych i zagranicznych. Faktura opiewa zbiorczo na wszystkich pracowników spółki (bez podania listy osób, których dotyczy). Średnia roczna składka za osobę wynosi 57,50 zł.
Na potrzeby określenia ryzyka ubezpieczeniowego oraz wysokości składki, Spółka podaje zakładowi ubezpieczeń średni stan zatrudnienia na dany dzień i od tego opłacana jest składka. Na koniec roku następuje regularyzacja składki wg średniego stanu zatrudnienia. W związku z tym wystawiana jest dodatkowa faktura liczona w następujący sposób: 57,50 zł za jeden etat x średni stan zatrudnienia w okresie 1 roku. Z umowy nie wynika więc wprost kto imiennie korzysta ze świadczenia. Ponadto beneficjentem uprawnionym do otrzymania wszelkich uprawnień wynikających z zawartej umowy ubezpieczenia jest pracownik Spółki tj. osoba fizyczna. Tak więc w przypadku zajścia zdarzenia, które powoduje wypłatę odszkodowania jedyną uprawnioną osobą do odbioru świadczenia jest pracownik, który doznał wypadku. Pracodawca - wnioskodawca - nie uzyskuje żadnego świadczenia z tytułu zawartej umowy.
W związku z powyższym Spółka uważa, że ww. kwoty nie należy doliczać do dochodu pracownika, ponieważ nie jest możliwe przypisanie poszczególnemu pracownikowi kwoty, która go dotyczy ani ryzyka związanego z jego stanowiskiem pracy, a także dlatego, że w umowie i na fakturze brak specyfikacji kogo dotyczy. Skoro zatem faktura jest wystawiana na ogólną kwotę uzgodnionej zryczałtowanej odpłatności, koszt ubezpieczenia nie stanowi indywidualnego przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego tutejszy organ podatkowy stwierdza, że stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wpłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Jeżeli zakład pracy ubezpieczył swoich pracowników od następstw nieszczęśliwych wypadków oraz opłaca składki należne od tych ubezpieczeń, lecz nie jest uprawniony do otrzymania wszelkich uprawnień wynikających z zawartej umowy ubezpieczenia - wówczas wartość składek płaconych przez zakład pracy na powyższe ubezpieczenie stanowi przychód pracownika podlegający, zgodnie z art. 12 powołanej wyżej ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Również w katalogu zwolnień przedmiotowych od podatku (art. 21 i art. 52a i 52c cytowanej ustawy) ustawodawca nie wymienia składek z tytułu ubezpieczenia pracowników, dlatego też - jako świadczenie pieniężne ponoszone na rzecz pracownika są przychodem ze stosunku pracy, od którego, zgodnie z art. 31 ww. ustawy, zakład pracy jako płatnik obowiązany jest obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy.